Μία η γραμμή της αντιπαράθεσης

Το πραγματικό δεδομένο είναι αυτό που καταγράφουν η μία μετά την άλλη οι έρευνες σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες.

Η επίθεση του μονοπωλιακού κεφαλαίου είναι γενικευμένη. Δεν αφήνει τίποτα όρθιο, ούτε καν αυτούς που ακόμα ονειρεύονται ότι θα γίνουν τμήμα της αστικής τάξης, τους περίφημους μεσαίους.

Τα στοιχεία από την Αγγλία περιγράφουν αυτό που λένε και τα στοιχεία για την Ελλάδα, την Ισπανία, τη Γαλλία ακόμα και για αυτήν τη Γερμανία. Σε καμία καπιταλιστική χώρα δε μένει στο απυρόβλητο η περίφημη μεσαία τάξη. Και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

Τα μονοπώλια βρίσκονται σε γενικευμένη επίθεση, καταστρέφουν παραγωγικές δυνάμεις (κεφάλαιο και εργατική δύναμη) αλλά και τους μεσαίους, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει χώρος γι' αυτούς την ώρα που υπεράνω πάντων στον καιρό της καπιταλιστικής κρίσης είναι το καπιταλιστικό κέρδος και μόνο το καπιταλιστικό κέρδος. Η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου είναι ένας απο τους σιδερένιους νόμους της καπιταλιστικής ανάπτυξης που στον καιρό της κρίσης δεν αφήνει τίποτα όρθιο στον ενδιάμεσο χώρο, γεγονός που οφείλουν να πάρουν υπόψη οι μεσαίοι κι αντί να κλαίγονται να διαλέξουν άλλο μετερίζι.

Την ώρα που η ίδια η καπιταλιστική κρίση καθορίζει ακόμα και στις λεπτομέρειές τους τις εξελίξεις και στο χώρο της πολιτικής, ο αστικός Τύπος απλά ξεβρακώνεται. Για να υπηρετήσει την πολιτική της τάξης του καταφεύγει σε χοντράδες που δεν αντέχουν ούτε μία μέρα. Οπως το χτεσινό πανομοιότυπο στις αστικές εφημερίδες ρεπορτάζ, που ισχυρίζεται ότι 11.000 έκαναν λαμογιά και εισέπραξαν συντάξεις νεκρών. Ψέμα. Αυτό το νούμερο δεν προκύπτει από κανένα πραγματικό στοιχείο. Το πραγματικό γεγονός είναι ότι 11.000 συνταξιούχοι δεν απογράφηκαν. Το πραγματικό γεγονός, επίσης, είναι ότι για τη μεγάλη πλειοψηφία αυτών των 11.000 από τα ασφαλιστικά ταμεία μπήκαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς τα ποσά των συντάξεων, αλλά κανένας δεν τα εισέπραξε γιατί πολύ απλά οι περισσότεροι είχαν πεθάνει και κανείς συγγενείς δεν πήγε να εισπράξει τη σύνταξη. Πόσα είναι τα πραγματικά λαμόγια που παρότι πέθαναν τα γερόντια πήγαν και πήραν τις συντάξεις τους; Από τα στοιχεία του ίδιου του υπουργείου Εργασίας προκύπτει ότι δεν ξεπερνούν τους 500! Κι όμως ο αστικός Τύπος χτες, μιλούσε για 11.000 λωποδύτες για να πει στη συνέχεια, όπως το ΒΗΜΑ, ότι για την κρίση δεν φταίει τίποτα άλλο παρά τα λαμόγια.

Το ίδιο συγκρότημα Τύπου, το γνωστό και ως συγκρότημα Λαμπράκη από τον ιδρυτή του, ισχυρίστηκε χτες ότι η αύξηση του χρόνου συνταξιοδότησης στα 67 δεν είναι τίποτα άλλο από μια μεθόδευση της κυβέρνησης για να μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Δεύτερο ψέμα, χοντρό κι αυτό. Η αύξηση του ορίου είναι γενικευμένη, αφορά κάθε εργαζόμενο είτε στο Δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, είναι αποφασισμένη από το 1994 ακόμα. Επιχειρήθηκε πολλές φορές και δεν πέρασε, κάτω από την πίεση του εργατικού κινήματος. Το πλασάρουν τώρα ως μέτρο που αφορά μόνο τους δημόσιους υπάλληλους, τους οποίους έχουν φροντίσει καιρό τώρα να απαξιώσουν, για να περάσει χωρίς αντιδράσεις.

