Τα παραδείγματα, που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ για να στοιχειοθετήσει την ψευδαίσθηση του φιλολαϊκού καπιταλισμού, καταρρέουν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα. Οι φρενήρεις ρυθμοί καπιταλιστικής ανάπτυξης στη Βραζιλία, ενόψει και της διοργάνωσης του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου και των Ολυμπιακών Αγώνων, επιτυγχάνονται στις πλάτες του λαού που όχι μόνο δεν έχει πρόσβαση στον πλούτο που παράγει αλλά βυθίζεται στη φτώχεια. Οπως στην Ελλάδα, που η ανάπτυξη έτρεχε, αλλά οι μισθοί καθηλώνονταν και τα δικαιώματα αποψιλώνονταν σταδιακά. Η ανάπτυξη αυτή κυοφορεί την κρίση, όπως φάνηκε στη χώρα μας και όπως αργά ή γρήγορα θα (ξανα)φανεί στη Βραζιλία.
Την ώρα που για τα μονοπώλια στη Βραζιλία ετοιμάζεται γερό φαγοπότι, η ακρίβεια κατατρώει το λαϊκό εισόδημα, οι εργαζόμενοι ακριβοπληρώνουν την Παιδεία και την Υγεία, η φτώχεια βασανίζει εκατομμύρια. Και η κυβέρνηση -με την οποία χαριεντιζόταν ο Τσίπρας- δηλώνει ότι θα επιστρατεύσει τις δυνάμεις της στρατιωτικής αστυνομίας!
Η πραγματικότητα για το λαό
Η αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάσει κάτι που να μοιάζει με τη χίμαιρα που υπόσχεται στο λαό, δε θα τελειώσει. Γιατί στην πραγματική ζωή χίμαιρες δεν υπάρχουν, ούτε και τίποτα που να τους μοιάζει. Το βραζιλιάνικο «θαύμα», οπαδός του οποίου δήλωσε ο Αλ. Τσίπρας, δεν ευεργέτησε παρά μόνο τους καπιταλιστές. Αυτοί βγήκαν απ' την κρίση, ο λαός της έμεινε να φυτοζωεί στη φτώχεια, ώσπου η επόμενη κρίση να τον σπρώξει βαθύτερα σ' αυτήν.
Η υποδειγματική αντιμετώπιση της κρίσης, με αναδιανομή του πλούτου και παραγωγική ανασυγκρότηση, κατά τη δήλωση τότε του Αλ. Τσίπρα, στην πραγματικότητα ήταν: Προσέλκυση κεφαλαίων με πολύμορφες κρατικές επιχορηγήσεις, κίνητρα και προνόμια, με δέλεαρ τον ορυκτό πλούτο της Αμαζονίας και τα τεράστια υποθαλάσσια πετρελαϊκά κοιτάσματα στα ανοιχτά των βραζιλιάνικων ακτών, με δέλεαρ δηλαδή την προσδοκία μεγάλων και σημαντικών κερδών που επαληθεύτηκε όπως μαρτυρούν όλα τα δεδομένα.
Ταυτόχρονα μ' αυτά, το 11% των περίπου 200 εκατομμυρίων Βραζιλιάνων παραμένουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και μία απ' τις εκθέσεις του ΟΗΕ διαπιστώνει ότι η Βραζιλία συνεχίζει να κρατά τα σκήπτρα της ανισότητας στη Νότια Αμερική, με πάνω από 60 εκατομμύρια φτωχούς και με την ανισότητα εισοδήματος να καταγράφει αύξηση, όπως και στις περισσότερες χώρες της Νότιας Αμερικής.
Συζήτηση με αφορμή αυτά που γραφου φιλοσυριζεϊοι για Βραζιλία γίνεται και
ΑπάντησηΔιαγραφή( http://fadomduck2.blogspot.gr/2013/06/19.html )
( http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/06/blog-post_4002.html )
Ριβάλντο: «Δεν χρειαζόμαστε Μουντιάλ, αλλά παιδεία και σχολεία»
( http://www.902.gr/eidisi/athlitismos/20458/rivalnto-den-hreiazomaste-moyntial-alla-paideia-kai-sholeia )
(..) «Μια χώρα που σιωπά δεν μπορεί να αλλάξει. Συγχαρητήρια στο λαό της Βραζιλίας που διαδηλώνει και δείχνουν δυνατοί και ενωμένοι. Ίσως μ' αυτό τον τρόπο να μπορέσει να αλλάξει κάτι.
Δεν είμαστε σε θέση να φιλοξενήσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο αυτή τη στιγμή. Δεν το χρειαζόμαστε. Χρειαζόμαστε υγεία και παιδεία. Είναι ντροπή να σπαταλάμε τόσα πολλά χρήματα για το Παγκόσμιο Κύπελλο, ενώ τα νοσοκομεία και τα σχολεία παραμένουν σε άθλιες συνθήκες. Τόσο βία και τέτοιο χάλι.
Ήθελα να το βγάλω από μέσα μου γιατί ήμουν και εγώ φτωχός και βίωσα τα προβλήματα που έχουν τα δημόσια σχολεία και την έλλειψη καλού συστήματος υγείας. Ακόμα με πονάει όταν το σκέφτομαι πως ο πατέρας μου χτυπήθηκε και πέθανε γιατί ένα νοσοκομείο στο Ρεσίφε δεν τον περιέθαλψε». (..)Ilief
Πού είναι οι κατά τα άλλα λαλίστατοι πασοκοσυριζαίοι να μας εξηγήσουν το ....βραζιλιάνικο θαύμα; Ή να μας εξηγήσουν το πώς ο Ραχόι με το Μόντι πέρυσι το καλοκαίρι στρίμωξαν τη Μέρκελ! Ή να μας πουν για τους "υγιείς επιχειρηματίες", τη χορηγό τους κυρα Γιάννα, το "εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης", τα ρεμάλια-κλέφτες του ΠΑΣΟΚ που κρύβονται στο κόμμα τους, τα ραντεβού με το Μπόμπολα, τους ύμνους για τον "εθνάρχη" στο ίδρυμα Καραμανλή, τα όσα είπε στην Αμερική, στο ΣΕΒ, στους FINANCIAL TIMES, και κυρίως να μας εξηγήσει πώς θα μείνουμε στο ευρώ και στην ΕΕ και θα έχουμε διαφορετική πορεία. Μην ξεχάσετε μετά να μοιράσετε τριφύλλι για βοσκή στους συριζοπασόκους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τo blog του Γιώργου
ΑπάντησηΔιαγραφή( http://edoketora.blogspot.gr/2013/06/2_25.html )
(..)ΒΡΑΖΙΛΙΑ Ο νεοφιλελεύθερισμός του Λούλα
Ο Λούλα εξελέγη πρόεδρος της Βραζιλίας το 2003. Προεκλογικά, είχε υπογράψει συμφωνία με το ΔΝΤ (Ιούνιος 2002), όπου είχε δεσμευτεί να αποπληρώσει το εξωτερικό χρέος της Βραζιλίας, να διατηρήσει το πλεόνασμα του προϋπολογισμού στο 4% (και ακολούθως να το ανεβάσει στο 4,5%), να διατηρήσει τη μακροοικονομική σταθερότητα και να συνεχίσει τις νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» του. Μετά την εκλογή του, περιόρισε δραστικά τις δημόσιες συντάξεις των εργαζομένων κατά 30% – καυχώμενος ότι είχε το «θάρρος» να υλοποιήσει τις «μεταρρυθμίσεις» του ΔΝΤ εκεί όπου οι προηγούμενοι δεξιοί πρόεδροι είχαν αποτύχει.
