Aυτά που παρακολουθούν σήμερα θα μοιάζουν σαν παιδική θεατρική παράσταση στο όσα πρόκειται να ακολουθήσουν

Χτες ήταν οι «Ελευθεροτυπία» που στο ρεπορτάζ της στηλίτευε μπάτσους και λιμενομπάτσους γιατί «απλώς παρακολουθούσαν» την κινητοποίηση του ΠΑΜΕ στο λιμάνι του Πειραιά. «Απαγόρευσαν την επιβίβαση 900 ευρωπαίων (...) περίπου πεντακόσιοι με σημαίες του ΠΑΜΕ (...) όση ώρα διαρκούσε η παρεμπόδιση οι ένοπλοι του Λιμενικού αλλά και περίπου 200 αστυνομικοί απλώς παρακολουθούσαν», έγραφε μεταξύ άλλων η φυλλάδα.
Προφανώς θα ήθελε τις δυνάμεις καταστολής στον γνώριμο ρόλο τους.

Σήμερα πήρε σειρά –αφού προηγήθηκε όλος ο δημοσιοκαφρικός εσμός- το κόμμα του Στ. Μάνου: "Τις τελευταίες μέρες το ΠΑΜΕ, οργάνωση ελεγχόμενη από το ΚΚΕ, χωρίς καμία συνδικαλιστική νομιμοποίηση, προβαίνει σε πράξεις προδήλως έκνομες, με μεγάλες οικονομικές επιπτώσεις. Συγκεκριμένα, με καταλήψεις λιμανιών, απαγόρευση απόπλου και κατάπλου πλοίων, καταλήψεις ξενοδοχείων, το ΠΑΜΕ επιδιώκει να δοθεί η εντύπωση προς τον υπόλοιπο κόσμο ότι στην Ελλάδα έχει καταλυθεί η έννομη τάξη, οι τουρίστες είναι ανεπιθύμητοι, το κράτος δεν λειτουργεί. Προφανώς η οργάνωση θεωρεί ότι αν αποτραπεί η κατάρρευση της χώρας, θα χαθεί μια ευκαιρία να επιβάλουν διά της βίας τη λεγόμενη «δικτατορία του προλεταριάτου»", τονίζει ανάμεσα στα άλλα σε ανακοίνωση του.

Δεν έχουν καταλάβει ορισμένοι, ότι αυτά που παρακολουθούν σήμερα θα μοιάζουν σαν παιδική θεατρική παράσταση στο όσα πρόκειται να ακολουθήσουν.
Οι εποχές του «σφάξε με αγαμ ν’ αγιάσω» έχουν περάσει ανεπιστρεπτεί. Τουλάχιστον δεν παρακολουθούν τις δικές τους δημοσκοπήσεις που λένε ότι η κοινωνική έκρηξη είναι ζήτημα χρόνου να εκδηλωθεί.
Ας προσπαθήσουν να δώσουν μια απάντηση στο ερώτημα που έθετε απ’ τον 18ο αιώνα ο μεγάλος Πορτογάλος ποιητής Αλμέιντα Γκαρέτ:

«Κι εγώ ρωτώ τους οικονομολόγους, τους πολιτικούς, τους ηθικολόγους: υπολόγισαν ποτέ τον αριθμό των ατόμων που υποχρεωτικά καταδικάζονται σε αθλιότητα, σε άνιση εργασία, σε εξαχρείωση, σε αφροσύνη, σε διεφθαρμένη άγνοια, σε ανίκητη δυστυχία, σε απόλυτη ένδεια, για να παραχθεί ένας πλούσιος;».
Και οι παραγωγοί αυτού του πλούτου, που τον καρπώνονται μια χούφτα παρασιτικά καπιταλιστικά παράσιτα, δεν πρόκειται να μείνουν απαθείς τώρα που οι πλουτοκράτες βάζουν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο όλων των εργατικών κατακτήσεων.