Τι έγινε τι γράφτηκε αυτή την εβδομάδα

Αποδέσμευση απ' την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους, με εργατική - λαϊκή εξουσία.

Όλα τα μέτωπα ανοιχτά

«Επί του πιεστηρίου»: Η συγκρότηση της κεντροαριστεράς στις σεντονιάδες του αστικού Τύπου καλά κρατεί: Πριν προλάβει να δημοσιευτεί ένα ρεπορτάζ για την ομάδα των «58», εμφανίζεται η ομάδα των «11» κι εκεί που λες φτάσαμε, χτυπά το κουδούνι η ομάδα των «75». Αντε ξανά – μανά στο κομπιουτεράκι τα επιτελεία να δουν πώς θα προκύψει τελικά ο περίφημος «τρίτος πόλος». Οι διεργασίες αυτές επιδρούν στις εσωτερικές αντιπαραθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στη σοσιαλδημοκρατία, αλλά και της ΔΗΜΑΡ που σήμερα ολοκληρώνει το συνέδριό της.

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, όλα αυτά δε γίνονται από βίτσιο. Δύο και τρία κύρια άρθρα κάθε μέρα στα έντυπα της αστικής τάξης αξιώνουν να διασφαλιστούν όλες εκείνες οι συνθήκες που θα οδηγούν σε σταθερές κυβερνήσεις συνεργασίας. Για να συμβεί αυτό, επιβάλλεται να υπάρξουν έγκαιρα οι εφεδρείες των προθύμων, σ” όλες τις πλευρές του αστικού πολιτικού συστήματος. Και θα αδικούσαμε την κεντροαριστερά, αν δε σημειώναμε πως αντίστοιχες κινήσεις καταγράφονται και στην κεντροδεξιά, τόσο κεντροδεξιά που να χωρέσει στο τέλος ως και τη Χρυσή Αυγή, αφού θα έχει περάσει από τη βάσανο της κάθαρσης (το αλληλοκάρφωμα που πέφτει αυτές τις μέρες μέσα από τα σκονάκια που μοιράζουν οι δικηγόροι του ενός και του άλλου από τους Μπουκουρο – Μιχαλο – Κασιδιάρηδες δε λέγεται). Προς το παρόν, αυτό που καταγράφεται ευκρινώς είναι η όλο και πιο έντονη προβολή διαφόρων εθνο-πατριωτών που αξιοποιώντας τη γεωπολιτική επικαιρότητα (Συρία, Ουκρανία, αγωγοί) τονίζουν την ανάγκη να επιλέξει έγκαιρα η Ελλάδα στρατόπεδο, ενόψει μεγάλων ανακατατάξεων.


Σε όλο αυτό το σκηνικό, ένα μόνο φροντίζουν να εξαφανίσουν: Ότι οξύνεται στο έπακρο η κυρίαρχη, η βασική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Και σωστά πράττουν από τη σκοπιά τους.

Εξω στο δρόμο, ο κόσμος παγώνει, ο κόσμος ζει στο σκοτάδι, ο κόσμος έχει ξεγράψει από πέρσι κάτι βλαβερές συνήθειες όπως τις γιορτές Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά. Ο κόσμος ψάχνει…

Οι Λαϊκές Επιτροπές στήνουν αντίσκηνο πλέον έξω από τα γραφεία της ΔΕΗ για τις επανασυνδέσεις, θα χρειαστεί να ανοίξουν μέτωπο και στις τράπεζες, ενόψει πλειστηριασμών, μάχη θα πρέπει να δοθεί για τα επιδόματα της ανεργίας που προς το παρόν είναι επιδότηση στους καπιταλιστές για να “χουν όλο και περισσότερους τζάμπα εργάτες.

Το φως που καίει

Ο γιορτασμός των 95 χρόνων του ΚΚΕ ήταν το γεγονός της βδομάδας που πέρασε κι ας αποφάσισαν τα έντυπα των αστών να εξαφανίσουν το γεγονός. Χιλιάδες κατέκλυσαν το ΣΕΦ, διαδήλωσαν «και τώρα και πάντα στην πρώτη τη γραμμή, με το ΚΚΕ για την ανατροπή». Ξέρει η αστική τάξη από τι να φοβάται.

