Πόλεμος προπαγάνδας: Προώθηση / Διαστρέβλωση / Υπεράσπιση

Από το Γκράνμα
Άρθρο του .@ ψηρίς

Το άρθρο αυτό είναι γραμμένο πιο πολύ ως έναυσμα για συζήτηση πάνω στα ζητήματα που αναφέρει και όχι ως ολοκληρωμένη προσέγγιση σε κάποιο από αυτά:

Είναι φανερό σε όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις, έστω και με ένα ίχνος «αριστερής» ή «αντισυστημικής» αντίληψης, ότι το σύστημα είχε εδώ και χρόνια επιλέξει την πλήρη εξαφάνιση των δράσεων και θέσεων του ΚΚΕ, μέσα από τα ΜΜΕ, ειδικά τα τηλεοπτικά. Ιδίως τα τελευταία 4-5 χρόνια έγινε συνήθεια το φαινόμενο, να μη τηρούνται ακόμα και οι στοιχειώδες κανόνες «αστικής δεοντολογίας» και να βλέπουμε πάνελ με εκπροσώπους κομμάτων, εκλιπόντος του ΚΚΕ, για να μη αναφερθούμε σε ειδήσεις, θεματολογία, ενημερωτικές εκπομπές κλπ.. Για λόγους που δεν είναι της παρούσας και αφορούν το ζήτημα, του σε ποιο κοινό απευθύνονται τα ΜΜΕ ανά είδος (Τηλεόραση, Τύπος, Internet), διαφορετική προσέγγιση είχαμε από τον Τύπο και το ‘Ιντερνετ, όπου μπορεί να υπήρχε μια στοιχειώδης αναφορά για το κομμουνιστικό κόμμα και κίνημα, αλλά ως επί το πλείστον αυτή αφορούσε είτε κριτική/πολεμική στις θέσεις του ΚΚΕ (η στην καρικατούρα των θέσεων) ή πλήρης διαστρέβλωση/προβοκάτσια.

Τον τελευταίο καιρό, λόγω του κλονισμού των αστικών πολιτικών δυνάμεων, είναι φανερό πως το σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και για το λόγο αυτό προβαίνει σε μια προσαρμογή, κυρίως λόγω της αυξανόμενης επιρροής των αντικαπιταλιστικών θέσεων του ΚΚΕ στο λαό και της ενίσχυσης των δεσμών του με την εργατική τάξη της χώρας. Έτσι, κρίθηκε σκόπιμο, τα Μέσα να «απαντάνε» συχνότερα στις θέσεις του ΚΚΕ. Αρχικά το ρόλο αυτό τον έχουν αναλάβει με «επιτυχία» ειδικά τα 2 τελευταία χρόνια, τα internet-ικα ΜΜΕ, ήτοι sites και blogs, με υπερβολικά συχνή αντιΚΚΕ προπαγάνδα, είτε μέσω της αρθογραφίας τους ή συχνότερα μέσα από την «πολιτική σχολιασμού» και τον χειρισμό της, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το φαινόμενο της άμεσης, πλήρους και άκριτης αναπαραγωγής από δήθεν αδιαμεσολάβητα και αντιεξουσιαστικά ή αριστερά «μέσα» ειδήσεων και σχολίων που δημοσιεύονται σε κατεξοχήν «συστημικούς» ιστοτόπους.


