ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΑ 61 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

Πολύπλευρος κομμουνιστής, μαχητής της σκέψης και της δράσης

Η ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, χτες στη Νίκαια

Ο Ν. Μπελογιάννης στο δικαστήριο

Πλημμύρισε από κόσμο χτες το κλειστό γήπεδο «ΑΠΟΛΛΩΝ» στη Νίκαια, στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Κομματική Οργάνωση Αττικής για τα 61 χρόνια (30/3/1952) από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, μαζί με τους συντρόφους του Η. Αργυριάδη, Ν. Καλούμενο και Δ. Μπάτση. Κεντρική ομιλήτρια ήταν η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, η οποία νωρίτερα επισκέφθηκε το νεκροταφείο της Νίκαιας και άφησε λίγα κόκκινα γαρίφαλα στον τάφο του κομμουνιστή ήρωα. Τη μαζική και γεμάτη παλμό εκδήλωση, άνοιξε ο Γραμματέας της ΝΕ Πειραιά του Κόμματος Βαγγέλης Μαρούπας. Ακολούθησε καλλιτεχνικό πρόγραμμα, ενώ διαβάστηκε κι απόσπασμα από την ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος την άνοιξη του 1952 για το θάνατο του κομμουνιστή. Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει παρακάτω την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στην εκδήλωση.

* * *

Το γιατί τιμούμε τη μνήμη του εκτελεσμένου Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του δε χρειάζεται καμία ιδιαίτερη εξήγηση.

Ζει και θα ζει στην καρδιά και τη συνείδησή μας. Ο Μπελογιάννης και οι χιλιάδες άλλοι και άλλες, επώνυμοι και ανώνυμοι που δε δίστασαν να προσφέρουν και τη ζωή τους για το λαό, για τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεζόμενους.

Ο Μπελογιάννης έγινε ήρωας, γιατί έκανε το καθήκον του ως το τέλος. Ηταν συνειδητή, προμελετημένη η απόφασή του να πεθάνει. Ηξερε τι τον περίμενε, ήξερε ότι μπορούσε αν ήθελε να κερδίσει τη ζωή του, όμως δεν το ρίσκαρε, γιατί τον ενδιέφερε να κρατήσει τη συνείδηση και την αξιοπρέπειά του ως το τέλος, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Οι συντελεστές του καλλιτεχνικού προγράμματος 

Μ. Ανδρουλιδάκης (στο κέντρο). Σ. Καπερνάρου 

και Β. Δρούγκας

Ο Μπελογιάννης έχασε τη ζωή του από το εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν ήταν όμως οι στρατιώτες οι εκτελεστές του. Ούτε μόνο οι στρατοδίκες που αποφάσισαν το θάνατό του. Τον εκτέλεσε μαζί με τους συντρόφους η αστική τάξη της χώρας με τα όργανά της, το παλάτι, οι ΗΠΑ, και η κυβέρνηση Πλαστήρα. Ο Πλαστήρας μπορούσε να απαιτήσει την απονομή χάρης αλλά δεν το έκανε. Δεν έχει σημασία αν δεν το έκανε από φόβο ή από ιδεολογία. Το αποτέλεσμα μετράει.

Ο Νίκος Μπελογιάννης δεν ήταν απλά ένας κομμουνιστής που προσαρμοζόταν σε κάθε φάση του κινήματος, σε κάθε μορφή πάλης. Ηταν ο αγωνιστής, που διάλεξε το θάνατο, γιατί αγαπούσε πολύ τη ζωή, ζωή γι' αυτόν ήταν ο λαός πρωταγωνιστής.

Ηταν ο κομμουνιστής που συνδύαζε υποδειγματικά τη θεωρία με την πράξη, τη διανοητική με την πρακτική δουλειά. Το όπλο με την πένα, τη σκέψη με τη βασανιστική σωματική και ψυχική προσπάθεια.

Ας θυμηθούμε πώς έγραψε και τα έγραψε στα ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ, μέσα από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας και τελικά στη φυλακή της Κέρκυρας.

