Τα σκατά επιπλέουν

Γράφει ο 2310net

Τον τελευταίο καιρό έχουν γραφτεί κείμενα και έχουν ακουστεί λογύδρια περί συνάντησης των άκρων, βία της Αριστεράς, φασισμό μαύρο, κόκκινο, κίτρινο, ροζ και πουά. Οι πρωταγωνιστές είναι γνωστοί: κλασικοί αστ(εί)οί πολιτικοί που δημιούργησαν και υπηρετούν ένα φασιστικό «δημοκρατικό» σύστημα, ακριβοπουλημένοι δημοσιογράφοι υπηρέτες των αφεντικών τους, και κάθε λογής σχολιαστές της καθωσπρέπει κοινωνίας. Σε αυτό τον οχετό παραπληροφόρησης, χυδαιότητας, κωλοπαιδισμού οι μετέχοντες μάλλον πιστεύουν πως μετέχουν σε κάποιο πλειστηριασμό: όποιος κάνει την μεγαλύτερη προσφορά κερδίζει το βραβείο υποταγής.

Το τελευταίο χτύπημα του Στέφανου Κασιμάτη ήταν το χειρότερο. Όχι ότι έλεγε κάτι διαφορετικό από τους άλλους, αλλά με τον  τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα καρφώνεται. Ας δούμε και ας σχολιάσουμε κάποιες επιλεγμένες φράσεις του κειμένου: 

Οσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην Χρυσή Αυγή – και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. 

Αν η άνοδος της Χ.Α. στο 7% και η εμφάνισή τους στην καθημερινότητά μας χαιρετίζεται ως κάτι θετικό τότε προφανώς για τον αρθρογράφο το 21% θα ήταν τρεις φορές πιο θετικό για τη δημοκρατία στην οποία πιστεύει. Αν οι Χρυσαυγίτες που ευχαριστεί ο καθαρόαιμος δημοκράτης σήμερα κυνηγούν και μαχαιρώνουν μετανάστες, καίνε μαγαζιά αλλοδαπών, χτυπούν γυναίκες, απειλούν ότι θα ξεβρωμίσουν τον τόπο από τους Αριστερούς και τους άπλυτους, τότε αν τριπλασιάσουν αυτές τις επιθέσεις προφανώς θα τριπλασιαστεί και το ευχαριστώ των «δημοκρατών», θα τριπλασιαστούν οι ευκαιρίες για να διορθωθούν τα λάθη δεκαετιών. Με άλλα λόγια, πιο πολλή Χρυσή Αυγή, πιο πολλή «δημοκρατία». Η αποθέωση της διαλεκτικής! 

Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης, που όλοι το φοβούνται και κανείς δεν το αγγίζει· 

Ευκαιρία δεν έχει μόνο η δημοκρατία, αλλά και η νομιμότητα. Μέχρι τώρα είχαμε μια τρομερή υποστασιοποίηση ενός απροσδιόριστου «εμείς» που είμαστε οι «δημοκράτες». Τώρα η «νομιμότητα» παίρνει σάρκα και οστά και έχει και αυτή μια μεγάλη ευκαιρία: να αναμετρηθεί με τη βία της Αριστεράς. Πάντως όταν ένα κείμενο στο τίτλο του βάζει την Χ.Α. και από την πρώτη κιόλας παράγραφο πολεμάει την Αριστερά μάλλον είναι ενδεικτικό, όχι μόνο των προθέσεων και του ήθους του υπογράφοντα, αλλά και της απουσίας στοιχειώδους υπομονής: ντου στο ψητό, ούτε τα προσχήματα να μην κρατήσουμε!