Η αγροτική πολιτική που εφάρμοσε στόχευσε στη χρηματοδότηση και επιχορήγηση των αγροτικών-επιχειρηματικών εξαγωγών, ενώ το μεταρρυθμιστικό αγροτικό πρόγραμμα, που είχε υποσχεθεί η «σύμμαχος» του Λούλα, Κίνηση Εργατών Δίχως Γη (MST) και περιελάμβανε διανομή καλλιεργήσιμης γης σε 100.000 οικογένειες, έμεινε πίσω. Κατά τη θητεία του προηγούμενου προέδρου, του κεντροδεξιού Καρδόζο, 48.000 οικογένειες λάμβαναν κάθε χρόνο καλλιεργήσιμη έκταση, σε αντίθεση με τις 25.000 που λαμβάνουν επί Λούλα, ο οποίος αφήνει πάνω από 200.000 οικογένειες να κατασκηνώνουν σε πλαστικές τέντες δίπλα στις εθνικές οδούς και 4.5 εκατομμύρια οικογένειες χωρίς γη και χωρίς ελπίδα.
Για να «προωθήσει» τις κεφαλαιουχικές επενδύσεις, ο Λούλα δημιούργησε νέα εργατική νομοθεσία, που ενίσχυσε τις δυνατότητες των εργοδοτών για απολύσεις και μείωσε το ύψος των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης.
Τα κοινωνικά προγράμματα στους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης περικόπηκαν σημαντικά (μείωση άνω του 5%) κατά τα τρία πρώτα χρόνια της προεδρίας Λούλα, ενώ οι τα ξένα πιστωτικά ιδρύματα έλαβαν εγκαίρως (ίσως και πρόωρα) πληρωμές της τάξεως των 150 δισ. Δολαρίων: η Βραζιλία έγινε παραδειγματικός οφειλέτης. Παλαιότερες ιδιωτικοποιήσεις, αμφίβολης νομιμότητας, των πηγών πετρελαίου (Petrobras), των ορυχείων (Vele del Dose), και των τραπεζών επεκτάθηκαν στις δημόσιες υποδομές, τις υπηρεσίες και τις τηλεπικοινωνίες.
Η Βραζιλία παρέμεινε, μετά τη Γουατεμάλα, η χώρα με τις μεγαλύτερες ανισότητες στη Λατινική Αμερική. Η πολιτική του Λούλα υπέρ της ενίσχυσης των εξαγωγών οδήγησε στην αυξανόμενη εκμετάλλευση των δασών του Αμαζονίου και σε εισβολές στην ενδοχώρα του βραζιλιάνικου ινδιάνικου εδάφους.
Ως προς την εξωτερική πολιτική, ο Λούλα έστειλε στρατό να καταλάβει την Αϊτή και να υπερασπιστεί ένα καθεστώς ανδρείκελων, αποτέλεσμα της ενορχηστρωμένης εισβολής των ΗΠΑ και της αφαίρεσης της εξουσίας από τον εκλεγμένο Πρόεδρο Αριστίντ. Οι διαφορές του Λούλα με τις ΗΠΑ για την ALCA (Ζώνη Ελευθέρου Εμπορίου της Αμερικής) έχουν να κάνουν περισσότερο με τη συμμόρφωση των ΗΠΑ με τους κανόνες του «ελεύθερου εμπορίου», παρά με οποιαδήποτε υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων της Βραζιλίας. Ο Λούλα δήλωσε: «Το ελεύθερο εμπόριο είναι το καλύτερο σύστημα υπό τον όρο ότι ισχύει για όλους», εκφράζοντας την αντίθεσή του με τις κρατικές επιχορηγήσεις των ΗΠΑ και τη γενικότερη προστατευτική πολιτική τους.
Ενώ εναντιώθηκε στο υποκινούμενο από τις ΗΠΑ παρ’ ολίγον πραξικόπημα στη Βενεζουέλα, τον Απρίλιο του 2002, καθώς και σε άλλα ακραία μέτρα, και παράλληλα, μίλησε για ενοποίηση της Λατινικής Αμερικής μέσω της MERCOSUR, στην πράξη, οι βασικές του πολιτικές για το εμπόριο συνέβαλαν στην ενδυνάμωση των δεσμών του με περιοχές εκτός της ηπείρου του – την Ασία, την Ευρώπη και τη Βόρειο Αμερική.