Συγκλονιστικά γίνονται τα αισθήματα, όταν ξέρουμε ότι αυτά τα κείμενα γράφτηκαν με την καύτρα των σπίρτων, που καίγονταν με το αναμμένο τσιγάρο.

Ο ίδιος έγραψε στα σημειώματά του ότι με τη δουλειά του αυτή ήθελε να δείξει ότι οι κομμουνιστές είμαστε και γραμματιζούμενοι άνθρωποι. Θαρραλέοι και σκεπτόμενοι αγωνιστές, άνθρωποι.

Η Αλέκα Παπαρήγα στο βήμα

Σήμερα, εμείς οι κομμουνιστές έχουμε πολύ περισσότερες δυνατότητες από αυτές που είχε ο Μπελογιάννης. Οφείλουμε να κάνουμε ό,τι εξαρτάται από εμάς ώστε να είμαστε και μαχητές της πράξης, και της σκέψης, και της γνώσης. Ο καπιταλισμός έχει βελτιώσει κατά πολύ το ιδεολογικό και προπαγανδιστικό οπλοστάσιο μαζί με τον αντικομμουνισμό και την κρατική βία και καταστολή, καθώς διαθέτει και το καρπούζι και το μαχαίρι στα χέρια του.
Σήμερα απαιτείται γνώση και εμπειρία δράσης

Εχουμε να αντιμετωπίσουμε, σήμερα, έναν πιο απαιτητικό φιλικό περίγυρο, και ένα ακόμα πιο έμπειρο αντίπαλο.

Η αποκάλυψη του χαρακτήρα του αστικού πολιτικού συστήματος, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η υπεράσπιση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, αλλά και η κριτική αποτίμησή του, απαιτεί γνώσεις, εμπειρία δράσης, δεν γίνεται με συνθήματα και τσιτάτα. Δεν πείθεις μόνο παραθέτοντας τη διαφορά πλούτου και φτώχειας. Αυτά τα ζει ο λαός δεν περιμένει από εμάς να τα γνωρίσει. Δεν πείθεις μόνο με το ΟΧΙ. Το ΟΧΙ σήμερα είναι γενικευμένο, αυτό που έχει σημασία είναι να πείσεις για τη διέξοδο, για τον άλλο δρόμο, για το ζήτημα της εξουσίας.

Να είμαστε πολύπλευροι, πολυσύνθετοι, εχθροί της μονομέρειας και της αποσπασματικότητας, αλλά και της γενικότητας. Να αποκτάμε όλο και μεγαλύτερη ικανότητα να πλήττουμε τον αντίπαλο σε όλα τα μέτωπα, στην ιδεολογία, στην πολιτική του, στην πρακτική του δράση. Ο ταξικός αγώνας είναι και ιδεολογικός, και πολιτικός, και μαζικός.

Ο πολύπλευρος κομμουνιστής, που συνδέει την επαναστατική θεωρία με την επαναστατική πράξη, που εμπλουτίζει τη θεωρία με τη μελετημένη πείρα της πράξης, είναι η αναγκαιότητα των καιρών μας. Κάναμε και πετύχαμε αρκετά, όμως έρχονται πιο δύσκολες και επικίνδυνες καταστάσεις για το λαό. Αρα εμείς πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι σε όσο γίνεται συντομότερο διάστημα. Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε όλοι μαζί και ο καθένας και η καθεμία ατομικά τότε δε θα βοηθήσουμε να πρωταγωνιστήσει η εργατική τάξη, μαζί με τους συμμάχους της.

Κατάμεστο το γήπεδο ΠΛΑΤΩΝ όπου έγινε χτες η εκδήλωση
Ο Μπελογιάννης δε δίδαξε μόνο με το θάνατό του, αλλά και με τη ζωή του.

