Εκβιαστικά απροπροσανατολιστικά ψευτοδιλήμματα

Αναδημοσιευση απο Βαθυ Κοκκινο

 Με το που μπήκε ο καινούργιος χρόνος ξανάρχισαν όλα τα σφυριά του συστήματος να χτυπάνε στο ίδιο αμόνι. Αυτό της τρομοκράτησης του ελληνικού λαού. Το ξαναείδαμε σήμερα στο μεσημεριανό δελτίο του Mega. Για άλλη μια  φορά προβάλλουν  το ψευτοδίλημμα. Δεχθείτε την εξαθλίωση σας γιατί διαφορετικά θα βγούμε απ’ το ευρώ, θα επιστρέψουμε στην δραχμή και τότε έρχονται συμφορές, καταστροφές … Μόνο τους Νεφελίμ δεν επικαλέστηκαν ότι θα ρθουν να μας υποδουλώσουν.

«Στο πρώτο τρίμηνο του 2012 θα κριθεί αν θα παραμείνει ή όχι  η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Είτε θα μείνουμε στο ευρώ μειώνοντας το επίπεδο διαβίωσης όλοι μας είτε θα αποχωρήσουμε γυρνώντας δεκαετίες πίσω. Σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ η χώρα θα γυρίσει  20 με 25 χρόνια πίσω», μας είπε ο πρόεδρος της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών,  Βασίλης Ράπανος, που ζήτησε κι αυτός ολόπλευρη στήριξη στην κυβέρνηση Παπαδήμιου να ολοκληρώσει το φρικιαστικό έργο της με θύμα τα λαϊκά στρώματα.

 Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Γιάννης Στουρνάρας γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ:  «Αν επιστρέφαμε στην δραχμή η Ελλάδα θα σταματούσε να λειτουργεί. Δεν έχουν προχωρήσει οι διαθρωτικές αλλαγές με αποτέλεσμα να έχουμε μια σοβιετικού τύπου οικονομία». Αυτός δεν πρωτοτύπησε. Αντέγραψε τα λεγόμενα του Καρατζαφύρερ που πριν λίγο καιρό ζήτησε  να γίνει «αποκομμουνιστικοποίηση της χώρας» και να έθεσε το ερώτημα: «Ποιοι κυβερνάνε αυτό τον τόπο; Ο λαός με τους εκπροσώπους του ή οι συντεχνίες της κομμουνιστικής νοοτροπίας και πρακτικής;».




Να σταθούμε και λίγο επί της ουσίας στο εκβιαστικό, αποπροσανατολιστικό ψευτοδίλημμα ευρώ ή δραχμή.
Το νόμισμα σε κάθε εποχή και σε κάθε χώρα είναι ένα «εργαλείο». Και όπως κάθε εργαλείο κρίνεται με βάση το «ποιανού» τη δουλειά κάνει.  Μέσα σε ένα καθεστώς εκμετάλλευσης κάθε νόμισμα αποτυπώνει την ανταλλακτική αξία των εμπορευμάτων και φυσικά την αξία της εργατικής δύναμης. Το θέμα είναι ποια τάξη έχει την εξουσία, και πώς εξελίσσονται τα πράγματα στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Αυτά τα περί «σκληρού» και «μαλακού» νομίσματος είναι παραμύθια της Χαλιμάς. Όταν χρεοκόπησε και κατέρρευσε η Αργεντινή είχε «σκληρό» νόμισμα, το δολάριο. Σήμερα Κίνα και Τουρκία που έχουν μια σχετική καπιταλιστική ανάπτυξη δεν έχουν «σκληρό» νόμισμα.

Οταν στο όνομα της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, ο ελληνικός λαός και τα λαϊκά στρώματα εξαθλιώνονται  είναι ανοησία κάποιος να μετράει τη φτώχεια του σε ευρώ ή σε δραχμές. Να τον ενδιαφέρει αν οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις θα μετρούνται σε δραχμές ή ευρώ.  Είναι πρώτου μεγέθους ηλιθιότητα να ενδιαφέρεται ο εργάτης  αν την υπεραξία της δουλειάς του που θα καρπώνονται οι καπιταλιστές και τα μονοπώλια είναι σε ευρώ ή δραχμές. Αν την εκμετάλλευσή του και το ξεπούλημά του θα τα μετρά σε ευρώ ή σε δραχμές.

Ο Μαρξ, ο οποίος έχει αναλύσει εξαντλητικά το θέμα αυτό στον πρώτο τόμο του «Κεφαλαίου», αναφέρει χαρακτηριστικά ότι η εμπορευματική μορφή του προϊόντος και η χρηματική μορφή του εμπορεύματος, στα πλαίσια του καπιταλισμού, συγκαλύπτουν την ταξική εκμετάλλευση, η οποία, αντίθετα, στη φεουδαρχία με το μοίρασμα της εργάσιμης μέρας, ανάμεσα στο χρόνο που ο δουλοπάροικος εργαζόταν για τον εαυτό του και στο χρόνο που εργαζόταν για λογαριασμό του φεουδάρχη, ήταν απόλυτα καθαρή και διαυγής.

Από κει και πέρα μια επιστροφή σε εθνικό νόμισμα αφήνοντας άθικτες της δομές του καπιταλιστικού συστήματος –αν δηλαδή θα πρέπει να πληρώνουμε στους τοκογλύφους-δανειστές του ελληνικού κράτους με ένα νόμισμα υποτιμημένο κατά 50 - 60%- τίποτα καλό δεν προβλέπεται για τα λαϊκά στρώματα. Απαιτείται μονομερής διαγραφή του εξωτερικού χρέους –που μέχρι τώρα το έχουμε πληρώσει δεκάδες φορές αφού με βάση τους προϋπολογισμούς που έχουν συντάξει ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ τα τελευταία 10 χρόνια ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει 340 εκατ. ευρώ για τόκους και χρεολύσια. Αν μάλιστα προστεθούν τα χρέη για βραχυπρόθεσμο δανεισμό ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει αυτό το διάστημα πάνω από 500 δισ. Και τώρα ζητάνε απ' το λαό μας δυσβάσταχτες θυσίες ξένοι και ντόπιοι πλουτοκράτες, για να συνεχίσει απρόσκοπτα η κερδοφορία τους και την οικονομική καπιταλιστική κρίση να την πληρώσει αποκλειστικά ο εργαζόμενος λαός.

Η μόνη λύση είναι, μονομερώς διαγραφή του κρατικού χρέους, αποδέσμευση από Ε.Ε και τους άλλους καπιταλιστικούς-ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και αγώνας για μια άλλη κοινωνία  με βασικό κριτήριο τις ανάγκες του εργαζόμενου ανθρώπου και όχι την αύξηση του καπιταλιστικού κέρδους.

Θα είναι, λοιπόν, τεράστιο λάθος μας αν εγκλωβιστούμε στο ψευτοδίλημμα εθνικό νόμισμα ή ευρώ από την στιγμή που παραμένει η πολιτική και οικονομική ηγεμονία της αστικής τάξης, της τάξης του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Το πραγματικό δίλλημα είναι αν θα ανεχόμαστε να διατηρούμε ένα σάπιο, βάρβαρο σύστημα ή θα αποφασίσουμε να το ανατρέψουμε