Οι αστοί κεφαλαιοκράτες,
κυβερνήτες και κονδυλοφόροι έθαψαν την απεργία των Χαλυβουργών της Ελληνικής
Χαλυβουργίας 50 μέρες τώρα. Η εντολή ήταν «θάψτε την, δεν συμφέρει ούτε να τη
βρίζουμε και να τη σπιλώνουμε, χάσιμο θα έχουμε»!
Αυτό το ξέρουμε, το βλέπουμε. Είναι ο σκοπός και η απόφαση της άρχουσας τάξης. Όμως στο μεταξύ διαπιστώνουμε ότι και κάποιοι «αριστεροί» κεντροαριστεροί, μικροαστοί η «αριστοκράτες αριστεροί», έχουν αρχίσει να ενοχλούνται από την τεράστια αντοχή των απεργών. Ενοχλούνται από την ταξική αλληλεγγύη που εκδηλώνεται σε πολλούς χώρους της εργατικής τάξης.
Ενοχλούνται από την αλληλεγγύη των πολιτικών οργανώσεων και τα μέτωπα του λαού που δεν ξεπούλησαν την ιστορική αποστολή τους. Ενοχλούνται όταν σε σχολείο γίνεται θέμα η απεργία και μιλάνε για "έγκλημα διδακτικής"!
Ενοχλούνται πάνω απ όλα γιατί η πρωτοπορία αυτής της απεργίας είναι με το ΠΑΜΕ. Ενοχλούνται που στο άλλο εργοστάσιο η ΠΑΣΚΕ προσκύνησε γρήγορα και δεν έχουν πώς να πουν ότι δεν πρωτοπορεί το ΠΑΜΕ στην οργάνωση και διεκδίκηση της εργατικής τάξης αλλά «όλοι οι εργάτες και η απεργία δεν είναι μόνο με στήριξη του ΠΑΜΕ».
Ενοχλούνται από κάθε τι που αφορά μια απεργία που γράφεται με χρυσά γράμματα στην ιστορία των αγώνων της εργατικής τάξης. Δεν το αντέχουν που μετά από χρόνια τα παιδιά και τα εγγόνια τους θα μαθαίνουν για τους ηρωικούς αγώνες του 2011, όπως σήμερα μαθαίνουν για τους ηρωικούς αγώνες των καπνεργατών του ΄36 ή των οικοδόμων το ’60 και για τους τότε πρωτοπόρους κομμουνιστές και θα αναρωτιούνται με ντροπή «Τι έκανες στον ταξικό πόλεμο μπαμπά, παππού;»
Υποφέρουν που είναι απόντες αλλά δεν θέλουν να είναι παρόντες.
Παρακαλάνε να τελειώσει επιτέλους αυτό το μαρτύριο της συνείδησης τους που υποφέρει από τον ταξικό αγώνα των σύγχρονων προλετάριων την ώρα που τύπωναν συγγράμματα για τον ιστορικό αφανισμό του προλεταριάτου, το χάσιμο των τάξεων και την «διάψευση» των προβλέψεων του Μάρξ και του Λένιν.
Υποφέρουν γιατί είναι ένοχοι εξαργύρωσης της συνείδησής τους στην αστική τάξη και στο κεφάλαιο που τους παρουσιάστηκε με τα αργύρια και τα δώρα του μέσα από την παγκοσμιοποίηση, την ΕΕ, τη «Δημοκρατική Ευρώπη», τον «Κοινωνικό Διάλογο» των «Κοινωνικών Εταίρων» και του «Τέλους της ιστορίας» της ταξικής πάλης.
Υποφέρουν που ο καπιταλισμός τους διαψεύδει καθημερινά με την αγριότητά του και τους εκθέτει στα μάτια όλου του κόσμου.
Υποφέρουν που πίστεψαν ότι ποτέ δεν θα ξαναφανεί στον ορίζοντα το «φάντασμα του κομμουνισμού» και ποτέ δεν θα κληθούν να δώσουν λογαριασμό στη «νικημένη» και υποταγμένη εργατική τάξη.