Τέτοιες αξίες δε χάνουν ποτέ τη σημασία τους, οι αξίες των κομμουνιστών και κομμουνιστριών. Οφείλουμε να τις ενστερνιζόμαστε, να τις κατακτάμε, να τις επανακατακτούμε, καθώς δε ζούμε σε θερμοκήπιο, ως το τέλος της ζωής μας. Κρινόμαστε όλοι για την κάθε μέρα, κυριολεκτικά.
Οι τακτικές της αντιΚΚΕ στρατηγικής

Αξίζει να θυμηθούμε από το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949 - 1968 ορισμένα γεγονότα της ευρύτερης περιόδου, μέσα στην οποία συνελήφθη ο Μπελογιάννης, και τελικά εκτελέστηκε.

Στις αρχές της 10ετίας του '50 τέθηκε ξανά το ζήτημα της νομιμοποίησης του ΚΚΕ και το σταμάτημα των εκτελέσεων.

Και τότε, όπως και τώρα, σε μια σειρά ζητήματα τακτικής και όχι στρατηγικής οι αστικές πολιτικές δυνάμεις είχαν διαφορετικές προσεγγίσεις. Ενα τμήμα τους ήταν υπέρ της χρησιμοποίησης του καθαρού αντικομμουνισμού στη λογική των κονσερβοκουτιών, ήθελε τη συνέχιση των εκτελέσεων και των άλλων διώξεων, ενώ ένα άλλο τμήμα ήταν υπέρ της νομιμοποίησης με την αιτιολογία ότι ίσως η νομιμότητα είναι καλύτερη από τους διωγμούς, γιατί μέσω της νομιμοποίησης θα υποχρεώσουν το ΚΚΕ να δώσει όρκο πίστης στο σύστημα, στην αστική νομοθεσία που το περιφρουρεί. Πίστευαν ότι αρκεί η νομιμοποίηση αν αυτή οδηγήσει στην εγκατάλειψη του προλεταριακού διεθνισμού, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν. Επέλεξαν, μάλιστα, να στριμώξουν το παράνομο ΚΚΕ μέσω της ΕΔΑ, απειλώντας την ότι αν δεν έκοβε τους δεσμούς της με το ΚΚΕ τότε και αυτή θα τεθεί εκτός νόμου. Ως γνωστόν, επικράτησε η πρώτη άποψη της διατήρησης του καθεστώτος εκτός νόμου, όμως δεν εγκαταλείφθηκε και η πολιτική πίεσης του ΚΚΕ, αξιοποιώντας την ήττα του 1949, τη δυνατότητα να δρουν οι κομμουνιστές μέσα από την ΕΔΑ με την ταυτόχρονη διάλυση των κομματικών του οργανώσεων που ήταν βεβαίως αδικαιολόγητο θεμελιακό λάθος, όπως αναγνώρισε στη συνέχεια το ίδιο το ΚΚΕ.

Οι διαφορές τακτικής απέναντι στο ΚΚΕ δεν αφορούν μόνο τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, αλλά και τον οπορτουνισμό. Μετά την εκδήλωση και νίκη της αντεπανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες, οι πάντες, και οι οπορτουνιστές, με μια φωνή υποστήριζαν ότι δεν έχει πια νόημα ύπαρξης ένα ΚΚ, πρέπει ή να μεταλλαχθεί ή να υποκατασταθεί από ένα μέτωπο, μια συμμαχία της αριστεράς. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο όρος Αριστερά έγινε πανευρωπαϊκός όρος, με πολύ ελαστικά όρια από χώρα σε χώρα.

