Μην με βλέπετε που είμαι μεγάλη σε όγκο ... Δική σας είμαι και εγώ |
Από το Σφυροδρέπανο
Έι ψιτ, λάμπρο. Άκουσέ με, έχω ένα σχέδιο. Δώσε βάση και δε θα χάσεις. Άκουσέ με, έχω ένα σχέδιο. Θα γράψουμε εδώ ένα κείμενο, από αυτά που σου αρέσουν, κι εσύ μετά θα το βάλεις στην εφημερίδα και θα το κάνεις διάσημο από το πουθενά, για να μου ανεβάσεις την αναγνωσιμότητα. Είσαι; Είναι ευκαιρία σου λέω.
Ξέρεις κι εγώ μμε σπούδασα. Θα ‘χω πολλά να μάθω από σένα
περί δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Εσύ έχεις εξάλλου μια άλφα γείωση, ένα
πάτημα στην πραγματικότητα, δεν είσαι σαν τον άλλο, τον φώτη, που τα βγάζει
κατευθείαν από την κοιλιά του. Και τώρα που τον χάσαμε, έχω στερητικό σύνδρομο.
Μόνο με σένα μπορώ να απαλύνω τον πόνο μου.
Τα δικά σου κομμάτια είναι σαφώς καλύτερα, γιατί βασίζονται
σε πραγματικά γεγονότα. Κάτι σαν σοσιαλιστικός ρεαλισμός απ’ την ανάποδη, με
σουρεάλ πολεμική και χυδαίο αντικομμουνισμό, απ’ τα καλύτερα χρόνια του
συγκροτήματος. Αλλά το καλύτερο που κάνεις είναι με τα εισαγωγικά, που μπαίνουν
τα άτιμα όπου να ΄ναι καμιά φορά, σα να τα λέει κάποιος άλλος, η πηγή σου πχ,
κι όχι εσύ απευθείας.
Μπορώ λοιπόν να σου τα γράψω κι εγώ σαν τον παπούλια.
Ξεκινάμε με το κλίμα στον περισσό, το πιο κρύο απ’ όλα τα κρύα κτίρια, που
έλεγε κι η ανακοίνωση της οακκε. Με την παγερή, γυάλινη πρόσοψη που περικλείει
σαν γυάλα την κομματική γραφειοκρατία. Στο πιο παγωμένο από όλα τα ιγκλού, όπου
ο πάγος ποτέ δεν έσπασε κι ο τρίτος δρόμος δεν χαράχτηκε. Στην πολιτική
κατάψυξη της λεωφόρου ηρακλείου, απ’ όπου εφορμούν τα απολιθώματα μιας άλλης
εποχής.
Τώρα πρέπει να πούμε και τον όροφο, δίνει δραματικό τόνο
στην πρόζα, πχ στον τελευταίο όροφο του περισσού. Κι έτσι φτάνουμε μάνι-μάνι
καμιά κατοστάρα λέξεις με την εισαγωγή και έχουμε βγάλει το μισό μεροκάματο.
Μετά που λες συνεχίζουμε με το κλίμα, που ήταν οπωσδήποτε
βαρύ και σκοτεινό, σαν τον ουρανό που βρέχει στην φτωχογειτονιά και στην
κνίτικη καρδιά μου. Εδώ κολλάει να βάλουμε και τίποτα εισαγωγικά, για να
δείξουμε ότι έχουμε πηγές και δε μιλάμε στον αέρα. Πχ οι παλιότεροι εκτιμούν
ότι «βουλιάζουμε στον βάλτο με την λάσπη, όπως το 95’ με τις πλημμύρες, σαν
αρχεία της ιστορίας που χάνονταν».
Τώρα περνάμε επί του προσωπικού. Ξέρεις σε στιλ αμάν. Ο
αλεξάντερ κλαίει κι έχασε τρία κιλά,τον βοηθό τον έπιασε κόψιμο, ο ιωαννίδης
βγάζει καπνούς από τα αυτιά... Ο γόντικας τους μούντζωνε όλους, η αλέκα
χτυπούσε τη γροθιά της στον τοίχο, ο κουτσούμπας χτυπούσε τον αρβανιτάκη, ο
μαΐλης κοιτούσε μελαγχολικός από τα παράθυρο τα ποσοστά να φεύγουν. Η
μηλιαρονικολάκη ζωγράφιζε αφηρημένη στις σημειώσεις της το λευκό πάνω στο
άσπρο, τα μαλλιά του σοφιανού ξάσπρισαν κι άλλο. Ο χαλβατζής ήταν τιμωρία στη
γωνία, στο ένα πόδι, για το γιο του, ο μπουχάριν περίμενε στωικά τη σειρά του.
