Ο Αμελέτητος καθηγητής Μελέτης, μέρος δεύτερο:(Απάντηση στο παιδαριώδες άρθρο του Μελέτη Μελετόπουλου στο οποίο ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο σοβιετικό κράτος)

Αν και αισθάνομαι λίγο βλάκας να απαντάω σε τέτοιες γελοιότητες, πάμε από εκεί που είχαμε μείνει.

"3.Ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, που δεν αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα την πλειοψηφία των εργαζομένων και διευθύνεται από κρατικοδίαιτα κομματικά στελέχη, τα οποία ελέγχονται πλήρως από τους κομματικούς μηχανισμούς και μετά από πολυετή πορεία κομματικής αφοσίωσης αμείβονται με βουλευτικά και υπουργικά αξιώματα. Δεν υπάρχει καμία ουσιώδης διαφορά από το σοβιετικό συνδικαλιστικό σύστημα, ελεγχόμενο από το κράτος και το κόμμα."

Εδώ ο καθηγητής έχει κάνει πάλι το λάθος να μπερδέψει τον καπιταλισμό με τον σοσιαλισμό. Δηλαδή το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα με το σύστημα των σοβιέτ. Τα κρατικοδίαιτα κομματικά στελέχη που διευθύνουν τον συνδικαλισμό στην Ελλάδα, εκτός του ότι όλως περιέργως δεν προέρχονται από το κομμουνιστικό κόμμα όπως θα ήταν λογικό να συνέβαινε σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα, χρησιμοποιούνται από τα αστικά κόμματα για συγκεκριμένους σκοπούς. Αφενός επειδή αποτελούν στηρίγματα των κομμάτων στον κρατικό μηχανισμό, και αφετέρου για να εγγυώνται ότι αυτός ο μηχανισμός δεν θα γυρίσει να δαγκώσει τους ίδιους και το σύστημα που υπηρετούν. Αντίστοιχα, στον ιδιωτικό τομέα, η πρεμούρα τους να ελέγχουν τα σωματεία πηγάζει από την ανάγκη να προστατευτεί η ατομική ιδιοκτησία, η καπιταλιστική δηλαδή ιδιοκτησία και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής με το να εμποδίζονται οι εργαζόμενοι με ψευδοδιλλήματα, διασπαστικές λογικές, συνδικαλιστική αδράνεια και διάφορα άλλα τερτίπια, να αγωνιστούν για ουσιαστικά ζητήματα και να εναντιωθούν ευθέως στην καπιταλιστική ασυδοσία της αγοράς.

Ας μας πει όμως ο καθηγητής, σε ποιά καπιταλιστική χώρα, εντός και εκτός ευρωπαϊκής ένωσης, ο συνδικαλισμός αντιπροσωπεύει το σύνολο των συμφερόντων της εργατικής τάξης, και επίσης, ας μας πει ποια είναι η στάση των αστικών κυβερνήσεων και των μηχανισμών τους καταστολής όταν υπάρχουν τέτοια φαινόμενα, δηλαδή σωματεία που ξεσηκώνονται για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των εργαζομένων του κλάδου τους. Και αυτό το ρωτώ επειδή για να λέει ο Μελέτης ότι στο σοβιετικό σύστημα δεν υπηρετούσαν τα συνδικαλιστικά στελέχη τα συμφέροντα του συνόλου των εργαζομένων και να το διακρίνει αυτό ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του, μάλλον θα εννοεί ότι στο καπιταλιστικό ισχύει κάτι διαφορετικό.

Το μέτρο λοιπόν για τα αξιώματα με τα οποία αμείβονται τα συνδικαλιστικά στελέχη, είναι ακριβώς το κατά πόσο εξυπηρέτησαν το καπιταλιστικό, και όχι το σοβιετικό, σύστημα και το καπιταλιστικό κράτος και δευτερευόντως τα ίδια τους τα κόμματα. Εξού και τα φαινόμενα να προβαίνουν διάφοροι "εργατοπατέρες" σε επιλογές με μεγάλο πολιτικό και προσωπικό κόστος προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Αντίθετα, στο σοβιετικό σύστημα, ο ρόλος του κάθε εκπρόσωπου ήταν η σωστή επικοινωνία μεταξύ του κόμματος και της παραγωγικής βάσης. Να σημειωθεί ότι η διαφθορά στο σοσιαλισμό τόσο του κόμματος όσο και των στελεχών/διευθυντών των εργοστασίων, άρχισε να θεριεύει όταν εισήχθησαν αγοραία(καπιταλιστικά) χαρακτηριστικά στο οικονομικό σύστημα.