Λόγου χάρη, στις καπιταλιστικές χώρες της δυτικής Ευρώπης, εκεί που υπήρχαν μεταλλαγμένα προ πολλού κομμουνιστικά κόμματα, ο όρος «αριστερά» απονεμήθηκε στη σοσιαλδημοκρατία, ενώ σε χώρες όπως η Ελλάδα όπου υποκαταστάθηκε η αυτοτελής δράση του ΚΚΕ από την ΕΔΑ, στις γραμμές της οποίας δρούσαν οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες, μαζί με άλλους αγωνιστές, ο όρος «αριστερά» απονεμήθηκε σε μια συμμαχία, τέτοια ήταν η ΕΔΑ, που μετεξελίχθηκε σε κόμμα, σε μια περίοδο όμως που ήταν εκτός νόμου το ΚΚΕ και που ύστερα από μια θεμελιακά λαθεμένη απόφαση, είχαν διαλυθεί οι οργανώσεις του ΚΚΕ. Από τότε ορισμένοι καλλιέργησαν την άποψη ότι κακό δεν είναι να είσαι κομμουνιστής, αρκεί να μη δρας αυτοτελώς, αλλά να είσαι σε κάποιο άλλο ευρύτερο σχήμα.

Μετά το 1974, ο ταξικός αντίπαλος άλλαξε τακτική, καθώς υποχρεώθηκε από τις ίδιες τις εξελίξεις της πτώσης της χούντας και της συμφωνημένης από τα πάνω εναλλαγής με το αστικό κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα. Στο ΚΚΕ αναγνωρίσθηκε η νομιμότητα, αφού βεβαίως το πήρε απόφαση ότι το Κόμμα θα κατακτούσε τη νόμιμη δράση του ντε φάκτο. Δεν μας χαρίστηκε εθελοντικά αυτή η νομιμότητα. Την πήραμε με το σπαθί μας, σε μια περίοδο όπου ο αντικομμουνισμός είχε αυτο-αποκαλυφθεί, λόγω του ότι έγινε το ψωμοτύρι της χούντας.

Από το 1974, και κυρίως από το 1981, η τακτική απέναντι στο ΚΚΕ αλλάζει, γιατί η στρατηγική παραμένει η ίδια, αναλλοίωτη. Ενίοτε, μάς συμπεριφέρονται με το καρότο, ενώ δεν κρύβουν και το μαστίγιο, ιδιαίτερα όταν το Κόμμα παίζει και πάντα παίζει καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη των αγώνων. Ολα τα χρόνια εμφανίζονται ότι εκτιμούν την Ιστορία του ΚΚΕ, αν και πάντα δίπλα χύνουν χολή για τη μια ή την άλλη επιλογή. Θαυμάζουν αρκετοί από όλα τα κόμματα τον Μπελογιάννη, ιδιαίτερα η σοσιαλδημοκρατία, τους άλλους ήρωες αγωνιστές, αν και κάθε φορά βρίσκουν ότι ευθύνη για τη δολοφονία έχει περισσότερο το ΚΚΕ που έστελνε τα στελέχη του στην Ελλάδα για να αγωνιστούν με το λαό και δεν τους προστάτευε τάχα από την σύλληψη, λες και το ΚΚΕ έφταιγε που ο Μπελογιάννης ήταν παράνομος κομμουνιστής και θεωρήθηκε πράκτορας και προδότης από την πολιτική ηγεσία, το παλάτι και τις ΗΠΑ. Θαυμάζουν τα νεκρά στελέχη του ΚΚΕ που έπεσαν ηρωικά, αρκετοί υποστηριχτές του συστήματος και κυρίως προπαγανδιστές του, για να επιβεβαιωθεί ότι ο νεκρός κομμουνιστής από βίαιο ή φυσικό θάνατο είναι πιο αγαπητός απ' ό,τι εν ζωή. Τελοσπάντων, δεν αξίζει με συναισθηματικό τρόπο και ηθικολογικό να κρίνεις τον αντίπαλο, μόνο πολιτικά και ιδεολογικά, ταξικά απαιτείται. Δεν παραπονούμαστε, γιατί ξέρουμε ότι έχει δίκιο ο ταξικός αντίπαλος όταν φοβάται και εχθρεύεται το ΚΚΕ, ανεξάρτητα πόση είναι η κοινοβουλευτική του δύναμη.
Σήμερα μάς πολεμούν με όλα τα όπλα

