Ανάπτυξη από ποιον για ποιον το πραγματικό δίλημμα

Τη βδομάδα που πέρασε τα αστικά επιτελεία πανηγύριζαν γιατί ο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος και ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, κατά τη συνάντησή τους στις Βρυξέλλες, συζήτησαν για το πρόγραμμα ανάπτυξης της Ελλάδας. Συμφωνήθηκαν, όπως προπαγανδίστηκε, «συμπληρωματικές δράσεις», παράλληλα με την «εφαρμογή του μνημονίου», μέσω της χρηματοδότησης προγραμμάτων από τα ευρωπαϊκά κονδύλια του ΕΣΠΑ περίπου 20 δισ. μέχρι το 2013 που θα δοθούν: Στη χρηματοδότηση μεγάλων έργων, κυρίως στους τομείς των μεταφορών (ολοκλήρωση μεγάλων οδικών αξόνων) και της ενέργειας (πρόγραμμα «Ηλιος», ιδιωτικές επενδύσεις στην ηλεκτρική ενέργεια κ.ά.). Τα κεφάλαια θα τα καρπωθούν μεγάλοι κατασκευαστικοί όμιλοι, οι οποίοι στη συνέχεια θα εξασφαλίσουν κέρδη πουλώντας ακριβά στα λαϊκά στρώματα υπηρεσίες, ενέργεια κ.ά. Και στη χρηματοδότηση του Ταμείου Εγγυοδοσίας των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων (ΤΕΜΠΜΕ ΑΕ) προκειμένου να χορηγήσει νέα δάνεια. Δηλαδή δώρο άδωρο στους αυτοαπασχολούμενους που τους συνθλίβει η οικονομική κρίση και ο αδυσώπητος ανταγωνισμός με τα μονοπώλια και η τεράστια φοροληστεία της κυβέρνησης.

Αυτή η αβέβαιη καπιταλιστική ανάπτυξη γίνεται πάνω στα συντρίμμια των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, στην ιδιωτικοποίηση των κρατικής ιδιοκτησίας επιχειρήσεων (ήδη προχωράνε με τη ΔΕΠΑ), άλλων κρατικών υποδομών, δημόσιας γης, ορυκτού πλούτου κλπ. ώστε να γιγαντωθούν τα μονοπώλια. Αλλά αυτή η «ανάπτυξη» δεν έχει σχέση με την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, ούτε αποτελεί - όπως την εμφάνισε η κυβερνητική προπαγάνδα - το «αντίβαρο» στα σκληρά αντεργατικά μέτρα των μνημονίων. Τα μέτρα των μνημονίων αντισταθμίζουν τις απώλειες των καπιταλιστών από την κρίση, δημιουργώντας συνθήκες γοργής και άκρατης κερδοφορίας όταν έλθει η ανάκαμψη. Από την ανάπτυξή τους σε τίποτα δε θα ωφεληθούν οι εργαζόμενοι που παράγουν τον πλούτο. Ποιες ανάγκες τους θα μπορούν να ικανοποιήσουν με μισθό 400-500 ευρώ; Η ζωή τους είναι ήδη κόλαση. Ούτε βεβαίως πρόκειται να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας σταθερές και μόνιμες έτσι που έστω να μετριάσει το οξύτατο πρόβλημα της ανεργίας όπου η Ελλάδα έφτασε να είναι η δεύτερη χώρα μετά την Ισπανία στην Ευρωζώνη, με επίσημο ποσοστό ανέργων 20%.

ΚΟΥΚΟΣ

Ουσιαστικά ενισχύουν τον τομέα κατασκευών για οδικά έργα προκειμένου να μεταφέρουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι τα εμπορεύματά τους. Ασε που πρόκειται για οδικούς άξονες που δεν έχουν ολοκληρωθεί. Αλλά ακόμη και σ' αυτό τον τομέα, ο οποίος μπορεί προσωρινά να δώσει ανάσες σε κλάδους της βιομηχανίας που έχουν σχέση με τις κατασκευές (τσιμέντο, σίδερο κλπ.), δεν γίνονται δημόσια έργα για τις λαϊκές ανάγκες. Οπως π.χ. αποχετευτικά, αντιπλημμυρικά έργα, αντισεισμική θωράκιση, έργα αποταμίευσης και διαχείρισης νερού. Υπάρχει επίσης ανάγκη για παιδικούς σταθμούς που δεν υπάρχουν, για σχολεία, για νοσοκομεία, για Κέντρα Υγείας, για κατασκευή λαϊκών κατοικιών κλπ. Αλλά αυτά τα έργα δεν δίνουν κέρδος όπως οι οδικοί άξονες με τα διόδια.

