Προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι ότι η φύση του ανθρώπου είναι να είναι πρόβατο το οποίο για να μπορεί να τα βγάλει πέρα θέλει το βοσκό του, άρα είναι καλό που υπάρχουν άρχοντες και αρχόμενοι στην κοινωνία διότι διαφορετικά θα υπήρχε χάος και νόμος της ζούγκλας.
Δηλαδή αυτό που έχουν επιβάλει οι ίδιοι στην ανθρωπότητα το ονομάζουν "φύση", επειδή έτσι τους βολεύει. Εγώ πάλι λέω ότι όταν ένα πουλί έχει μεγαλώσει στην αιχμαλωσία, άμα του ανοίξεις το πορτάκι και δεν μπορέσει να πετάξει δεν φταίει η "φύση του" αλλά η παραφύση φυλάκιση του.
Για τον άνθρωπο για να το πούμε χοντρά χοντρά υπάρχουν δύο φύσεις, η βιολογική του και η κοινωνική. Η βιολογική είναι αυτή που είναι και δεν μεταβάλλεται τόσο εύκολα και δεν του υπαγορεύει με κανένα τρόπο να μην μπορεί να ζει χωρίς νταβατζήδες[1], όσον αφορά την κοινωνική τώρα, αυτή εξαρτάται από τις εκάστοτε συνθήκες που επικρατούν, άρα δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη παρά μόνο όσο ισχύουν δεδομένες συνθήκες. Πράγμα που σημαίνει ότι για να αλλάξει η φύση αυτή του ανθρώπου που του έχουν χρεώσει οι άρχοντες, πρέπει να αλλάξει και το είδος εκείνο της εκμετάλλευσης που αυτοί επιβάλλουν έχοντας τον να τους υπηρετεί. Όλα αυτά λοιπόν τα λένε επειδή φοβούνται βλέπεις μην αμφισβητήσει ο λαός την εξουσία τους και διεκδικήσει να μάθει να μην χρειάζεται αφεντικά και σαμάρια διότι μετά πάει, πέταξε το πουλάκι για αυτούς τους κύριους κύριους καπιταλιστές.
Από την άλλη, όσο αποδεχόμαστε εμείς τη φύση που μας έχουν χρεώσει, όσο αποδεχόμαστε ως γραμμένο στην πέτρα ότι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την ελευθερία μας, τόσο θα είμαστε καταδικασμένοι, σαν τον Σύσσσιφο να ανεβάζουμε τον βράχο πάνω στη βουνοκορφή, αυτός να κατρακυλά στην πλαγιά, και εμείς να τον ξανα-ανεβάζουμε εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.
Ψυχοφθόρος διαδικασία
Φοβάμαι να ελευθερώσω την ψυχή μου, φοβάμαι τον ουρανό τον γκρίζο που ανοίγεται μπροστά της.
Φώλιασε στο στομάχι μου μέσα και περιμένει να την ταΐσω…
Με τι να την ταΐσω;
Πείνασε η ψυχή μου και αρχίζει να με τρώει
από μέσα, βιαστικά καταπίνω μερικές λέξεις, τις καταβροχθίζει και αυτές
πιο γρήγορα απόσο μπορώ να μασήσω.
Δεν χορταίνει, άλλη τροφή της χρειάζεται…
Μου χει γίνει αφόρητη, ζητά από εμένα ότι δεν μπορώ να της δώσω.
Ανοίγω το πορτάκι απ’ το κλουβί της…
«Πέτα μακριά, ακολούθα τις εκπνοές, ξαμολήσου να βρείς ότι αναζητάς!»
Στην θέα της ανοιχτής πόρτας
τρομοκρατήθηκε, κούρνιασε στο στομάχι μου και έκλεισε τα φτερά της, την
φόβισε φαίνεται ο γκρίζος ουρανός.
Απόμεινα με μια ψυχή που δεν μπορεί να αντέξει ούτε τη σκλαβιά, μα που δεν ξέρει ούτε λεύτερη να ζήσει…
…και εκείνη με ένα σώμα που δεν της άνοιξε το πορτάκι νωρίτερα, όταν ακόμα το ‘λεγε η καρδιά της.
~.~
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)
[1] Έχουμε και το παράδειγμα των πρωτόγονων κομμουνιστικών κοινωνιών/κοινοτήτων
´´Μιλάνε λίγο δεν μιλάνε καθόλου ωστόσο πότε πότε το βλέπεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΠού’χουν συμπεθεριάσει με τα ελάτια
Μια στιγμή που σηκώνουν τα μάτια απ’ το χώμα
Και τηράνε πίσω απ’ τους ώμους μας
Όταν γαλανίζει το βράδυ τις τέντες
Κι ο αγέρας μπλέκει τα μουστάκια του στο θυμάρι
Όταν ο ουρανός κατεβαίνει απ’ τα βράχια
Δρασκελώντας τη θύμηση με τις προκαδούρες των άστρων
κι ο θάνατος κόβει βόλτες αμίλητος έξω απ’ το συρματόπλεγμα,
τότες τους βλέπουμε που συνάζονται τρείς-τρείς, πέντε-πέντε,
σα στα παλιά τα χρόνια στις μπαρουταποθήκες του Μεσολογγιού
Και τότες πια δεν ξέρεις- έτσι συναγμένοι στον αυλόγυρο της βραδιάς
αξούριστοι, άλαλοι,
δεν ξέρεις πια, σαν ανάβουν τα τσακμάκια τους,
αν είναι ν’ ανάψουν το τσιγάρο τους
ή αν είναι ν’ ανάψουν το φιτίλι του δυναμίτη. ´´
Με πολύ αγάπη στς βοσκό μου...
Ριτσος να υποθεσω; Πολυ καλο ευχαριστουμε, μονο που κανει το δικο μου να μοιαζει σαν στραμπουληγμενο κερακι:)
ΑπάντησηΔιαγραφή