"Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και η επιτυχία του, είναι ίσως και το τελευταίο ανάχωμα της δημοκρατίας σε αυτόν τον τόπο. Διότι εαν και εμείς δεν τα καταφέρουμε, τότε έρχεται δυστυχώς ένα κύμα εκφασισμού, που δεν πρέπει η Ευρώπη να το ξαναζήσει, όπως το έζησε την δεκαετία του `30, με τα γνωστά αποτελέσματα για την ανθρωπότητα"
Τελευταίο ανάχωμα της δημοκρατίας ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, σε μια χώρα που σύμφωνα με τις επιστολές του Αλέξη Τσίπρα πριν λίγους μήνες προς την Κομισιόν, δεν υπάρχει καν δημοκρατία, αλλά μια πραξικοματική κυβέρνηση. Πως το έλεγε εκείνο το σύνθημα της ροζ πλατείας ? "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το 73" ?
Τώρα ξαφνικά ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε πως η χώρα διανύει μια περίοδο δημοκρατικής αναγέννησης, η οποία όμως κινδυνεύει από τις ουρανοκατέβατες προοπτικές του "εκφασισμού" των Ελλήνων. Βλέπετε πως αλλάζει η οπτική γωνία του οπορτουνιστή, όταν πάρει το χρίσμα του διάδοχου διαχειριστή απο την αστική τάξη ?
Αλλά σε αυτό το θέμα δεν θα ασχοληθούμε με τις λεκτικές κωλοτούμπες που χρησιμοποιούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να παραπλανούν τον ελληνικό λαό και τον ψυχολογικό εκβιασμό του καρότου απέναντι στο μαστίγιο, αλλά με το πολιτικό συμπέρασμα της παραπάνω φράσης, το οποίο καθορίζει και την κοινωνικο-οικονομική κατεύθυνση αυτού του πολιτικού φορέα.
Τι είναι η (αστική) δημοκρατία και πως αυτή έρχεται σε αντιπαράθεση με τον φασισμό ? Πως μπορεί ένας αστικός διαχειριστικός πολιτικός σχηματισμός, να παίξει το ανάχωμα μεταξύ τους ?
Όταν απαλείφεις απο την εξίσωση το κοινωνικό υπόβαθρο της πολιτικής έκφρασης και τις σχέσεις παραγωγής, τότε είναι εύκολο να σπείρεις αυταπάτες και λύσεις για όλα τα γούστα. Αστική Δημοκρατία vs Φασισμός, ένας μη πρωτότυπος μαφιόζικος εκβιασμός στην ουσία, που μας έρχεται απο πολύ παλιά, ένας πολιτικός ακροβατισμός που έχει καταφέρει για χρόνια ολάκερα να κοιμήσει συνειδήσεις, να κλείσει στόματα και να θάψει όνειρα. Από την στιγμή όμως, που ο κάτοχος της εξουσίας δεν καθορίζεται απο την ύπαρξη ή μη εκλογών, αλλά από το πεδίο της ταξικής πάλης για την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, ουσιαστικά αντιπαρατίθονται οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Του νομίσματος που θέλει τους αστούς ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, διαχειριστές του τρόπου παραγωγής και εξουσιαστές του τρόπου ζωής μας.
Δεν πρέπει δηλαδή να ξεχνάμε πως μιλάμε μονάχα για την πολιτική έκφραση και διαχείριση, ενός κοινωνικού και οικονομικού συστήματος. Διότι αυτό που πραγματικά, καθορίζει την μορφή της πολιτικής έκφρασης, την μορφή της διαχείρισης, δηλαδή το εάν έχουμε φασισμό ή (αστική) δημοκρατία, εαν έχουμε φιλελεύθερες οικονομικές επιλογές ή σοσιαλδημοκρατικές ... είναι το ίδιο το κοινωνικό-οικονομικό σύστημα, η πορεία του στο χρόνο και το επίπεδο της πάλης των κοινωνικών τάξεων.
Πέφτει η απόδοση των επενδύσεων και η κερδοφορία των μονοπωλίων ?
Ρίχνουμε τους μισθούς, πετσοκόβουμε συντάξεις, κουρεύουμε κοινωνικά δικαιώματα.
Δέχονται οι σκλάβοι χωρίς διαμαρτυρίες?
Τους αφήνουμε να ψηφίζουν αυτούς που θέλουμε.
Δεν το δέχονται οι σκλάβοι και παίζουν τους δύσκολους ?
Τους φοράμε μια τρόικα.
Όχι μόνο δεν το δέχονται αλλά επιδιώκουν να αναλάβουν την εξουσία ?
Φωνάζουμε τα ναζιστικά ντόπερμαν.
