Έγινε βιβλίο η "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού"

Από το Cogito Ergo Sum

Κοντεύει να συμπληρωθεί ένας χρόνος από τότε που, σε τούτο το ιστολόγιο, ολοκληρώθηκε η σειρά των σημειωμάτων μας με τον γενικό τίτλο "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού". Σ' όλο τούτο το χρονικό διάστημα φτάνουν στ' αφτιά μου με αμείωτη -για να μη πω με εντεινόμενη- συχνότητα ερωτήματα, όπως "τί βλέπεις να γίνεται, ρε φίλε;", "πού σκοπεύουν να μας πάνε, τελικά;", "τί θα γίνει, ρε συ, θα τα ξεπουλήσουν όλα;" κλπ. Ερωτήματα που μου δημιουργούν μπερδεμένα συναισθήματα. Από την μια, δεν γίνεται να μη με συγκινεί η αγωνία του απλού εργαζόμενου, του συνανθρώπου μου που έχασε την δουλειά του, των νέων παιδιών που αναζητούν απεγνωσμένα μια ακτίνα φωτός στα σκοτάδια τού μέλλοντός τους κλπ. Κι από την άλλη πάλι, δεν μπορώ να μη θλίβομαι με την αδυναμία κρίσης αυτών των ανθρώπων, μια αδυναμία που οφείλεται, κατά κύριο λόγο, στην άγνοια.

Μόλις προχτές έπεσε στα χέρια μου το βιογραφικό ενός σαραντάχρονου, ο οποίος διεκδικεί μια θέση βοηθητικής δουλειάς γραφείου για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα πέντε μηνών. Είναι κάτοχος διδακτορικού τίτλου σε περιβαλλοντικά θέματα κι έχει εκπονήσει τρεις ή τέσσερις (δεν θυμάμαι ακριβώς) σχετικές διπλωματικές εργασίες. Κι όμως, μέχρι σήμερα δεν έχει να παρουσιάσει άλλη εργασιακή εμπειρία παρά "εποχική απασχόληση στον τουριστικό τομέα" (γκαρσόνι σε καλοκαιρινό μαγαζί ή εποχικός υπάλληλος σε ξενοδοχείο; ποιός ξέρει;) και -κρατηθείτε!- "καλοκαιρινή απασχόληση σε λατομείο"... Πώς να μη θλίβεσαι με τέτοια πράγματα; Και πώς να μη νιώθεις σαν λιοντάρι στο κλουβί, όταν ξέρεις ότι η "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού", που με τόση επιμέλεια και κόπο είχες ετοιμάσει, δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις σε όλα σχεδόν τα αγωνιώδη "ερωτήματα της κρίσης", τα οποία απασχολούν τους πάντες γύρω σου;


Μ' αυτά και μ' αυτά θεώρησα ότι το λιγώτερο που έχω χρέος να κάνω, είναι μια προσπάθεια να κυκλοφορήσουν ευρύτερα εκείνα τα σημειώματα. Πάντοτε πίστευα -και θα εξακολουθήσω να πιστεύω- ότι η γνώση είναι δύναμη. Έτσι, λοιπόν, κόντρα στην καθημερινή πλύση εγκεφάλου, στην οποία επιδίδονται με θαυμαστή συνέπεια τα αστικά Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, αποφάσισα να μαζέψω όλο εκείνο το υλικό και να το εκδώσω ως βιβλίο, με την ελπίδα να διαβαστεί από μερικά μάτια που δεν γνωρίζουν την ύπαρξη αυτού του ιστολογίου.

Με ξεκάθαρο αυτόν τον στόχο, λοιπόν, ξανάσκυψα σ' εκείνα τα σημειώματα. Άφησα τα κείμενα όπως ακριβώς πρωτογράφτηκαν, μη θέλοντας να τους αποστερήσω τον αυθορμητισμό τους, όμως πρόσθεσα άφθονες ερμηνευτικές σημειώσεις και παραπομπές στο διαδίκτυο, προκειμένου να δώσω την ευκαιρία στον αναγνώστη να διασταυρώσει την ακρίβεια του περιεχομένου. Επίσης, έλεγξα (και, κατά περίπτωση, διόρθωσα ή ανακατεύθυνα) τους διασυνδέσμους των ιστολογικών αναρτήσεων, ώστε να σιγουρευτώ ότι όλες οι παρατιθέμενες διαδικτυακές διευθύνσεις είναι σωστές και λειτουργικές.

Έτσι, λοιπόν, σήμερα η "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού" βρίσκεται (ή, τουλάχιστον, ελπίζω να βρίσκεται) στα ράφια κάποιων βιβλιοπωλείων, σε μια εξαιρετικά προσεγμένη έκδοση 296 σελίδων από την CaptainBook.gr, η οποία σεβάστηκε απολύτως τις όποιες "ιδιοτροπίες" μου. Κι επειδή ο "συγγραφέας" όχι μόνο δεν διεκδικεί οποιοδήποτε οικονομικό όφελος αλλ', αντιθέτως, χρηματοδοτεί αυτή την έκδοση, το βιβλίο διατίθεται στην τιμή των 13 ευρώ (μείον 10% στα καλά βιβλιοπωλεία). Ζητήστε το από τον βιβλιοπώλη σας και, αν δεν το έχει, απαιτήστε να σας το φέρει είτε για να το απολαύσετε ως ενιαίο κείμενο είτε για να το χαρίσετε όπου θεωρείτε ότι αξίζει τον κόπο.

Και κάτι ακόμη. Παρά τα όσα περί πνευματικών δικαιωμάτων κλπ σημειώνονται στην "σελίδα ταυτότητας" του βιβλίου, η θέση μου είναι σαφής: πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν, οι ιδέες και οι σκέψεις πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερες σαν τον άνεμο. Συνεπώς, οποιεσδήποτε αντιγραφές, αναδημοσιεύσεις κλπ όχι απλώς επιτρέπονται αλλά επιβάλλονται. Επειδή "οι καιροί ου μενετοί", πρέπει όλοι μας να κάνουμε κάτι.