Η αλλαγή της αλλαγής

Αν ήθελε κάποιος να μιλήσει για την τρίτη σεπτέμβρη και τα γενέθλια του πασοκ, θα έπρεπε να καταφύγει στα έργα των κλασσικών και τη δισκογραφία του χάρρυ κλυνν από τη δεκαετία με τις βάτες, για να περικλείσει σε ένα σκετσάκι ή ένα τραγούδι το προτσές της αλλαγής: έλα να πρασινίσουμε, ο ύμνος του πασοκ , ή ακόμα καλύτερα η κουτάλα της αλλαγής. 

 

Μετά το 90’ η ιδεολογική κριτική στο πασοκ θα ήταν σα να κλέβει κανείς εκκλησία – ενώ το πασοκ έκλεβε όλα τα υπόλοιπα: ταμεία, συντάξεις, αποθεματικά κλπ.

 

 

 

 Σήμερα όμως κανείς δε σκέφτεται τέτοια μέρα το πασοκ, με την ίδια έννοια που κανείς δε θα έπαιρνε τηλέφωνο στο σπίτι ενός πεθαμένου, ενός (πολιτικού) πτώματος, για να του ευχηθεί στη μέρα των γενεθλίων του. Όλοι σκέφτονται τη μέρα μετά (εξ ου και το κείμενο μπαίνει σήμερα), τη διάδοχη κατάσταση και το βαθύ μετα- πασοκ του συριζα. Τη ροζ αλλαγή που επαναλαμβάνεται ιστορικά σα φάρσα κι υπόσχεται πολιτική απαλλαγή απ’ το βραχνά του δντ, με τυπική κυβερνητική εναλλαγή χωρίς ουσία, ως μια ριζοσπαστική παραλλαγή της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, που υπέστη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη. Από τον ανατέλλοντα ήλιο του πασόκ στο διάττοντα αστέρα του αλέξη και στο άστρο της πρωινής αυγής και του συνασπισμού. Το πασόκ πέθανε, ζήτω το νέο πασόκ.

 

Κι αυτή είναι κατά βάθος η μεγάλη επιτυχία του συνασπισμού. Ότι κατάφερε να μοιάσει στο πασόκ και να πάρει την άμορφη μορφή του, του πολιτικού ασπόνδυλου. Να γίνει ένας πολιτικός χυλός, που χωράει παντού και παίρνει το σχήμα που του δίνεις, σαν πλαστελίνη. Να λέει και να πρεσβεύει τα πάντα και (ένα μεγάλο) τίποτα.

 

Το δημόσιο χαρακτήρα των δέκο και τις συμπράξεις με το ιδιωτικό κεφάλαιο (σδιτ). Την καταγγελία και την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Το ευρώ και το αντιμνημονιακό μέτωπο. Το σύνθημα «καμία θυσία για το ευρώ» αλλά και τη διασφάλισή του από το… λόμπι της χρεωκοπίας (sic). Τον υπεύθυνο συνομιλητή του πέρες και το ολυμπιακό πνεύμα της σακοράφα που ήθελε να είναι σημαιοφόρος της παλαιστίνης στο αθήνα 2004. Τις βάσεις που μένουν, που φεύγουν, που μένουν. Τον αστυφύλακα και τον χωροφύλακα.

 

Την εδα, το εαμ (χωρίς το δεκέμβρη), το μπλόκο της κοκκινιάς. Τους παπατζήδες, την 3^η σεπτέμβρη, το 81’, τη σοφία γιαννακά, τους τίμιους αγωνιστές του σοσιαλιστικού χώρου, όπως τους είπε χθες στην ομιλία του ο αλέξης, τους τίμιους οπορτουνιστές, το νέο αγωνιστή, την εδηκ, τους ανώνυμους κομμουνιστές, τους ανώνυμους αλκοολικούς, το γιο της αγγελοπούλου. Το πραγματικό πασοκ, το πραγματικό πρόγραμμα του κκε, το εξωκοινοβούλιο, την αναρχία, τον αντι-ρατσισμό, την αντιδεξιά, τους μη προνομιούχους. Το εναλλακτικό τρέντι, τα παρδαλά ρούχα – ασορτί με την ιδεολογία, την εναλλακτική πληροφόρηση, το γείτονα που έκανε την επανάστασή του μέχρι τον αχερώνα, το δεκέμβρη της νεολαίας -μακριά από αυτόν του 44’. Την πρόοδο, τον τρίτο δρόμο, την κοινωνική δικαιοσύνη, τη λαϊκή κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία, την υγιή επιχειρηματικότητα. Όλοι μας κρύβουμε λίγο συριζα μέσα μας και ας μην το ξέρουμε.

