Για ποια ενότητα;

Με αφορμή τα αποτελέσματα στις αρχαιρεσίες του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, ορισμένοι ξαναζεσταίνουν τη σούπα περί «ενότητας» των «αριστερών» παρατάξεων, που θα δώσουν, δήθεν, ένα άλλο «αριστερό παράδειγμα» στη διοίκηση των συνδικάτων και γενικά στο συνδικαλιστικό κίνημα. Πριν λίγο καιρό, μερικοί από τους ίδιους ιδεολογικούς και συνδικαλιστικούς χώρους είχαν φτάσει να προωθούν τη δημιουργία μέχρι και «αριστερών συνδικάτων». Εχουν κάνει την «ενότητα» σημαία ευκαιρίας και την σηκώνουν κάθε φορά, όταν πρόκειται να προωθήσουν τους πολιτικούς τους στόχους. Στρατηγική τους επιδίωξη ήταν και παραμένει ο εγκλωβισμός των εργαζομένων μέσα σε πλαστές διαχωριστικές γραμμές, σε σχήματα που συσκοτίζουν τις πραγματικές ταξικές αντιθέσεις, που θολώνουν τα αληθινά συμφέροντα και τους πραγματικούς αντιπάλους των εργαζομένων.

Είναι οι ίδιες δυνάμεις που λασπολογούν ανοιχτά κατά του ΠΑΜΕ ότι διασπά το κίνημα, ότι κάνει χωριστές συγκεντρώσεις και δεν ακολουθεί όπως αυτοί την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, δεν «σέβεται» τους συνδικαλιστικούς θεσμούς και προτιμά τη «μοναξιά» και τον «σεχταρισμό». Είναι ταυτόχρονα οι ίδιοι, που ακόμα και τώρα, σε εκατοντάδες σωματεία, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα τα κάνουν πλακάκια με τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, προχωράνε χέρι-χέρι με αυτούς που στα λόγια καταγγέλλουν, βρίσκονται σε πολλές περιπτώσεις σε «ανοιχτή γραμμή» με την εργοδοσία. Η «ενότητα» που ευαγγελίζονται είναι στις κορυφές, στα πόστα και στις καρέκλες. Προωθούν την «αριστερή ενότητα» για να κρύψουν τη στρατηγική τους, που υποτάσσει το κίνημα στους καπιταλιστές και στους στρατηγικούς στόχους της άρχουσας τάξης. Γι' αυτό παρά τα «αριστερά προξενιά» στα οποία επιδίδονται, για χρόνια -και τώρα- ήταν ουρά της πλειοψηφίας στο συνδικαλιστικό κίνημα και τάχθηκαν υπέρ όλων των μεγάλων στρατηγικών επιλογών της: Από την Ευρωπαϊκή Ενωση, την ΟΝΕ και τη σύγκλιση, μέχρι την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα. Δηλαδή με όλους τους στόχους που προωθεί και ο ΣΕΒ.

Γι' αυτό, μια τέτοια ενότητα δεν την έχουν ανάγκη οι εργάτες. Το ΠΑΜΕ, δεν ξεχωρίζει τους εργάτες ανάλογα με το ποια παράταξη ψηφίζουν, δεν βάζει ταμπέλες ανάλογα με το ποιο κόμμα ακολουθούν. Το ΠΑΜΕ ενώνει τους εργάτες στη βάση των δικών τους ταξικών συμφερόντων. Η ενότητα μπορεί και πρέπει να γίνει μέσα στα εργοστάσια και στους χώρους δουλειάς απέναντι στους καπιταλιστές και συνολικά στην αστική τάξη. Μια τέτοια ενότητα, κόντρα στην αντεργατική επίθεση, ενάντια στη λαίλαπα που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο, με πραγματική αλληλεγγύη και σταθερή πυξίδα την κοινωνική θέση των εργατών, αυτή μπορεί να δώσει ώθηση στο κίνημα.

Οι εργάτες δεν πρέπει να ενωθούν για να κυνηγάνε την «ανάπτυξη» που τους καλούν οι δυνάμεις της καπιταλιστικής διαχείρισης. Δεν μπορεί να είναι με καμία επιχειρηματικότητα, ούτε με την «κρατικοδίαιτη», ούτε με την «υγιή». Δεν μπορεί να κόπτονται για κανέναν καπιταλιστή, ούτε με τα ξένα μονοπώλια, ούτε με τα ντόπια. Οι εργάτες και οι εργάτριες, συνολικά το συνδικαλιστικό κίνημα, είναι υποχρεωμένοι να υπερασπίζονται τα δικά τους ταξικά συμφέροντα. Γι' αυτό πασχίζει με όλες του τις δυνάμεις το ΠΑΜΕ, αυτό είναι το βασικό κριτήριο για τον ρόλο κάθε συνδικάτου και κάθε συνδικαλιστή. Ολα τ' άλλα είναι «αριστερά» φούμαρα, που θέλουν να μετατρέψουν γι' άλλη μια φορά τα συνδικάτα σε νεροκουβαλητές του κάθε επίδοξου κυβερνητικού διαχειριστή, αφήνοντας πάντα ανέγγιχτο το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, που γεννά όλα τα βάσανα της εργατικής τάξης.

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ» του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» της Τετάρτης 5 Ιούνη 2013