H σφαγή του Λάντλοου

Σαν σήμερα, είναι η επέτειος της λεγόμενης "σφαγής του Λάντλοου", μιας από τις πιο ιστορικές στιγμές για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Το είχαμε δει και πέρσι τέτοια μέρα το ζήτημα (περισσότερες πληροφορίες μπορούν να βρεθούν πχ εδώ και εδώ).

Το 1914 ανθρακωρύχοι που δούλευαν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες ξεσηκώθηκαν όταν ένας συνδικαλιστής σκοτώθηκε το φθινόπωρο του 1913. Οι εργαζόμενοι των ορυχείων CFI, που ανήκαν στην οικογένεια Ροκφέλερ, κατέβηκαν σε απεργία.

Οι Ροκφέλερ προσέλαβαν μισθοφόρους για να χτυπήσουν τους απεργούς εργάτες, με οπλισμένους φρουρούς, ελεύθερους σκοπευτές, πράκτορες, επαγγελματίες προβοκάτορες, ακόμη μ' ένα τεθωρακισμένο όχημα με πολυβόλο.

Οι επιθέσεις των ανθρώπων της εργοδοσίας ήταν καθημερινό φαινόμενο στις κατασκηνώσεις, που εν τω μεταξύ είχαν στήσει οι απεργοί. Στις 17 Οκτωβρίου 1913 ένας απεργός σκοτώθηκε και δύο παιδιά τραυματίσθηκαν από τους πολυβολισμούς του τεθωρακισμένου οχήματος. Η κατάσταση είχε φθάσει στο απροχώρητο με τους απεργούς να μην υποχωρούν. Στις 28 Οκτωβρίου ο κυβερνήτης του Κολοράντο, Ιλάιας Άμονς, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Απέστειλε την Εθνοφρουρά στο Λάντλοου για να επιβάλει την τάξη και να διαλύσει την απεργία.

Η Εθνοφρουρά με τη νέα της σύνθεση αποφάσισε να ισοπεδώσει τις τεντουπόλεις, αν και ήταν σε χώρο ιδιοκτησίας των ανθρακωρύχων. Επελέγη η κατασκήνωση Λάντλοου, 30 χιλιόμετρα βόρεια της πόλης Τρίνινταντ. Το πρωί της 20ης Απριλίου οι εθνοφρουροί άνοιξαν πυρ, την ώρα που η ελληνική κοινότητα των ανθρακωρύχων γιόρταζε το Πάσχα με τον πατροπαράδοτο τρόπο.

Οι απεργοί ανταπέδωσαν το πυρ και η μάχη διήρκεσε επί ώρες. Ο ελληνικής καταγωγής συνδικαλιστής Λούης Τίκας, επικεφαλής της κατασκήνωσης, ζήτησε αργά το απόγευμα εκεχειρία από την Εθνοφρουρά. Ο επικεφαλής της, υπολοχαγός Λίντερφελντ, χτύπησε με τον υποκόπανο του όπλου τον Τίκα και τον έριξε στο έδαφος. Τρεις σφαίρες από όπλα εθνοφρουρών βρήκαν στην πλάτη τον πεσμένο συνδικαλιστή και τον αποτελείωσαν, σε ηλικία 30 ετών. Οι εθνοφρουροί επέδραμαν στη συνέχεια στην κατασκήνωση του Λάντλοου και την παρέδωσαν στις φλόγες. 17 άνθρωποι από την πλευρά των ανθρακωρύχων σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα, που έμεινε στην ιστορία ως «Η σφαγή του Λάντλοου».

Τα νέα διαδόθηκαν γρήγορα απ' άκρου εις άκρον των ΗΠΑ. Οπλισμένοι εργάτες από παρακείμενα ανθρακωρυχεία κινήθηκαν εναντίον της εθνοφρουράς του Κολοράντο, πολλοί άνδρες της οποίας αρνήθηκαν να χτυπήσουν τους απεργούς. Ομάδες απεργών δυναμίτισαν ανθρακωρυχεία και κατέλαβαν πόλεις του Κολοράντο. Στο Κογκρέσο, ο σοσιαλιστής βουλευτής του Ουισκόνσιν Βίκτωρ Μπέργκερ ζήτησε απ' τους εργαζομένους να πάρουν τα όπλα για να υπερασπισθούν τους εαυτούς τους.

Αυτά είναι μεγάλα επιτεύγματα, που αντέχουν στο χρόνο: Έτσι κερδήθηκαν δικαιώματα που αφελώς σήμερα παρουσιάζονται περίπου ως "ουρανοκατέβατα", ή ως "δώρο" της άρχουσας τάξης προς τους εργαζόμενους.

Γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου - ένα μεγάλο τεχνικό επίτευγμα, από τα πολλά της εποχής μας. Όσο μεγάλα κι αν είναι όμως τα τεχνικά επιτεύγματα, είναι αδύνατον να ξεπεράσουν το επίτευγμα του να μπορέσει μια κοινωνία να αξιοποίησει την τεχνική πρόοδο προς όφελος της, και όχι προς όφελος μιας μικρής μειοψηφίας. Έναν αιώνα πριν, η γέφυρα αυτή θα ήταν αδιανόητη, όπως και πολλά άλλα - και όμως, με πολύ κατώτερα τεχνικά μέσα, διεκδίκησαν -και πήραν- ένα 8ωρο στο Σικάγο. Σήμερα, τα τεχνικά μέσα "φτάνουν και περισσεύουν", λείπει όμως από το λαό η "τέχνη" του να τα βάλει να δουλέψουν για λογαριασμό του...

"Η ιστορία είναι αυτό που πονάει. Είναι αυτό που απαρνείται την επιθυμία και θέτει αδήριτα όρια για την ατομική και συλλογική πράξη."

Fredric Jameson, Το πολιτικό ασυνείδητο

http://ciaoant1.blogspot.com