 

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες, τρεις του σεπτέμβρη να μιλάς. Στους μπαξέδες που αφήνουν όλα τα λουλούδια να ανθίσουν, να δώσουν χρώμα και μυρωδιά, μαζί με κοπριές, τηλεοπτικούς μαϊντανούς και γαϊδουράγκαθα, παρασιτικούς κισσούς και κάθε λογής λουλούδι για μύρισμα που μυρίστηκε ψητό και ήρθε να πάρει θέση στο ενωτικό κοινωνικό μέτωπο. Είδε ένα φως στο τούνελ και μπήκε.

Γιατί όχι εξάλλου; Πότε είναι αλήθεια τα γενέθλια του συριζα; Τα γιορτάζει ως μετωπικό σχήμα; Ή ως ενιαίο κόμμα υπό κατασκευή; Κι αν τελικά έχει, υπάρχει κανείς που να τα θυμάται; Γιατί λοιπόν να μην οικειοποιηθεί μια αναγνωρισμένη ημερομηνία που του ταιριάζει τόσο;

γελοιογραφία του σπύρου δερβενιώτη

Μετά το πασοκ έρχεται ο συριζα και μετά την αλλαγή η μετάλλαξη. Ο συνασπισμός δεν είναι η μετενσάρκωση της 3^ης σεπτέμβρη που πλανάται σα φάντασμα πάνω από τη μεταπολιτευτική ελλάδα στοιχειώνοντας τους αστούς. Δεν είναι το πασοκ του 74’ που λεηλατεί τα συνθήματα και τη βάση μας. Αλλά απευθείας απόγονος του πασοκ του 09’ και της κυβέρνησης του γιωργάκη. Για την οποία ο παπαδημούλης έλεγε ότι θα της ασκήσουν γόνιμη κριτική επιβραβεύοντας κάθε θετικό βήμα, πριν πέσουν από τα σύννεφα με το μνημόνιο, εκείνη την αποφράδα μέρα (όπως την χαρακτήρισε χτες στην ομιλία του ο αλέξης). Με σύμβολο της ομαλής διαδοχής το βαρουφάκη, που τότε ήταν σύμβουλος του γιωργάκη, αλλά στις τελευταίες εκλογές έπαιξε τριόβολο και τελικά στήριξε συριζα.

 

Δεν είναι πάντως λαθροχειρία να συζητούν στο συριζα για την 3^η σεπτέμβρη και τη σημασία της. Πασόκοι είναι οι άνθρωποι, καλά κάνουν και προβληματίζονται. Λαθροχειρία είναι να συνδέει κανείς αυτή τη συζήτηση με την αριστερά, γενικώς κι αορίστως. Να θεωρεί δηλαδή αριστερά αυτό το κόμμα που είναι πίσω κι απ’ τη διακήρυξη της 3^ης σεπτέμβρη. Να μην υπολογίζει την ιστορική πείρα από το ρόλο του πασοκ και γενικότερα της σοσιαλδημοκρατίας και να της κάνει το νεροκουβαλητή στο όνομα της ενότητας ακολουθώντας πολιτική ουράς – με ή χωρίς αυταπάτες.

 

Η λαθροχειρία επίσης είναι να παίρνει κανείς τη διακήρυξη αυτή – συνολικά και όχι επιμέρους διακηρύξεις της- ως επαναστατικό θέσφατο και να ερμηνεύει τη μετάλλαξη του πασοκ ως προδοσία των αρχών της, προσδοκώντας ένα καλό πασοκ ή έναν καλύτερο διάδοχό του και μια αριστερή κυβέρνηση να την εφαρμόσει και να κάνει πράξη τα συνθήματά της με μερικές μεταρρυθμίσεις. Ο τρίτος δρόμος ανήκει πλέον οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, μαζί με το νέφος, τη δεξιά και όλο το φάσμα των παλιών αυταπατών που ξέσκισε βίαια η κρίση. 

 

Αλλαγή δε γίνεται χωρίς το κκε και βασικά χωρίς το λαό στην εξουσία... 

Πηγή : Σφυροδρέπανο