Να μην περάσει το «νόμος και τάξη»

Είκοσι εργατόπαιδα από το 1ο ΕΠΑΛ Λαμίας σέρνονται στα κρατητήρια σαν εγκληματίες. Οχτώ απ' αυτά συλλαμβάνονται και περνούν Αυτόφωρο. Επειδή έκαναν κατάληψη. Επειδή έμειναν ξεκρέμαστοι σ' ένα σχολείο χωρίς καθηγητές αφού απολύθηκαν. Με ειδικότητες που καταργούνται. Χωρίς βιβλία. Με 7ωρα στην πλάτη σ' ένα κενό περιεχομένου σχολείο, και τη φτώχεια να σαρώνει τα σπίτια τους. Με το κουτσουρεμένο δικαίωμα στη γνώση, ακόμη κι αυτή την υποτυπώδη και υποβαθμισμένη που παρέχει το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα σε κάθε βαθμίδα, να καταργείται σχεδόν κι αυτό. Και με τα παραμύθια και τις υποσχέσεις της κυβέρνησης για το μέλλον τους να περισσεύουν.

Η κυβέρνηση αξιοποιεί στο κατασταλτικό οπλοστάσιό της θεσμούς όπως η αστική Δικαιοσύνη για να εντείνει την καταστολή, τον αυταρχισμό, προοιωνίζοντας τα μέτρα σφαγής που είναι μπροστά μας και να στείλει μήνυμα υποταγής προς όλες τις κατευθύνσεις, ακόμη και σε ανήλικα παιδιά. Γιατί αυτά τα παιδιά επιδιώκεται να είναι οι στρατιές των αυριανών σκλάβων, που θα πουλάνε την ικανότητά τους για δουλειά για 200 και 300 ευρώ μισθό, και γι' αυτό διδάσκονται στο σχολείο την υποταγή στους επιχειρηματίες.

Οι δικαστικές αρχές της Λαμίας εξαντλούν όλη τους τη βαρβαρότητα και την επιθετικότητα καταδικάζοντας τα παιδιά του ΕΠΑΛ. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν. Ούτε η περίπτωση της Λαμίας είναι μεμονωμένη. Αλλωστε αυξάνεται η παρουσία αστυνομικών έξω από τα σχολεία, όταν κάτω από την αντιεκπαιδευτική πολιτική εκτιμούν ότι οι μαθητές ετοιμάζουν κινητοποιήσεις. Είναι ένα κομμάτι της συνολικής πολιτικής που επιχειρεί να επιβάλλει την ισορροπία τρόμου. Από τις πύλες των εργοστασίων μέχρι τις πόρτες των σχολείων και τα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων. Κι όσο προσπαθούν έναν ολόκληρο λαό «να τον κλείσουν στα στενά», τόσο πρέπει να σπάσει στεγανά και αντιλήψεις αυτός ο λαός που τον θέλουν εγκλωβισμένο στη γωνιά του, να παλεύει ο καθένας μόνος και μόνο για τα επιμέρους αιτήματά του ή να μην παλεύει καθόλου.

Οι ταξικοί φραγμοί που έσπρωξαν δικαίως τα παιδιά 1ου ΕΠΑΛ Λαμίας να κάνουν κατάληψη, αφορούν το σύνολο του λαού μας. Η κατάληψη για τα παιδιά αυτά ήταν μια μορφή αγώνα και έκφρασης της αγωνίας τους. Γιατί τους υποσχέθηκαν ότι θα έχουν καθηγητές για να ολοκληρώσουν τις ειδικότητές τους, αλλά τους είπαν ψέματα. Τίποτα επιλήψιμο, καμιά ζημιά, δεν είχε σημειωθεί στο σχολείο κατά τη διάρκεια της κατάληψης. Το επιλήψιμο είναι το γεγονός ότι δεν έχουν καθηγητές και γι' αυτό δεν ευθύνονται τα παιδιά. Η υπεράσπιση των παιδιών και του αγώνα τους είναι καθήκον. Επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ οι επιμέρους αγώνες να απλωθούν πάνω και πέρα από τα τείχη ενός σχολείου ή χώρου δουλειάς και να αγκαλιάσουν όλη την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, δικά τους είναι τα παιδιά και νοιάζονται για το μέλλον τους. Είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να εμποδίσει την επιβολή του «νόμου και της τάξης». Κόντρα στο νόμο της κερδοφορίας και στην υποταγή που δημιουργεί η μοιρολατρία και ο φόβος.

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή Μας» του «Ριζοσπάστη», Σάββατο 12 Οκτώβρη 2013