Όμως αυτός ο αγώνας των χαλυβουργών που είναι το παράδειγμα και η φωτιά για δεκάδες άλλους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, τους χαλάει το ήσυχο «σοσιαλιστικό» όνειρό τους.
Η ένοχη συνείδησή τους, τους κυνηγά και με αγωνία περιμένουν να γίνει «κάτι», από μεγάλη ήττα των χαλυβουργών μέχρι έστω δικαστική και αστυνομική δράση για να σταματήσει «το δράμα τους»! Το "δράμα" να βλέπουν ότι το προλεταριάτο όχι μόνο δεν έχει εξαφανιστεί αλλά επανέρχεται δριμύτερο στο προσκήνιο της ιστορίας και διεκδικεί τον δικό του ιστορικό ρόλο που δεν είναι άλλος από την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση τους εργατικής εξουσίας και του σοσιαλισμού, όποια μορφή και αν πάρουν.
Αυτός είναι ο εφιάλτης των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών κομμάτων τους. Είναι όμως δυστυχώς και εφιάλτης κάποιων «αριστερών», κεντροαριστερών, μικροαστών η «αριστοκρατών αριστερών» που ξεπούλησαν τον ταξικό προσανατολισμό τους και δεν μπορούν να υποφέρουν τον ηρωισμό των προλεταρίων της Χαλυβουργίας.
Ο εφιάλτης θα τους φάει στο τέλος…
Πενήντα μέρες φωτίζουν τον αγώνα όλων των εργατών! «Είμαστε όλοι χαλυβουργοί! Όλοι οι εργασιακοί χώροι να γίνουν χαλυβουργίες οργάνωσης και αγώνα! Η φωτιά που άναψε εδώ να ανάψει σε όλα τα εργοστάσια»!
Αυτό το ξέρουμε, το βλέπουμε. Είναι ο σκοπός και η απόφαση της άρχουσας τάξης. Όμως στο μεταξύ διαπιστώνουμε ότι και κάποιοι «αριστεροί» κεντροαριστεροί, μικροαστοί η «αριστοκράτες αριστεροί», έχουν αρχίσει να ενοχλούνται από την τεράστια αντοχή των απεργών. Ενοχλούνται από την ταξική αλληλεγγύη που εκδηλώνεται σε πολλούς χώρους της εργατικής τάξης.
Ενοχλούνται από την αλληλεγγύη των πολιτικών οργανώσεων και τα μέτωπα του λαού που δεν ξεπούλησαν την ιστορική αποστολή τους. Ενοχλούνται όταν σε σχολείο γίνεται θέμα η απεργία και μιλάνε για "έγκλημα διδακτικής"!
Ενοχλούνται πάνω απ όλα γιατί η πρωτοπορία αυτής της απεργίας είναι με το ΠΑΜΕ. Ενοχλούνται που στο άλλο εργοστάσιο η ΠΑΣΚΕ προσκύνησε γρήγορα και δεν έχουν πώς να πουν ότι δεν πρωτοπορεί το ΠΑΜΕ στην οργάνωση και διεκδίκηση της εργατικής τάξης αλλά «όλοι οι εργάτες και η απεργία δεν είναι μόνο με στήριξη του ΠΑΜΕ».
Ενοχλούνται από κάθε τι που αφορά μια απεργία που γράφεται με χρυσά γράμματα στην ιστορία των αγώνων της εργατικής τάξης. Δεν το αντέχουν που μετά από χρόνια τα παιδιά και τα εγγόνια τους θα μαθαίνουν για τους ηρωικούς αγώνες του 2011, όπως σήμερα μαθαίνουν για τους ηρωικούς αγώνες των καπνεργατών του ΄36 ή των οικοδόμων το ’60 και για τους τότε πρωτοπόρους κομμουνιστές και θα αναρωτιούνται με ντροπή «Τι έκανες στον ταξικό πόλεμο μπαμπά, παππού;»
Υποφέρουν που είναι απόντες αλλά δεν θέλουν να είναι παρόντες.
