«Κρίκος» για ταξική κλιμάκωση

Η ανακοίνωση της κυβέρνησης ότι την επόμενη βδομάδα θα καταθέσει και θα ψηφίσει τα βάρβαρα μέτρα, που συνοδεύεται από το εκβιαστικό, τρομοκρατικό για το λαό δίλημμα «μέτρα ή χάος», πρέπει να σημάνει συναγερμό. Το πακέτο που ετοιμάζεται να φέρει δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Αποτελεί συνέχεια των μέτρων που νομοθέτησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις του κεφαλαίου, μονοκομματικές ή και συνεργασίας, όχι μόνο σε συνθήκες κρίσης, αλλά και σε περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης. Για παράδειγμα, η αύξηση των γενικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 είναι η εξέλιξη νομοθετικών παρεμβάσεων που έκαναν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ από τις αρχές ακόμα της δεκαετίας του 1990, ακολουθώντας τις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ, που θέλει το κεφάλαιο και το αστικό κράτος απαλλαγμένο από την ευθύνη της ασφάλισης και της σύνταξης των εργαζομένων.

Αντίστοιχα, ο νόμος για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας που τώρα προωθείται, έρχεται να συμπληρώσει τη νομοθεσία για τις ελαστικές μορφές απασχόλησης και την επί της ουσίας κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, που υπάρχει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα. Το ίδιο ισχύει και για τις συλλογικές συμβάσεις, για τις οποίες υπάρχει και στη χώρα μας μακρά ιστορία υπονόμευσης από την κυβέρνηση και τους εργατοπατέρες, στη βάση των ευρωενωσιακών κατευθύνσεων για μετατροπή των συμβάσεων σε ατομικές, ώστε ο εργαζόμενος μόνος του και απροστάτευτος από τα συλλογικά του όργανα να διαπραγματεύεται τους όρους πώλησης της εργατικής του δύναμης.

Αρα, απ' όπου κι αν πιάσει κανείς το νήμα των μέτρων που τώρα προωθούνται, θα καταλήξει στη στρατηγική υπέρ του κεφαλαίου που υπηρετεί η ΕΕ και οι κυβερνήσεις στα κράτη - μέλη, όσο κι αν η ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης κλιμακώνεται αντικειμενικά σε συνθήκες κρίσης.

 Ποια είναι η απάντηση που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων;

 Τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, λένε η καταψήφιση των μέτρων και μια άλλη διαχείριση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει ως διέξοδο την «αριστερή» κυβέρνηση χωρίς να θιχτεί η ΕΕ και η εξουσία των μονοπωλίων στην Ελλάδα και παντού. Απόκρουση αντιλαϊκών μέτρων από το κίνημα είχαμε και σε άλλες περιόδους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το αντιασφαλιστικό σχέδιο Γιαννίτση, το οποίο δεν προχώρησε τότε κάτω από το βάρος των λαϊκών αγώνων.

Τι έγινε όμως στη συνέχεια; 

Τα μέτρα καθυστέρησαν, αλλά δεν αποτράπηκαν, επειδή η στρατηγική που τα επιβάλλει παρέμεινε άθικτη, παρά τους μαζικούς αγώνες. Ετσι, φτάσαμε σήμερα να νομοθετείται η μία μετά την άλλη οι αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και να ενοποιούνται τα ασφαλιστικά ταμεία στη λογική της εξίσωσης προς τα κάτω των παροχών. Το ίδιο θα γίνει και τώρα, αν το κίνημα σταθεί μόνο στο αίτημα για καταψήφιση των μέτρων και αναθέσει στη συνέχεια στα κόμματα της ΕΕ να διαχειριστούν την κατάσταση με άλλο τάχα «μείγμα». Αργά ή γρήγορα, τα μέτρα θα ξανάρθουν, με μεγαλύτερη μάλιστα ένταση και με το λαό στη γωνία, ανεξάρτητα από διαχειριστή. Να γιατί το ΚΚΕ λέει ότι η καταψήφιση των μέτρων δε φτάνει, αν δε γίνει σκαλοπάτι για κλιμάκωση της πάλης που βάζει στο στόχαστρο τα μονοπώλια και τη στρατηγική τους, παλεύοντας για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους.