Το δικαίωμα της απεργίας στην Ε.Ε. (2)

[Ομολογώ ότι από μια πλευρά χαίρομαι όταν, μέσα από τα σχόλια, διαπιστώνω το επίπεδο των αναγνωστών αυτού του ιστολογίου αλλά, από την άλλη, "εκνευρίζομαι" όταν με τα σχόλιά τους προλαβαίνουν τις σκέψεις που θέλω να ξεδιπλώσω την επόμενη μέρα. Κάτι τέτοιο έγινε με το χτεσινό σημείωμά μου, όπου τα προσαρτημένα σχόλια κάλυψαν ένα μεγάλο κομμάτι από όσα ήθελα να πω σήμερα. Δεν πειράζει, όμως. Συνεχίζω απτόητος, αν και ελαφρώς...τροποποιημένος]

Μιλούσαμε χτες για τον "Κανονισμό Μόντι ΙΙ" και, μάλιστα, είχαμε δώσει και την σχετική διασύνδεση για να τον διαβάσει όποιος θέλει. Σήμερα, λοιπόν, ας επιχειρήσουμε μια κατ' άρθρο παρουσίασή του.

Άρθρο 1: Αντικείμενο του Κανονισμού είναι ο καθορισμός γενικών αρχών και κανόνων που πρέπει να διέπουν το "θεμελιώδες δικαίωμα της άσκησης συλλογικής δράσης στο πλαίσιο των οικονομικών ελευθεριών και ιδιαίτερα της ελευθερίας εγκατάστασης και της ελευθερίας παροχής υπηρεσιών". Στην παράγραφο 2 ορίζεται ότι ο κανονισμός δεν πρέπει να ερμηνευτεί ότι επηρεάζει την εθνική νομοθεσία των κρατών μελών σχετικά με το δικαίωμα της απεργίας, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις συμβάσεις εργασίας, κάτι που όμως αποτελεί χυδαίο ψέμα και παραπλάνηση, αφού ο ίδιος ο Κανονισμός εξαρτά το δικαίωμα της απεργίας και των συλλογικών διαπραγματεύσεων από την οικονομική ελευθερία τής εργοδοσίας.


Άρθρο 2: Εδώ μπαίνουν οι γενικές αρχές για την άσκηση του δικαιώματος της απεργίας. Συγκεκριμένα, ορίζεται ότι το δικαίωμα της απεργίας -και γενικά της συλλογικής δράσης των εργατικών συνδικάτων- πρέπει να σέβεται τις οικονομικές ελευθερίες κίνησης του κεφαλαίου που κατοχυρώνονται από τις συνθήκες της Ε.Ε. Ορίζεται επίσης ότι η κάθε απεργία πρέπει να είναι"σύμφωνη με την αρχή της αναλογικότητας". Βέβαια, δηλώνεται και το αντίθετο, ότι τάχα και οι ελευθερίες του κεφαλαίου πρέπει επίσης να σέβονται το δικαίωμα δράσης των συνδικάτων, κάτι το οποίο δεν έχει καμία πρακτική αξία για την εργατική τάξη, γιατί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, η ιδιοκτησία των καπιταλιστών στα μέσα παραγωγής, η ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου και η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης είναι κατοχυρωμένα στα αστικά εθνικά συντάγματα και τις ενοποιημένες συνθήκες της Ε.Ε., ως υπέρτατη και απαραβίαστη αρχή της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Ακόμη, "το δικαίωμα της απεργίας τίθεται υπό εξέταση, ώστε να συμβιβάζεται με το δικαίωμα της ελεύθερης κίνησης εγκατάστασης και παροχής υπηρεσιών του κεφαλαίου σε κάθε κράτος μέλος της Ε.Ε.". Η απαγόρευση του δικαιώματος της απεργίας επιδιώκεται να επιβληθεί σε κάθε κράτος μέλος της Ε.Ε., ώστε να μη πλήττεται η ελευθερία εγκατάστασης και παροχής υπηρεσιών του κεφαλαίου τόσο σε εθνικό όσο και σε διακρατικό επίπεδο. Δηλαδή, όπως έγινε με την απαγόρευση των απεργιών που είδαμε στο χτεσινό σημείωμα.

Άρθρο 3: Ορίζεται ότι τα εθνικά δικαστήρια του κράτους μέλους όπου διεξάγεται η απεργία θα κρίνουν εάν η απεργία συμβιβάζεται με την ελευθερία του κεφαλαίου, σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία και τη νομοθεσία της Ε.Ε. υπό την αίρεση ότι το ευρωπαϊκό δικαστήριο της Ε.Ε. θα έχει τον τελικό λόγο. Έτσι, η Ε.Ε. δημιουργεί το αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο, το οποίο πρέπει να εφαρμόζουν τα εθνικά δικαστήρια, με βάση τη γενική αρχή του άρθρου 2 (η απεργία δεν πρέπει να θίγει τα δικαιώματα της οικονομικής ελευθερίας του κεφαλαίου), ακόμη κι αν αυτό δεν προβλέπεται στην εθνική τους εργατική νομοθεσία. Από την άλλη, κατοχυρώνει την αρμοδιότητα του ευρωδικαστηρίου να αποφασίζει και να επιβάλλει την ευρωενωσιακή νομοθεσία, δηλαδή τον κανόνα απαγόρευσης των απεργιών στα κράτη-μέλη της Ε.Ε.

Άρθρο 4: Δίνεται η δυνατότητα στα κράτη-μέλη να δημιουργούν εξωδικαστικούς μηχανισμούς διαιτησίας ή μεσολάβησης κλπ, ενώ ταυτόχρονα δίνεται η δυνατότητα συμφωνίας σε επίπεδο Ε.Ε. των ξεπουλημένων ευρωπαϊκών συνδικάτων με τους καπιταλιστές να δημιουργούν τέτοιους μηχανισμούς μεσολάβησης, διαιτησίας κλπ, δηλαδή μηχανισμούς με τους οποίους θα σφαγιάζεται το απεργιακό δικαίωμα με όχημα τον "κοινωνικό εταιρισμό", για την υποταγή της εργατικής τάξης στο κεφάλαιο.

Άρθρο 5: Υποχρεώνονται τα κράτη-μέλη να ενημερώνουν τόσο τα άλλα κράτη-μέλη, των οποίων οι επιχειρήσεις τους θίγονται από μία απεργιακή κινητοποίηση, όσο και την Κομμισσιόν για τα μέτρα που παίρνουν ή που σκοπεύουν να πάρουν ώστε να σταματήσουν οποιαδήποτε απεργία θίγει τις οικονομικές ελευθερίες του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα δίνεται το δικαίωμα στην Κομμισσιόν να προτείνει επιπρόσθετα μέτρα εάν δεν ικανοποιείται το κεφάλαιο από τα μέτρα του συγκεκριμένου κράτους-μέλους ενάντια στην απεργία.


Αρκετά από τα παραπάνω στοιχεία εντοπίστηκαν από τους σχολιογράφους τού χτεσινού σημειώματος, γι΄ αυτό είπα ότι "εκνευρίστηκα" (εννοώντας, βεβαίως, ότι χάρηκα για την οξυδέρκειά τους). Επιτρέψτε μου, όμως, να επαναλάβω το σημαντικώτερο:

Αν εφαρμοζόταν ο "Κανονισμός Μόντι ΙΙ", δεν θα υπήρχε λόγος να σκάμε για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Αρκεί η κάθε εταιρεία να βρει σε ποια χώρα τής Ε.Ε. υπάρχουν τα χαμηλότερα μεροκάματα και να μεταφέρει εκεί την έδρα της. Αυτομάτως, αποκτά το δικαίωμα να υπαγάγει τους εργαζομένους της στους όρους εργασίας που προβλέπονται στην συγκεκριμένη χώρα, έστω κι αν μιλάμε για έλληνες εργαζομένους σε εργοστάσιο της Ελλάδας. Οπότε, δεν πα' να προβλέπει η ελληνική σύμβαση όσο υψηλό μεροκάματο γουστάρει...

Αυτό το μυαλό κουμαντάρει ο "σωτήρας" τής Ιταλίας. Για τέτοιο κεφάλι μιλάμε. Ή για τέτοιον κεφάλα... Ευτυχώς, με την συντονισμένη αντίδραση των ταξικών ευρωπαϊκών συνδικάτων, δεν του πέρασε το κόλπο. Προς το παρόν, βέβαια. Πάντως, ας έχουμε τα μάτια ανοιχτά και το μυαλό μας σε εγρήγορση. Γιατί αν απέτυχε το σχέδιο Μόντι σε ευρωπαϊκό επίπεδο, υπάρχουν πάντοτε κάποιοι Στουρνάρες και κάποιοι Βρούτσηδες που δεν θα "χαλιόντουσαν" αν το πέρναγαν σε εθνικό επίπεδο...

Πηγη: Cogito ergo sum