Σήμερα, στις συνθήκες της κρίσης, όλα τα όπλα έχουν βγει από τη φαρέτρα. Μας κουνάνε το χέρι ότι παραβιάζουμε τη συνταγματική νομιμότητα, ότι υπονομεύουμε την οικονομία, γιατί στηρίζουμε τους εργαζόμενους και όχι τους καπιταλιστές, τα μονοπώλια. Μας απειλούν, γιατί καλούμε το λαό να μην πληρώνει τα χαράτσια, να μην πειθαρχεί στην απαγόρευση του δικαιώματος στην απεργία, μας εγκαλούν γιατί καλούμε τους εργαζόμενους όπου μπορούν να εμποδίζουν την εφαρμογή ή να δυσκολεύουν την υλοποίηση αντεργατικών επιλογών.

Αλλοι μάς κουνάνε το χέρι, γιατί δε συμμορφωνόμαστε σε μια αντιμνημονιακή και αντιμερκελική δημαγωγία, γιατί δε συμφωνούμε ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει υγιής καπιταλισμός, δεν υπάρχει πατριωτική αστική τάξη, μας καλούν σε ένα μέτωπο διαπραγμάτευσης με τον ιμπεριαλισμό, δηλαδή συμφωνίας μαζί του. Γιατί διαπραγμάτευση σημαίνει δυνατότητα συμφωνίας.

Σήμερα, άσπονδοι φίλοι σε εισαγωγικά, αυτοί που πριν λίγα χρόνια έλεγαν ότι το ΚΚΕ δεν έχει λόγο ύπαρξης, αυτοί που έλεγαν ότι το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που μόνο ζημιά μπορεί να κάνει στο λαό, κόμμα οπισθοδρομικό και δογματικό, σήμερα ανακάλυψαν ότι μπορούμε να προσφέρουμε πολλά σε μια συγκυβέρνηση, με τον όρο βεβαίως ότι θα συμφωνήσουμε μαζί τους.

Είναι αυτοί, που μας εγκαλούν ότι έχουμε τη λογική ΤΙ ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ, ΤΙ ΠΑΠΑΓΟΣ. Αυτοί που δε θέλουν να δουν ότι μπορεί να υπάρχουν διαφορές σε θέματα διαχείρισης ανάμεσα στα αστικά κόμματα, ανάμεσα στα φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά, ανάμεσα στα αστικά και τα μικροαστικά οπορτουνιστικά, αλλά αυτό που μετράει είναι η στάση απέναντι στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, στο αστικό πολιτικό σύστημα, στο πολιτικό σύστημα της εξουσίας των μονοπωλίων, η στάση ανάμεσα στη μεταρρύθμιση και στην επανάσταση.

Σήμερα, έχει χάσει κάθε αξία το λεγόμενο ευρωπαϊκό όραμα, το όραμα της σωτηρίας των λαών από την ΕΕ και το ευρώ. Σήμερα, που η καπιταλιστική κρίση είναι σε πλήρη εξέλιξη, σήμερα, που έχουν γκρεμιστεί οι πολυδιαφημισμένες κατακτήσεις μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ασκείται πολεμική στο ΚΚΕ με επίκληση του Μαρξ, του Ενγκελς ακόμα και του Λένιν, με τσιτάτα εδώ και εκεί. Οταν ακούτε ή διαβάζετε τσιτάτα έξω από την αναφορά σε ποια περίοδο, σε ποια στιγμή, για ποιο γεγονός διαμορφώθηκαν να κουμπώνεστε.
Εχει σωρευτεί πολύτιμο υλικό για συμπεράσματα

Υπάρχουν φάσεις στις εξελίξεις που μπορεί να μη δίνουν υλικό και τροφή, για να βγαίνουν πολιτικά συμπεράσματα. Οταν, μάλιστα, όλα τα κόμματα, ανεξάρτητα από τις διαφορές τους περιορίζονται σε αντιπαράθεση σε θέματα χειρισμών και τακτικής.

