Οι Σκουριές, η σχεδιασμένη οικονομία και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού και της «αριστερής κυβέρνησης»

Ρίξε μια ματιά έξω από το σύστημα…

Ο καπιταλισμός μπορεί να φτάσει τις αντιθέσεις του μέχρι τη σύγκρουση χωρίς όρους. Από την απλή μάχη ζωής και θανάτου, μέχρι παγκοσμίους πολέμους! Μέχρι να φτάσει εκεί, μπορεί να επιβιώνει με προσωρινούς συμβιβασμούς και πρόσκαιρες ισορροπίες στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης και μεταξύ της άρχουσας τάξης και των εκμεταλλευόμενων τάξεων και στρωμάτων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα κρατικομονοπωλιακά κυβερνητικά «προγράμματα ρύθμισης και ανάπτυξης» ή οι, δήθεν ελεύθερες, συλλογικές συμβάσεις εργασίας που είναι συμβιβασμός με τη σφραγίδα της άρχουσας τάξης και την υπογραφή υποταγής και αποδοχής της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.

Στις Σκουριές παρακολουθούμε, σε μικρογραφία, ένα ακόμη ανταγωνιστικό αδιέξοδο του καπιταλισμού.

Από τη μια τα (πολυεθνικά) κεφάλαια που θέλουν ανάπτυξη με εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου, που όμως θα φέρει σοβαρές επιβαρύνσεις στο περιβάλλον και από την άλλη τα (χαμηλότερης ισχύος) κεφάλαια που θέλουν τουριστική ανάπτυξη, η οποία όμως είναι πάντα πρόσκαιρη και ασταθής.
 

Αυτά μεταξύ κεφαλαίων.

Ταυτόχρονα, σε επίπεδο λαού, έχουμε από τη μια κλασσικούς εργάτες παραγωγικών επιχειρήσεων που η επιβίωσή τους εξαρτάται από την επένδυση και εκμετάλλευση των μεταλλευμάτων στις Σκουριές και από την άλλη πολίτες εργαζόμενους που η επιβίωσή τους εξαρτάται από την διατήρηση αμόλυντου (πραγματικά ή φανταστικά) περιβάλλοντος γιατί διαφορετικά και με την παραμικρή υποψία, ο τουρισμός μεταναστεύει αλλού ενώ η υγεία τους υπονομεύεται.

Όποια λύση και αν διαλέξεις, κάποια κεφάλαια θα θιγούν και κάποιοι πολίτες εργαζόμενοι θα χάσουν τα εισοδήματά τους. Πώς να μην εξεγείρονται οι εργαζόμενοι, και οι μεν και οι δε, έστω με υποδαύλιση προβοκατόρων;

Αυτό είναι το δίλλημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ανεξαρτήτως τι έλεγε προεκλογικά υπέρ του τουρισμού (τουριστικού κεφαλαίου). Το ίδιο δίλλημα είχαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως αν τάσσονταν υπέρ του εξορυκτικού κεφαλαίου. Σε κάθε περίπτωση έπρεπε να θίξουν ή τον ένα ή τον άλλον γιατί εδώ συμβιβασμός τύπου «συλλογικής σύμβασης» δεν υπάρχει. Η επιβίωση του ενός είναι ο «θάνατος» του άλλου.

Αυτό το αδιέξοδο το κληρονόμησε ο ΣΥΡΙΖΑ και «δεν κατάλαβε» ότι όταν αποφασίζεις να κυβερνήσεις διαχειριζόμενος τον καπιταλισμό, κληρονομείς και τα αδιέξοδά του και αναγκαστικά η λύση έχει τα όρια του συστήματος, αφού αρνείσαι κάθε άλλη λύση.

Τι αρνείται ο ΣΥΡΙΖΑ; Αρνείται ότι ο μόνος τρόπος για να λυθούν οι αδιέξοδες ανταγωνιστικές αντιθέσεις του καπιταλισμού είναι η ανατροπή του και η σχεδιασμένη ανάπτυξη της οικονομίας με τον σοσιαλισμό. Όσο μακρινό και αν φαίνεται αυτό για ορισμένους, τόσο αληθινό είναι και ποτέ, μα ποτέ, δεν θα πάψει να είναι. Άλλο μια αλήθεια να θέλει πολούς αγώνες και θυσίες για την εφαρμογή της και άλλο να την αρνείσαι γι αυτό το λόγο.

Σε περίπτωση που η οικονομία σχεδιάζονταν και δεν αφήνονταν στους καπιταλιστικούς νόμους της αγοράς, όπου ο ένας εξοντώνει τον άλλον, δεν θα υπήρχε αντίθεση κεφαλαίων αφού κάθε επένδυση θα ανήκε στην κοινωνία, ούτε θα υπήρχε αντίθεση εργαζομένων, αφού κανενός η επιβίωση δεν θα στηρίζονταν στον εργασιακό «θάνατο» του άλλου.

