Μας τα γαμάνε όλα !

Αλήθεια, υπήρχε ζωή πριν τη Θάτσερ;

Τη θυμάται εκείνη τη ζωή κανείς;

Ηταν η εποχή που ο μικρός μέσος ανθρωπάκος είχε ακόμα κάποια αξία. Υπήρχαν στιγμές που η εργατική τάξη πίστευε ακόμα ότι μπορεί να απελευθερώσει τον άνθρωπο. Που η τέχνη
δεν είχε παραδοθεί ακόμα στις επιδοτήσεις.

Ηταν η εποχή που υπήρχε ακόμα, έστω ως απόηχος, ο κόσμος που διαμόρφωσαν τα αποτελέσματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Εργατικοί μοίραζαν ακόμα γάλα στα σχολεία και στη Γη τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα τραγουδούσαν νέες μουσικές. Υπήρχε, έστω στα στερνά της, η ταξική αλληλεγγύη, απεργούσαν οι καθαρίστριες στη Γερμανία και τους έστελναν χρήματα οι Αγγλίδες νοσοκόμες.

Ηταν καλύτερος ο κόσμος τότε; Οχι, διότι ετοίμαζε τον σημερινό. Ηδη από τότε οι πρωτοπορίες λειτουργούσαν ως οπισθοφυλακές. Ηδη δεν χρειαζόμασταν ήρωες, πόσω μάλλον ήρωες της εργατικής τάξης. Νέοι θεοί εμφανίσθηκαν κι άρχισαν να λατρεύονται στις αγορές κι ένας εξ αυτών κυρίως:  
ο Ανθρωπος Μέτοχος.
Ο νέος Μολώχ.

Ολα άρχισαν να περιστρέφονται γύρω απ' τον Ανθρωπο Θεό Μέτοχο. Επιτέλους η μεσαία τάξη έπαιρνε την εκδίκησή της απ' την Ιστορία. Μπορούσε επιτέλους να πλουτίσει κι αυτή λιγάκι, να αποενοχοποιήσει τον κυνισμό της, να αναγορεύσει την ιδιώτευση σε ιδανικό.

Ο λαϊκός καπιταλισμός ορθώθηκε στέρεος και παντεπόπτης, στις αγορές, στα σπίτια, στους νόμους, στα μυαλά, στα πανεπιστήμια. Μια εκ νέου νέα τάξη υπαγόρευε το μετά όλων των πραγμάτων, στην πολιτική, τη φιλοσοφία, την τέχνη, την καθημερινότητα. Κι άρχισε η μεγαλύτερη ανισοκατανομή πλούτου στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ιδιώτες έφθασαν να 'χουν περιουσίες μεγαλύτερες από προϋπολογισμούς κρατών. Εταιρείες έφθασαν να κυβερνούν κυβερνήσεις, ο πόλεμος αυξήθηκε, η πείνα άρχισε να ενδημεί σε περιοχές του πλανήτη και οι ταξικές όσον και οι εθνικές αντιθέσεις μεγεθύνθηκαν προς το άπειρον.
Το κόλπο, όσον αφορά τη μεσαία τάξη, ήταν να φάει κι αυτή μερικά ψίχουλα -ο Ανθρωπος Μέτοχος- απ' το μεγάλο φαγοπότι των Δυνατών, ώστε να νομιμοποιεί τα καμώματα των όλο και πιο ισχυρών, όλο και πιο πλούσιων.

Και η μεσαία τάξη τσίμπησε. Αρχισε να περιφρονεί την εργατική τάξη, να παραμυθιάζεται από τους πληρωμένους κονδυλοφόρους ότι η τάξη αυτή δεν υπάρχει πια, ότι φθίνει, ότι πεθαίνει, ότι υπάρχει κάπου στην Κίνα και μας φτιάχνει γκάτζετ για πενταροδεκάρες, ότι η «Ιστορία τελείωσε»... Κι έτσι στη θέση της αξιοπρέπειας του πολίτη, του αυτοσεβασμού, των ιδανικών και των συλλογικοτήτων μπήκαν οι λαϊφοστυλάδες, το τίποτα, οι αρπαχτές, η αλληλοδιαφθορά. Το μίσος προς τον πλησίον (δημόσιο υπάλληλο, εργάτη, γεωργό), η τακτική τού «διαίρει και βασίλευε» της άρχουσας τάξης εναντίον όλων των άλλων πέτυχε περισσότερο παρά ποτέ· οι ευφημισμοί «εκσυγχρονισμός», «μεταρρυθμίσεις» επεβλήθησαν και η εργασία ατιμάσθηκε.