Προσπαθούν να εξηγήσουν το γιατί, βαρύ κι ανείπωτο, όλοι το ξέρουν, μα ποιος θα
βρεθεί να το πει.
Την αλέκα μπορείς να τη βάλεις «σιδηρά κυρία του περισσού»,
για να τρομάζει ο κόσμος και να τη συνδέει με τη θάτσερ. Και δεξιά και
αντιπαθητική, με ένα σμπάρο δύο τριγόνια. Κρίμα μόνο που έχει χάσει κιλά η
αλέκα και δεν έχουμε τίποτα να γράψουμε για το ειδικό της βάρος..
Εδώ πρέπει να βάλεις τώρα τον κλασικό διαχωρισμό βάση-ηγεσία
(αυτή η άτιμη φταίει για όλα) που είναι στάνταρ κίνηση, όπως η χορογραφία στο
πατινάζ (πάνω στον πάγο που δεν έσπασε), για να πιάσουμε το ευρύ κοινό. Όχι τη
βάση, δε σε ενδιαφέρουν αυτοί, αλλά οι άλλοι που δεν είναι πεισμένοι ακόμα.
Θα βάλεις εμένα που τα ζω και τα ξέρω ντεμέκ από μέσα, αλλά
τους βαρέθηκα και τα βρόντηξα. Ένα από τους πολλούς, το ανώνυμο πλήθος που
σωπαίνει, από τη βάση του κουκουέ, οργανωμένη και μη, που ακούει τη φωνή της
συνείδησης μέσα της να γίνεται κραυγή αγωνίας κι απόγνωσης, και δε μας αφήνει
να κοιμηθούμε τα βράδια. Τριγυρνάμε σαν υπνοβάτες, συναντιόμαστε τις νύχτες με
κλεφτοφάναρα και διηγούμαστε τα όνειρά μας, που βουλιάζουν στην κινούμενη άμμο
της ευέλικτης τακτικής μας.
Πίκρα κι αγανάκτηση που ξεχειλίζει στις πλατείες -¡estamos
despiertos ya!- πόνος για τα λάθη και την προδοσία της ηγεσίας. Δεν αντέχουμε
άλλο να ζούμε σε αυτήν την τελευταία σοβιετική χώρα της ευρώπης. Αν είχαμε
νικήσει βέβαια, θα ήμασταν σαν την αλβανία. Ευτυχώς που ηττηθήκαμε δηλ. Γράψ’
το όπως στο λέω, τα έζησα από μέσα και τα ξέρω, ο λόγος μου αυθεντία. Αλλά και
τώρα που δε νικήσαμε, πάλι σοβιετική χώρα γίναμε. Μία ή η άλλη, φράγκο δύο, που
λέγανε κι οι παλιοί.
Η ιστορία τελικά είναι σαν το ποδόσφαιρο. Μια ταξική πάλη με
δυο αντίπαλα στρατόπεδα, όπου στο τέλος νικάνε πάντα οι σοβιετικοί και τα
καταστρέφουν όλα. Το είχε πει κι ο λίνεκερ άλλωστε. Τα έζησε κι αυτός από μέσα,
τους έφτυσε κατάμουτρα και τους τα βρόντηξε. Γράψ’ το όπως το λέω.
Η βάση βράζει. Σκυθρωπά χέρια, ροζιασμένα πρόσωπα. Το δίκιο
ανεβαίνει σαν κόμπος στο λάρυγγα, πνίγεται και βγαίνει σα λυγμός. Μας θέλουν
φιμωμένους και φοβισμένους. Επικρατεί κλίμα γενικευμένης καχυποψίας,
κοιταζόμαστε μεταξύ μας έντρομοι, με ένα γιατί ζωγραφισμένο στο πρόσωπο. Γιατί
νίκο, αλέκο, ορέστη από το βόλο; Γιατί με κυνηγάει παντού αυτό το κόμμα, ρε
γαμώτο; που αναρωτιέται κι ο σπύρος στους απαράδεκτους. Που βαδίζουμε
σύντροφοι;
Η απελπισία μας λάμπρο, βρίσκει ελπίδα κι έκφραση στα γραπτά
σου, που λάμπουν σα φωτεινοί, δόλιοι φάροι και τους βλέπουμε από μακριά, καθώς
αρμενίζουμε στο αρχιπέλαγος γκούλαγκ, με τα ταξικά ναυάγια και πέφτουμε πάνω
στο παγόβουνο. Ο δρόμος έσπασε, ο πάγος χαράχτηκε. Λευτεριάς λίπασμα, οι πρώτοι
διαγραμμένοι. Η ελπίδα μας γυρεύει δικαίωση. Για την παπαρήγα την καλή. Για την
εκδίκηση και το παιδί μας. Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, σπύρο, υπάρχει ελπίδα.