Με τον κεντρικό και περιφερειακό σχεδιασμό, το πρώτο που διασφαλίζεται είναι ότι κανένας εργαζόμενος, είτε εργάζεται τώρα στην εξόρυξη – επεξεργασία μετάλλων είτε στον τουρισμό, δεν θα μείνει χωρίς εργασία. Άρα δεν θα είχε κανέναν οικονομικό λόγο να στραφεί ο μεν εναντίον του δε, όπως τώρα, ακολουθώντας τη σύγκρουση των κεφαλαίων και τις επιλογές τους.

Το τι θα επέλεγε μια τέτοια κυβέρνηση θα ήταν μόνο αποτέλεσμα της αντικειμενικής εκτίμησης των επιπτώσεων και των ωφελημάτων. Αν θα είχαμε χαμηλή ανάπτυξη της εξόρυξης και υψηλή του τουρισμού ή αντίστροφα, θα ήταν θέμα πραγματικών εκτιμήσεων και όχι θέμα κερδών του ενός ή του άλλου τμήματος του κεφαλαίου. Αυτό όμως που θα εξασφάλιζε την αντικειμενικότητα είναι ότι οι πολίτες και τα όργανά τους, θα αποφάσιζαν όχι κάτω από το άγχος της επιβίωσης και άρα της αναγκαστικής υποστήριξης λύσης που μπορεί να είναι καταστροφική, αλλά αντικειμενικά, από το πώς θα κέρδιζαν όλοι, από κοινού, περισσότερο.

Αντί λοιπόν να βλέπουμε μάχες κεφαλαίων και εργαζομένων στις Σκουριές, θα βλέπαμε διάφορες 
εκτιμήσεις και επιχειρήματα από ισότιμους πολίτες, κοινούς ιδιοκτήτες του κοινωνικού κεφαλαίου και του ορυκτού και τουριστικού πλούτου, για το τι θα ωφελήσει καλύτερα όλους μαζί. Όλες οι αντιθέσεις και (ακόμη και οξύτατες) αντιπαραθέσεις απόψεων, εκτιμήσεων και πολιτικών θα εξαντλούνταν σε αυτό το επίπεδο. Στο τέλος η δημοκρατία θα έδινε τη λύση με την διασφάλιση πάντα ότι, κανένας δεν θα χάσει τη δουλειά του, είτε στην ίδια εργασία είτε σε νεοδημιουργούμενη.

Η όποια επιλογή στις Σκουριές, δεν θα αφαιρεί από κανέναν τη δουλειά και την επιβίωσή του. Αντιθέτως, τα κέρδη από τον τουρισμό και τα μεταλλεία θα είναι κοινή ιδιοκτησία όλων και σε όποιον τομέα υπήρχε ζημία θα καλύπτονταν από τα κέρδη του άλλου τομέα, μέχρι εξισορρόπησης.

Το «κεφάλαιο» και τα κέρδη είναι κοινά και συνολικά είναι κέρδη όλων, άρα δεν χάνει κανείς ή χάνουν όλοι εξ ίσου, αν έκαναν λάθος στην αρχική εκτίμησή τους για την επιλογή. Όμως μπορούν, με την ίδια προηγούμενη διαδικασία, να αποφασίσουν, χωρίς καμία μάχη σώμα με σώμα, να κάνουν διόρθωση των λαθών τους, ώστε να κερδίσουν αυτό που χάνουν. Σε κάθε περίπτωση ο αντίπαλος είναι το πρόβλημα της ανάπτυξης και όχι η άλλη μερίδα κεφαλαίου ή εργαζομένων.

Αυτή είναι η δικτατορία του προλεταριάτου που πετάει έξω από την κοινωνία τους καπιταλιστές, κοινωνικοποιεί το και παρέχει στους εργαζόμενους το δικαίωμα να διευθύνουν τις παραγωγικές δυνάμεις, ως κοινοί ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, με δημοκρατία και μόνο.
Ο καπιταλισμός αυτά τα κάνει, αδύνατα από τη φύση του και απαγορευμένα από τους νόμους του.

Και βάζει τα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή τα ανυπέρβλητα αδιέξοδα μέσα στα οποία και μπορεί μόνο να αποφασίσει. Όσα λόγια και αν λέγονται για ανάπτυξη κλπ, όλα θα είναι υποταγμένα στους νόμους και τους κανόνες του κεφαλαίου. Και δυστυχώς, όποιος εργαζόμενος εξαναγκάζεται να δώσει μάχη, σώμα με σώμα, υπέρ του ενός ή του άλλου κεφαλαίου, γιατί διαφορετικά η επιβίωσή του υπονομεύεται, πρέπει να σκεφτεί και την εναλλακτική λύση: Όλοι εναντίον του κεφαλαίου που τους βάζει να συγκρούονται για χάρη του. Όλοι μαζί κοινοί ιδιοκτήτες του πλούτου και μόνοι αρμόδιοι να αποφασίζουν με δημοκρατία.

Πηγή: Αριστερά και πολιτική