Ο καταμερισμός αφορά και τον Τύπο, στον οποίο θα δούμε συνήθως «άρθρα γραμμής» στις Κυριακάτικες φυλλάδες, γραμμή όμως, που θα αναπαραχθεί τόσο στο ‘Ιντερνετ όσο και στην Τηλεόραση κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Ανάλογα με την έκταση που θέλουν να δοθεί, ανάλογα με την «εμπορικότητα» του θέματος και ανάλογα με το είδος της λασπολογίας ή/και της προβοκάτσιας, επιλέγεται και το αν η «είδηση» θα ανέβει βαθμίδα προώθησης. Είδαμε για παράδειγμα το ζήτημα των Αγανακτισμένων, της Β. Κορέας και της «Πατάτας» να χρησιμοποιείται άμεσα σχεδόν από την Τηλεόραση για χτύπημα των θέσεων και της υπόθεσης του ΚΚΕ. Αντίθετα, ζητήματα ‘’««ενδοκινηματικά»»’’ ή ζητήματα που δε θα τύχουν άμεσης κατανόησης από το ευρύ κοινό (20/10, Χρυσή Αυγή-Σιφωνιός, Αλ. Χαλβατζής) παραδίδονται στο χώρο της Μπλογκόσφαιρας, ενώ στα Έντυπα ΜΜΕ παραμένει το δύσκολο καθήκον να επωμιστούν το βάρος της περισπούδαστης ανάλυσης για ζητήματα που κάνουν «τζιζ» και στα οποία η ιδεολογικοπολιτική υπεροχή των Κομμουνιστών είναι συντριπτική (π.χ. απεργία Χαλυβουργίας, ρόλος Ε.Ε. και Ε.Κ.Τ., θεωρία των «άκρων», κλπ.).

Ένα από τα ζητήματα που θα μας απασχολήσει πολύ το επόμενη προεκλογικό 2μηνο (μετά ως δια μαγείας θα ψιλοκοπάσει), ως κύριο συστατικό της ουσίας της έννοιας ΑΝΑΧΩΜΑ είναι και αυτό της «ενότητας της αριστεράς», το οποίο προσφέρεται για χρήση και κατανάλωση από όλη την γκάμα των μμε.

Μια πτυχή του ευρύτατου αυτού ζητήματος που μου κέντρισε το ενδιαφέρον αυτή την εποχή είναι η «πηγή» της θελκτικότητας του προτάγματος αυτού. Έχουν παλαιότερα αναφερθεί ως κύριες «ενδόμυχες» αιτίες, ο μικροαστισμός, ιδίως ως μικροαστική ανυπομονησία και η προσμονή, ιδιαίτερα από μικροαστικά στρώματα και άλλες κοινωνικές ομάδες (ελ. επαγγελματίες, ΕΒΕ, δημ. υπάλληλοι), μιας άμεσης λύσης για την επιστροφή στο παρελθόν του…2008, ενώ σημαντική συζήτηση μπορεί να γίνει και για την καλλιέργεια της αντίληψης του «λεγκαλισμού», ιδίως ως προς το ζήτημα του «κοινοβουλευτισμού», αντίληψη που ανδρώθηκε και καθιερώθηκε ήδη από τη δεκαετία του ’50 στην «Αριστερά» στην Ελλάδα και θα χρειαστεί μεγάλη ιδεολογικοπολιτική δράση για την αποδόμησή της.

Όμως, πλούσιο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η προσέγγιση του ζητήματος σε σχέση με την αντίληψη περί της ουσίας και της φύσης του «Κράτους», μιας και συζητήσεις περί αυτού (του Κράτους) είναι δημοφιλείς στη Blogοσφαιρα τον τελευταίο καιρό). Εκεί εντοπίζουμε το εξής παράδοξο:

Από όλες τις πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες εκπροσωπούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κοινωνικές τάξεις/υπο-ομάδες, οι μόνες οι οποίες πραγματικά πιστεύουν και ενστερνίζονται την ισχύ της δημοκρατίας, της ισότητας και ελευθερίων μέσα στον Καπιταλισμό είναι εκείνες της ρεφορμιστικής αριστεράς. Οι μεν αστικές δυνάμεις γνωρίζουν καλά, πως οι «ατομικές ελευθερίες» και τα συλλογικά δικαιώματα είναι το φύλλο συκής της δικτατορίας του κεφαλαίου, οι φιλολαϊκοί νόμοι είναι κουρελόχαρτα, που ναι μεν κατακτήθηκαν χωρίς τη θέληση συχνά των αστών με αιματηρούς αγώνες, αλλά από την άλλη είναι πάντα υπό αίρεση, αμφισβήτηση και ακόμα συχνότερα «σε αναστολή» και καταστολή, ενώ οι ταξικές δυνάμεις γνωρίζουν την ίδια ακριβώς αλήθεια για αυτό και παλεύουν για μια κοινωνία χωρίς καπιταλιστές. Έτσι, μας απομένουν οι ρεφορμιστές ως ο μόνος χώρος που έχει πιστέψει και για αυτό αγωνίζεται για τη συμφιλίωση αστών και εργατών, πάντα φυσικά μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία με αυξημένο το εύρος και την ισχύ των «φιλολαϊκών» ρυθμίσεων.