Και το πιο σημαντικό, ο λόγος που στην Ελλάδα υπάρχει τόσο έντονα το κομματικό στοιχείο στα συνδικάτα εργαζομένων, είναι ακριβώς η ύπαρξη του Κ.Κ και η μεγάλη του επιρροή. Βλέπετε, τα αστικά κόμματα, δεν μπορούν να αφήσουν το ΚΚΕ να αλωνίζει χωρίς αντίπαλο διότι αυτό θα σημαίνε και το τέλος τους, έτσι δημιουργούν ισχυρούς κομματικούς συνδικαλιστικούς μηχανισμούς για να μπορούν να κρατούν τις εργατικές μάζες μακριά από το κόμμα εκείνο που θα τις βοηθήσει να αποκτήσουν ταξική συνείδηση.

" 4.Η ολιγαρχική δομή διακυβέρνησης και η ύπαρξη στην πραγματικότητα ενός ενιαίου κομματικού οργανισμού, με αυτοαναφορικότητα, ελεγχόμενη κλειστή αναπαραγωγή με νεποτιστικά και ευνοιοκρατικά κριτήρια,υψηλό βαθμό διαφθοράς και ταυτόχρονα διοικητική αναποτελεσματικότητα. Η ύπαρξη διαφορετικών κομμάτων και οι ρητορικού επιπέδου διαφωνίες μεταξύ τους στην Μεταπολίτευση δημιουργούν επίφαση δημοκρατικού ανταγωνισμού και πολιτικού πλουραλισμού, ενώ στην πραγματικότητα τα στελέχη των κομμάτων αυτών συνεργάζονται στενά σε πελατειακό και επαγγελματικό επίπεδο (π.χ. ψηφίζουν πάντοτε από κοινού τις μισθολογικές τους αυξήσεις και όλα τα προνόμιά τους, καθώς και την ποινική τους ασυλία).Επίσης μοιράζονται τις ίδιες ακριβώς πελατειακές και διαχειριστικές πρακτικές και ακολουθούν κοινά ήθη στην σχέση τους με τα ιδιωτικά συμφέροντα. Αλλά και τα μικρά κόμματα παίζουν ρόλο απολύτως παραπληρωματικό στον δικομματικό άξονα εξουσίας, συμμετέχουν στα προνόμια και λειτουργούν ως άλλοθι. Υπάρχει δε και «καταμερισμός εργασίας», π.χ. μικρά κόμματα που λειτουργούν ως ψηφοδόχοι των δυσαρεστημένων από τα κόμματα εξουσίας, άλλα που επωμίζονται τον ιδεολογικό έλεγχο των πανεπιστημίων ή των αντιεξουσιαστικών-αναρχικών ομάδων κλπ. Αυτή η δομή δεν διαφέρει παρά μόνον επιφανειακά από το σοβιετικό πολιτικό σύστημα, το οποίο είχε ενσωματώσει σε μία μονολιθική δομή εξουσίας όλες τις τάσεις και τις αντίθετές τους. Την διαφύλαξη του μονοπωλίου της εκπροσώπησης του εκλογικού σώματος το κράτος της Μεταπολίτευσης εμπιστεύθηκε σε εκλογικούς νόμους και εκλογικούς μηχανισμούς που αλλοιώνουν την λαϊκή προτίμηση και αποκλείουν κάθε περίπτωση ανάδειξης αντισυστημικών πολιτικών κινήσεων και προσωπικοτήτων."