Για ποια ανάπτυξη;

Επομένως, για ποια ανάπτυξη γίνεται λόγος; Ηδη τα αστικά επιτελεία προβάλλουν την άποψη ότι χρειάζεται ένα νέο παραγωγικό μοντέλο και αξιοποίηση των λεγόμενων συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας. Λένε επίσης ότι η βαριά της βιομηχανία είναι ο τουρισμός. Οτι πρέπει να δούμε και την παραγωγή στη βιομηχανία και αγροτική οικονομία γιατί η Ελλάδα κάνει εισαγωγές στο 70% των αναγκαίων εμπορευμάτων για την οικονομία της και τη ζωή των ανθρώπων.
Αλλά είναι πρόβλημα «μοντέλου» ή καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης; Τώρα π.χ. θυμήθηκαν την αγροτική παραγωγή. Εφτασαν στο σημείο τη μέρα που έκλειναν και το τελευταίο εργοστάσιο ζάχαρης να κινδυνολογούν ότι αν χρεοκοπήσει η χώρα δε θα μπορούμε να εισάγουμε ζάχαρη. Εφτασαν να λένε ότι δε θα μπορούμε να εισάγουμε φάρμακα, όταν κάποτε υπήρχε κρατική φαρμακοβιομηχανία, αλλά την έδωσαν σε επιχειρηματικούς ομίλους. Αρα δεν είναι πρόβλημα «μοντέλου», αλλά σχέσεων παραγωγής και ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής. Είναι ο καπιταλισμός. Οι κεφαλαιοκράτες επενδύουν σε τομείς και κλάδους που βγάζουν γρήγορο, μεγάλο και εύκολο κέρδος. Εδώ επιδοτήθηκαν για να μεταφέρουν επιχειρήσεις στα Βαλκάνια και αλλού, μέχρι και στην Κίνα. Την αγροτική παραγωγή την ξεκλήρισαν για να ωφεληθούν οι εισαγωγείς τροφίμων και τα μονοπώλια τροφίμων. Το κεφάλαιο δεν μπορεί και δεν πρόκειται να αναπτύξει όλες τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της Ελλάδας. Αυτό απαιτεί την κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, τη μετατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας σε κοινωνική, που με κεντρικό πανεθνικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο θα κινεί και θα αναπτύσσει όλες τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας στην αξιοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών της πηγών σε όφελος του λαού.

Ο υπουργός Οικονομικών το τελευταίο χρονικό διάστημα μη έχοντας άλλα επιχειρήματα για να στηρίξει την πολιτική σφαγής των εργασιακών δικαιωμάτων, για να σωθεί από την οικονομική κρίση το κεφάλαιο, ως μονόδρομο για το λαό τον τρομοκρατεί με ψέματα ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, ασκώντας την πιο άθλια αντικομμουνιστική επίθεση στη στρατηγική του ΚΚΕ. Για παράδειγμα, στη Βουλή κατά τη συζήτηση των εφαρμοστικών του μνημονίου νόμων είπε ότι «η μαρξιστική Αριστερά προκρίνει την επιστροφή στη δραχμή, την έξοδο από το ευρώ, που θα οδηγήσει σε ολοσχερή καταστροφή της χώρας και σε πλήρη εξαθλίωση των πολιτών», διαστρεβλώνοντας πλήρως την πολιτική του Κόμματός μας που λέει στο λαό ότι είτε με ευρώ είτε με δραχμή έχει καταστραφεί, άρα αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους με εργατική λαϊκή εξουσία, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Είναι ψέμα ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, άλλος δρόμος από το αδιέξοδό τους. Αλλά αυτός ο δρόμος οδηγεί στο σοσιαλισμό. Καταργεί την καπιταλιστική ιδιοκτησία.
Αυτό ξορκίζουν τρομοκρατώντας το λαό. Φοβούνται την επίδραση της πολιτικής γραμμής του ΚΚΕ στο κίνημα. Γιατί το ΚΚΕ, εξηγώντας το γιατί αυτή η πολιτική είναι βαθιά αντεργατική, αντιλαϊκή και καλώντας σε συστράτευση αγώνα για την ανατροπή της, που συνδέεται οργανικά με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, με την εργατική λαϊκή εξουσία, την κοινωνικοποίηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, έχει αποκαλύψει ταυτόχρονα πως φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση στον καπιταλισμό δεν υπάρχει. Και η γραμμή του έχει απήχηση που συνεχώς μεγαλώνει. Η λαϊκή δράση μαζί με την αδυναμία διαχείρισης της κρίσης τούς δυσκολεύουν αφάνταστα. Και τρομοκρατούν τους εργαζόμενους με αντικομμουνιστική επίθεση. Ξέρουν και οι ίδιοι ότι στο σοσιαλισμό, ο πλούτος θα ανήκει στο λαό, θα εντάσσεται στην ανάπτυξη της οικονομίας σε όφελός του.