Η νομιμότητα, λοιπόν, πρέπει να αναμετρηθεί με την νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς. Με τη βία της Χ.Α. θα αναμετρηθεί; Αλλά όχι, είπαμε, η Χ.Α. είναι καλή και την ευχαριστούμε αφού μας δίνει την ευκαιρία που ζητούσαμε… 

Σας θυμίζω σχετικώς μόνον μια σκηνή από την ιδιόμορφη αθηναϊκή καθημερινότητα – σκηνή την οποία όλοι έχουμε δει να εκτυλίσσεται μπροστά μας ξανά και ξανά: την τελετουργία της θραύσης των μαρμάρων, παρουσία της απαθούς Αστυνομίας, σε κάθε συλλαλητήριο που γίνεται με τη συμμετοχή αναρχικών κουκουλοφόρων. 

Προφανώς ο αρθρογράφος παραλείπει να αναφέρει τις σκηνές τις οποίες όλοι έχουμε δει να εκτυλίσσονται, αν όχι μπροστά μας, τότε στις οθόνες μας: αστυνομικοί ντυμένοι «κουκουλοφόροι» να πετούν πέτρες σε συναδέλφους τους. Αλλά ας το παρακάμψουμε αυτό. Εξάλλου δεν είναι όλοι όσοι συμμετέχουν σε επεισόδια προβοκάτορες.

Ο αρθρογράφος έχει δει να εκτυλίσσεται μπροστά του η τελετουργία του πνιξίματος του λαού με χημικά και δακρυγόνα; Έχει δει τα όργανα του νόμου και …της νομιμότητας να χτυπούν με λύσσα παιδιά, γυναίκες, νέους και γέρους; Έχει ακούσει τίποτα για βασανιστήρια αλλοδαπών σε αστυνομικά τμήματα, πυροβολισμούς παιδιών και ξύλο στο ψαχνο; Μήπως έχει δει τις φωτογραφίες των οργάνων της τάξης με τα ναζιστικά σύμβολα στα κράνη και τις ασπίδες τους; Μπα…

Και κάτι ακόμα: Όταν εντάσσεις τους αναρχικούς στην Αριστερά προδίδεις άγνοια για τις στοιχειώδεις γνώσεις πολιτικής. Ακόμα, όταν δεν δίνεις καμία σημασία στις εσωτερικές διακρίσεις της Αριστεράς και ό,τι κινείται και διαδηλώνει ή απεργεί το χρεώνεις γενικά και αόριστα στην Αριστερά γενικεύεις επικίνδυνα. Τόσο επικίνδυνα που αρχίζεις να θυμίζεις εκείνο που ονομάζεται «συλλογική ευθύνη». 

Ας προσπαθήσουμε, παρακαλώ, να μεταθέσουμε στην εικόνα αυτή, που έχουμε αποκτήσει με τα ταξίδια στο εξωτερικό, τη σχεδόν «φυσιολογική» σκηνή της θραύσης των μαρμάρων και τότε θα καταλάβουμε πόσο βαθιά παράλογη είναι όχι τόσο η ασυδοσία των ακραίων εκφάνσεων της Αριστεράς (αυτοί βρίσκουν και τα κάνουν, σε τελευταία ανάλυση…), μα προπαντός η ανοχή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας στις μορφές της βίας που επιλέγει κάθε φορά. 

Προφανώς ο αρθρογράφος δεν είδε τις ταραχές πέρυσι στην πολιτισμένη Αγγλία, δεν είδε τις μεγαλειώδεις πορείες των Ισπανών ανθρακωρύχων, δεν είδε απεργίες και διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο. Προτιμά να βλέπει τα πράγματα από την πλευρά της εξουσίας. Προτιμά να βλέπει τα πράγματα από την πλευρά της καταστολής που τόσο φανερά λατρεύει. 