Το ΚΚΕ έχει αναλάβει τη μεγάλη ευθύνη, για να δυναμώσει η Λαϊκή Συμμαχία, η κοινωνική συμμαχία της πλατιάς λαϊκής πλειοψηφίας που παλεύει με αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή γραμμή για την εργατική – λαϊκή εξουσία. Και μ” αυτήν την προοπτική, το ΚΚΕ διεκδικεί σήμερα δύναμη παντού. Ζητά δύναμη για να δυναμώσει αυτόν τον αγώνα και όχι για να εμπλακεί στην ουτοπία και κοροϊδία για να γίνει δήθεν πιο ανθρώπινη η ΕΕ, όπως πασχίζουν όσοι θέλουν να δώσουν φιλί ζωής στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Το μείγμα διαχείρισης

Στο αστικό στρατόπεδο, καλά κρατεί η κόντρα για το μείγμα διαχείρισης που απαιτείται για να βγουν πιο κερδισμένοι οι καπιταλιστές από την κρίση. Κόντρα που «πατάει» σε υπαρκτούς ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά και στο εσωτερικό τους, για το ποιος θα ζημιωθεί λιγότερο από την καταστροφή κεφαλαίου που απαιτεί το ξεπέρασμα της κρίσης. Για το ποιος θα βρεθεί σε πιο πλεονεκτική θέση όταν έρθει η (αναιμική) ανάκαμψη, με δεδομένες τις ανακατατάξεις στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Η όλη συζήτηση συνδέεται με τη διαπάλη που διεξάγεται και σε διεθνές επίπεδο, ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία, σχετικά με το μείγμα διαχείρισης στην Ευρωζώνη. Σε αυτήν τη βάση, συγκροτείται και το λεγόμενο «μέτωπο των χωρών του ευρωπαϊκού νότου», που ασκούν κριτική στην πολιτική της Γερμανίας, στην Ευρωζώνη. Οσον αφορά στην Ελλάδα, στο μύλο των αντιθέσεων, βεβαίως, εμπλέκονται και άλλα ζητήματα που αφορούν στη θέση της χώρας ως ενεργειακού και γεωστρατηγικού κόμβου…

Στο στόχαστρο η λαϊκή κατοικία…

«Φορολογία ακινήτων», «άρση του «μορατόριουμ» στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας», «κόκκινα δάνεια», «αντικειμενικές αξίες ακινήτων» είναι κάποιες λέξεις από την ορολογία που τις τελευταίες βδομάδες μονοπωλεί τα δελτία ειδήσεων των αστικών ΜΜΕ. Η κυβέρνηση δίνει «τη μάχη με την τρόικα» για μια ακόμη φορά, ενώ παράλληλα κορυφώνεται ξανά η γνωστή κάλπικη αντιπαράθεση κυβέρνησης – ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος είναι ο αποτελεσματικότερος «προστάτης» των φτωχών – λαϊκών νοικοκυριών. Η αντιπαράθεση καθρεφτίζει τις δυσκολίες της αστικής πολιτικής διαχείρισης, καθώς καλείται να υπηρετήσει αρκετές φορές αντιφατικούς μεταξύ τους στόχους και να εξασφαλίσει την ικανοποίηση διαφορετικών μερίδων του κεφαλαίου. Η πιθανότερη άμεση παρέμβαση που φαίνεται να προκρίνεται τελικά είναι η σταδιακή «απελευθέρωση» των πλειστηριασμών, η σταδιακή επιδείνωση της θέσης λαϊκών οικογενειών, που είτε θα χάσουν το σπίτι τους, είτε θα εξαναγκαστούν να περικόψουν ό,τι μπορούν για να αποπληρώσουν το μεγαλύτερο δυνατό τμήμα των δανείων. Η απάντηση για τους εργαζόμενους βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της πολιτικής καθώς η κάλυψη των συνδυασμένων λαϊκών αναγκών για στέγαση, η εξασφάλιση φθηνής, ασφαλούς, ποιοτικής κατοικίας για όλους είναι δικαίωμα όλων των εργαζομένων.

