Το χαμόγελο του τραπεζίτη

Αναδημοσίευση από το 2310net

Επί μέρες έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ ποιον μου θυμίζει ο τραπεζίτης που παριστάνει τον Πρωθυπουργό. Πριν λίγες μέρες μου ήρθε η επιφοίτηση. Είναι ίδιος ο Γιαννόπουλος, ο ιδιοκτήτης του Χαμόγελου του παιδιού. Σήμερα, γράφοντας αυτό το άρθρο διαπίστωσα ότι δεν είμαι ο πρώτος, ούτε ο μόνος που έχει παρατηρήσει αυτήν την αξιοσημείωτη ομοιότητα.

Είναι όμως η μόνη; Οι δύο άνδρες έχουν και άλλα κοινά. Για παράδειγμα είναι άνθρωποι κοινής αποδοχής. Τον Παπαδήμο τον σέβονται όλοι, από τον Σαμαρά μέχρι την Ντόρα, από τον Ανατολάκη μέχρι τον Ψαριανό. Είναι ο άνθρωπος υπό τον οποίο ενώθηκαν οι «μαχητές του Πολυτεχνείου» Δαμανάκη, Παπουτσής και λοιποί πασοκοεπαναστάτες με τον Βορίδη, τον Άδωνι και τα λοιπά φαστιστοειδή. Ομοίως και ο Γιαννόπουλος. Είναι η ιερή αγελάδα των ελληνικών media. Μπορείς να πεις ό, τι θέλεις για όλους, μπορείς να βρίσεις όποιον θέλεις. Πάντα θα υπάρχει ένα μικρόφωνο και ένα κανάλι πρόθυμο να σε «παίξει». Μην τυχόν και διανοηθείς όμως να μην προσκυνήσεις την «Αυτού Φιλανθρωπότητα», το Χαμόγελο του Παιδιού. Ο σεβασμός προς το πρόσωπό του υπερβαίνει τον σεβασμό προς τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Και οι δύο διαχειρίζονται χρήματα τα οποία δεν είναι δικά τους. Ο μεν Παπαδήμος μέσω των τραπεζών στις οποίες έχει θητεύσει ο δε Γιαννόπουλος μέσω των κρατικών και ιδιωτικών επιχορηγήσεων που σωρηδόν λαμβάνει εδώ και χρόνια. Το να πούμε ότι και οι δύο έγιναν μάγκες με τα λεφτά των άλλων είναι λαϊκισμός μάλλον ε;

Και οι δύο εκτελούν τα καθήκοντά τους επικαλούμενοι κάτι υπερβατικό, κάτι –για κάποιους-ιερό. Ο μεν Παπαδήμος κόπτεται για το συμφέρον της χώρας, για το μέλλον της πατρίδας. Ο Γιαννόπουλος στηρίζει όλη του τη δράση σε κάτι που του ζήτησε γραπτώς (;) ο 6χρονος γιός του πριν πεθάνει. Αν για τον πρώτο είναι δύσκολο να πείσει, λόγω βεβαρυμμένου παρελθόντος στην υπηρέτηση των τραπεζικών συμφερόντων, για τον δεύτερο αρκεί μια εμφάνιση σε κάποιο κανάλι, λίγα δακρύβρεχτα λόγια και το κοινό σαν έτοιμο από καιρό θα συγκινηθεί και θα δώσει τον οβολό του. Όλα γι’ αυτό γίνονται εξάλλου.

Και οι δύο είναι πετυχημένοι σε αυτό που κάνουν. Το βιογραφικό του Παπαδήμου έγινε γνωστό, άλλωστε αν δεν ήταν ικανός δεν θα τον εμπιστεύονταν κοτζάμ Goldmann Sachs για να κάνει τις μπίζνες της. Ο δεύτερος, έχει καταφέρει να στήσει την πιο πετυχημένη ΜΚΟ, μονοπωλώντας –εκτός από τις δημόσιες επιχορηγήσεις- και την ίδια την έννοια της φιλανθρωπίας.