Ανεχόμαστε στελέχη ή ακόμη και βουλευτές του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζονται καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων από λαθρομετανάστες, να εμποδίζουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που υφίστανται νομίμως (π.χ., το χρυσωρυχείο στην Χαλκιδική), να επιβάλουν με το ξύλο την υποχρέωση της απεργίας σε ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν 

Ανεχόμαστε μετανάστες να εργάζονται υπό καθεστώς ανασφάλειας και να ζουν υπό καθεστώς φόβου και απέλασης μόλις σταματήσουν τα αφεντικά σου να τους εκμεταλλεύονται. Ανεχόμαστε επίσης στελέχη και βουλευτές με offshore, τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία, ανεχόμαστε συμβάσεις ντροπής όπως αυτή της siemens, ανεχόμαστε το σκάνδαλο της ΑΤΕ, ανεχόμαστε κανάλια να λειτουργούν χωρίς νόμιμη άδεια, ανεχόμαστε επιχειρήσεις που με σκοτεινό τρόπο παίρνουν έργα, θα κολλήσουμε σε μια κατάληψη απεργών πείνας;

Και μια και μιλάμε για απεργία και ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν, και μιας και ο εν λόγω έχει καλή γνώση των πραγμάτων, αφού ανήκει στο δυναμικό των επί σειρά απεργοσπαστών, για την βία των εργοδοτών έχει να μας πει τίποτα; Μήπως για το περιστατικό στη Μανωλάδα έχει κάτι να μας πει; Ή μήπως είναι κι αυτό κάτι για το οποίο θα πρέπει να αισθανόμαστε ευγνώμονες αφού μας δίνεται η ευκαιρία να αναμετρηθούμε με τη μετανάστευση; 

Για ποιον λόγο νομίζετε εξαφανίσθηκε από την πολιτική εκείνος ο ανεκδιήγητος Παπουτσής; 

Εδώ το κείμενο αποκτά μια αίσθηση του χιούμορ. Ο Παπουτσής εξαφανίστηκε από την πολιτική επειδή δεν τα έβαλε με την βία της αριστεράς. Ανεκδιήγητη…οξυδέρκεια… 

Και αν ώς τώρα ήταν ο φόβος που συγκρατούσε τους πολιτικούς, ας είναι καλά τα «λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες» και τα καμώματά τους, που δίνουν την ευκαιρία στον αστικό πολιτικό κόσμο να υπερβεί το δέος της εξ αριστερών «ιεράς αγανακτήσεως» και να αποδείξει ότι η δημοκρατία μπορεί να υπερισχύσει εκείνων που επιβάλλουν τη βία, είτε μαύρη είτε κόκκινη. 

Και φτάσαμε στο σημείο που ο αρθρογράφος-μαχητής της δημοκρατίας βάλλει κατά του φασισμού. Η πένα του φλέγεται όταν γράφει για τα λεβεντόπαιδα που δεν κάνουν κακό, αντίθετα, μας ανοίγουν τα μάτια κι έτσι μπορούμε να τα βάλουμε με τους κακούς αριστερούς που είναι βίαιοι. Από τη χαρά του βάζει και το αυτογκόλ, καρφώνεται: να ‘ναι καλά τα λεβεντόπαιδα που δίνουν την ευκαιρία στον αστικό πολιτικό κόσμο να υπερισχύσει. Το μόνο σοβαρό και αληθινό κομμάτι του κειμένου γράφεται μάλλον εν αγνοία του αρθρογράφου του, αφού παραδέχεται έστω και κατά λάθος ότι η Χ.Α. είναι το βαρύ πυροβολικό του συστήματος. 

(Παρεμπιπτόντως, η φουκαριάρα η Σ. Σακοράφα, που κάθεται συνήθως μπροστά από την κ. Κωνσταντοπούλου στα έδρανα της Βουλής, πρέπει να έχει πλέον κουφαθεί από τις τσιρίδες της Ερινύας του ΣΥΡΙΖΑ…) 

Οι φασίστες συνηθίζουν να κρίνουν τους ανθρώπους από την εξωτερική τους εμφάνιση ή από κάποια χαρακτηριστικά τους. Να χτυπάνε «κάτω από τη ζώνη» εκεί όπου δεν μπορεί να υπάρχει αντίλογος. Για παράδειγμα με το να πεις ότι ο Πάγκαλος είναι χοντρός και ο Παπαχελάς βαψομαλλιάς δεν ενισχύεις το επιχείρημά σου, αλλά βγάζεις στη φόρα τα συμπλέγματά σου. Τέτοιου είδους χαρακτηρισμοί δεν πολυταιριάζουν σε «εμάς» τους «δημοκρατικούς» ανθρώπους. 

