Μια ιστορία που δείχνει τον ρόλο του Hollywood ..... Κίεβο 1942

Εξαρτάται από ποια σκοπιά θα το δεις. Τα γεγονότα είναι πάντα τα ίδια, αλλά επιδέχονται πολλαπλής ερμηνείας. Και πάνω απ’ όλα διαστρέβλωσης. Παντού χωράει λίγο στάλιν και αντιμουστακική προπαγάνδα.

Το 42 το κίεβο βρίσκεται υπό ναζιστική κατοχή. Οι ναζήδες θέλουν να δείξουν ότι η ζωή κυλάει κανονικά και φτιάχνουν ένα μίνι πρωτάθλημα για να ξεχαστεί ο κόσμος, όπου συμμετέχουν τοπικές ομάδες κι οι καλοταϊσμένες φρουρές των κατοχικών δυνάμεων.

Στο αρτοποιείο νούμερο τρία της πόλης δουλεύουν ποδοσφαιριστές που αποτελούσαν τον κορμό της παλιάς ντιναμό κιέβου. Ενώνουν τις δυνάμεις τους με τρεις παίκτες της συμπολίτισσας λοκομοτίβ και φτιάχνουν την σταρτ που σαρώνει τα πάντα στο διάβα της.

Νικάει τους ντόπιους εθνικόφρονες που είχαν την εύνοια των ναζί, τις φρουρές των ούγγρων και των ρουμάνων –που αργότερα τους υποστήριζαν- και στο τέλος ταπεινώνει τους επίλεκτους της λουφτβάφε.

Ο λαός του κιέβου ενθουσιάζεται με τα κατορθώματα της σταρτ και τα βλέπει συμβολικά ως πράξη αντίστασης που ανυψώνει το ηθικό του απέναντι στους κατακτητές. Οι οποίοι σκυλιάζουν, διατάζουν ρεβάνς κι αφήνουν να εννοηθεί ότι δε θα δεχτούν να χάσουν κι αυτή τη φορά.
Ο διαιτητής της αναμέτρησης είναι στέλεχος των ες-ες αλλά οι παίκτες της σταρτ αγνοούν τις έμμεσες απειλές και ξανακερδίζουν φροντίζοντας μόνο να κρατήσουν τη διαφορά σε αξιοπρεπή για τον αντίπαλο επίπεδα (5-3).

Ο κόσμος έφυγε από το γήπεδο κοροϊδεύοντας τους ναζί αξιωματικούς που είχαν καταλάβει την κεντρική κερκίδα. Προηγουμένως είχε δει στην έναρξη τους ήρωές του να αρνούνται να χαιρετήσουν φασιστικά. Και τον βενιαμίν κλιμένκο λίγο πριν τη λήξη να περνάει όλη την άμυνα της φλάκελφ και τον αντίπαλο τερματοφύλακα κι αντί να σκοράρει να κλοτσάει περιφρονητικά τη μπάλα προς το κέντρο.

Η ντροπή παραήταν μεγάλη για να την αντέξουν οι κατακτητές. Μέσα σε λίγες μέρες συνέλαβαν τους παίκτες στο αρτοποιείο και τους οδήγησαν σε ένα από τα διαβόητα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου ο κλιμένκο κι άλλοι τρεις συμπαίκτες του δολοφονήθηκαν λίγες μέρες πριν την ανακατάληψη της πόλης από τους σοβιετικούς που προέλαυναν.

Όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει χολιγουντιανή ταινία και τα παρουσιάζει για δικά της στην απόδραση των έντεκα. Μια ιστορία βασισμένη σε πραγματικούς χορηγούς όπως η μάστερκαρντ του πελέ.
Κάποια πράγματα είναι ανεκτίμητα. Για όλα τα άλλα υπάρχει ο πελέ να τα ππουλήσει.

Το μαύρο διαμάντι ήταν σταθερή αξία σε χρυσό και συνάλλαγμα. Έσπασε όμως η συμφωνία του μπρέτον γουντς και μετά την cosmos στράφηκε στο χρηματοπιστωτικό τομέα και την αμέρικαν εξπρές.
It was a tough game (mastercard-mastercard…) που λέει κι ο πανούτσος.


Το άρθρο ανήκει στο Μπρεζνιεφικό Απολίθωμα 
και την συνέχεια του θα την βρείτε εδώ.