Όλα τα είχε ο μπαχτσές του αστικού Τύπου, στον τρόπο με τον οποίο παρουσίασε την κινητοποίηση των ταξικών συνδικάτων στο υπουργείο Εργασίας, την περασμένη Τετάρτη, την προβοκάτσια και την καταστολή που ακολούθησε. Η προβολή του θέματος δεν ξέφυγε ούτε μοίρα από την πεπατημένη της διαστρέβλωσης, που στόχο έχει να αποπροσανατολίσει το λαό, να δημιουργήσει συγχύσεις, να παρουσιάσει μια ατόφια ταξική αναμέτρηση σαν πολιτικό παιχνίδι και ακτιβισμό προς άγρα ψήφων. Κωδικοποιώντας τα βασικά τους ιδεολογήματα, ξεχωρίζουν τα εξής:
1. Το ΚΚΕ «επέστρεψε» δυναμικά στις κινητοποιήσεις, πρώτη φορά μετά τις εκλογές...
Καμιά κινητοποίηση συνδικάτου δεν αποφασίζεται από το ΚΚΕ. Στις διοικήσεις των ταξικών σωματείων δρουν πρωτοπόρα οι κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές, οι οποίοι εκλέγονται από χιλιάδες εργάτες και υπάλληλους, λογοδοτούν σ' αυτούς και είναι οι μόνοι αρμόδιοι να αποφασίσουν για τη μορφή και το περιεχόμενο της κινητοποίησης που κάθε φορά επιλέγουν.
Από αυτήν την άποψη, όσοι προσπαθούν συνειδητά να ταυτίσουν το ΚΚΕ με τα ταξικά συνδικάτα, το κάνουν για να καλλιεργήσουν συγχύσεις στο λαό. Για να τον φέρουν σε αντίθεση με την αναγκαιότητα της δικής του οργάνωσης και πάλης από τα κάτω, ενάντια στο κεφάλαιο.
Παρουσιάζουν το ΠΑΜΕ σαν «συνδικαλιστικό βραχίονα» του ΚΚΕ, κρύβοντας ότι συσπειρώνει εργατοϋπάλληλους όχι με κριτήριο την πολιτική τους τοποθέτηση, αλλά την πεποίθηση ότι για να νικήσει η εργατική τάξη πρέπει τα αιτήματα και οι αγώνες της να έχουν αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, να αντιπαλεύουν τη γραμμή της ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα ποτέ δεν έλειψαν από τους αγώνες των εργαζομένων. Ήταν και παραμένουν η ψυχή τους. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, με δεδομένο τον αρνητικό συσχετισμό που διαμορφώνει η κάλπη, καλεί το λαό να προετοιμάζεται για ένταση της επίθεσης και πιο αποφασιστικά να οργανώσει τη δική του αντεπίθεση, σαν όρο αναγκαίο ακόμα και για να αμυνθεί.
Μετά τις εκλογές του Ιούνη, το ΚΚΕ είπε στο λαό ότι το εκλογικό αποτέλεσμα σηματοδοτεί αρνητική εξέλιξη για τα πραγματικά του συμφέροντα και ότι θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μην περάσει η μοιρολατρία και η απογοήτευση, να βρουν ισχυρό ανάχωμα τα χειρότερα που ετοιμάζουν η κυβέρνηση και οι άλλοι στυλοβάτες της στρατηγικής του κεφαλαίου και της τρόικας.
Οι κομμουνιστές, μαζί με χιλιάδες πρωτοπόρους εργάτες, πρωτοστάτησαν από τότε σε εκατοντάδες κλαδικούς και τοπικούς αγώνες, για κάθε ζήτημα που αφορά τη ζωή της εργατικής τάξης. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η «Χαλυβουργία» και ο ηρωικός αγώνας των απεργών, που κινητοποίησε πρωτόγνωρη αλληλεγγύη. Όλοι αυτοί οι αγώνες, επειδή είναι καρφί στο μάτι της εργοδοσίας, δεν βρήκαν θέση ούτε σε μονόστηλο στις εφημερίδες των αστών, που μιλάνε τώρα για επανεμφάνιση τάχα του ΚΚΕ.