Η Χρυσή Αυγή, χωρίς να το καταλαβαίνει, ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες – όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου. 

Καλέ ναι! Αυτό κάνει η Χρυσή Αυγή. Στρώνει με ροδοπέταλα το κόκκινο χαλί που θα πατήσουν οι σύγχρονοι δημοκράτες. Πάντως το «εξίσου» είναι από τις λεπτομέρειες στις οποίες συνήθως κρύβεται ο διάβολος. Το συμπέρασμα του Κασιμάτη είναι ότι για το έλλειμμα δημοκρατίας φταίνει 33,3% το ΚΚΕ, 33,3% ο ΣΥΡΙΖΑ και 33,3% η Χ.Α. Το υπόλοιπο 0,1 που να το δώσουμε; Ας το δώσουμε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή στους κουκουλοφόρους. Εντάξει, βρήκαμε ποιος φταίει. Ας συνεχίσουμε να δημοκρατούμε… 

Ας μην κρυβόμαστε πια πίσω από το δάκτυλο της πολιτικής ευπρέπειας και ας κοιτάξουμε πού έχουμε φθάσει: στις παρέες σας, εκεί όπου μιλάτε ελεύθερα, πόσοι είναι εκείνοι που ευχαριστήθηκαν την προεκλογική μπούφλα που έφαγε η Λιάνα Κανέλλη από τον Ηλ. Κασιδιάρη, αλλά ντρέπονται ή φοβούνται να το πουν παραέξω; Η διαφοροποίηση αριστερής και δεξιάς βίας υπέρ της πρώτης θα τους κάνει να ξεπεράσουν την ντροπή ή τον φόβο που τώρα τους συγκρατεί.

 Το μέγεθος της σκέψης του αρθρογράφου ξεδιπλώνεται: Το πρόβλημα δεν είναι η «προεκλογική μπούφλα» (σημειωτέον ήταν τέσσερα δυνατά χαστούκια ενός καλογυμνασμένου νέου σε βάρος μιας μεσήλικης γυναίκας), ούτε ότι υπάρχει κόσμος που το χάρηκε. Αυτά προφανώς δεν αποτελούν δείγματα εκφασισμένης κοινωνίας. Αντίθετα, δεν έχουμε δημοκρατία γιατί αυτοί που το χάρηκαν ντράπηκαν να το πούνε. Αν μπορούσαν να λένε ελεύθερα: «χάρηκα που ο Κασιδιάρης χτύπησε την Κανέλλη» τότε ναι, θα είχαμε δημοκρατία. Τώρα όμως δεν έχουμε. 

Εξάλλου, το διδάσκει και η Ιστορία: στη Γερμανία της Βαϊμάρης, τα Τάγματα Εφόδου του Ρεμ δεν ήλθαν μόνα τους, επειδή τα γέννησε η κρίση· ήλθαν παρέα με τις στρατιωτικοποιημένες μονάδες των κομμουνιστών. Τα δε Τάγματα Ασφαλείας στην Αργολίδα οι κάτοικοι τα υποδέχονταν με ζητωκραυγές, μετά το κύμα τρομοκρατίας που εξαπέλυσε ο ΕΛΑΣ το καλοκαίρι του 1943. 