Μάλιστα ο Ανθρωπος Μέτοχος προχώρησε ακόμα περισσότερο επινοώντας νέες μορφές πλουτισμού των ολίγων. Εως τότε (γύρω στα 1980-90) οι αστοί έπαιρναν απ' τους εργάτες την υπεραξία τους. Εκτοτε άρχισαν να τους αρμέγουν και το εισόδημα! πώς; με την πίστωση! Χρεώνοντας με δάνεια και πιστωτικές τα νοικοκυριά, μπήκαν συνέταιροι στο μεροκάματο εφ' όρου ζωής. Οταν παίρνεις λίγα από πολλούς, τα ποσά γίνονται αστρονομικά. Κι όταν παίρνεις λίγο λίγο όλο και περισσότερα από όλο και πιο πολλούς, τα αστρονομικά κέρδη αυξάνονται γεωμετρικά.

Μαζί όμως με την εργατική τάξη άρχισαν να χρεώνουν και τη μεσαία. Ο πρώην σύμμαχος ήταν τώρα κι αυτός με τη σειρά του έδεσμα για ξεκοκκάλισμα. Η ανισοκατανομή του πλούτου άρχισε να διογκώνεται με επεισόδια όπως το Χρηματιστήριο μεν, αλλά κυρίως πιο συστηματικά: με την καταχρέωση των νοικοκυριών. Δεν άργησαν να ακολουθήσουν οι φούσκες, η κρίση -τα γνωστά.
Τώρα, πάνω στα ερείπια του ονείρου της μεσαίας τάξης για έναν εύκολο μικρό πλουτισμό, ορθώνεται ο Ανθρωπος Μέτοχος, ένα ξένο πια για τη μεσαία τάξη τέρας, ένας Μολώχ μόνον των Δυνατών, που τρώει αδιακρίτως μικροαστούς, εργάτες, νέους, γυναίκες, κεκτημένα, ζωές.

Η κρίση (οι κρίσεις είναι ο καπιταλισμός), αυτή η κρίση είναι ο μεγαλύτερος έως τώρα μηχανισμός ανακατανομής της ανισοκατανομής ακόμα περισσότερο υπέρ των πλουσίων από κτίσεως κόσμου.
Αν η βία αυτής της κρίσης καθιερωθεί, αν εναντίον της δεν υπάρξει λαϊκή, οργανωμένη, μαζική αντίσταση, τότε τα «μέτρα» που παίρνονται και στην Ελλάδα και διεθνώς θα πετύχουν τον πραγματικό τους στόχο που δεν είναι μόνον οι περικοπές στα εισοδήματα, αλλά κυρίως η οριστική καθιέρωση ενός εργασιακού μεσαίωνα, μιας ασφαλιστικής κόλασης, ενός ολοκληρωτικού οργουελιανού συστήματος κρατών χωρίς πατρίδες...

Για την καθιέρωση αυτού του Τρόμου, μεγάλες είναι οι ευθύνες του μέρους εκείνου της Αριστεράς που προσχώρησε στην αποδομητική ιδεολογία, την ομογενοποιημένη σκέψη, που έφθασε να δικαιολογεί «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς και που, κατηγορώντας μονίμως τον λαό για λαϊκισμό, στην ουσία του υπέσκαψε τον αυτοσεβασμό, του έφθειρε το αίσθημα του συνανήκειν και ως εκ τούτου κάθε αξίωση για αυτεξούσιο.
....................................
Το κεφάλαιο, ο Σόρος, η CITIGROUP η Μπρίτις - Ιμπέρια, δεν έχουν πατρίδα. Οι άνθρωποι έχουν.Τον πλανήτη, τη χώρα τους, τους φίλους τους, τα παιδιά τους, τις αναμνήσεις τους, τα σπίτια τους.

Ε, όλα αυτά μάς τα γαμάνε... 

ΣΤΑΘΗΣ Σ.