2. Το ΚΚΕ ανταγωνίζεται με το ΣΥΡΙΖΑ και προσπαθεί να αποσπάσει εκλογικά οφέλη από τη «μνημονιακή» στροφή του δεύτερου. Παρόμοια, το ΚΚΕ ανταγωνίζεται σε ακτιβισμούς το ΣΥΡΙΖΑ, που συγκεντρώνει τα φώτα της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση...
Το ΚΚΕ έχει δοσμένη και συλλογικά επεξεργασμένη στρατηγική για το εργατικό κίνημα, τους άμεσους στόχους πάλης και το πού πρέπει να κατατείνουν οι μικροί και μεγάλοι αγώνες, για να μπορούν να νικήσουν. Ξέρει ότι η αναμέτρηση με την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της είναι σύνθετη και μακρόχρονη, έχει μπρος και πίσω. Δεν καθορίζει τη στάση του απέναντι στο κίνημα με εκλογίστικα κριτήρια ή με όρους μικροπολιτικών ανταγωνισμών, όπως κάνουν όλα τα άλλα κόμματα.
Δεν υποτάσσει στην κάλπη τη δεδομένη αλληλεγγύη του στους αγώνες της εργατικής τάξης. Δε διοργανώνει σόου, που στόχο έχουν να δημιουργήσουν εντυπώσεις, χωρίς να βοηθάνε σε τίποτα την καλλιέργεια της λαϊκής πρωτοβουλίας και συσπείρωσης, την ανάγκη να οργανωθεί ο αγώνας από τα κάτω, να γίνει ο κάθε εργάτης και εργάτρια ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων, δρώντας συλλογικά μέσα από το σωματείο του, οργανωμένος πρώτα απ' όλα στον τόπο της δουλειάς του.
Η κινητοποίηση της περασμένης Τετάρτης ήταν μια κλασική διαμαρτυρία, από τις δεκάδες που διοργανώνουν τα ταξικά συνδικάτα με κάθε αφορμή. Και η συγκεκριμένη αφορμή, ήταν η απειλή για τις συντάξεις, αλλά και η βρώμικη προπαγανδιστική επιχείρηση ότι οι εργάτες και οι συνταξιούχοι συνάπτουν πελατειακές σχέσεις, ενώ πληρώνουν εισφορές από τη δουλειά τους για να πάρουν σύνταξη. Θα μπορούσε η διαμαρτυρία να είχε ολοκληρωθεί σαν τέτοια, αν δεν υπήρχε προειλημμένη απόφαση της κυβέρνησης να χτυπήσει με ΜΑΤ 35 όλους κι όλους συνδικαλιστές που πήγαν στο υπουργείο.
Τέλος, κανέναν ανταγωνισμό δεν αισθάνεται το ΚΚΕ απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, σε ό,τι αφορά τους αγώνες των εργαζομένων. Οι δύο στρατηγικές είναι δεδομένες στο κίνημα. Πάνω εκεί γίνεται η αντιπαράθεση, με στόχο να απεγκλωβιστούν περισσότερες εργατικές συνειδήσεις από τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό, τη λογική της ταξικής συναίνεσης, που ο ΣΥΡΙΖΑ τη μεταφράζει τελευταία σε «κοινωνική συνοχή». Γιατί θέλει συνδικαλιστικό κίνημα να στηρίζει τη δική του πολιτική διαχείρισης.
