Η ιστορία της ΕΣΣΔ μέσα από 16 πίνακες (μέρος 2o)

Ενθύμια από το Σμολένσκ (1943)

Μια εξαιρετική νεκρή φύση του Μπόρις Νεμέσκι. Ένα σοβιετικό κράνος δίπλα σε ένα σπασμένο βάζο. Αντικατοπτρίζει τα δεινά του σοβιετικού λαού στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο μέσα από μια εξαιρετικά ανθρώπινη σύνθεση.

Γράμμα από το μέτωπο (1947)

Ο πίνακας του Αλεξάντερ Λακτιόνοφ δημιουργήθηκε το 1947 για την Πανσοβιετική Έκθεση Ζωγραφικής του ίδιου έτους. Παρά το γεγονός ότι στον πίνακα ασκήθηκε έντονη κριτική από την επιτροπή της έκθεσης για το ότι παρουσίαζε υπερβολικά φτωχικό το ρώσικο σπίτι. Ο ίδιος ο Λακτιόνοφ απάντησε ότι στην ζωή του πάσχισε με την τέχνη του να αποτυπώσει την ακριβή πραγματικότητα και ότι κομμάτι αυτής είναι και τα φθαρμένα πατώματα. Ο πίνακας παρά την κριτική που του ασκήθηκε, εντυπωσίασε το κοινό και βραβεύτηκε. 

H σκυταλοδρομία (1947)

Ο πίνακας του Αλεξάντερ Ντεινέκα σχολιάστηκε από τον δημιουργό του ως εξής: "Προσπάθησα πολλά χρόνια, ιδιαίτερα τα νεανικά μου χρόνια, να επιμείνω στη φόρμα του πίνακα. Πλέον εμμένω στη φόρμα της ανθρώπινης μορφής. Σε αυτήν πρέπει με το χρώμα και τη φωτοσκίαση να δίνεται μια αρμονία, μια μουσικότητα" 

Κρατική δεξίωση στο Κρεμλίνο στις 24 Μαΐου (1947) 

Ο πίνακας του Ντμίτρι Ναλμπαντιάν δημιουργήθηκε στην εποχή που γ.γ. του ΚΚΣΕ ήταν ο Ιωσήφ Στάλιν. Σε μια εποχή δυσκολιών και χαρακτηριστικής προσωπολατρίας, ο Ναλμπαντιάν υιοθετεί την οδηγία του Μαγιακόφσκι σε ότι αφορά το μοντέλο του καλλιτέχνη: "Ο καλλιτέχνης καλό είναι να κοιτά το μοντέλο του όπως μια πάπια κοιτά ένα μπαλκόνι". Ο πίνακας άρεσε ιδιαίτερα και αναπαράχθηκε αρκετές φορές για διάφορα δημόσια κτίρια. 

Ο κακός βαθμός (1952)

Ο Φιοντόρ Ρεσέτνικοφ επιθυμούσε να αποτυπώσει σε πίνακα τις στιγμές των μαθητών και των μικρών παιδιών στο σχολείο. Πολλές φορές επισκέπτονταν σχολεία και παρατηρούσε τους μαθητές από τα τελευταία θρανία. Το βλέμμα του μαθητή που παίρνει έναν καλό ή έναν κακό βαθμό του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και αυτό αποφάσισε να αποτυπώσει σε αυτόν τον πίνακα. Μετά την απήχηση του πίνακα στο κοινό, ο Ρεσέτνικοφ δημιούργησε και έναν δεύτερο πίνακα με τίτλο "Επανεξέταση" ως φυσική συνέχεια του πρώτου πίνακα. 

Εγκαίνια σπιτιού (1965)

Ο πίνακας του Γιούρι Πιμένοφ αποτελεί εξαιρετικό δείγμα της αρχής που ο ίδιος δήλωσε ότι ακολουθεί στην καλλιτεχνική του πορεία "Ο καλλιτέχνης πρέπει να διαλέξει πάνω σε τι θα δημιουργήσει την τέχνη του. Κάποιος μπορεί να επιλέξει μια σκηνή λύπης ενώ κάποιος άλλος μια σκηνή χαράς ή και τα δυο μαζί. Όσο ο καλλιτέχνης βρίσκεται δίπλα στους πραγματικούς ανθρώπους δημιουργεί και πραγματική τέχνη" 

Ψωμί (1959)

Ο πίνακας της ζωγράφου Τατιάνα Γιαμπλόνσκαγια υπήρξε για καιρό ένας από τους αγαπημένους του ρωσικού λαού. Η ίδια η δημιουργός του σχολίασε για αυτόν " Δημιουργώντας αυτόν τον πίνακα προσπάθησα πολύ να αποτυπώσω την πραγματική ζωή στις πραγματικές της διαστάσεις. Νομίζω ότι το κατάφερα, όμως δεν συνειδητοποίησα ότι μαζί με αυτό κατάφερα να πετύχω και μια αισθητική πληρότητα. Τα λευκά μαντήλια και οι μπλούζες, ο ζεστός κίτρινος σπόρος, οι μπλε φούστες και οι κόκκινες μηχανές δημιουργούν μια εξαιρετική χρωματική ισορροπία"

Νεκρή φύση με μούρα (1967) 

Ο πίνακας του Βλαντιμίρ Στοζχάροφ δεν είναι μια κλασσική περίπτωση νεκρής φύσης. Όπως αναφέρει ο καλλιτέχνης Τάιρ Σαλάκοφ: "Οι νεκρές φύσεις του Στοζχάροφ εξακολουθούν να έχουν τη ζεστασιά των ανθρώπινων χεριών πάνω τους. Τη ζεστασιά της ανθρώπινης εργασίας και του μόχθου. Με τον τρόπο αυτό, δεν αποτελούν νεκρές φύσεις, αλλά ζωντανές εικόνες μιας μητέρας-γης." 

Οι χτίστες του Μπράτσκ (1960) 

Πίνακας του Βίκτορ Ποπκόφ και ένα εξαίρετο δείγμα των έργων του ύστερου σοσιαλιστικού ρεαλισμού. " Όταν αναρωτιέμαι τι να ζωγραφίσω και πως, πολλές φορές γυρνώ πίσω στους λόγους που με έκαναν να θέλω να είμαι ζωγράφος από μικρή ηλικία. Δεν επιθυμούσα να γίνω καλλιτέχνης για λόγους φήμης ή καλαισθησίας. Επιθυμούσα να γίνω ζωγράφος γιατί αγαπούσα την τέχνη. Αγαπούσα κάθε τι όμορφο αισθητικά. Σκεπτόμενος αυτά πολλές φορές τρομάζω. Πιστεύω ότι η τέχνη συμβαίνει κάπου αλλού, ότι οι ανησυχίες και οι προβληματισμοί μας δεν δημιουργούν νέες μορφές και γραμμές τέχνης, αλλά κάτι που μοιάζει με τέχνη. Κάτι που δεν είναι τέχνη. Αυτό το βλέπεις μονάχα μετά από χρόνια κοντά στη ζωγραφική και είναι τρομακτικό ότι μετά τόσα χρόνια καταλαβαίνεις που και πως έκανες λάθος."

Το πρωτο μερος εδω

Πηγη: Κοκκινος Φακελος