Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα

Γράφει ο compassocap από το Γκράνμα 

Στη Φλωρεντία, τη Τετάρτη ένα περιφερειακό μέλος της οργάνωσης casa pound, εμφανίστηκε στη duomo με ένα περίστροφο Μάγκνουμ, και αφού πυροβόλησε και σκότωσε ένα Σενεγαλέζο, τραυμάτισε άλλους τρεις εξαφανίστηκε. Η μανία του προφανώς δεν είχε κοπάσει και μετά από δύο ώρες εμφανίστκε ξανά στο mercato centrale όπου δολοφόνησε ακόμα έναν Σενεγαλέζο και αυτοκτόνησε (απ’ότι λένε οι αρχές). Το “περιστατικό” έγινε την ίδια μέρα που στο Βέλγιο κάποιος ψυχοπαθής πέταξε μία χειροβομβίδα σε μια στάση λεωφορείου με αποτέλεσμα να έχουμε 4 νεκρούς.
Tα συμβάντα του Βελγίου πήραν αρκετά μεγάλη έκταση στα ελληνικά μέσα (τουλάχιστον τα ιντερνετικά που διαβάζω). Αντίθετα για τα γεγονότα της Φλωρεντίας, δε θα βρεις ούτε μισή αράδα γραμμένη στα ελληνικά. Κάποια τυπικά άρθρα δημοσιεύτηκαν στα sites και μπήκαν όσο πιο κάτω μπορούσαν να μπουν. Αλήθεια οι 4 νεκροί του Βελγίου αξιολογούνται τόσο διαφορετικά από τους 2 στην Ιταλία; Μήπως αξίζουν λιγότερο επειδή δεν ήταν παιδιά; Μήπως επειδή ήταν μετανάστες;


Η αλήθεια είναι πως στο πως αξιολογείται μια είδηση και το πως επιδρά στο κοινό, φυσικά και αυτοί οι παράγοντες παίζουν ρόλο. Όμως είναι μόνο αυτό; Πρόσφατα στη Γερμανία εξαρθρώθηκε νεοναζίστική οργάνωση  που μετράει (εξ όσων γνωρίζουμε φυσικά) 9 δολοφονίες μεταναστών. Αυτή καθ’αυτή η είδηση πέρασε και πάλι από τα ψιλά γράμματα των μέσων ενημερωση και των εφημερίδων. Παρά το γεγονός ότι ένας εκ των θυμάτων ήταν Έλληνάς. Τα εθνικά αντανακλαστικά μας δε λειτούργησαν και η συζήτηση έμεινε εκεί. Όμως οι απορίες δε τελειώνουν εκεί. Το μεγαλύτερο ερωτηματικό δημιουργείται από το γεγονός ότι μια νεοναζιστική οργάνωση δρούσε επί χρόνια, δολοφωνόντας, ξυλοκοπώντας, τραμπουκίζοντας χωρίς  (;) τα ΜΜΕ να έχουν ιδέα. Σίγουρα χωρίς να αναφέρουν λέξη. Στην Αγγλία αντίστοιχα, υπάρχουν πολλές μαρτυρίες πιο ήπιων αλλά εξίσου σοβαρών ρατσιστικών επιθέσεων (από τα γήπεδα μέχρι τα λεωφορεία) μιας και στη γηραιά αλβιόνα δεν υπάρχουν τόσο δυνατές οργανωμένες ομάδες ακροδεξιών. Φυσικά και εκεί τα μέσα παίζουν τον ίδιο ρόλο, εξαιρωντας όμως τον καθωσπρεπισμό του αποστειρωμένου αγγλικού ποδοσφαίρου.

H Ευρώπη βιώνει από το 2008 μια κρίση διαρκώς εντεινόμενη. Μια κρίση που το κεφάλαιο προσπαθει να επιλύσει με διαρκή μείωση του μεριδίου της εργασίας με συνέπεια το όλο και μειούμενο βιοτικό επίπεδο και σε μερικές χώρες όπως η Ελλάδα, ακόμα και την εξαθλίωση της εργατικής τάξης. Η ιστορία έχει δείξει πως όταν το κεφάλαιο δε μπορει να επιλύσει τα προβλήματα και να επιβάλλει την πολιτική του κυριαρχία με κάποιο άλλο τρόπο χρησιμοποιεί το μακρύ του χέρι, την ακροδεξιά και το φασισμό. Και δυστυχώς όπως έχει πει κάποιος, η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα.