Μιλώντας για ανταγωνισμό με το ΣΥΡΙΖΑ ή λέγοντας ότι η κυβέρνηση επιτίθεται στο ΚΚΕ για να τραβήξει την προσοχή των ΜΜΕ από το ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούν να βάλουν το ΚΚΕ στο παιχνίδι που οι ίδιοι στήνουν, για να ενισχυθεί με ψευτοκαυγάδες το δίπολο. Το ΚΚΕ είναι απέναντι στην κυβέρνηση, με όρους στρατηγικής. Με τους ίδιους όρους πολεμάει και κάθε άλλη διαχειριστική λογική, που σερβίρεται τάχα σαν εναλλακτική λύση στο λαό, για να τον σύρει από άλλο δρόμο στη φτώχεια της «δημοσιονομικής προσαρμογής» και της ανάπτυξης για το κεφάλαιο.
3. Το ΚΚΕ είναι «συστημικό» κόμμα και η κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να ανοίγει μέτωπο απέναντί του...
Η προπαγάνδα αυτή είναι η άλλη όψη του «τσακίστε το κίνημα και την πρωτοπορία του» και χρησιμοποιείται από τους αστούς ανάλογα με τη συγκυρία και τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους. Οι ίδιοι που αποδίδουν θεσμικό τάχα ρόλο στο ΚΚΕ, έχουν χύσει δηλητήριο για τους ταξικούς αγώνες, ουρλιάζοντας για την καταστολή τους. Εναλλάσσουν το καρότο με το μαστίγιο, έχοντας όμως σταθερή και αμετάβλητη στόχευση: Να συκοφαντήσουν το κίνημα, τις ταξικές αναμετρήσεις, την πολιτική πρωτοπορία τους.
Το ιδεολόγημα του «θεσμικού» ΚΚΕ, θέλει να το απαξιώσει στα μάτια λαϊκών ανθρώπων που το προσεγγίζουν, αναγνωρίζουν τη μαχητικότητα και τη σταθερότητά του, μέχρι την εκ διαμέτρου διαφορετική αντίληψη που έχει για την οικονομία και την εξουσία. Την ίδια ώρα που από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τους καλούσαν την κυβέρνηση να μην επιτίθεται στο «συστημικό» ΚΚΕ, τα κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντά τους έκραζαν στη Βουλή για τα όρια της συνταγματικής νομιμότητας που ξεπερνάει το ΚΚΕ, όταν στηρίζει τους αγώνες στα λιμάνια, στα μπλόκα των αγροτών και αλλού.
Οι ίδιες εφημερίδες υιοθετούσαν στα ρεπορτάζ τους, αυτούσιους τους ισχυρισμούς και τις προβοκάτσιες της κυβέρνησης, επαναφέροντας το ζήτημα της βίας και της ανάγκης αυτή να καταδικαστεί σε κάθε της έκφραση. Τέτοια τερτίπια δεν πιάνουν στο ΚΚΕ. Τα έχει αντιμετωπίσει και στο παρελθόν, το ίδιο θα κάνει και τώρα, ακυρώνοντας κάθε προσπάθεια να συκοφαντηθούν οι ταξικοί αγώνες.
4. Η «Αυγή» και άλλες «φίλιες» εφημερίδες, έγραφαν ότι μετά την επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε η ώρα και το ΚΚΕ να δοκιμάσει την επίθεση της κυβέρνησης...
Θέλουν να καλλιεργήσουν σύγχυση στο λαό, ότι απέναντι στα μέτρα και τον αυταρχισμό της κυβέρνησης, βρίσκονται μαζί όλοι όσοι τα καταδικάζουν. Με τον τρόπο αυτό ζυμώνουν την ιδέα ότι όποιοι είναι αντίπαλοι της κυβέρνησης, μπορούν να είναι πολιτικοί σύμμαχοι μεταξύ τους. Τίποτα τέτοιο δεν ισχύει. Η κρατική καταστολή στρέφεται ενάντια στους εργατικούς αγώνες, ανεξάρτητα από το ποιος τους διοργανώνει. Εκφράζεται με ξεχωριστό μίσος απέναντι στο ταξικό κίνημα, επειδή το αστικό κράτος εχθρεύεται και φοβάται την ικανότητά του να συσπειρώνει, να κινητοποιεί οργανωμένα, να εμπνέει τη λαϊκή πρωτοβουλία, που κατατείνει στην ανατροπή του.
