Αποδέσμευση από την ΕΕ

 Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Πηγή : Ριζοσπάστης

Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν υπήρξε και δε θα γίνει ποτέ η λέσχη των τάχα «ισότιμων εταίρων», το κλαμπ της αγάπης και της συναλληλίας μεταξύ «φίλων». Το μόνο είδος «φιλίας» που ευδοκιμεί στο εσωτερικό της ΕΕ είναι η λυκοφιλία.

Η Ευρωζώνη δε σχεδιάστηκε και δεν πρόκειται να λειτουργήσει ποτέ σαν το φανταστικό εκείνο «απάνεμο λιμάνι» που έταζαν οι αρχιτέκτονές της στους λαούς.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού αποτελεί μια αρένα βαρβαρότητας, ένα Κολοσσαίο εκμετάλλευσης των Ευρωπαίων εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, που στέκονται εμπόδιο στην κερδοφορία των μονοπωλίων.

Μέσα στην ΕΕ εκείνο που βασιλεύει είναι η ανισομετρία και οι αντιθέσεις μεταξύ των κεφαλαιοκρατών. Τις αντιθέσεις τους αυτές οι αστικές τάξεις του κάθε έθνους - κράτους εντός της ΕΕ επιχειρούν να τις λύσουν πάντα στη βάση ενός κοινού παρονομαστή, μιας ενιαίας στρατηγικής, που αποτελεί το θεμέλιο λίθο της μεταξύ τους συμφωνίας: Επιβάλλοντας νέα βάρη στα λαϊκά στρώματα, από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό.


Οχι μόνο η Ελλάδα και ο λαός της, όχι μόνο οι λαοί της λεγόμενης «περιφέρειας», από την Πορτογαλία μέχρι τώρα την Κύπρο, αλλά και οι λαοί στα κράτη - ατμομηχανές της ΕΕ, όπως ο λαός στη Γερμανία όπου δεκάδες εκατομμύρια εργαζομένων ζουν με «παγωμένους» μισθούς για πάνω από μια δεκαετία, όπου 7,5 εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι αμείβονται με 400 ευρώ το μήνα, βιώνουν αυτό ακριβώς που τόνιζε ο Λένιν: 

«... το σύνθημα των "Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης" δεν είναι σωστό από οικονομική άποψη. Είτε αυτό το σύνθημα είναι απραγματοποίητο στον καπιταλισμό (...). Είτε είναι ένα σύνθημα αντιδραστικό, που σημαίνει προσωρινή συμμαχία των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης (...) για την καταλήστευση...»¹.

Είναι καραμπινάτη απάτη, άσχετα αν μερικές φορές κυκλοφορεί με τη μάσκα της πολιτικής αφέλειας, η θέση πως η ΕΕ μπορεί να μετατραπεί σε «Ευρώπη των λαών». Είναι καραμπινάτη απάτη η προπαγάνδα πως υπάρχουν περιθώρια «βελτίωσής της». Είναι καραμπινάτη απάτη ότι η ΕΕ αποτελεί πεδίο «διαπραγμάτευσης», αρκεί να βρεθεί ένας καλός διαπραγματευτής...
Η ΕΕ είναι, ήταν και θα είναι ο «λάκκος των λεόντων» για τον οποίο μιλάει το ΚΚΕ από τη δεκαετία του '50.

Το ζητούμενο για το λαό δεν είναι να «βελτιώσει» τη θέση του μέσα στο λάκκο, περιμένοντας ότι τα λιοντάρια θα δείξουν επιείκεια ή ότι θα τον φάνε τελευταίο... Ομοίως, το ζητούμενο δεν είναι η έξοδος από αυτό το λάκκο να οδηγήσει σε έναν άλλον, σε έναν τάχα «καλύτερο» λάκκο, όπως προτείνουν διάφοροι εκπρόσωποι των «ντόπιων θεριών», λες και έχει μεγάλη σημασία για τον ελληνικό ή τον κυπριακό λαό αν τα δόντια που τον κατασπαράσσουν είναι γερμανικά, γαλλικά, ελληνικά ή κυπριακά.

Το ΚΚΕ, όπως αρνιόταν την είσοδο και την υπαγωγή της Ελλάδας (όπως και κάθε άλλης χώρας - και της Κύπρου) στην ΕΕ όχι από τη σκοπιά εκείνων των μερίδων της άρχουσας τάξης που έχασαν από αυτήν την εξέλιξη, αλλά από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων,
έτσι και σήμερα και πάντα μιλά και παλεύει για την αποδέσμευση από την ΕΕ από τη σκοπιά του λαού και όχι από την πλευρά εκείνων των τμημάτων της ολιγαρχίας που θα ήθελαν, ενδεχομένως, την απεμπλοκή τους από τον αρνητικό, γι' αυτά, συσχετισμό στο εσωτερικό της ΕΕ, ειδικά στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης.

Με άλλα λόγια:
Η λυδία λίθος που αποκαλύπτει ότι η επίκληση των συμφερόντων του λαού, όσον αφορά την ΕΕ, δεν γίνεται προσχηματικά, με στόχο μια «καλύτερη διαχείριση» του καπιταλισμού (που θα συνεχίσει φυσικά να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους, όπως συμβαίνει στην εκτός ΕΕ Τουρκία ή στην εκτός ΕΕ Νορβηγία, ή στην εκτός Ευρωζώνης Βρετανία),
είναι η απάντηση στο ερώτημα: 

Πάλη για την αντικαπιταλιστική προοπτική της Ελλάδας ή προώθηση μιας νέας αστικής αναδιάταξης έναντι μιας μόνο μορφής και συγκεκριμένα της (πάλαι ποτέ) ευρωενωσιακής «καπιταλιστικής ολοκλήρωσης»;

Ρήξη με την ΕΕ με τους όρους του λαού, δηλαδή με λαϊκή εξουσία ή ενδοκαπιταλιστική διευθέτηση, δηλαδή «διαπραγμάτευση» με όρους διευκόλυνσης της αστικής εξουσίας;

Στην πρώτη περίπτωση, ο αγώνας για ρήξη και αποδέσμευση είναι επίκαιρος όσο ποτέ, γιατί αποτελεί κομμάτι του αγώνα για την επίλυση της βασικής αντίθεσης της εποχής μας που περικλείεται στο δίλημμα: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;».

Στη δεύτερη περίπτωση είτε τα περί «αποδέσμευσης» από την ΕΕ, είτε τα περί «διαπραγμάτευσης» με την ΕΕ, υπηρετούν τη «φιλολαϊκή» προοπτική, όσο ακριβώς την υπηρέτησε και το αντίστοιχο της αποχώρησης του «εθνάρχη» Καραμανλή από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ...

1) Λένιν, «Επιστολή προς τον Καρπίνσκι», Απαντα, τόμος 49, σελ. 119 - 120, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».