Τα εμπειρικά δεδομένα σε όλους τους δείκτες-κλειδιά καταδεικνύουν ότι ο Λούλα είναι πιο κοντά στο σχήμα ενός δεξιού νεοφιλελεύθερου πολιτικού, παρά ενός κεντροαριστερού. Οι διανοούμενοι και οι δημοσιογράφοι που κατατάσσουν τον Λούλα στην αριστερά, βασίζονται στην κοινωνική του δράση, την ιδιότητά του ως μέλους του εργατικού σωματείου και στις – θεατρικές – λαϊκιστικές συμβολικές του χειρονομίες.(..)Ιlief
Από τo blog του Γιώργου
Διαγραφή( http://edoketora.blogspot.gr/2013/06/2_25.html )
(..)Η Ν.Αμερική και οι "αριστερές" της κυβερνήσεις βρίσκονται και πάλι στο προσκήνιο μετά το λαικό ξεσηκωμό στη Βραζιλία των δεκάδων εκατομμυρίων φτωχών(μιλάμε για εξαθλιωμένους και υποσιτισμένους ανθρώπους) σε μια χώρα που κάθε άλλο παρά φτωχή είναι.
Η πραγματικότητα στη Λ.Αμερική ξεσκεπάζει πια με τον πιο καθαρό τρόπο την αυταπάτη των "αριστερών" κυβερνήσεων και πλατιών συνεργασιών που ενώ διακηρύσσουν ότι παλεύουν ενάντια στον καπιταλισμό, τον έχουν βοηθήσει μια χαρά να θρονιαστεί στο σβέρκο των λαών εκεί. Και εκεί όπως και στην Ευρώπη αλλά και παντού στον καπιταλιστικό "παράδεισο" οι πλούσιοι γίνονται όλο και πλουσιότεροι ενώ οι φτωχοί όλο και φτωχότεροι.
Τι το "αριστερό" να υπάρχει άραγε μέσα σε όλα αυτά;
Να πούμε ότι ο Τζ.Πετράς δεν είναι κομμουνιστής, έχει βρεθεί ως σύμβουλος στο πλάι του Αλιέντε αλλά και του Α.Παπανδρέου, και ότι το άρθρο δημοσιεύτηκε παλιότερα στην "Εποχή". Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι τα στοιχεία που δίνει για τις χώρες αυτές.
Το δεύτερο ενθουσιώδες άρθρο είναι από την Αυγή.(..)Ilief
Aπό "Ρ" ( http://rizospastis.gr/columnStory.do?publDate=26/6/2013&id=14654&columnId=781 ) Τετάρτη 26 Ιούνη 2013
ΑπάντησηΔιαγραφή(..) Για τα γεγονότα στη Βραζιλία
Πάνω από δύο βδομάδες συνεχίζονται οι λαϊκές διαμαρτυρίες στη Βραζιλία, που έχουν ως υπόβαθρο τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα που φέρνει η καπιταλιστική ανάπτυξη. Η αφορμή για να βγει στο δρόμο ένα ετερογενές πλήθος με διαφορετικές επιδιώξεις, ήταν η επιχείρηση αύξησης των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς και γενικότερα η οργή για τα προκλητικά δημόσια έξοδα μπροστά στο νέο «φαγοπότι» για το κεφάλαιο, με το Μουντιάλ (2014) και την Ολυμπιάδα (2016), την ίδια στιγμή που ο λαός δεν έχει στοιχειώδεις υποδομές Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας.