Το χτύπημα ενάντια στα ταξικά συνδικάτα αφορά όλη την εργατική τάξη, όπως και κάθε επίθεση σε εργατική κινητοποίηση. Το ΚΚΕ αυτονόητα υπερασπίστηκε τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, ξέροντας πού στοχεύει η επίθεση. Όπως υπερασπίζεται κάθε ταξικό αγώνα. Αυτό όμως είναι άλλο από αυτό που προσπαθεί να δημιουργήσει σαν αίσθηση ο Τύπος που προπαγανδίζει για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΚΕ έχει μέτωπο στον κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό και τα δεκανίκια του στο κίνημα. Είναι σε αντιπαράθεση με κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που καλλιεργούν αυταπάτες ότι τα εργατικά δικαιώματα μπορούν να συνυπάρχουν με την κερδοφορία των μονοπωλίων. Πολεμάει τα ιδεολογήματα που λένε ότι μπορεί ο λαός να δώσει διέξοδο προς όφελός του, αρκεί να αλλάξει διαχειριστή στη διακυβέρνηση, χωρίς να ανατρέψει το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Το ΚΚΕ πιστεύει ότι η οργάνωση από τα κάτω και η χειραφέτηση από αστικά και οπορτουνιστικά ιδεολογήματα, είναι αυτά που μπορούν να κάνουν τον εργατοϋπάλληλο πρωταγωνιστή. Ότι η συμμαχία με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, είναι όρος για να πολλαπλασιαστεί η δύναμη των ταξικών αγώνων, να εμποδιστούν μέτρα και να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας. Αυτό πρέπει να κρατήσει για παρακαταθήκη ο λαός στις δύσκολες μάχες που έχει μπροστά του.
(Άρθρο από τον «Κυριακάτικο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»)
1. Το ΚΚΕ «επέστρεψε» δυναμικά στις κινητοποιήσεις, πρώτη φορά μετά τις εκλογές...
Καμιά κινητοποίηση συνδικάτου δεν αποφασίζεται από το ΚΚΕ. Στις διοικήσεις των ταξικών σωματείων δρουν πρωτοπόρα οι κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές, οι οποίοι εκλέγονται από χιλιάδες εργάτες και υπάλληλους, λογοδοτούν σ' αυτούς και είναι οι μόνοι αρμόδιοι να αποφασίσουν για τη μορφή και το περιεχόμενο της κινητοποίησης που κάθε φορά επιλέγουν.
Από αυτήν την άποψη, όσοι προσπαθούν συνειδητά να ταυτίσουν το ΚΚΕ με τα ταξικά συνδικάτα, το κάνουν για να καλλιεργήσουν συγχύσεις στο λαό. Για να τον φέρουν σε αντίθεση με την αναγκαιότητα της δικής του οργάνωσης και πάλης από τα κάτω, ενάντια στο κεφάλαιο.
Παρουσιάζουν το ΠΑΜΕ σαν «συνδικαλιστικό βραχίονα» του ΚΚΕ, κρύβοντας ότι συσπειρώνει εργατοϋπάλληλους όχι με κριτήριο την πολιτική τους τοποθέτηση, αλλά την πεποίθηση ότι για να νικήσει η εργατική τάξη πρέπει τα αιτήματα και οι αγώνες της να έχουν αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, να αντιπαλεύουν τη γραμμή της ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα ποτέ δεν έλειψαν από τους αγώνες των εργαζομένων. Ήταν και παραμένουν η ψυχή τους. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, με δεδομένο τον αρνητικό συσχετισμό που διαμορφώνει η κάλπη, καλεί το λαό να προετοιμάζεται για ένταση της επίθεσης και πιο αποφασιστικά να οργανώσει τη δική του αντεπίθεση, σαν όρο αναγκαίο ακόμα και για να αμυνθεί.