Αν η ιστορία είχε κόκκαλα, ο ήχος από το τρίξιμό τους θα μας είχε σπάσει τα τύμπανα. Ο αρθρογράφος οικειοποιείται απόλυτα την ναζιστική προπαγάνδα. Το επιχείρημα ότι για την κατοχή, για τα εγκλήματα των Ναζί και των συμμάχων τους έφταιγαν –ποιοι άλλοι;- οι κομμουνιστές, ήταν αυτό που χρησιμοποιούσαν οι Ναζί και οι εδώ σύμμαχοί τους για να δικαιολογήσουν τις εκτελέσεις στο Δίστομο ή στην Καισαριανή. Ήρθαν δηλαδή –σαν φίλοι- οι Ναζί, πήραν μαζί τους τους Ταγματασφαλίτες και ενώ ήθελαν να βοηθήσουν την Ελλάδα αναγκάστηκαν να σφάξουν τους Έλληνες γιατί κάποιοι κακοί κομμουνιστές δεν δέχονταν τους Ναζί, και ως εκ φύσεως βίαιοι που είναι, άρχισαν να τρομοκρατούν τον ελληνικό λαό που τους ήθελε τους Ναζί. Προφανώς ο εν λόγω κύριος ενημερώνεται από τις εκδόσεις της Χρυσής Αυγής. Πρέπει να είναι και φανατικός επισκέπτης της ιστοσελίδας τους. Μόνο εκεί μπορείς να βρεις τέτοια πράγματα. Ή μάλλον όχι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι έχει πρόσβαση στο αρχείο της Καθημερινής. Μπορεί να αναζήτησε εκεί στοιχεία για εκείνα τα χρόνια. Που να τρέχεις να ψάχνεις αλλού; Και η Καθημερινή τότε τα έγραφε ξεκάθαρα τα πράγματα!

Αυτή η πουτάνα η ιστορία όταν επαναλαμβάνεται έχει πολλή πλάκα… 

Αν λοιπόν η κυβέρνηση αδρανήσει μπροστά στην ευκαιρία που της προσφέρεται τώρα από τη Χρυσή Αυγή, τότε κατρακυλάει στον δρόμο που χάραξε ο Πάκης, τον Δεκέμβριο του 2008. Γι’ αυτό, άλλωστε, τον χειροκροτούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, αλλά φοβάμαι ότι ο ίδιος δεν το αντελήφθη. Εκτός, βέβαια, αν ως Καλαματιανός διανοούμενος που βλέπει βαθιά στο μέλλον (το δικό του μέλλον), προετοιμάζεται για να γίνει κάποτε βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά, όχι στο κοντινό μέλλον· μιλούμε για μετά από τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά χρόνια, όταν ο Μανώλης Γλέζος θα έχει αρχίσει να κουράζεται… 

Στο τέλος ο αρθρογράφος πρέπει να τα έφτυσε. Μπέρδεψε τον Παυλόπουλο (που ως δημοκράτης που σέβεται τους άλλους αποκαλεί υποτιμητικά «Πάκη») με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Γλέζο σε μια παράγραφο που βγάζει νόημα μόνο στο δικό του μυαλό. Από την κατακλείδα παρατηρούμε τα εξής:

•       Η Χρυσή Αυγή με τη βία της δίνει την ευκαιρία να τσακίσει την Αριστερά.
•       Η κυβέρνηση πρέπει να εκμεταλλευτεί αυτή την ευκαιρία. Να δέρνει η Χ.Α. τους μετανάστες και έτσι να μπορεί η κυβέρνηση να δέρνει τους Αριστερούς (!)
•       Ο ΣΥΡΙΖΑ χειροκρότησε τον Παυλόπουλο στη Βουλή. Άρα κάποτε θα γίνει βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ! Η λογική έχει πάει για ύπνο
•       Ο Γλέζος δεν κουράζεται ποτέ, άρα για τα επόμενα 15 χρόνια η πρώτη θέση στο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πιασμένη!

Η κρίση είναι σαν την θάλασσα. Τεράστια, αχανής, σχεδόν χωρίς τέλος. Πότε ξεσπάει με μεγάλα και επικίνδυνα κύματα καταβροχθίζοντας τα ψαροκάικα, πότε δείχνει να ηρεμεί και να γαληνεύει. Όπως και η κρίση. Μόνο που στη θάλασσα και στην κρίση τα σκατά και οι φελλοί επιπλέουν.