Τα στοιχεία από τη χώρα - «γίγαντα» της Νότιας Αμερικής δίνουν μια εξήγηση για το σημερινό ξέσπασμα:
Η Βραζιλία, των 194 εκατομμυρίων κατοίκων και με κυβερνήσεις σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης (Λούλα και Ρουσέφ), είναι πρωταθλήτρια στη Λατινική Αμερική στην κοινωνική ανισότητα. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Γεωγραφίας και Στατιστικής της Βραζιλίας (IBGE), το Σεπτέμβρη του 2011, 8.054.000 άνθρωποι ζούσαν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Αλλες μετρήσεις ανεβάζουν τους ανθρώπους που ζουν στην εξαθλίωση στα 16 εκατομμύρια, ενώ, σύμφωνα με το Διεθνές Ταμείο για την Αγροτική Ανάπτυξη (IFAD), το 55% του πληθυσμού στις αγροτικές περιοχές ζει κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας. Το ποσοστό αυτό εκτοξεύεται στο 66% για τη Βορειοανατολική Βραζιλία, όπου σχεδόν οι μισοί από τους φτωχούς ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας.
Το Πρόγραμμα Ανθρωπίνων Οικισμών του ΟΗΕ (UN Habitat), αναφέρει ότι 60 εκατομμύρια είναι συνολικά οι φτωχοί στη χώρα και ότι η ανισότητα εισοδήματος κατέγραψε αύξηση, όπως και στις περισσότερες χώρες της Νότιας Αμερικής. Παρόλο που ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ τριπλασιάστηκε αυτά τα χρόνια (7% του ΑΕΠ το 2010, 3% το 2011 και πρόβλεψη για 4% - 5% το '12 και '13) στη Βραζιλία και σε όλη την ήπειρο, οι μονοπωλιακοί όμιλοι αύξησαν τα πλούτη τους σε βάρος των λαών.
Η Βραζιλία, το 2011, έγινε η έκτη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη, ξεπερνώντας τη Βρετανία και απειλεί άμεσα στην πέμπτη θέση τη Γαλλία. Η σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείριση ευνόησε το μεγάλο κεφάλαιο και δεν άλλαξε τις άθλιες συνθήκες όπου διαβιούν τα λαϊκά στρώματα. Ταυτόχρονα, ο πλούτος της Βραζιλίας (Αμαζονία, ενεργειακά αποθέματα) προκαλεί το ενδιαφέρον μεγάλων ενεργειακών κολοσσών, αμερικανικών, κινεζικών, ρωσικών και άλλων.
Η βραζιλιάνικη αστική τάξη «χτίζει» τον πλούτο της στη διάλυση των εργατικών κοινωνικών δικαιωμάτων, στις ιδιωτικοποιήσεις των υποδομών της χώρας (πρόσφατα, το Μάη, εγκρίθηκε η ιδιωτικοποίηση των λιμανιών). Ετσι συμμετέχει ενεργά στις καπιταλιστικές διακρατικές ενώσεις που αφθονούν στη Λατινική Αμερική (Μερκοσούρ, Ουνασούρ κ.λπ.) είναι μέλος του κλαμπ των αναδυόμενων καπιταλιστικών χωρών BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική), έχει σημαντικό ρόλο στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Πρόκειται, δηλαδή, για ισχυρό αστικό κράτος που παίζει σημαντικό ρόλο στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, εκθειάζουν τις κυβερνήσεις Λούλα, Ρουσέφ ως δήθεν «φιλολαϊκές κυβερνήσεις», που συνδυάζουν ανάπτυξη (καπιταλιστική) με ...βελτίωση της ζωής του λαού και γι' αυτό τις εμφανίζουν ως συμμάχους μιας λεγόμενης «κυβέρνησης της αριστεράς» στην Ελλάδα. Οι κυβερνήσεις αυτές αποδεικνύεται στην πράξη ότι δεν μπορούν να λύσουν ουσιαστικά λαϊκά προβλήματα γιατί αυτό δεν μπορεί να συμβεί παρά μόνο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του. (..)Ilief