Με το συμφέρον των εργαζομένων

Η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες πρέπει να σκεφτούν και να βγάλουν συμπεράσματα με κριτήριο το δικό τους συμφέρον. Η κοινωνικοποίηση της παραγωγής δείχνει ότι οι συνθήκες είναι ώριμες για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για τη μετατροπή τους σε εργατική, λαϊκή ιδιοκτησία που με τον κεντρικό, πανεθνικό σχεδιασμό θα αξιοποιούνται πλήρως όλες οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Μόνο μια εργατική λαϊκή εξουσία που θα κάνει κοινωνική ιδιοκτησία όχι μόνο τη σημερινή κρατική ιδιοκτησία, αλλά και τις μεγάλες επιχειρήσεις και τα εργοστάσια, μπορεί να οργανώσει με κεντρικό σχεδιασμό την παραγωγή ώστε: Να αξιοποιούνται στο έπακρο οι παραγωγικές δυνατότητες για να καλύπτονται οι λαϊκές ανάγκες και να μειωθεί ή και να εξαλειφθεί σε ορισμένους τομείς η εξάρτηση από εισαγωγές.
Τι μπορεί να κάνει ο κεντρικός σχεδιασμός; Να σχεδιάζει την αξιοποίηση για ανάπτυξη όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας ώστε να αναπτύσσονται όλοι οι κλάδοι της βιομηχανίας και της αγροτικής οικονομίας που μπορεί να αναπτύξει η Ελλάδα. Να παράγει και να κατανέμει τα αναγκαία μέσα παραγωγής σ' αυτούς τους κλάδους. Να εκπαιδεύει και να μορφώνει το αναγκαίο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό για την ανάπτυξη της παραγωγής. Να φροντίζει την κατανομή των παραγόμενων προϊόντων για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Να κατανέμει πόρους από την ανάπτυξη για τη δωρεάν ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, Πολιτισμό, Αθλητισμό, σε έργα υποδομής όπως αντισεισμική, αντιπλημμυρική προστασία και λαϊκή κατοικία. Να αναπτύσσει την έρευνα και την επιστήμη με βάση τις λαϊκές ανάγκες προκειμένου να αναπτύσσονται γοργά οι παραγωγικές δυνάμεις ώστε να μπορούν να ικανοποιούνται οι ολοένα αυξανόμενες λαϊκές ανάγκες. Μόνο η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής παρέχει αυτή τη μοναδική δυνατότητα να διαμορφωθεί κεντρικός σχεδιασμός για την αξιοποίηση και κατανομή όλου του ανθρώπινου δυναμικού, για να εκμηδενισθεί η ανεργία. Και βεβαίως η παραγωγή θα αναπτύσσεται σε ολοένα και μεγαλύτερη κλίμακα αξιοποιώντας την έρευνα, την επιστήμη, την τεχνική για τη συνεχή ανάπτυξη των μέσων παραγωγής και της παραγωγικότητας της εργασίας. Αυτό το όφελος θα εκφράζεται και με τη μείωση του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου και την αύξηση του ελεύθερου, ώστε η εργατική τάξη να μπορεί να ξεκουράζεται, να αθλείται, να απολαμβάνει τα έργα όλων των μορφών καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά πάνω απ' όλα να ασκεί εξουσία, τον εργατικό έλεγχο, να ασχολείται οργανωμένα ενεργά με την πολιτική και την οικοδόμηση της δικής της κοινωνίας.
Η εργατική, λαϊκή εξουσία θεσμοθετεί και παίρνει πρακτικά μέτρα ώστε να εξασφαλίζεται η άσκηση του εργατικού και γενικότερα κοινωνικού ελέγχου, η ανεμπόδιστη άσκηση κριτικής σε αποφάσεις και χειρισμούς που εμποδίζουν την ανάπτυξη και ενίσχυση της λαϊκής οικονομίας. Είναι ζωτική ανάγκη να καταγγέλλονται πάσης φύσεως και προέλευσης αυθαιρεσίες, γραφειοκρατία ή άλλα αρνητικά φαινόμενα. Εκλέγεται από τα κάτω προς τα πάνω το ανώτατο όργανο εξουσίας με μη μόνιμους και ανακλητούς εκπροσώπους, που δεν πρέπει να ξεκόβονται από την παραγωγή. Οπου χρειάζεται γίνεται απόσπαση κατά τη διάρκεια της θητείας τους ανάλογα με τις συγκεκριμένες ανάγκες. Οι αντιπρόσωποι, όπως λένε σήμερα «βουλευτές», δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο οικονομικό προνόμιο από τη συμμετοχή τους στα όργανα εξουσίας. Από το ανώτατο όργανο ορίζονται η κυβέρνηση, οι επικεφαλής των διαφόρων εκτελεστικής αρμοδιότητας τομέων (υπουργεία, διευθύνσεις, επιτροπές, κλπ.).

Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές και πόροι

Μας λένε ότι αυτά δεν μπορούν να εφαρμοστούν γιατί η εργατική εξουσία δεν θα έχει πόρους, λεφτά, πού θα τα βρει; Τους απαντάμε: Θα εξοικονομήσει σημαντικούς πόρους που σπαταλιούνται σήμερα για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της εξουσίας των μονοπωλίων. Θα καταργήσει τη χρηματική αφαίμαξη και ληστεία που επιβάλλει η καπιταλιστική ιδιοκτησία, θα καταργήσει τα διάφορα χρηματικά πακέτα και επιδοτήσεις στο κεφάλαιο για να κάνει επενδύσεις που αδειάζουν τα κρατικά ταμεία. Θα διαγραφεί το δημόσιο χρέος. Θα καταργήσει τις στρατιωτικές δαπάνες για τα σχέδια του ΝΑΤΟ (π.χ. αποστολές στο Κόσσοβο, στο Αφγανιστάν). Η παραγωγικότητα της εργασίας θα ανέβει με την αξιοποίηση των τεχνολογιών και με τη συμμετοχή του λαού στον εργατικό έλεγχο. Μακριά από το κυνήγι της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας θα επιτυγχάνεται η μείωση των δαπανών εργασίας και υλών, με ταυτόχρονη αύξηση παραγόμενου αποτελέσματος. Τα υπέρογκα κέρδη που βγάζει σήμερα το κεφάλαιο θα διατίθενται σε όφελος ολόκληρης της κοινωνίας για να αναπτύσσεται η παραγωγή για την κάλυψη όλων των λαϊκών αναγκών. Θα διοχετεύονται για την περαιτέρω ανάπτυξη της ίδιας της παραγωγής και θα αξιοποιούνται για τη δημιουργία υποδομών για το λαό, για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών σε δωρεάν παροχή Υγείας - Πρόνοιας, Παιδείας, Πολιτισμού κλπ.
Λένε ακόμη: Τι μπορεί να παράγει η Ελλάδα; Μπορεί να αναπτύξει βιομηχανία και αγροτική οικονομία ώστε να καλύπτει κάποιες ανάγκες που σήμερα καλύπτονται από εισαγωγές; Η Ελλάδα έχει αναξιοποίητο ορυκτό πλούτο απαραίτητη προϋπόθεση για ανάπτυξη της βιομηχανίας. Εχει βωξίτη που μπορεί να αναπτύξει τη βιομηχανία κάθε προϊόντος που έχει ως πρώτη ύλη το αλουμίνιο. Εχει νικέλιο που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ανθεκτικών κραμάτων με χάλυβα. Εχει ψευδάργυρο, χρυσό. Εχει λευκόλιθο, μάρμαρο, που λόγω της ποιότητάς του κατέχει εξέχουσα θέση στη διεθνή αγορά. Εχει λιγνίτη για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Εχει τεράστιο υδάτινο δυναμικό για την παραγωγή επίσης ηλεκτρικής ενέργειας.
Εχει πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Βόρειο Αιγαίο, στη λεκάνη Ρόδου, νότια της Κρήτης, Ιόνιο και στον Πατραϊκό κόλπο. Υπάρχει υψηλό αιολικό δυναμικό και πηγές γεωθερμίας, ιδιαίτερα στα νησιά του Αιγαίου.
Εχει ήδη αναπτυγμένη βιομηχανία χάλυβα, σιδήρου, χαλκού, αμυντική βιομηχανία, βιομηχανία πλαστικών, παραγωγή τσιμέντου και άλλων οικοδομικών υλικών. Επίσης η μηχανοποίηση του κλάδου των κατασκευών μπορεί να καλύψει γενικά τις ανάγκες κατασκευής δημόσιων έργων - κατασκευών. Εχει επίσης δάση για ξυλεία και προϊόντα ξύλου.
