Βιβλιοπρόταση

'Ηγγικεν η ώρα να προτείνουμε το κατιτίς μας για καλοκαιρινό ανάγνωσμα.


Όσο περνάνε τα χρόνια, όλο και σπανιότερα εντυπωσιάζομαι πλέον με κάποιο βιβλίο. Διάφοροι οι λόγοι υποθέτω.
Ένα από τα βιβλία που με εντυπωσίασε φέτος και μου είχε "ξεφύγει" ή μάλλον το είχα παραμελήσει ένεκα της κινηματογραφικής του μεταφοράς από τον ένα και μοναδικό (και αν έχεις δει τόσες φορές την ταινία, δύσκολα θα πιάσεις το βιβλίο), είναι και αυτό που σας προτείνω παρακάτω.

Η "Ρεβέκκα" γράφτηκε το 1938 από τη Βρετανίδα Daphne Du Maurier και μεταφέρθηκε το 1940 στο σινεμά, από τον Alfred Hitchcock. Η ταινία είναι εξαιρετική, μία από τις καλύτερες του, με ένα εξαιρετικό Laurence Olivier στο ρόλο του Maxim De Winter -κεντρικού χαρακτήρα του βιβλίου.

Δεν ήταν ούτε η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία φορά που ο Hitchcock μετέφερε βιβλίο της Du Maurier στο σινεμά καθώς η φημισμένη του ταινία, "Τα πουλιά" βασίζεται σε ιστορία της ίδιας από τη συλλογή διηγημάτων της με τίτλο "The apple tree" που κυκλοφόρησε το 1952.


Η ανώνυμη ηρωίδα του βιβλίου λοιπόν είναι μία άβγαλτη νεαρά, ορφανή απ ότι μαθαίνουμε, η οποία είναι συνοδός (επί πληρωμή) μίας πλούσιας, εκκεντρικής -και πολύ εκνευριστικής- αμερικάνας κυρίας. Ενώ λοιπόν παραθερίζουν στο Μόντε Κάρλο (ιν θέρετρο της εποχής τότε, μπορεί να παραμένει ακόμη ιν, θα σας γελάσω) γνωρίζονται με τον γοητευτικό αλλά απόμακρο χήρο κύριο De Winter. Η γνωριμία αυτή γρήγορα θα εξελιχτεί σε γάμο και ο Μαξιμ θα οδηγήσει την καινούρια του νύφη στην έπαυλή του κάπου στην Αγγλία. Τα πράγματα από εδώ και πέρα θα είναι κάπως σκούρα για την πρωταγωνίστρια καθώς όλα εκεί είναι όπως τα άφησε η προηγούμενη σύζυγος, η Ρεβέκκα. Ακόμη και το υπηρετικό προσωπικό φαίνεται ότι δυσκολεύεται να την αποδεχτεί.

Η ιστορία της "Ρεβέκκας" δεν φαντάζει πλέον ιδιαίτερα πρωτότυπη, αλλά ούτε όταν πρωτοκυκλοφόρησε μπορούσε κανείς να ισχυριστεί κάτι τέτοιο. Οι ομοιότητες με το "Jane Eyre" της Μπρωντέ, στο "στήσιμο" της ιστορίας αλλά και στα μοτίβα, στη γοτθική ατμόσφαιρα κτλ, τουλάχιστον σε μένα ήταν προφανείς. Αυτό ωστόσο δεν μειώνει την αξία του βιβλίου και γενικότερα την ευχάριστη εμπειρία της ανάγνωσης. Είναι από τα βιβλία που δύσκολα αφήνεις κάτω άπαξ και το ξεκινήσεις και επίσης είναι ιδανικό για καλοκαιρινή συντροφιά, διότι είναι εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο (και δεν απαιτεί ιδιαίτερη προσπάθεια από πλευράς αναγνώστη). Είναι καλογραμμένο και κυκλοφορεί σε μία πολύ καλή μετάφραση στα ελληνικά, οι χαρακτήρες ενδιαφέροντες και οι διάλογοι μεταξύ τους ιδιαιτέρως ζωντανοί.

Ωστόσο υπάρχει και παρασκήνιο, καθώς όταν το βιβλίο εκδόθηκε στη Βραζιλία η Du Maurier κατηγορήθηκε για λογοκλοπή και εδώ δεν εννοούμε την απλή επιρροή (όπως διαπιστώσαμε παραπάνω με το Jane Eyre, το οποίο σίγουρα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για χιλιάδες συγγραφείς και όχι μόνο για τη Du Maurier) αυτό εξάλλου είναι θεμιτό αλλά και άκρως αναμενόμενο και ίσως είναι και ο λόγος που μου άρεσε τόσο πολύ. Κατηγορήθηκε η συγγραφέας για κανονική αντιγραφή ολόκληρων τμημάτων και διαλόγων από κάποιο βραζιλιάνικο βιβλίο, το οποίο σημειωτέον υπάρχουν μαρτυρίες ότι η Du Maurier είχε διαβάσει προτού γράψει τη Ρεβέκκα.
Η ίδια ιστορία είχε γίνει και με το διήγημα της "Τα πουλιά". Τώρα αν όλα αυτά ευσταθούν θα σας γελάσω, διότι δεν έχω διαβάσει τα υποτιθέμενα πρωτότυπα. Δεν θα μου έκανε βέβαια ιδιαίτερη εντύπωση (τι θα ήταν το 1984 του Orwell και "ο θαυμαστός καινούριος κόσμος" του Huxley χωρίς το "Εμείς" του Ρώσου Yevgeny Zemyatin).

Είναι δύσκολο να πεις που τελειώνει η επιρροή και αρχίζει η αντιγραφή. Και ίσως να μην έχει και τόση μεγάλη σημασία - εκτός αν το προϊόν της αντιγραφής είναι για την κάλαθο ή/και διαβάζεται και αποθεώνεται από target group διαφορετικό από αυτό που θα έπρεπε κανονικά να απευθύνεται, ενώ ταυτόχρονα το ίδιο target group αγνοεί το κατά πολύ αξιολογότερο πρωτογενές υλικό..

Τώρα διαβάζω το -εξαιρετικό- έπος της Γαιοθάλασσας της Ούρσουλα Λε Γκεν. Η εν λόγω κυρία αξίζει συνολικό αφιέρωμα κάτι που ενδέχεται να κάνουμε κάποια στιγμή.