…και το χωράφι

Τα παλιά προβλήματα που παραμένουν άλυτα και οξύνονται και τα νέα που προστίθενται -ιδιαίτερα η βαριά φορολογία στο εισόδημα, αλλά και στα σπίτια και τα χωράφια, καθώς, επίσης, οι δίκες και καταδίκες για αγροτικά χρέη, όπως και οι απειλές προς χρεωμένους για κατασχέσεις σπιτιών και χωραφιών- έβγαλαν, ξανά, στους δρόμους τους μικρομεσαίους αγρότες. Ανταποκρινόμενοι στα καλέσματα της ΠΑΣΥ, συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις, γνωρίζοντας ότι δεν αρκεί η προβολή και διεκδίκηση μόνο οικονομικών αιτημάτων, ότι πρέπει το συνολικό διεκδικητικό τους πλαίσιο να ανοίγει δρόμους, να συνδέει το κάθε πρόβλημα με τη γενικότερη πολιτική που το γεννά. Οτι προοπτική δεν υπάρχει χωρίς ο αγώνας να στρέφει τα πυρά ενάντια στην ΚΑΠ, την ΕΕ και τις αποφάσεις της, τη στενά συνδεδεμένη μαζί της κυβερνητική πολιτική, χωρίς τη συμμαχία με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα των πόλεων.

Υπάρχει άλλος δρόμος

Στη Βουλή, κόντρα σ” όσους παριστάνουν τους ευαίσθητους, αλλά λένε στο λαό ότι «τζάμπα ρεύμα δεν υπάρχει», το ΚΚΕ αξίωσε να απαγορευτεί η διακοπή της παροχής του ηλεκτρικού ρεύματος στις κατοικίες των εργατικών – λαϊκών οικογενειών. Να υποχρεωθεί η ΔΕΗ να αποκαταστήσει την παροχή του ηλεκτρικού ρεύματος σε κατοικίες εργατικών – λαϊκών οικογενειών που αδυνατούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, και ιδιαίτερα στους ανέργους, στις οικογένειες που ζούνε στο όριο ή κάτω από το όριο της φτώχειας, στα άτομα με ειδικές ανάγκες, στους χρόνια πάσχοντες, στους υπερήλικες, στις πολύτεκνες λαϊκές οικογένειες, στους αυτοαπασχολούμενους που έχουν χρεοκοπήσει ή βρίσκονται στα πρόθυρα χρεοκοπίας, στους ξεκληρισμένους φτωχούς αγρότες.

Και παράλληλα, ζήτησε να καταβληθεί έκτακτο επίδομα για την ανεργία, να επεκταθεί το επίδομα ανεργίας σε όλους τους ανέργους, να έχουν πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όσο διαρκεί η ανεργία, να αναγνωριστούν τα χρόνια της ανεργίας ως συντάξιμα κ.λπ. Σ” αυτό το πεδίο ήδη γίνονται σημαντικά βήματα από τα ταξικά συνδικάτα για την οργάνωση της πάλης για την ουσιαστική προστασία των ανέργων.

Η κυβέρνηση εντείνει την επίθεση και στο χώρο της Υγείας, προωθώντας ένα κατ” όνομα δημόσιο καθολικό σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας μέσα στο οποίο όμως θα κυριαρχούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα, ενώ μεγάλο κεφάλαιο ανοίγεται και με τη νέα φορολογία στα ακίνητα, με την οποία επιχειρείται να επιταχυνθεί η συγκέντρωση γης και περιουσίας σε ολοένα και λιγότερα χέρια.

Όλο και πιο έντονα προβάλλει ως μονόδρομος για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα η οργάνωση του αγώνα, η λαϊκή αντεπίθεση για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, με αποδέσμευση απ” την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους, με εργατική – λαϊκή εξουσία.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