Συνεπώς οι σχέσεις ισότητας απέναντι στο Κράτος, που διαβλέπουν οι ρεφορμιστές, οδηγούν σε μια οπτική, σύμφωνα με την οποία ΟΛΟΙ οι πολίτες, έχουν με το Κράτος μια σχέση «διοικητή-διοικούμενου». Έτσι, επακόλουθα, σε περίπτωση που αλλάξει ο τιμονιέρης του Διοικητηρίου, και αναλάβει ο φιλεργάτης- αριστερός, μπορεί να καθυποτάξει και επιβληθεί στο σύνολο των διοικουμένων, άρα και στους κεφαλαιοκράτες -οι οποίοι πρωτίστως είναι διοικούμενοι και μετέπειτα πλούσιοι-κάτοχοι των μέσων παραγωγής- ρυθμίζοντας την οικονομία και την κοινωνία κατά το δοκούν.  Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στα στρώματα τα οποία επηρεάζονται βαθύτερα από τις απόψεις του ρεφορμισμού, θα βρούμε τους περισσότερους υποστηρικτές των απόψεων αυτών. Προβληματικό, όμως είναι το να μην κάνουν το αντίστοιχο τα εργατικά λαϊκά στρώματα, αναφορικά με την προώθηση της δικής τους ιδέας. Εκεί λοιπόν μπορούμε να συσχετίσουμε την αυξημένη σπουδή που δείχνουν όλα τα ΜΜΕ, ως όργανα των αστών – ιδιοκτητών τους, σχετικά με την «ενότητα της αριστεράς», που «απαιτούν οι πολίτες»…

Παρόμοια με την ως άνω αφετηρία μπορούμε ίσως να εντοπίσουμε και στο ζήτημα του «κινήματος της πατάτας», όπου η σκέψη φτάνει στο σημείο να ξεπερνάει ακόμα και την κυβερνητική αλλαγή τιμονιέρη του Κράτους, και να φτάνει στην δημιουργία παράλληλων δομών που θα συνυπάρξουν κάτω από το βλέμμα του Διοικητή, ανταγωνιστικά προς τους λοιπούς διοικούμενους κεφαλαιοκράτες.

Όλα τα παραπάνω αναφορικά με τον «καταμερισμό εργασίας» στα ΜΜΕ, σε σχέση με την αντικομμουνιστική προπαγάνδα και την καθυπόταξη και ανάσχεση της ριζοσπαστικοποίησης των μαζών μέσω τρομοκρατίας και αναχωμάτων, λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα με τη διαφαινόμενη προσαρμογή όλου του αστικού πολιτικού και νομικού εποικοδομήματος.

Το αστικό οικοδόμημα προετοιμάζεται για τη χρήση «άσπιλων», «αδίστακτων και αδέκαστων» τεχνοκρατών, οι οποίοι θα δρουν άνευ πολιτικού κόστους, ενώ είναι δεδομένοι οι σχεδιαζόμενοι περιορισμοί του «συνέρχεσθαι», που βγήκαν στην επιφάνεια μετά τους προβοκατόρικους εμπρησμούς της 12/2.

Σε αυτήν τη συγκυρία, ο πιο απρόβλεπτος για το σύστημα πολιτικός παράγοντας, το ΚΚΕ, ο μόνος που με ικανότητα επαναστατικής συνωμοτικότητας, με καρτερικότητα και ψυχραιμία, ορίζει την κίνηση των εργατικών και λαϊκών ανθρώπων που συμπορεύονται μαζί του, δεν έχει άλλη χείρα βοηθείας στη διακίνηση των θέσεων του και την υπεράσπισή τους, από την πολεμική και τη διαστρέβλωση από αυτή που θα δώσουν αυτές ακριβώς οι συμπορευόμενοί του.