Η β(ρ)άση βράζει. Και μόλις φτάσουνε τους εκατό οι
αναβράζοντες σύντροφοι, εξατμίζονται, και διαγράφονται ομαδικά ως φραξιονιστές.
Με τσιγάρο φεύγουμε στα χείλη, πάντα γελαστοί και γελασμένοι. Αλλά αν
ξυπνήσουμε μονομιάς, θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς. ¡Εstamos despiertos ya!
Άσε αυτοί που διαφωνούν, πια. Θα μου πεις βέβαια, αν
διαφωνείς σε τόσο πολλά, φεύγεις απλώς και μόνος σου. Όπως έχουν κάνει τόσοι
δηλ, που δε σε γουστάρουν ως αυτόκλητο υπερασπιστή τους. Μην αφήνεις ποτέ όμως
μια μικρή λεπτομέρεια να σου χαλάσει μια τόσο όμορφη ιστορία.
Κι αυτό ισχύει γενικώς. Δεν πα να ‘λεγε ο ζαχαριάδης ότι το
κουκουέ είναι το κόμμα του και κανείς δε μπορεί να το χρησιμοποιήσει εναντίον
του. Τι κι αν ο πλουμπίδης πέθανε φωνάζοντας ζήτω το κουκουέ, και πίστευε ότι
το κόμμα του θα τον αποκαταστήσει, όπως κι έγινε;
Δεν έχει καμία σημασία. Βάλ’ τα κι αυτά στο μπλέντερ της
(αντι)κουκουεδολογίας..
Είναι αγνό το ενδιαφέρον σου για το κόμμα, λάμπρο. Πες μας
τώρα και τη συνέχεια. Πες μας τι να κάνουμε, να σε ακολουθήσουμε. Πες μας τι
επεισόδιο θα παίξει την επόμενη βδομάδα. Μην ξεμείνεις από θέματα τώρα που
πλησιάζουν οι εκλογές, και χάσει το ενδιαφέρον του ο κόσμος, πάνω στο καλύτερο.
Μη μας αφήσεις χωρίς το οξυγόνο των κειμένων σου, μες στην κομματική έρημο με
την ιδεολογική ξηρασία και το φοβικό, τροπικό της κλίμα.
Σε εκλιπαρώ, άκου την κραυγή αγωνίας που βγάζουμε. Όχι άλλο
κάρβουνο!
Είναι καλοί άνθρωπο οι κουκουέδες, αλλά μην τους περνάς και
για ηλίθιους.
Τόση λάσπη από το 95’ με τις πλημμύρες έχουμε να δούμε..
Πολύ καλό !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα καταχραστώ τη φιλοξενία του redfly και να απαντήσω στο ζήτημα που βάζει ο trash για το ίδιο θέμα στο δικό του μπλοκ, αφού πρώτα του πω πως έχει μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα από αυτή που νομίζει, ο σχολιασμός δεν είναι κριτήριο…
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικά συμφωνώ με τον trash θα ήθελα να κάνω και μια δυο ακόμη προτάσεις φαινομενικά άσχετες που έχουν να κανουν με την ανυπαρξία ελευθέρου χρόνου για ένα εργαζόμενο που έχει χίλια δυο να κάνει στη πραγματική ζωή, που δε θέλει να περνά ώρες πάνω από ένα πι-σι και την ανάγκη από αυτό για μικρότερο όγκο πληροφορίας σχετικά με ένα ζήτημα . λιγότερους χαρακτήρες ανά σχόλιο. Κάπου είχα διαβάσει για 4000+ χαρακτήρες ανά σχόλιο είναι υπερβολικό. Αν κάποιος θέλει ας στέλνει το κείμενο με μειλ και με απόφαση του μπλόκερ να αποτελεί ξεχωριστό θέμα-απάντηση. Λογικό το κείμενο να έχει επιμεληθεί ανάλογα (να μην είναι στο πόδι)…
Κάθε σχολιαστής να μπορεί το πολύ να δευτερολογήσει.
Να καθιερωθεί ένας μέγιστος αριθμός σχολίων ανά ανάρτηση π.χ. 40
Ερώτηση : στο πεδίο υποβολή σχολίου ως έχω μια σειρά από επιλογές, η μόνη που δουλεύω είναι το ανώνυμος /ή που δεν μου ζητά τίποτα, από την άλλη δε μου εξασφαλίζει … την ταυτοπροσωπία. Οι υπόλοιπες επιλογές δεν έχω ιδέα τι είναι και λίγο λιγότερο που έψαξα για κάποιες από αυτές καζάνιασα . μπορεί κάποιος να μου υποδείξει κάποια που να είναι εύκολη γρήγορη ασφαλή? Κάποιο λινγκ θέλω…
Ευχαριστώ !
Φαμφάρας
Φαμφαρα, το οριο στoν αριθμo των σχολιων (δεν ξερω ποιο ειναι) το βαζει η google.
ΔιαγραφήΤο ιδιο και με τον αριθμο των χαρακτηρων. Δεν μπορουμε να επεμβουμε.
Εννοειται οτι μπορει καποιος να μας στειλει κειμενο. Δεν χρειαζεται ειδικη αδεια : ]]] Αλλα απο τη μερια μας δε μπορουμε να δεσμευτουμε οτι θα το αναδημοσιευσουμε.
Γενικα, οπως εχεις ηδη παρατηρησει μαλλον, υπαρχει moderation στα σχολια και σβηνονται καμποσα κατα καιρους. Γι αυτο εχουμε δεχτει πολλες υβρεις και μου εχουν προσαψει προσωπικα διαφορους χαρακτηρισμους (κλακαδορος, προβατο, Χρυσοχοϊδης ή οποιος αλλος ειναι κατα καιρους στο εν λογω υπουργειο, κνατ, σταλινοφασιστα κτλ κτλ you get the picture). Ποσως με ενδιαφερει.
Προσπαθουμε να κραταμε το μπλογκ καθαρο, οσο μπορουμε, οντας εργαζομενοι και με ενα σωρο αλλες υποχρεωσεις. Το επομενο βημα θα ηταν να κλειδωσουμε τα σχολια ή να βαλουμε προεγκριση, αλλα δεν θελουμε! Θελουμε να γινεται κουβεντα απλα σε σοβαρα πλαισια, εξ ου και οι κανονες που εχει μαλλιασει το χερι μου να επαναλαμβανω.
Επειδη οπως λες και εσυ, κανεις δεν ειναι ολη μερα πανω απο το πισι επαναλαμβανω κατι που εχω πει αρκετες φορες:
Μην απαντατε στα τρολ, μεχρι να τα δουμε και να τα σβησουμε. Τα τρολ κανουν κρα απο χιλιομετρα. Το ιδιο και αυτοι που μπαινουν για να προκαλεσουν τα νευρα μας και να ξεκινησει ψηφιακος καυγας.
Οι ανθρωποι που απλα εχουν διαφορετικη αποψη και την εκφραζουν, το κανουν με νορμαλ τροπο και τετοιοι κυκλοφορουν αρκετοι εδω μεσα.
Για το τελευταιο που ρωτας, η ασφαλεστερη λυση ειναι να ανοιξεις ενα προφιλ στο μπλογκερ (οπως εγω εχω τον Manny). Αυτο δεν παραβιαζεται.
Φαμφαρα, το οριο στoν αριθμo των σχολιων (δεν ξερω ποιο ειναι) το βαζει η google.
ΔιαγραφήΤο ιδιο και με τον αριθμο των χαρακτηρων. Δεν μπορουμε να επεμβουμε.
--Παρεπιπτοντως γι αυτο δεν ειμαι 100% σιγουρη, αλλα ειχα ψαξει παλιοτερα και δεν ειχα βρει κατι.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κλειδώσουμε τα σχόλια μόλις κλείσουμε τα σαράντα (σα μνημόσυνο ένα πράμα).
ΔιαγραφήΦαμφάρα, ο λογαριασμός blogger είναι το καλύτερο ωστε να εξασφαλίσεις την διαδικτυακή σου προσωπικότητα. Εαν χρειάζεσαι οδηγίες, στειλε το mail σου στην διεύθυνση του μπλογκ, ώστε να βοηθήσω.
χμμ..αυτο βεβαια "ριχνει" καποιους που δεν εχουν συχνη προσβαση στο διαδικτυο και βλεπουν καποιες αναρτησεις με καθυστερηση..τεσπα το συζηταμε εν καιρω.
ΔιαγραφήΚατάλαβα , καταραμένη πολυεθνική, έχει δημιουργήσει από την αρχή τις συνθήκες για το μπάχαλο, δε πρέπει να με ξαφνιάζει αυτό…ξανά λέω να δείτε μεταξύ σας αυτό που λέει ο trash, είναι μια κάποια λύση σε ένα βαθμό. Τέλος φίλε μου να ρωτήσω, αυτό το …. Μπλοκερ που μου λες που στα σ… το βρίσκω???????????????????
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαμφάρας
Πάνω δεξιά έχει ένα κουμπάκι που λεει Συνδεση. Πάτα το και μετά πάτα το Sign up (κοκκινο κουμπακι, παλι πανω δεξια).
ΔιαγραφήΒαλε το email (καποιο email της yahoo ή της google), ψευδωνυμο, κωδικο και οτι αλλο θελει, συμπλήρωσε και την επιβεβαίωση στο τελος και πάτα continue. Έτοιμος
ok το βρίκα
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαμφάρας