Οι καρνάβαλοι είναι πιο έντιμοι.....

Εμελλε να το δούμε κι αυτό: Τον Παπανδρέου να μάχεται στους δρόμους, τον Πρετεντέρη να ξιφουλκεί για το δίκιο του εργάτη και την «Καθημερινή» να ζητάει να μπει τέλος στην πολιτική του βούρδουλα.

Σ' άλλη εποχή θα λέγαμε πως φταίει το καρναβάλι.

Ομως δεν είναι μασκαράδες. Απλά το καζάνι βράζει πλέον εξαιρετικά επικίνδυνα.

Η πολιτική για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης, η πολιτική, δηλαδή, που αναγκαστικά για να ενισχύσει τους καπιταλιστές τσακίζει τους εργάτες, ακουμπά πλέον και τον πυρήνα της εκλογικής πελατείας των αστικών κομμάτων, όλους εκείνους που έτρεφαν αυταπάτες ότι κάπως θα την γλιτώσουν. Για την αστική τάξη είναι επείγον να καλλιεργήσει νέες αυταπάτες.

Κανέναν από τους αστούς αρθρογράφους και τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου δεν τον έπιασε ο πόνος για την εργατική τάξη. Εμφανίζονται στα κείμενά τους να ζητάνε να μπει ένα φρένο, αλλά παράλληλα και να εφαρμοστούν οι νόμοι. Οι νόμοι, δηλαδή, που κατοχυρώνουν την εκμετάλλευση. Μιλάνε για διάλογο αλλά με τους μισθούς ήδη τσακισμένους. Μιλάνε για διαπραγματεύσεις, αλλά με τα ταξικά συνδικάτα να απαγορεύεται να πλησιάσουν στους χώρους δουλειάς. Θέλουν να κάνουν το γάιδαρο να χορεύει νιώθοντας ευτυχισμένος (αν και γι' αυτό το τελευταίο πρέπει να διατηρήσουμε κάποιες επιφυλάξεις καθώς αποκαλύφθηκε ότι για να κερδίσουν οι καπιταλιστές άρχισαν να σφάζουν ως και τα γαϊδούρια, το κρέας των οποίων το πουλάνε στη συνέχεια σαν μοσχαρίσιο κιμά).


Αυτό που επιδιώκουν είναι να καταλαγιάσει η οργή και να δεχτούν οι εργάτες μια «κατάσταση ισορροπίας»: Να παραμείνουν οι αντεργατικοί νόμοι σε ισχύ και να επικρατεί μια επίφαση δημοκρατίας, όπου όσο κρατά ο «διάλογος» τόσο θα φουλάρουν οι μηχανές της εκμετάλλευσης.

Μ' ελαφρά πηδηματάκια τα άρθρα στον αστικό Τύπο προετοιμάζουν το επόμενο βήμα: Από τη μια η κυβέρνηση θα διαβεβαιώνει ότι οι θυσίες του λαού πιάνουν τόπο, αλλά για να μη χαθούν θα πρέπει να συνεχιστεί η σφιχτή πολιτική κι από την άλλη επειδή οι θυσίες πιάνουν τόπο η κυβέρνηση θα εμφανίζεται γαλαντόμα και διαθέσιμη να λασκάρει το λουρί.

Πρόκειται για καθαρό εμπαιγμό. Τόσο η κυβέρνηση όσο και οι αρθρογράφοι στον αστικό Τύπο γνωρίζουν ότι όπως ένα κι ένα κάνουν δύο έτσι και στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους οι καπιταλιστές είναι υποχρεωμένοι για να αυξήσουν τα κέρδη τους να αυξάνουν όλο και περισσότερο το βαθμό εκμετάλλευσης των εργατών. Για να το πετύχουν αυτό είναι υποχρεωμένοι να ανατρέψουν πλήρως τις εργασιακές σχέσεις, να πετσοκόψουν τους μισθούς, να καταστρέφουν την περισσευούμενη εργατική δύναμη.

Οι αρθρογράφοι του αστικού Τύπου που είδαν ξάφνου το φως το αληθινό και επικαλούμενοι τα όρια αντοχής των εργατών ζητάνε να υπάρξει μια άλλη διαχείριση, γνωρίζουν πως όποια κι αν είναι η κυβέρνηση, εφόσον η εξουσία παραμένει στους καπιταλιστές, κάθε πολιτική διαχείρισης θα υπηρετεί αυτήν την εξουσία, αναγκαστικά, δηλαδή θα είναι αντεργατική. Οσους φερετζέδες κι αν φορέσουν σ' αυτήν την πολιτική, για την εργατική τάξη ισχύει ένα: Η επιτακτική ανάγκη να οργανώσει τις συμμαχίες της με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα για την αντεπίθεση και στόχο τη μεγάλη ανατροπή.