Επαναδιαπραγμάτευση του πολιτικού σκηνικού

Άρθρο του 2310net 

Ο δικομματισμός γενικά αποτελεί ένα από τα συχνότερα μοντέλα αστικοδημοκρατικής διακυβέρνησης. Σπάνια όμως η δικομματική εναλλαγή αφορά δύο ίδια κόμματα. Ακόμα και στην περίπτωση των ΗΠΑ όπου ο δικομματισμός εμφανίζεται πάντα με τη μορφή Δημοκρατικοί vs Ρεπουμπλικανοί, το κύριο χαρακτηριστικό δεν είναι η δομή ή οι θέσεις των κομμάτων, αλλά το πρόσωπο που θα ηγηθεί του κόμματος. Άλλωστε οι μάχες για το χρίσμα εντός του κόμματος είναι συχνά σκληρότερες και δυσκολότερες από τις εκλογικές μάχες εναντίον του αντιπάλου. Συνήθως αλλάζουν τα κόμματα τα οποία διεκδικούν την εξουσία. Είτε την θέση ενός κόμματος παίρνει ένα άλλο, είτε μεταλλάσσεται το ένα κόμμα ώστε να αποκτήσει νέα χαρακτηριστικά από αυτά που είχε. Όπως δηλαδή το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ έγινε εκσυγχρονιστικό και όπως η δεξιά ΝΔ έγινε κόμμα του μεσαίου χώρου.

Σήμερα στην Ελλάδα το μόνο βέβαιο είναι ότι ο μόνος σίγουρος πόλος του δικομματισμού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό φαίνεται, όχι μόνο από την εκλογική του εκτίναξη, αλλά και από την αλλαγή στην ίδια του την ταυτότητα με την επανίδρυση του σε νέες, διαφορετικές βάσεις. Ο έτερος πόλος δεν είναι η ΝΔ, παρότι σημείωσε υψηλότερα εκλογικά ποσοστά και αυτή τη στιγμή είναι η κύρια δύναμη της συγκυβέρνησης. Ένα μικρό παιδί μπορεί να καταλάβει ότι η ΝΔ σύντομα θα έχει το μέλλον του ΠΑΣΟΚ, θα χάσει το μεγαλύτερο μέρος της εκλογικής της επιρροής και τα στελέχη της θα εξαφανιστούν είτε λόγω της λαϊκής δυσαρέσκειας είτε λόγω της επιλογής τους να μεταβούν σε άλλους πολιτικούς χώρους.

Η επαναδιαπραγμάτευση (χρησιμοποιώ αυτή την επίκαιρη λέξη αντί της λέξης αναδιάταξη για να σημειώσω την κενότητά της, μιας και επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου δεν σημαίνει απολύτως τίποτα περισσότερο από μια ανεπαίσθητη αλλαγή σε άνευ ιδιαίτερης σημασίας όρους) του πολιτικού σκηνικού έχει αρχίσει και θα συντελεσθεί γρήγορα λόγω της γενικευμένης πολιτικής αστάθειας που φέρνει μαζί της η οικονομική κρίση.

Σημειώναμε πρόσφατα ότι «η δήλωση του Ευάγγελου Βενιζέλου ότι το ΠΑΣΟΚ όπως το ξέραμε πέθανε, δεν έχει μόνο αναφορά στις συνεχόμενες εκλογικές κατραπακιές, ούτε στην επερχόμενη αλλαγή του ονόματος του για να σβήσει τα χρέη του. Σηματοδοτεί και την μετακίνηση του σε έναν διαφορετικό ιδεολογικό χώρο ο οποίος θα καλύψει το αναμενόμενο κενό που θα προκύψει μετά την κατάρρευση των συντηρητικών-φιλελεύθερων δυνάμεων».

Αυτές τις μέρες πληθαίνουν τα δημοσιεύματα που θέλουν πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να αποχωρούν ή να βρίσκονται σε δυσμένεια από την νέα πληθωρική ηγεσία του κινήματος. Διαμαντοπούλου, Πάγκαλος, Λοβέρδος, Ραγκούσης και πολλοί άλλοι είναι με το ένα πόδι εκτός ΠΑΣΟΚ. Την ίδια ώρα στην αδερφή παράταξη της ΝΔ η όποια συσπείρωση παρατηρήθηκε προεκλογικά έγινε μόνο λόγω της ανάγκης να κερδίσουν τις εκλογές. Η ΝΔ δεν παρουσιάζει καμία κομματική συνοχή και κάτι τέτοιο είναι απόλυτα λογικό, ιδιαίτερα όταν στην ηγεσία της βρίσκεται ένας άνθρωπος τον οποίο έχουν απαρνηθεί ακόμα και οι στενότεροι συνεργάτες του. Ένα μέρος της ΝΔ, αυτό που απαρτίζεται από τους νεοφιλελεύθερους με κύρια εκπρόσωπο την Ντόρα περιμένει τη στιγμή που είτε θα διεκδικήσει την προεδρία της ΝΔ είτε θα ξαναποχωρήσει από αυτήν, παίρνοντας όμως μαζί της αυτή τη φορά μεγαλύτερο μέρος στελεχών και ψηφοφόρων. Μεγάλος αριθμός στελεχών της ΝΔ είναι απλά κομματικά στελέχη και αλλάζουν στολές ανάλογα με την ηγεσία, ενώ το πρόσφατα προσκολληθέν ακροδεξιό μπλοκ είναι πάντα ευάλωτο σε μετακινήσεις.

Η φθορά της ΝΔ αλλά και των άλλων κομμάτων της συγκυβέρνησης θα τους φέρει μπροστά στο φάσμα της διάλυσης. Και από εκεί θα προκύψει ένας νέος σχηματισμός από πρώην στελέχη των κομμάτων που θα επιχειρήσουν ένα νέο τεχνοκρατικό, φιλοευρωπαϊκό κόμμα, στο σχηματισμό του οποίου δεν θα μετέχουν μόνο πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αλλά και όσοι από την ΔΗΜΑΡ αποφασίσουν να μην μείνουν με τον Κουβέλη μέχρι το πολιτικό του τέλος, καθώς επίσης και στελέχη εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων (Τζήμερος, Μάνος κτλ.).

Άλλωστε όλους αυτούς είναι περισσότερα αυτά που τους ενώνουν παρά αυτά που τους χωρίζουν. Πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι αυτό το νέο εγχείρημα θα αγκαλιαστεί από τα ΜΜΕ που θα κάνουν λόγο για μια νέα μεταπολίτευση, για ανασύσταση του πεθαμένου και σάπιου πολιτικού σκηνικού.

Έτσι θα υπάρχει από τη μια πλευρά ο «αριστερός» πόλος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και από την άλλη αυτό το νεοφιλελεύθερο, φιλοευρωπαϊκό υβρίδιο, ως οι δύο πόλοι που θα εναλλάσσονται στην διακυβέρνηση, με την υποσημείωση βέβαια ότι θα εξακολουθούμε να έχουμε δημοκρατία και δεν θα έχει συμβεί κάποιο εξωπολιτικό συμβάν όπως ένα πραξικόπημα. Στην πραγματικότητα θα πρόκειται για μια ιδεολογική διαφωνία μεταξύ νεοφιλελεύθερων και νεοκευνσιανών.

Όμως αυτοί οι δύο πόλοι δεν αρκούν για να συμπληρωθεί το παζλ. Υπάρχει από την μία πλευρά το ΚΚΕ και θα υπάρχουν και τα άλλα κόμματα της δεξιάς και της ακροδεξιάς (ΑΝ.Ελλ., Χ.Α.). Αυτό που θα λείπει θα είναι κάτι ενδιάμεσο στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ, ένας παλιός ΣΥΝ δηλαδή. Ήδη γίνονται διεργασίες στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ο οποίος μετά την εκλογική αποτυχία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές του Ιούνη δείχνει διαλυμένος. Ο Αλαβάνος φέρεται να είναι πρωταγωνιστής σε σενάριο που θέλει μια, αλά παλιού ΣΥΡΙΖΑ, ενότητα όλων των εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων στην οποία σταδιακά θα βρίσκουν χώρο όσοι αποτελούν τα βαρίδια του νυν ΣΥΡΙΖΑ (αριστερή τάση). Πρόκειται δηλαδή για μια απόπειρα ενότητας «από τα πάνω» η οποία ενέχει, εκτός των άλλων, τον κίνδυνο να μην αποτελέσει τίποτα παραπάνω από  την απεγνωσμένη προσπάθεια προσωπικής και πολιτικής επανάκαμψης του ίδιου του Αλαβάνου.

Σε κάθε περίπτωση οι αλλαγές που θα σημειωθούν δεν θα αφήσουν ανέγγιχτο κανένα κόμμα και κανέναν πολιτικό χώρο. Αν αφεθεί η «ενότητα της Αριστεράς» να πάρει τον χαρακτήρα της «από τα πάνω» συνάθροισης ποσοστών και ψήφων και αν σε αυτή τη διαδικασία ηγηθούν προβεβλημένα αλλά με βεβαρυμμένο παρελθόν στελέχη, τότε το βέβαιο είναι ότι θα ζήσουμε μια επανάληψη της ιστορίας της δημιουργίας του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως όπως ξέρουμε, η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε σαν τραγωδία είτε σαν φάρσα…