Κανένας ΣΥΡΙΖΑ, όπως άλλωστε και κανένα SPD την δεκαετία του 30, δεν κατάφερε να σταθεί εμπόδιο στην επιλογη της αστική τάξης να εκφασίσει την κοινωνία, ώστε να διατηρήσει ανέγγιχτη την εξουσία της. Και όσο αναφορά το SPD (καθώς ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το κομμάτι της ευρωπαϊκής ιστορίας δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί), όχι μόνο δεν στάθηκε εμπόδιο στις αρρωστημένες ορέξεις του γερμανικού κεφαλαίου, αλλά έστρωσε και το χαλί στον ναζισμό, εξουδετερώνοντας την γερμανική σοσιαλιστική επανάσταση του '18, δολοφονώντας τους Λιμπκνεχτ και Λουξεμπουργκ τον Γενάρη του '19, διαστρεβλώνοντας και συκοφαντώντας τις θέσεις του γερμανικού λαϊκού κινήματος και του κόμματος της εργατικής τάξης, οργανώνοντας και χρηματοδοτώντας αντιμπολσεβίκικες οργανώσεις οι οποίες μαζί με τα Freikorps αποτέλεσαν και τον πυρήνα του μετέπειτα NSDAP. Κι όμως, το αστικό υπαλληλικό προσωπικό του SPD υπάρχει ακόμα ... όπως άλλωστε η Deutsche Bank, η Thyssen Krupp, η Siemens, η AEG, η Bayer και τόσοι άλλοι που οδήγησαν στον εκφασισμό την γερμανική κοινωνία.
Εμπόδιο στον φασισμό δεν μπορεί να σταθεί κανένα αστικό κόμμα, πόσο μάλλον μια σοσιαλδημοκρατική καρικατούρα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα αστικά κόμματα εκφράζουν αστικά συμφέροντα, και τα αστικά συμφέροντα είναι αυτά που επιτάσσουν τις ναζιστικές λύσεις όταν καμία άλλη "δημοκρατική" αυταπάτη δεν μπορεί να συγκρατήσει την ανάγκη της κοινωνίας να εξελιχθεί.
Μόνο η οργανωμένη ταξική εργατική δράση, ένα ισχυρό λαϊκό εργατικό κίνημα, μπορεί να αποκρούσει τις φασιστικές σειρήνες του συστήματος. Ουαί κι αλίμονο, εαν η κορύφωση της ταξικής πάλης στην χώρα μας, βρει το κίνημα εξασθενημένο απέναντι στους ναζι, με "υπερασπιστή" της τον Αλέξη.
Τελευταίο ανάχωμα της δημοκρατίας ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, σε μια χώρα που σύμφωνα με τις επιστολές του Αλέξη Τσίπρα πριν λίγους μήνες προς την Κομισιόν, δεν υπάρχει καν δημοκρατία, αλλά μια πραξικοματική κυβέρνηση. Πως το έλεγε εκείνο το σύνθημα της ροζ πλατείας ? "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το 73" ?
Τώρα ξαφνικά ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε πως η χώρα διανύει μια περίοδο δημοκρατικής αναγέννησης, η οποία όμως κινδυνεύει από τις ουρανοκατέβατες προοπτικές του "εκφασισμού" των Ελλήνων. Βλέπετε πως αλλάζει η οπτική γωνία του οπορτουνιστή, όταν πάρει το χρίσμα του διάδοχου διαχειριστή απο την αστική τάξη ?
Αλλά σε αυτό το θέμα δεν θα ασχοληθούμε με τις λεκτικές κωλοτούμπες που χρησιμοποιούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να παραπλανούν τον ελληνικό λαό και τον ψυχολογικό εκβιασμό του καρότου απέναντι στο μαστίγιο, αλλά με το πολιτικό συμπέρασμα της παραπάνω φράσης, το οποίο καθορίζει και την κοινωνικο-οικονομική κατεύθυνση αυτού του πολιτικού φορέα.
Τι είναι η (αστική) δημοκρατία και πως αυτή έρχεται σε αντιπαράθεση με τον φασισμό ? Πως μπορεί ένας αστικός διαχειριστικός πολιτικός σχηματισμός, να παίξει το ανάχωμα μεταξύ τους ?
Όταν απαλείφεις απο την εξίσωση το κοινωνικό υπόβαθρο της πολιτικής έκφρασης και τις σχέσεις παραγωγής, τότε είναι εύκολο να σπείρεις αυταπάτες και λύσεις για όλα τα γούστα. Αστική Δημοκρατία vs Φασισμός, ένας μη πρωτότυπος μαφιόζικος εκβιασμός στην ουσία, που μας έρχεται απο πολύ παλιά, ένας πολιτικός ακροβατισμός που έχει καταφέρει για χρόνια ολάκερα να κοιμήσει συνειδήσεις, να κλείσει στόματα και να θάψει όνειρα. Από την στιγμή όμως, που ο κάτοχος της εξουσίας δεν καθορίζεται απο την ύπαρξη ή μη εκλογών, αλλά από το πεδίο της ταξικής πάλης για την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, ουσιαστικά αντιπαρατίθονται οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Του νομίσματος που θέλει τους αστούς ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, διαχειριστές του τρόπου παραγωγής και εξουσιαστές του τρόπου ζωής μας.