Μετά τις εκλογές του Ιούνη, το ΚΚΕ είπε στο λαό ότι το εκλογικό αποτέλεσμα σηματοδοτεί αρνητική εξέλιξη για τα πραγματικά του συμφέροντα και ότι θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μην περάσει η μοιρολατρία και η απογοήτευση, να βρουν ισχυρό ανάχωμα τα χειρότερα που ετοιμάζουν η κυβέρνηση και οι άλλοι στυλοβάτες της στρατηγικής του κεφαλαίου και της τρόικας.
Οι κομμουνιστές, μαζί με χιλιάδες πρωτοπόρους εργάτες, πρωτοστάτησαν από τότε σε εκατοντάδες κλαδικούς και τοπικούς αγώνες, για κάθε ζήτημα που αφορά τη ζωή της εργατικής τάξης. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η «Χαλυβουργία» και ο ηρωικός αγώνας των απεργών, που κινητοποίησε πρωτόγνωρη αλληλεγγύη. Όλοι αυτοί οι αγώνες, επειδή είναι καρφί στο μάτι της εργοδοσίας, δεν βρήκαν θέση ούτε σε μονόστηλο στις εφημερίδες των αστών, που μιλάνε τώρα για επανεμφάνιση τάχα του ΚΚΕ.
2. Το ΚΚΕ ανταγωνίζεται με το ΣΥΡΙΖΑ και προσπαθεί να αποσπάσει εκλογικά οφέλη από τη «μνημονιακή» στροφή του δεύτερου. Παρόμοια, το ΚΚΕ ανταγωνίζεται σε ακτιβισμούς το ΣΥΡΙΖΑ, που συγκεντρώνει τα φώτα της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση...
Το ΚΚΕ έχει δοσμένη και συλλογικά επεξεργασμένη στρατηγική για το εργατικό κίνημα, τους άμεσους στόχους πάλης και το πού πρέπει να κατατείνουν οι μικροί και μεγάλοι αγώνες, για να μπορούν να νικήσουν. Ξέρει ότι η αναμέτρηση με την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της είναι σύνθετη και μακρόχρονη, έχει μπρος και πίσω. Δεν καθορίζει τη στάση του απέναντι στο κίνημα με εκλογίστικα κριτήρια ή με όρους μικροπολιτικών ανταγωνισμών, όπως κάνουν όλα τα άλλα κόμματα.
Δεν υποτάσσει στην κάλπη τη δεδομένη αλληλεγγύη του στους αγώνες της εργατικής τάξης. Δε διοργανώνει σόου, που στόχο έχουν να δημιουργήσουν εντυπώσεις, χωρίς να βοηθάνε σε τίποτα την καλλιέργεια της λαϊκής πρωτοβουλίας και συσπείρωσης, την ανάγκη να οργανωθεί ο αγώνας από τα κάτω, να γίνει ο κάθε εργάτης και εργάτρια ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων, δρώντας συλλογικά μέσα από το σωματείο του, οργανωμένος πρώτα απ' όλα στον τόπο της δουλειάς του.
Η κινητοποίηση της περασμένης Τετάρτης ήταν μια κλασική διαμαρτυρία, από τις δεκάδες που διοργανώνουν τα ταξικά συνδικάτα με κάθε αφορμή. Και η συγκεκριμένη αφορμή, ήταν η απειλή για τις συντάξεις, αλλά και η βρώμικη προπαγανδιστική επιχείρηση ότι οι εργάτες και οι συνταξιούχοι συνάπτουν πελατειακές σχέσεις, ενώ πληρώνουν εισφορές από τη δουλειά τους για να πάρουν σύνταξη. Θα μπορούσε η διαμαρτυρία να είχε ολοκληρωθεί σαν τέτοια, αν δεν υπήρχε προειλημμένη απόφαση της κυβέρνησης να χτυπήσει με ΜΑΤ 35 όλους κι όλους συνδικαλιστές που πήγαν στο υπουργείο.