Από το 2009, όταν ξέσπασε η κρίση και υπογράφηκε το πρώτο Μνημόνιο, μέχρι σήμερα έχει συσσωρευτεί πολύτιμο υλικό που πρέπει οι εργατοϋπάλληλοι, οι εργαζόμενοι γενικά να βγάλουν συμπεράσματα. Ακόμα και αν ως τώρα δεν έγινε δυνατό, έρχεται η υπόθεση της Κύπρου, που μέσα σε λίγες ώρες και μέρες επιτρέπει να μπει τέρμα στις αυταπάτες, στις προκαταλήψεις, στο φόβο, στην απαισιοδοξία, στην ταλάντευση, στον αναχωρητισμό από τις γραμμές της ταξικής πάλης.

Σαν τραπουλόχαρτο σκορπίζονται εδώ κι εκεί τα μεγάλα συνθήματα ότι η ΕΕ είναι η σωτηρία των λαών, σωτηρία για την επίλυση του Κυπριακού, ότι εκτός ΕΕ έρχεται η φτώχεια και η καταστροφή.

Αρκεί και μόνο η πείρα της Κύπρου να αποδείξει τα όρια και τα περιθώρια της προεδρίας από κομμουνιστή, της κυβέρνησης αριστερής και προοδευτικής συνεργασίας, όρια σε μια φάση πολύ στενά, στην κρίσιμη στιγμή ανύπαρκτα. Κανένα κόμμα, καμία κυβέρνηση, και με τις πιο καλές προθέσεις δεν μπορεί να διαχειριστεί την καπιταλιστική ανάπτυξη και την καπιταλιστική κρίση προς όφελος του λαού, είτε λέει «ναι» είτε ακόμα τολμήσει να πει ένα πολιτικό «όχι».

Είναι γεγονός ότι η διακυβέρνηση ΑΚΕΛ στην Κύπρο, σε μια περίοδο που η ΕΕ αποφάσιζε την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση ορισμένων κατακτήσεων, έκανε προσπάθεια να καθυστερήσει ορισμένα, αλλά δεν μπορούσε να πάει κόντρα σε κοινοτικές αποφάσεις. Οι κυβερνητικοί σύμμαχοί της, άλλωστε, είχαν διαφορετικούς προσανατολισμούς. Το ΟΧΙ στο «σχέδιο Ανάν» δεν έφτανε για μια συνεργασία εφ' όλης της ύλης, και πάνω απ' όλα με επίκεντρο την καπιταλιστική κερδοφορία εν μέσω των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Η οικονομική κρίση δεν μπορούσε να αποφευχθεί, καθώς είναι στο DNA της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η οξύτητά της καθορίστηκε και από τη συμμετοχή της Κύπρου στην ΕΕ.

Δεν υπάρχει ούτε εισαγωγή της κρίσης ούτε εξαγωγή της, η κρίση ξεσπά ως αξεχώριστο φαινόμενο με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, οπωσδήποτε η όξυνση, η διαχείρισή της έχει στενή σχέση και με την ενσωμάτωση στην ΕΕ.

Στο καθεστώς του Μνημονίου, η Κύπρος μπήκε επίσημα από το 2011, η διαδικασία ολοκληρώνεται μετά τις προεδρικές εκλογές. Μέτρα κουρέματος των κατακτήσεων είχαν περάσει από τον περασμένο χρόνο στην κυπριακή βουλή.

Η ελληνική κυβέρνηση σαφώς ευθυγραμμίστηκε με τις επιλογές της ΕΕ, όπως ευθυγραμμίστηκε και ο πρόεδρος Αναστασιάδης, καθόλου παράξενο και απρόσμενο.
Δεν φτάνει το «όχι»

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κοροϊδέψει τον ελληνικό λαό ότι αρκεί μια καλή διαπραγμάτευση με επικεφαλής έναν δυναμικό διαπραγματευτή, που θα χτυπήσει με μπουνιά το τραπέζι της Μέρκελ, εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να το κάνουμε. Το ΟΧΙ δεν είχε καθαρό περιεχόμενο, γι' αυτό άλλωστε χαιρετίστηκε από ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ με τον τρόπο που χαιρετίστηκε. Το ψάρεμα σε θολά νερά στην πολιτική διαπάλη είναι ό,τι καλύτερο για τέτοια κόμματα.

Δε σώζεται ο λαός μέσα από τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος και του φορολογικού παραδείσου, όταν στην ΕΕ η στρατηγική ανατροπής των εργασιακών κατακτήσεων και των εργασιακών σχέσεων είναι κύρια στρατηγική επιλογή είτε υπάρχει κρίση είτε όχι.

Το «όχι» δε φτάνει, από τη στιγμή που δε συνδέεται με μια ριζική αλλαγή γραμμής πλεύσης, με έξοδο από την ΕΕ με κοινωνικοποίηση του συγκεντρωμένου πλούτου όποια μορφή και αν έχει, γυρνά μπούμερανγκ, οδηγεί σε ένταση των τρομοκρατικών εκβιασμών, σε τρομοκρατικούς και αιματηρούς κυριολεκτικά αντιπερισπασμούς.

Αν παρακολουθήσετε αυτές τις μέρες τις συζητήσεις πολιτικών εκπροσώπων στα διάφορα πάνελ θα δείτε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, ελάχιστες διαφορές με τη συζήτηση που γίνεται στην Ελλάδα από το 2009 έως σήμερα.

Ο ΔΗΣΥ ρίχνει την ευθύνη στον Πρόεδρο Χριστόφια και στο ΑΚΕΛ γιατί δεν πήραν έγκαιρα μέτρα, λες και η αρπαγή των εργατικών λαϊκών κατακτήσεων θα αποφεύγονταν αν ο προηγούμενος Πρόεδρος δρούσε πιο ενεργητικά κατά την γνώμη τους. Στην πραγματικότητα, κατηγορούν τον Πρόεδρο γιατί δεν πήρε αντιλαϊκά μέτρα έγκαιρα.

Αυτή η επιχειρηματολογία, δε σηματοδοτεί διαφορά πολιτικής, αλλά παγίδευσης του λαού. Τα ίδια ακούγαμε και στην Ελλάδα, πότε ότι καθυστέρησε η κυβέρνηση Καραμανλή πότε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Τι άλλο ακούγαμε, ότι δεν υπήρχε plan B από την πλευρά της κυπριακής κυβέρνησης, ανάλογα ακούγαμε και στην Ελλάδα. Ανάλογος ήταν και ο τσακωμός στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία.

Τι άλλο ακούμε. Οτι υπάρχουν ψοφοδεείς, υποτελείς πρωθυπουργοί, που βλέπουν την κυρία Μέρκελ και το βάζουν στα πόδια. Οτι υπάρχουν γερμανόφιλοι σχεδόν παντού, ή φοβισμένοι αντιγερμανόφιλοι.

Ολα αυτά τα επιδερμικά και ηθικολογικά επιχειρήματα, που μπορεί να αρέσουν και να γαργαλούν, να δίνουν και ευχαρίστηση καθώς ο εργαζόμενος λαός δικαιολογείται να απεχθάνεται την κυρία Μέρκελ και τους τροϊκανούς, τα κυβερνητικά στελέχη, τα τρία κόμματα που κυβερνούν, αλλά η γραμμή πάλης δεν μπορεί να σταθεί στα πρόσωπα, ακόμα ούτε μόνο στα κόμματα, γιατί όλα τα κόμματα ανεξαίρετα, με τα προγράμματα και την πρακτική τους, εκφράζουν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα. Αλλωστε, και εμείς, το ΚΚΕ, δεν το κρύβουμε ότι είμαστε το πρωτοπόρο οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης που με τις προγραμματικές μας θέσεις εκφράζουμε και τα συμφέροντα, άμεσα, μεσοπρόθεσμα και προοπτικά και ενός μεγάλου μέρους των εργαζομένων, αυτοαπασχολουμένων, αγροτών κ.λπ.
Ποιο κίνημα, ποια συμμαχία με ποια γραμμή

Ο αγώνας δεν γίνεται ούτε με ατάκες, ούτε με χαρακτηρισμούς αλλά με καλά υπολογισμένα ποια ταξικά συμφέροντα συγκρούονται σήμερα, ποια είναι η γραμμή συσπείρωσης και συνεργασίας και ριζικής εναντίωσης, αντιπαράθεσης και ρήξης.

Η γραμμή συσπείρωσης και ρήξης δεν μπορεί να είναι παρά αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική, να βασίζεται στις κοινωνικές δυνάμεις και στη συμμαχία τους. Μια συμμαχία δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο σε κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας, σε σωστές ακόμα προσπάθειες να περιορίσει τις τραγικές συνέπειες, δεν μπορεί να έχει ορίζοντα το ανεβοκατέβασμα κυβερνήσεων που δρουν στο έδαφος του καπιταλισμού, στη λογική του μονόδρομου, δηλαδή η ανάπτυξη να καθορίζεται από τα μονοπώλια, το κεφάλαιο, στη λογική του ευρωμονόδρομου.

Η κοινωνική συμμαχία δεν είναι κόμμα, από τη φύση της όμως πρέπει να έχει και καθημερινό σχέδιο δράσης και στόχο αλλαγής της τάξης που είναι στην εξουσία, ανεξάρτητα από το κυβερνητικό πολιτικό της προσωπικό. Το ΚΚΕ ή και κόμματα που θα εμφανισθούν με μια κοινή αντίληψη για την αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική συσπείρωση μετέχουν μέσω των μελών τους που δρουν στις μαζικές οργανώσεις. Το ΚΚΕ, δεν απαιτεί από τη συμμαχία των αντικαπιταλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων που τα φύτρα υπάρχουν σήμερα μόνο, να υιοθετήσει το Πρόγραμμα του Κόμματος, αυτό θα ήταν δογματισμός, σεχταρισμός. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι το εργατικό κίνημα, το λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να έχει ως στόχο έστω αδρά ποια εξουσία τον συμφέρει, η δική του εξουσία. Δεν μπορεί να μην αποκτήσει συνείδηση ότι η Ελλάδα μπορεί να λύσει λαϊκά προβλήματα, να έχει ανάπτυξη προς όφελος του λαού εκτός της ΕΕ και οπωσδήποτε του ΝΑΤΟ. Δεν είναι δυνατόν να μην κατευθύνεται μέσα και από την ίδια του την πείρα, στη λογική της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων και να μην από τώρα βροντοφωνάζει ότι η εργατική λαϊκή εξουσία θα διαγράψει μονομερώς το χρέος.

Αυτές οι θέσεις είναι ριζοσπαστικές, δεν ταυτίζονται όμως με το Πρόγραμμα του Κόμματος. Κάθε άλλο κίνημα και συμμαχία που δεν έχει τέτοια κατεύθυνση, τελικά θα περιορίζεται σε μια αντιπολίτευση, θα είναι κίνημα διαμαρτυρίας που ο ταξικός αντίπαλος μπορεί να το βάλει στο χέρι, ιδιαίτερα σήμερα που γίνεται προσπάθεια, να αναμορφωθεί το πολιτικό σύστημα, να δημιουργηθούν ακόμα και νέα κόμματα, ώστε να υπάρχουν δύο πόλοι, ο φιλελεύθερος με κορμό τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και ο σοσιαλδημοκρατικός - οπορτουνιστικός με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν χρειαστεί το σύστημα θα στηρίξει και τον ΣΥΡΙΖΑ για όσο διάστημα θέλει και απαιτείται για μια πιο ουσιαστική αναμόρφωση του συστήματος στο έδαφος της λαϊκής απογοήτευσης ακόμα και μεγαλύτερης οπισθοδρόμησης της συνείδησης.