Η Ελλάδα διαθέτει έμπειρο και πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, με βελτιωμένο μορφωτικό επίπεδο και εξειδίκευση και πολυάριθμο επιστημονικό δυναμικό. Διαθέτει δυνατότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, μηχανών, εργαλείων και συσκευών.
Επίσης η Ελλάδα είχε, άρα μπορεί να αναπτύξει αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή που να καλύπτει όλες τις διατροφικές της ανάγκες και να κάνει εξαγωγές, αντί να εισάγει. Υπάρχει επίσης μεγάλη μηχανοποίηση της αγροτικής παραγωγής. Η Ελλάδα έχει σημαντική παραγωγή σιταριού, καλαμποκιού, άλλων δημητριακών, πατάτας, φασολιών, διαθέτει υψηλής ποιότητας λάδι, οπωροκηπευτικά, κρασί, ροδάκινα, εσπεριδοειδή, σταφίδα. Εχει προϊόντα εξαιρετικής ποιότητας, όπως είναι το μέλι και ο κρόκος. Η κτηνοτροφία της Ελλάδας παρουσιάζει υψηλό βαθμό συγκέντρωσης και με κεντρικό σχεδιασμό μπορεί να καλύψει το μεγαλύτερο μέρος των εγχώριων αναγκών κατανάλωσης σε πρόβειο γάλα, κρέας κλπ. αλλά και αναπτυγμένη βιομηχανία τροφίμων και ποτών. Επίσης η αγροτική παραγωγή μπορεί να στηρίξει τη βιομηχανία τροφίμων. Εχουμε πολύ καλής ποιότητας βαμβάκι. Αντίστοιχα, διαθέτουμε σημαντική βάση παραγωγής κλωστοϋφαντουργίας, ένδυσης, υπόδησης, καθώς και σχετική τεχνογνωσία.
Σε πολλούς κλάδους από τους παραπάνω υπάρχει ήδη εμπειρία από προηγούμενες δεκαετίες, πριν ακόμη την ένταξη στην ΕΟΚ, τη σημερινή ΕΕ, για την εγκατάλειψη πλουτοπαραγωγικών πηγών με κριτήριο το κέρδος. Σήμερα, για παράδειγμα, η βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας και ιματισμού φθίνει στην Ελλάδα, ενώ είναι αναγκαία για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών. Φθίνει, γιατί ο ανταγωνισμός με Κίνα, Ινδία κ.λπ., που έχουν τέτοια παραγωγή, αλλά με μεροκάματα εξαθλίωσης, δίνει πολύ φθηνότερα τέτοια εμπορεύματα. Επομένως, από την άποψη αποκόμισης κερδών, συμφέρει τους καπιταλιστές να επενδύσουν παραγωγικά σε άλλους κλάδους και να εισάγονται στην Ελλάδα τέτοια εμπορεύματα. Τα εργοστάσια του κλάδου κλείνουν. Στο σοσιαλισμό αυτός ο κλάδος θα αναπτύσσεται γιατί καλύπτει λαϊκές ανάγκες. Θα είναι ενταγμένος στον κεντρικό σχεδιασμό, που θα ξεκινά από την παραγωγή βαμβακιού, άρα θα έχουν δουλειά και εισόδημα οι σημερινοί φτωχοί αγρότες οργανωμένοι στους παραγωγικούς συνεταιρισμούς και θα οργανώνει την παραγωγή νήματος, υφάσματος και έτοιμων ενδυμάτων. Το ίδιο ισχύει για παράδειγμα και για τα εργοστάσια μετάλλου που τώρα συρρικνώνονται και κλείνουν, ενώ στο μέταλλο υπάρχουν πολλές εφαρμογές για πολλά προϊόντα. Στην Ελλάδα υπήρχε μέχρι τη 10ετία του '80, αναπτυγμένη αμαξοβιομηχανία, αλλά και κατασκευή πετρελαιοκινητήρων σε εργοστάσιο στο Βόλο, όπως και συναρμολόγησης αυτοκινήτων. Δε