Με την διάλυση του Ευρώ να είναι προ των πυλών η στροφή των αστών σε μια λύση εθνικών κράτων ίσως καταστεί αναπόφεκτη όπως και οι συνέπειες αυτής. Ο el presidente (όπως τραγουδάνε και οι modena) ζήτησε την άρση της συνθήκης Σένγκεν. Φυσικά όχι γιατί ανησυχεί για το φακέλωμα.  Το ρεύμα των ευρωσκεπτικιστών στο αγγλικό κογκρέσο εμφανίζεται όλο και πιο δυνατό (εκφράζοντας φυσικά τα συμφέροντα μιας μερίδας της αστικής τάξης της Βρεταννίας). Πρόσφατα σε πρόταση εξόδου από το την ΕΕ κατάφεραν να μαζέψουν περί τους 80 ψήφους στην αγγλική βουλή των λόρδων. Και αυτό πριν τη σύνοδο όπου ο Κάμερον εξόργισε όλη την λοιπή Ευρώπη κάνοντας την να ξεκινάει καμπάνια ενάντια στη “διαβολική” Αγγλία. Στην Φλωρεντία, τριγυρνώντας στους δρόμους, πέφτεις πάνω σε παντοπωλεία που σε καλούν να μπουκοτάρεις τα βρεταννικά προιόντα ενώ όλες οι εφημερίδες καταριούνται τους Άγγλους ως λαό. Κάπως δηλαδή σαν το μπουκοτάζ που καλεί ο Γλέζος στα Γερμανικά προιόντα.

Οι ταξικοί αγώνες το επόμενο διάστημα θα ενταθούν. Είναι αδιαμφισμήτητο. Έστω και άν έχουν μόνο οικονομικίστικα αιτήματα και ενοχλούν ελάχιστα. Το ξέρουμε εμείς, το ξέρει και η εξουσία. Και παίρνει τα μέτρα της. Η ακροδεξία στην Ευρώπη ήταν πάντα η χρυσή εφεδρεία του συστήματος. Από την εποχή που οι μελανοχίτωνες του Μουσουλίνι έσπαγαν απεργίες στη βιομηχανική βορεια Ιταλία, κερδίζοντας τη συμπάθεια των αστών και ύστερα και την εξουσία, έως τη σημερινή Ιταλία, όπου η Casa Pound χρησιμοποιείται για να χτυπάει φοιτητικές διαδηλώσεις της αριστεράς, την Ελλάδα όπου η Χρυσή Αυγή και οι συμπαθούντες της  που καταλαμβάνουν υπουργικούς θώκους είναι σε προφανή και αγαστή συνεργασία με την αστυνομία, την Αγγλία όπου ο φασιμός παίρνει τη μορφή πολιτική πρότασης όπως η απειλή Κάμερον για μπλοκάρισμα του twitter και του facebook κατά τη διάρκεια κοινωνικών ταραχών.

Η ακροδεξία που θα βρούμε μπροστά μας πιθανόν να μεταλλαχτεί από την ακροδεξιά που ξέραμε ως τώρα. Η “αριστερή” φρασεολογία και ο λαικισμός του φασισμού είναι η τελευταία ελπίδα του συστήματος για ενσωμάτωση της εργατικής τάξης. Όπως ακριβώς με το ρεύμα του εθνικοσοσιαλισμού.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.

ΥΓ: εδώ μπορείτε να βρείτε το μικρό αφιερωματάκι του Εξάντα στην Casa Pound.
ΥΓ2:  η διάλυση της ΕΕ είναι κάτι το οποίο επιθυμώ προσωπικά. Είναι τελείως διαφορετικό όμως να διαλυθεί μετά από ταξικούς αγώνες και από επιλογή των λαών της Ευρώπης, από το να διαλυθεί από τα αδιέξοδα του παντοδύναμου ακόμα κεφαλαίου.