Μήπως ήρθε η ώρα να «αναποδογυρίσουμε το καζάνι»;

Πριν από τριάντα-σαράντα χρόνια η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές ήταν –ίσως- χειρότερη από τη σημερινή. Αφόρητη καταπίεση, ανυπαρξία δικαιωμάτων των κρατουμένων, αισχρές συνθήκες διαβίωσης και –κυρίως- ά θ λ ι ο  φαγητό. Αραιές σούπες, κατεψυγμένα της Αργεντινής (χρονολογούμενα από την εποχή του πολέμου), πατάτες-μπλουμ, λαπάδες με ρύζι, μπαγιάτικα ψάρια, λασπωμένα μακαρόνια, μαραγκιασμένα λαχανικά από τις αγροτικές φυλακές και άλλα τέτοια …θρεπτικά. Όλα αυτά συνοδευόμενα από ένα, συνήθως, μουχλιασμένο και απαίσιο ψωμί. Η αιτία του κακού συσσιτίου ήταν πασίγνωστη: οι δεσμοφύλακες έ κ λ ε β α ν  τα πάντα!

‘Όταν η κατάσταση έφτανε στα ά κ ρ α , οι κατάδικοι άρχιζαν να διαμαρτύρονται σε υψηλούς τόνους και, ενίοτε, ένα θαρραλέο παλικάρι πλησίαζε το καζάνι και το αναποδογύριζε, χύνοντας το δήθεν συσσίτιο. Αυτό συνέβαινε την ώρα της διανομής και προοιώνιζε μιαν ε ξ έ γ ε ρ σ η  των καταδίκων. 

Οι δεσμοφύλακες παρακολουθούσαν το αναποδογύρισμα μουδιασμένοι, γιατί ήξεραν πολύ καλά πού θα κατέληγε η ιστορία, αν έκαναν τον ζόρικο.

Κάθε παραλληλισμός με τη σημερινή κατάσταση είναι όχι απλώς επιτρεπτός, αλλά και επιβεβλημένος, όπως επιβεβλημένο είναι πια να αναρωτηθούμε:

Μήπως ήρθε η ώρα να αναποδογυρίσουμε –και ‘μείς- το καζάνι;

(Σημείωση 1: το έθιμο αυτό οι κατάδικοι «δανείστηκαν» από τους Γενίτσαρους -Γενί Τσερί = Νέος Στρατός-, το γνωστό στρατιωτικό σώμα, που ιδρύθηκε το 1362, επί Μουράτ του Α΄ και για το οποίο το καζάνι εθεωρείτο «ιερό σκεύος»).

(Σημείωση 2: τα στοιχεία είναι παρμένα από το βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου «Καπανταήδες και Μαχαιροβγάλτες», εκδόσεις «Νεφέλη», 2001).

Από Simon

Σχολιαστές χωρίς Σύνορα