συνέφερε τους καπιταλιστές και τις έκλεισαν ή τις μετέφεραν στο εξωτερικό, στέλνοντας στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους. Αλλά και για τη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, που φυτοζωεί, ουσιαστικά δεν υπάρχει. Τα καράβια θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία στην υπηρεσία των αναγκών του λαού. Και η κατασκευή τους και η επισκευή τους θα δώσουν ώθηση και ανάπτυξη στα ναυπηγεία που επίσης θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία. Το ίδιο ισχύει και για εργοστάσια που κλείνουν λόγω κρίσης.
Στην αγροτική οικονομία, η αστική προπαγάνδα που στήριξε την Κοινή Αγροτική Πολιτική, τώρα μιλά για το έλλειμμα από τις εισαγωγές αγροτικών εμπορευμάτων. Πράγματι, πριν από την ένταξη στην ΕΟΚ, που έγινε ΕΕ, κάναμε εξαγωγές αγροτικών εμπορευμάτων. Η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα παραγωγής βαμβακιού στην ΕΕ. Οι καλλιέργειες μειώθηκαν δραστικά. Τώρα π.χ. μπορούμε να παράγουμε ζάχαρη που να καλύπτει όλες τις ανάγκες, αλλά εισάγουμε ζάχαρη. Στο σοσιαλισμό θα αναπτύσσεται και η αγροτική παραγωγή τεύτλου και η βιομηχανία ζάχαρης.
Η κρατική βιομηχανία παραγωγής καλλιεργητικών εφοδίων, μηχανών, λιπασμάτων, αρδευτικών και άλλων υποδομών θα προμηθεύει τους αγρότες με λιπάσματα, σπόρους και άλλα εφόδια που τώρα εισάγονται και τα πληρώνουν πανάκριβα. Οι αγρότες θα παράγουν προϊόντα που θα εξασφαλίζουν φτηνή και ποιοτική διατροφή, θα έχουν ικανοποιητικό εισόδημα, ενώ αυτά τα προϊόντα θα αξιοποιούνται στην κοινωνικοποιημένη μεταποιητική βιομηχανία. Δίπλα στην κοινωνική αγροτική παραγωγή θα υπάρχει και η συνεταιριστική παραγωγή για τους μικροπαραγωγούς.
Αυτή η ανάπτυξη θα εξαλείψει την ανεργία. Και σε τομείς υπηρεσιών, όπως π.χ. η Υγεία που σήμερα οι λαϊκές ανάγκες απαιτούν πολλαπλάσιο από το υπάρχον υγειονομικό δυναμικό, ή στον τομέα Παιδείας, μειώνοντας π.χ. τους μαθητές στις τάξεις, που χρειάζεται για να παρέχεται ολοκληρωμένη μόρφωση, ενώ σήμερα γιατροί, υγειονομικοί, δάσκαλοι και καθηγητές είναι άνεργοι ή θεωρούνται πλεονάζον προσωπικό.
Βεβαίως, αυτή η ανάπτυξη δε χωρά στα πλαίσια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Να, γιατί λέμε εργατική εξουσία, λαϊκή οικονομία και αποδέσμευση από τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις, όπως π.χ. Ευρωπαϊκή Ενωση, ΝΑΤΟ κ.λπ. Τότε δε θα αναπτύσσονται σχέσεις σε ανισότιμη βάση λόγω ανισομετρίας που είναι νομοτέλεια στον καπιταλισμό, αλλά επωφελείς για το λαό σχέσεις με άλλες χώρες. Αυτή είναι η πολιτική πρόταση - διέξοδος του ΚΚΕ και είναι μονόδρομος για φιλολαϊκή έξοδο από την κρίση και ανάπτυξη σε όφελος των εργαζομένων.

Επιμέλεια
Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