Τέλος, κανέναν ανταγωνισμό δεν αισθάνεται το ΚΚΕ απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, σε ό,τι αφορά τους αγώνες των εργαζομένων. Οι δύο στρατηγικές είναι δεδομένες στο κίνημα. Πάνω εκεί γίνεται η αντιπαράθεση, με στόχο να απεγκλωβιστούν περισσότερες εργατικές συνειδήσεις από τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό, τη λογική της ταξικής συναίνεσης, που ο ΣΥΡΙΖΑ τη μεταφράζει τελευταία σε «κοινωνική συνοχή». Γιατί θέλει συνδικαλιστικό κίνημα να στηρίζει τη δική του πολιτική διαχείρισης.
Μιλώντας για ανταγωνισμό με το ΣΥΡΙΖΑ ή λέγοντας ότι η κυβέρνηση επιτίθεται στο ΚΚΕ για να τραβήξει την προσοχή των ΜΜΕ από το ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούν να βάλουν το ΚΚΕ στο παιχνίδι που οι ίδιοι στήνουν, για να ενισχυθεί με ψευτοκαυγάδες το δίπολο. Το ΚΚΕ είναι απέναντι στην κυβέρνηση, με όρους στρατηγικής. Με τους ίδιους όρους πολεμάει και κάθε άλλη διαχειριστική λογική, που σερβίρεται τάχα σαν εναλλακτική λύση στο λαό, για να τον σύρει από άλλο δρόμο στη φτώχεια της «δημοσιονομικής προσαρμογής» και της ανάπτυξης για το κεφάλαιο.
3. Το ΚΚΕ είναι «συστημικό» κόμμα και η κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να ανοίγει μέτωπο απέναντί του...
Η προπαγάνδα αυτή είναι η άλλη όψη του «τσακίστε το κίνημα και την πρωτοπορία του» και χρησιμοποιείται από τους αστούς ανάλογα με τη συγκυρία και τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους. Οι ίδιοι που αποδίδουν θεσμικό τάχα ρόλο στο ΚΚΕ, έχουν χύσει δηλητήριο για τους ταξικούς αγώνες, ουρλιάζοντας για την καταστολή τους. Εναλλάσσουν το καρότο με το μαστίγιο, έχοντας όμως σταθερή και αμετάβλητη στόχευση: Να συκοφαντήσουν το κίνημα, τις ταξικές αναμετρήσεις, την πολιτική πρωτοπορία τους.
Το ιδεολόγημα του «θεσμικού» ΚΚΕ, θέλει να το απαξιώσει στα μάτια λαϊκών ανθρώπων που το προσεγγίζουν, αναγνωρίζουν τη μαχητικότητα και τη σταθερότητά του, μέχρι την εκ διαμέτρου διαφορετική αντίληψη που έχει για την οικονομία και την εξουσία. Την ίδια ώρα που από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τους καλούσαν την κυβέρνηση να μην επιτίθεται στο «συστημικό» ΚΚΕ, τα κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντά τους έκραζαν στη Βουλή για τα όρια της συνταγματικής νομιμότητας που ξεπερνάει το ΚΚΕ, όταν στηρίζει τους αγώνες στα λιμάνια, στα μπλόκα των αγροτών και αλλού.
Οι ίδιες εφημερίδες υιοθετούσαν στα ρεπορτάζ τους, αυτούσιους τους ισχυρισμούς και τις προβοκάτσιες της κυβέρνησης, επαναφέροντας το ζήτημα της βίας και της ανάγκης αυτή να καταδικαστεί σε κάθε της έκφραση. Τέτοια τερτίπια δεν πιάνουν στο ΚΚΕ. Τα έχει αντιμετωπίσει και στο παρελθόν, το ίδιο θα κάνει και τώρα, ακυρώνοντας κάθε προσπάθεια να συκοφαντηθούν οι ταξικοί αγώνες.
