Εντάξει το εμπεδώσαμε Μανώλη και Όλγα ... οι Ρώσοι καπιταλιστές είναι ολιγάρχες, βαρώνοι, και τσάροι, οι οποίοι έχουν το κακό συνήθειο, εκτός απο το να παρασιτούν εις βάρος της κοινωνίας, να χρησιμοποιούν φορολογικούς παραδείσους ώστε να ξεπλένουν μαύρο χρήμα, να μην πληρώνουν φόρους και να τζογάρουν μέσο του τραπεζικού συστήματος.
Απαπαπα, παράλογα πράγματα αυτά για καπιταλιστές.
Αντιθέτως θεωρείτε (δια της μονομερούς στοχοποίησης), πως οι Γερμανοί, Γάλλοι, Αμερικάνοι και φυσικά οι Έλληνες καπιταλιστές, όπως για παράδειγμα τα αφεντικά σας ... είναι οι υγιείς και παραγωγικοί στυλοβάτες της κοινωνίας, οι οποίοι δεν κατέχουν off shore εταιρείες στην Κύπρο, το Γιβραλτάρ, το Λουξεμβούργο κλπ, ώστε να ξεπλένουν χρήμα και να μην πληρώνουν φόρους. Ούτε βεβαίως χρησιμοποιούν χρηματοπιστωτικά εργαλεία ή κατέχουν χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, ώστε να αυξήσουν την κερδοφορία τους.
Τοσο πολυ τους στοιχειωνει μεχρι σημερα το φαντασμα τησ ΕΣΣΔ που οτιδηποτε και οποιοσδηποτε προερχεται απο την σημερινη καπιταλιστικη ρωσια ειναι εφσαμιλο του εξω απο δω καταραμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου "Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε"
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.scribd.com/doc/79335609/%CE%95%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B7%CE%BB%CE%AF%CE%B8%CE%B9%CE%B5-%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
.. Για το διαπλανητικό χαρακτήρα του φαινομένου «μιλάει» ο τζίρος της διαφθοράς, που το 2010 υπολογίστηκε από την οργάνωση Διεθνής Διαφάνεια σε περίπου 1 τρις δολάρια ετησίως. Το ποσό είναι τεράστιο. Είναι όμως εκείνο το ικανό μέγεθος για να αποδοθούν σε αυτό τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης; Η απάντηση –και από την άποψη των οικονομιών κλίμακας- είναι κατηγορηματικά «όχι».
Ο τζίρος της διαφθοράς δεν αποτελεί παρά το 0,5% του συνολικού παγκόσμιου πλούτου. Ποσοστό πολύ μικρό που δε δικαιώνει τους «Ηρακλειδείς» του συστήματος οι οποίοι θέλουν να «εξηγούν» την καπιταλιστική κρίση σκιαμαχώντας εναντίον της διαφθοράς. Αντίθετα, μέσα από αυτές τις σκιαμαχίες συλλαμβάνονται επ' αυτοφώρω να προσπαθούν αφενός να οικειοποιηθούν τη δίκαιη οργή των λαϊκών στρωμάτων που αηδιάζουν με τα φαινόμενα της αρπαχτής και αφετέρου να επιδιώκουν μέσω ηθικολογικοί κηρυγμάτων να ξεστρατίσουν και να εκτονώσουν αυτή τη δίκαιη λαϊκή οργή τάζοντας «αυστηρή τιμωρία στους επίορκους». Στην πραγματικότητα, «καταγγέλλοντας» τη διαφθορά εκείνο που πασχίζουν είναι να κατασκευάσουν το είδωλο ενός «άλλου»καπιταλισμού και να του εκδώσουν το αναγκαίο συγχωροχάρτι, το αναγκαίο πιστοποιητικό, ότι, εφόσον απαλλαγεί από τους «επίορκους», θα πρόκειται για έναν τάχα «καλή, αδιάφθορο και ηθικό» καπιταλισμό.
Όσο όμως κι αν προσποιούνται, όσο κι αν ψάχνουν να κρυφτούν πίσω από τους «αποδιοπομπαίους», με όση θεατρικότητα κι αν βαφτίζουν ως υπαίτιους της κρίσης τους «επίορκους» του συστήματος, αδυνατούν να αθωώσουν και να συσκοτίσουν την πηγή της κρίσης, που είναι το καπιταλιστικό σύστημα αυτό καθαυτό. Και αδυνατούν καθώς είναι αδύνατο να δώσουν επαρκή απάντηση στο απλό ερώτημα: Γιατί ο υπόλοιπος και κατά 99,5% «καλός και ηθικός» καπιταλισμός δεν μπορεί να κατισχύσει εκείνου του «μιαρού» αλλά μόλις 0,5% που είναι εμπλεκόμενος στη διαφθορά; Πώς γίνεται, δηλαδή, αυτό το 0,5% να σπρώχνει στην κρίση το υπόλοιπο 99,5% του «τίμιου» καπιταλισμού; Η διαφθορά λοιπόν μπορεί να είναι -και είναι- μόνιμο συστατικό της καπιταλιστικής λειτουργίας, είτε σε συνθήκες ανάπτυξης είτε σε συνθήκες ύφεσης της καπιταλιστικής οικονομίας. Αλλά δεν είναι η διαφθορά και δη η πολιτική διαφθορά αυτή που προκαλεί την καπιταλιστική κρίση
Ο Κολ ομολογούσε επισήμως ότι το κόμμα του, το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών (με το οποίο συγκυβέρνησαν οι Σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία) τα 'πιανε από μεγαλόσχημους χρηματοδότες. Ο Μπλερ, ως ένδειξη αναγνώρισης για κείνους που «τα 'χωναν» στο κόμμα του, τους Εργατικούς της Βρετανίας, μετά τις εκλογές ως ανταπόδοση μοίραζε στους«χορηγούς» του τίτλους ευγενείας και τους έχριζε «Λόρδους» και «Βαρόνους»…..