Τρίτο ψέμα στα χτεσινά πρωτοσέλιδα: Κανένα σχέδιο «διαμετρικά αντίθετο» δεν έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως ισχυρίζεται η «Αυγή» επικαλούμενη τα λεγόμενα του Τσίπρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται πεισματικά έστω και να καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση, μιλά γενικά για ακύρωση, αναδιαπραγμάτευση και όχι κατάργηση του μνημονίου και ζητά απ' τα λαϊκά στρώματα να δεχτούν ότι η σωτηρία τους βρίσκεται εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τους ζητά, δηλαδή, να αποδεχτούν ότι θα αποφύγουν τη σφαγή με το λύκο μέσα στο μαντρί. Στην πράξη, εκεί όπου η αντιπαράθεση αφορά κατευθείαν τα κέρδη των καπιταλιστών, στους χώρους δουλειάς, τα στελέχη του κάνουν τα πάντα για να αφοπλιστούν οι εργάτες κι ακόμα χειρότερα, πρωταγωνιστούν στην υπογραφή συμβάσεων που ξεσκίζουν το εργατικό εισόδημα.

Τα σάπια έχουν τελειώσει από καιρό: Η εργατική τάξη βρίσκεται μπροστά σε μια τεράστια επιχείρηση χειραγώγησης των αντιδράσεών της.

Η αστική τάξη έχει στήσει ένα πολύ χοντρό παιχνίδι σε βάρος των εργατών, συνολικά των φτωχομεσαίων λαϊκών στρωμάτων.

Αυτοί που τσακίζουν τους εργάτες ως κυβέρνηση, εμφανίζονται μέσα από τα κόμματα που μετέχουν σ' αυτήν την κυβέρνηση, σαν διαφωνούντες. Από κοντά οι του ΣΥΡΙΖΑ, για κάθε μέτρο που παίρνεται ρωτούν αν συνάδει με την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Εδώ κολλάει η φράση για τη φοράδα στο αλώνι...

Στην πλάτη του λαού στήνεται μια απίθανη «κολοκυθιά» με εναλλασσόμενους εκβιασμούς. Ετσι που να φαντάζει κάθε πρόταση διαχείρισης σαν άλλη πολιτική. Η παγίδα είναι βαθιά.

Ας είναι καθαρό: Κάθε βήμα πίσω από τη γραμμή της κάθετης αντίθεσης στα μονοπώλια και στην πολιτική τους, κάθε βήμα πίσω από την αποδέσμευση από την ΕΕ και τη μονομερή διαγραφή του χρέους, κάθε βήμα πίσω από την πάλη για να δημιουργήσει ο λαός τις προϋποθέσεις και να πάρει την οικονομία στα χέρια του, να κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, δηλαδή να ανατρέψει την εξουσία των καπιταλιστών, οδηγεί στον γκρεμό με όποιας απόχρωσης κυβέρνηση.

Το γεγονός ότι μεγάλες μάζες εργαζομένων δεν αναγνωρίζουν ακόμα στον εαυτό τους τη δυνατότητα - ικανότητα να πάρουν μέρος σε ένα κίνημα που θα γκρεμίσει τη σαπίλα, για να χτίσει τη δική του λαϊκή εξουσία, όχι μόνο δεν πρέπει να οδηγεί σε συμβιβασμό, αλλά αντίθετα πρέπει να βαράει κόκκινο στον συναγερμό για να κουβεντιαστούν ακόμα περισσότεροι, να οργανωθούν ακόμα περισσότεροι στο μέτωπο για ριζικές ανατροπές.

Πηγη:Red River