4. Η «Αυγή» και άλλες «φίλιες» εφημερίδες, έγραφαν ότι μετά την επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε η ώρα και το ΚΚΕ να δοκιμάσει την επίθεση της κυβέρνησης...
Θέλουν να καλλιεργήσουν σύγχυση στο λαό, ότι απέναντι στα μέτρα και τον αυταρχισμό της κυβέρνησης, βρίσκονται μαζί όλοι όσοι τα καταδικάζουν. Με τον τρόπο αυτό ζυμώνουν την ιδέα ότι όποιοι είναι αντίπαλοι της κυβέρνησης, μπορούν να είναι πολιτικοί σύμμαχοι μεταξύ τους. Τίποτα τέτοιο δεν ισχύει. Η κρατική καταστολή στρέφεται ενάντια στους εργατικούς αγώνες, ανεξάρτητα από το ποιος τους διοργανώνει. Εκφράζεται με ξεχωριστό μίσος απέναντι στο ταξικό κίνημα, επειδή το αστικό κράτος εχθρεύεται και φοβάται την ικανότητά του να συσπειρώνει, να κινητοποιεί οργανωμένα, να εμπνέει τη λαϊκή πρωτοβουλία, που κατατείνει στην ανατροπή του.
Το χτύπημα ενάντια στα ταξικά συνδικάτα αφορά όλη την εργατική τάξη, όπως και κάθε επίθεση σε εργατική κινητοποίηση. Το ΚΚΕ αυτονόητα υπερασπίστηκε τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, ξέροντας πού στοχεύει η επίθεση. Όπως υπερασπίζεται κάθε ταξικό αγώνα. Αυτό όμως είναι άλλο από αυτό που προσπαθεί να δημιουργήσει σαν αίσθηση ο Τύπος που προπαγανδίζει για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΚΕ έχει μέτωπο στον κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό και τα δεκανίκια του στο κίνημα. Είναι σε αντιπαράθεση με κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που καλλιεργούν αυταπάτες ότι τα εργατικά δικαιώματα μπορούν να συνυπάρχουν με την κερδοφορία των μονοπωλίων. Πολεμάει τα ιδεολογήματα που λένε ότι μπορεί ο λαός να δώσει διέξοδο προς όφελός του, αρκεί να αλλάξει διαχειριστή στη διακυβέρνηση, χωρίς να ανατρέψει το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Το ΚΚΕ πιστεύει ότι η οργάνωση από τα κάτω και η χειραφέτηση από αστικά και οπορτουνιστικά ιδεολογήματα, είναι αυτά που μπορούν να κάνουν τον εργατοϋπάλληλο πρωταγωνιστή. Ότι η συμμαχία με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, είναι όρος για να πολλαπλασιαστεί η δύναμη των ταξικών αγώνων, να εμποδιστούν μέτρα και να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας. Αυτό πρέπει να κρατήσει για παρακαταθήκη ο λαός στις δύσκολες μάχες που έχει μπροστά του.
(Άρθρο από τον «Κυριακάτικο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ
Είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα σχόλια που προσπαθούν να προσθέσουν κάτι στην πολιτική συζήτηση.
Σχόλια :
Α) με υβριστικό περιεχόμενο ή εμφανώς ερειστική διάθεση
Β) εκτός θέματος ανάρτησης
Γ) με ασυνόδευτα link (spamming)
Δ) χωρίς τουλάχιστον ένα διακριτό ψευδώνυμο
Ε) που δεν σέβονται την ταυτότητα και τον ιδεολογικό προσανατολισμό του blog
ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.
Παρακαλείστε να γράφετε τα σχόλια σας στα Ελληνικά
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.