Και οι δύο είναι βασικοί πυλώνες του ίδιου συστήματος. Του συστήματος που βάζει το κεφάλαιο πάνω από όλα, του συστήματος που στην νεότερη –νεοφιλελεύθερη- έκδοσή του έχει καταστήσει την φιλανθρωπία εμπόρευμα που παράγεται από νέας μορφής επιχειρήσεις, της Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που διαχειρίζονται κυβερνητικό χρήμα, του συστήματος που αφού εξαθλιώσει τον άνθρωπο, αφού καθιστά εμπορεύματα τα μέσα επιβίωσης του ανθρώπου έρχεται να δείξει την αλληλεγγύη του προσφέροντάς του ένα πιάτο φαγητό, ένα κρεβάτι κι ένα μεταχειρισμένο ρούχο, πάντα μπροστά στις κάμερες.

Και οι δύο μου είναι προσωπικά αντιπαθείς. Ο ένας μιλάει σαν ΑΤΜ (Παπαδήμος) και ο άλλος σαν ενοχλητικός πλασιέ εγκυκλοπαιδειών. Όμως τα προσωπικά μας στην άκρη. Δεν μπορεί να αποτελεί επιχείρημα για παράδειγμα το γεγονός ότι νιώθω ό, τι χειρότερο για έναν άνθρωπο που κέρδισε δόξα, την δυνατότητα να διαχειριστεί άπειρο χρήμα, αναγνωρισιμότητα και δημόσιες σχέσεις με πολιτικούς και επιχειρηματικούς παράγοντες εκμεταλλευόμενος τον θάνατο του παιδιού του.

Το συμπέρασμα είναι το εξής: Ας σκεφτούμε συνολικά τη σαπίλα του συστήματος μέσα από το τυχαίο γεγονός της ομοιότητας των δύο ανδρών. Είναι οι διαφορετικές όψεις του ίδιου συστήματος που σε αναγκάζουν να εξαθλιωθείς για τα κέρδη άλλων και ταυτόχρονα να ελπίζεις ότι αν χρειαστεί θα επωφεληθείς από την φιλευσπλαχνία και την φιλανθρωπία κάποιου σημαντικού ευεργέτη. Είναι το ίδιο σύστημα που σου προβάλλει ως υποχρέωση ή ως απαίτηση να πληρώνεις χαράτσια και ως ηθική πράξη να πληρώνεις την «φιλανθρωπική» επιχειρηματικότητα κάποιων. Είναι το ίδιο σύστημα που όπως θέλει να χαλιναγωγήσει την οργή σου μεταφέροντάς την από το ένα κόμμα του στο άλλο, έτσι θέλει να σε πείσει ότι η ένδειξη της αλληλεγγύης που πρέπει να δείξεις είναι να «τσοντάρεις» στον ιερό αγώνα των Γιαννόπουλων. Η μόνη πραγματική αντίσταση, η μόνη πραγματική αλληλεγγύη είναι το τσάκισμα του συστήματος που δημιουργεί τους τραπεζίτες και τους επαγγελματίες φιλάνθρωπους. Το τσάκισμα του συστήματος που δεν θα σταματήσει να σε απομυζά για να ταΐσει τους αχόρταγους τραπεζίτες και παράλληλα να ικανοποιεί την φιλανθρωπική διάθεση των επιχειρηματιών.

ΥΓ. Σε καμία περίπτωση δεν απευθύνω μομφή, επίκριση, κατηγορία στους εργαζόμενους και εθελοντές του Χαμόγελου του Παιδιού, άσχετα αν πιστεύω ότι ο εθελοντισμός είναι κοροϊδία και εκμετάλλευση η οποία στηρίζεται στα αγαθά αισθήματα προσφοράς των ανθρώπων.