Δεν πρέπει δηλαδή να ξεχνάμε πως μιλάμε μονάχα για την πολιτική έκφραση και διαχείριση, ενός κοινωνικού και οικονομικού συστήματος. Διότι αυτό που πραγματικά, καθορίζει την μορφή της πολιτικής έκφρασης, την μορφή της διαχείρισης, δηλαδή το εάν έχουμε φασισμό ή (αστική) δημοκρατία, εαν έχουμε φιλελεύθερες οικονομικές επιλογές ή σοσιαλδημοκρατικές ... είναι το ίδιο το κοινωνικό-οικονομικό σύστημα, η πορεία του στο χρόνο και το επίπεδο της πάλης των κοινωνικών τάξεων.
Πέφτει η απόδοση των επενδύσεων και η κερδοφορία των μονοπωλίων ?
Ρίχνουμε τους μισθούς, πετσοκόβουμε συντάξεις, κουρεύουμε κοινωνικά δικαιώματα.
Δέχονται οι σκλάβοι χωρίς διαμαρτυρίες?
Τους αφήνουμε να ψηφίζουν αυτούς που θέλουμε.
Δεν το δέχονται οι σκλάβοι και παίζουν τους δύσκολους ?
Τους φοράμε μια τρόικα.
Όχι μόνο δεν το δέχονται αλλά επιδιώκουν να αναλάβουν την εξουσία ?
Φωνάζουμε τα ναζιστικά ντόπερμαν.
Κανένας ΣΥΡΙΖΑ, όπως άλλωστε και κανένα SPD την δεκαετία του 30, δεν κατάφερε να σταθεί εμπόδιο στην επιλογη της αστική τάξης να εκφασίσει την κοινωνία, ώστε να διατηρήσει ανέγγιχτη την εξουσία της. Και όσο αναφορά το SPD (καθώς ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το κομμάτι της ευρωπαϊκής ιστορίας δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί), όχι μόνο δεν στάθηκε εμπόδιο στις αρρωστημένες ορέξεις του γερμανικού κεφαλαίου, αλλά έστρωσε και το χαλί στον ναζισμό, εξουδετερώνοντας την γερμανική σοσιαλιστική επανάσταση του '18, δολοφονώντας τους Λιμπκνεχτ και Λουξεμπουργκ τον Γενάρη του '19, διαστρεβλώνοντας και συκοφαντώντας τις θέσεις του γερμανικού λαϊκού κινήματος και του κόμματος της εργατικής τάξης, οργανώνοντας και χρηματοδοτώντας αντιμπολσεβίκικες οργανώσεις οι οποίες μαζί με τα Freikorps αποτέλεσαν και τον πυρήνα του μετέπειτα NSDAP. Κι όμως, το αστικό υπαλληλικό προσωπικό του SPD υπάρχει ακόμα ... όπως άλλωστε η Deutsche Bank, η Thyssen Krupp, η Siemens, η AEG, η Bayer και τόσοι άλλοι που οδήγησαν στον εκφασισμό την γερμανική κοινωνία.
Εμπόδιο στον φασισμό δεν μπορεί να σταθεί κανένα αστικό κόμμα, πόσο μάλλον μια σοσιαλδημοκρατική καρικατούρα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα αστικά κόμματα εκφράζουν αστικά συμφέροντα, και τα αστικά συμφέροντα είναι αυτά που επιτάσσουν τις ναζιστικές λύσεις όταν καμία άλλη "δημοκρατική" αυταπάτη δεν μπορεί να συγκρατήσει την ανάγκη της κοινωνίας να εξελιχθεί.
Μόνο η οργανωμένη ταξική εργατική δράση, ένα ισχυρό λαϊκό εργατικό κίνημα, μπορεί να αποκρούσει τις φασιστικές σειρήνες του συστήματος. Ουαί κι αλίμονο, εαν η κορύφωση της ταξικής πάλης στην χώρα μας, βρει το κίνημα εξασθενημένο απέναντι στους ναζι, με "υπερασπιστή" της τον Αλέξη.
Καραμαλης η τανκς οπως λεμε Τσιπρας η φασισμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικα η αμερικανικη εταιρια προπαγανδας που σαπορταρει τον πισω απο τις λεξεις ερχεται ο Αλεξης τα παει πολυ καλα...