Παρακαλάνε να τελειώσει επιτέλους αυτό το μαρτύριο της συνείδησης τους που υποφέρει από τον ταξικό αγώνα των σύγχρονων προλετάριων την ώρα που τύπωναν συγγράμματα για τον ιστορικό αφανισμό του προλεταριάτου, το χάσιμο των τάξεων και την «διάψευση» των προβλέψεων του Μάρξ και του Λένιν.
Υποφέρουν γιατί είναι ένοχοι εξαργύρωσης της συνείδησής τους στην αστική τάξη και στο κεφάλαιο που τους παρουσιάστηκε με τα αργύρια και τα δώρα του μέσα από την παγκοσμιοποίηση, την ΕΕ, τη «Δημοκρατική Ευρώπη», τον «Κοινωνικό Διάλογο» των «Κοινωνικών Εταίρων» και του «Τέλους της ιστορίας» της ταξικής πάλης.
Υποφέρουν που ο καπιταλισμός τους διαψεύδει καθημερινά με την αγριότητά του και τους εκθέτει στα μάτια όλου του κόσμου.
Υποφέρουν που πίστεψαν ότι ποτέ δεν θα ξαναφανεί στον ορίζοντα το «φάντασμα του κομμουνισμού» και ποτέ δεν θα κληθούν να δώσουν λογαριασμό στη «νικημένη» και υποταγμένη εργατική τάξη.
Όμως αυτός ο αγώνας των χαλυβουργών που είναι το παράδειγμα και η φωτιά για δεκάδες άλλους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, τους χαλάει το ήσυχο «σοσιαλιστικό» όνειρό τους.
Η ένοχη συνείδησή τους, τους κυνηγά και με αγωνία περιμένουν να γίνει «κάτι», από μεγάλη ήττα των χαλυβουργών μέχρι έστω δικαστική και αστυνομική δράση για να σταματήσει «το δράμα τους»! Το "δράμα" να βλέπουν ότι το προλεταριάτο όχι μόνο δεν έχει εξαφανιστεί αλλά επανέρχεται δριμύτερο στο προσκήνιο της ιστορίας και διεκδικεί τον δικό του ιστορικό ρόλο που δεν είναι άλλος από την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση τους εργατικής εξουσίας και του σοσιαλισμού, όποια μορφή και αν πάρουν.
Αυτός είναι ο εφιάλτης των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών κομμάτων τους. Είναι όμως δυστυχώς και εφιάλτης κάποιων «αριστερών», κεντροαριστερών, μικροαστών η «αριστοκρατών αριστερών» που ξεπούλησαν τον ταξικό προσανατολισμό τους και δεν μπορούν να υποφέρουν τον ηρωισμό των προλεταρίων της Χαλυβουργίας.
Ο εφιάλτης θα τους φάει στο τέλος…
Πενήντα μέρες φωτίζουν τον αγώνα όλων των εργατών! «Είμαστε όλοι χαλυβουργοί! Όλοι οι εργασιακοί χώροι να γίνουν χαλυβουργίες οργάνωσης και αγώνα! Η φωτιά που άναψε εδώ να ανάψει σε όλα τα εργοστάσια»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ
Είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα σχόλια που προσπαθούν να προσθέσουν κάτι στην πολιτική συζήτηση.
Σχόλια :
Α) με υβριστικό περιεχόμενο ή εμφανώς ερειστική διάθεση
Β) εκτός θέματος ανάρτησης
Γ) με ασυνόδευτα link (spamming)
Δ) χωρίς τουλάχιστον ένα διακριτό ψευδώνυμο
Ε) που δεν σέβονται την ταυτότητα και τον ιδεολογικό προσανατολισμό του blog
ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.
Παρακαλείστε να γράφετε τα σχόλια σας στα Ελληνικά
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.