Τώρα επειδή βαριέμαι να απαντάω σε όλο αυτό το παραλήρημα, και επειδή ισχύουν λίγο πολύ τα όσα είπα και στο σημείο 3(αλλά και εκείνα στο προηγούμενο άρθρο που έγραψα), να θυμίσουμε στον κύριο Μελέτη ότι το δικομματικό σύστημα στην Ελλάδα εισάχθηκε από την Μ. Βρετανία και όχι από την σοβιετική ένωση, της οποίας προϋπήρχε. Εκτός βέβαια και άμα είχαμε σοσιαλισμό στην Ελλάδα πριν από την ΕΣΣΔ. Αλλά σε αυτήν την περίπτωση ο τίτλους του Μελετόπουλου θα έπρεπε να ήταν "το πρώτο και το τελευταίο σοβιετικό καθεστώς". Επίσης αναφορικά με τους μηχανισμού που αλλοιώνουν την λαϊκή προτίμηση, να πούμε ότι την αλλοιώνουν, ακριβώς για να μην αποκτήσει ποτέ ταξική συνείδηση ο λαός και να μένει παγιδευμένος στη λογική διαιώνισης του καπιταλισμού. Η διαφθορά στον καπιταλισμό υπάρχει κυρίως για να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα πολυεθνικών κολοσσών όπως η Siemens, μιας και αυτός είναι ο ρόλος του αστικού κράτους, κάτι που φυσικά είναι αδύνατον να συμβεί σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα, αφού εκεί δεν υπάρχει ούτε για δείγμα μεγάλη ατομική ιδιοκτησία και γενικώς καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Το σοβιετικό βέβαια αντιπροσωπευτικό σύστημα δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, ουδεμία σχέση έχει με την καπιταλιστική κοινοβουλευτική δημοκρατία...οπότε το να κάνουμε συγκρίσεις είναι λίγο βλακώδες. Όποιος θέλει πάντως να μάθει πως λειτουργούσαν τα σοβιέτ μπορεί να διαβάσει αυτό το κείμενο γραμμένο από τον Τζόν Ρίντ. Τέλος να πούμε, ότι οι ιδεολογική διαπάλη μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα και στο σοβιετικό πολιτικό σύστημα γενικά, ήταν πολυεπίπεδη(και το βλέπει κανείς άμα μελετήσει τα συνέδρια και γενικά την σοβιετική ιστορία) και ουσιαστική, ενώ υπήρχαν σχεδόν πάντα και τάσσεις μέσα στο κόμμα, από τα ανώτερα μέχρι τα κατώτερα κλιμάκια, οι οποίες μεθόδευαν την εκ των έσω ανατροπή του σοσιαλισμού, μέχρι που τελικά το πέτυχαν κιόλας σε συνεργασία πάντα με τη δύση. Υπό ποιά έννοια λοιπόν όλο αυτό θυμίζει το αστικό κοινοβούλιο και το αστικό πολιτικό σύστημα εν γένει; Ποιό κόμμα, πέρα από το κομμουνιστικό, εργάζεται πραγματικά ενάντια στον κυρίαρχο καπιταλισμό; Οι όποιες μη πλασματικές διαφωνίες μεταξύ των διαφόρων [αστικών] κομμάτων, τι άλλο εκφράζουν πέρα από τις διαφορετικές απαιτήσεις της μερίδας του κεφαλαίου την οποία εκπροσωπεί το καθένα, ή έστω τα δικά του μικροκομματικά συμφέροντα;

Ξαναπαραθέτω το συγκεκριμένο κομμάτι διότι είναι εντυπωσιακό:

Την διαφύλαξη του μονοπωλίου της εκπροσώπησης του εκλογικού σώματος το κράτος της Μεταπολίτευσης εμπιστεύθηκε σε εκλογικούς νόμους και εκλογικούς μηχανισμούς που αλλοιώνουν την λαϊκή προτίμηση και αποκλείουν κάθε περίπτωση ανάδειξης αντισυστημικών πολιτικών κινήσεων και προσωπικοτήτων." 

Έλα ρε, δικός μας είσια κύριε Μελέτη και δεν το έλεγες από την αρχή; Θες ανατροπή του συστήματος; Θες κατάργηση της ενισχυμένης αναλογικής; Θέλεις να μετατραπεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία σε λαική; Θέλεις όλη την εξουσία στα σοβιέτ; Τι ακριβώς θέλεις ποιητή(εκ του προχείρου);



5.Η απουσία διαχωρισμού των εξουσιών, κεντρικό χαρακτηριστικό του σοβιετικού συστήματος και βασική διαφορά του από τα δυτικά κράτη. Το κομματικό σύστημα επηρεάζει όλους τους επίσημους θεσμούς, την δικαιοσύνη μέσω του διορισμού της ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων, την βουλή μέσω της κομματικής πειθαρχίας, αλλά και τους ανεπίσημους, όπως τα ΜΜΕ, ,ιδίως τα πιο ευπαθή ,τα οποία επηρεάζει με κρατικές διαφημίσεις ή με άλλους αθέμιτους τρόπους.



