Cliché Noir

Cliché Noir

Το λιγοστό φως που μπαίνει απ’ τα στόρια έρχεται από το δημόσιο φανάρι του δρόμου, η λάμπα του αναβοσβήνει και τσιτσιρίζει σαν να είναι έτοιμη να καεί. Χωρίς αυτό το τρεμόπαιγμα το δωμάτιο θα έμοιαζε με ακίνητη εικόνα, ή, πιο σωστά, σαν τρισδιάστατη φωτογραφία. Στις δέσμες φωτός που διασχίζουν τον αέρα στροβιλίζονται μερικά δισεκατομμύρια κόκκων σκόνης που χάνονται και ξαναεμφανίζονται με κάθε τρεμόπαιγμα του φαναριού.

Αναρωτιέσαι πόσος καιρός πάει από την τελευταία φορά που χρειάστηκε να βγεις έξω για να κυνηγήσεις κάποια υπόθεση; Σηκώνεις λίγο το καπέλο σου και κοιτάς προς την πόρτα, παραμένει κλειστή, μόνο κάτι λογαριασμοί έχουν περάσει από τη χαραμάδα αλλά έχεις αποφασίσει να μην τους δώσεις καμιά σημασία.


Με το πόδι σου χτύπησες ένα γυάλινο μπουκάλι που ακούστηκε να κυλάει στο ξύλινο πάτωμα μέχρι που το σταμάτησε το παραγεμισμένο καλάθι απορριμμάτων. Τα χέρια σου παίζουν με τις αντοχές ενός συνδετήρα, απο όταν έκοψες το κάπνισμα θέλεις συνεχώς με κάτι να τα απασχολείς .

το φανάρι τρεμόπαιξε γρήγορα και μετά έσβησε…σιωπή και σκοτάδι

…

Είχες μισοκοιμηθεί την ώρα που η πόρτα χτύπησε…

“Είναι ανοιχτά…”

Η πόρτα άνοιξε και το πρώτο πράγμα που πρόσεξες στην εισβολέα ήταν το κόκκινο της φόρεμα, ύστερα τα κατάξανθα της μακριά μαλλιά.

Έμεινες για λίγο σιωπηλός…εκείνη έκανε τρία, τέσσερα, πέντε βήματα, στάθηκε μπροστά στο γραφείο…

…τη στιγμή ακριβώς που έφτασε στα ρουθούνια σου το άρωμα της άνοιξες το στόμα σου για να της κάνεις την τυπική ερώτηση.

“παρακαλώ, πως μπορώ να σας φανώ χρήσιμος;”

Το φανάρι άναψε για κάτι λιγότερο απο ένα δευτερόλεπτο και φώτισε το πρόσωπο της, ίσα για να προσέξεις ότι το μακιγιάζ της είχε χαλάσει, παρότι τα δάκρυα της είχαν στεγνώσει ήταν φανερό ότι μέχρι πριν από λίγη ώρα έκλαιγε…

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)