Αυτός είναι και ο λόγος που η μαρξιστική λενινιστική θεωρία μιλάει για συγκεντροποίηση της παραγωγής(που αποτελεί τη βάση κάθε κοινωνίας), άρα και συγκεντροποίηση των υπολοίπων θεσμών. Συγκεντροποίηση βέβαια δεν σημαίνει αποκοπή των μαζών από τη συμμετοχή στους θεσμούς και στις διαδικασίες, όπως μας κατηγορούν οι αστοί, αλλά να μπορεί να υπάρξει κεντρικός έλεγχος έτσι ώστε να υπάρχει καλύτερος συντονισμός. Στον καπιταλισμό για παράδειγμα η παραγωγή είναι "ανεξέλεγκτη", ο κύριος άξονας ενδιαφέροντος είναι το κέρδος και όχι η ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας. Για αυτόν τον λόγο έχουμε και τα φαινόμενα πείνας στον κόσμο, τα φαινόμενα πλεονάσματος παραγωγής κλπ. Με λίγα λόγια η συγκεντροποίηση στον σοσιαλισμό, αποσκοπεί για παράδειγμα στο να μην φτιαχτούν διπλάσια σπίτια από τις οικογένειες που υπάρχουν ή να μην παραχθούν περισσότερα αυτοκίνητα από ότι χρειάζονται, ή στο να μην υπάρχει έλλειψη φαρμάκων ή στο να προγραμματιστεί η παραγωγή του επόμενο χρόνου(ή των επόμενων 5 χρόνων:) με ορθολογικά κριτήρια και σύμφωνα με τις συγκεντρωμένες-συγκεντροποιημένες πληροφορίες που έχουν συλλεχθεί. Όλα αυτά για τον καπιταλιστή, στο βαθμό που δεν σχετίζονται με την κερδοφορία του, δεν έχουνε κανένα νόημα. Παρόλα αυτό στον καπιταλισμό γενικά, υπάρχει και εκεί  συγκεντροποίηση της παραγωγής και κεντρικός έλεγχος, ο στόχος είναι όμως να γίνει μια οικονομία πιο ανταγωνιστική μέσω της κλιμάκωσης των μεγεθών(οικονομία κλίμακας). Ας δούμε για παράδειγμα την ευρωπαϊκή ένωση και την κοινή αγροτική πολιτική. Ενώ αντίστοιχη συγκεντροποίηση υπάρχει και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και στα αντίστοιχα κέντρα εξουσίας. Βέβαια αυτού του είδους η συγκέντρωση εξουσιών και παραγωγής γίνεται αποκλειστικά και μόνο για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής αστικής τάξης(και όσων σχετίζονται/διαπλέκονται με αυτήν). Αν και φέρνοντας τα πράγματα στο σήμερα,  που βιώνουμε το ξέσπασμα μιας καπιταλιστικής κρίσης, παρατηρούμε ότι ανάμεσα στους διάφορους  κύκλους συμφερόντων υπάρχει ισχυρή τάση αμφισβήτησης αυτού του "ομοούσιου" και "αδιαίρετου" της ευρωπαϊκής οικονομίας καθώς οι διαφοροποιήσεις μεταξύ βορά νότου, ισχυρών και "περιφερειακών" ευρωπαϊκών οικονομιών βγαίνουν στην επιφάνεια και δημιουργούν έντονες αντιθέσεις που πρωτύτερα ήταν πιο εύκολο να συγκαληφθούν. Αλλά σημαντικό ρόλο παίζει και το γεγονός ότι οι καπιταλιστές προσπαθούν να αποφύγουν την καταστροφή των δικών τους κεφαλαίων, διότι είναι αναπόφευκτη συννέπεια τις κρίσης μέρος του κεφαλαίου να καταστραφεί, και να επωφεληθούν από την επίσης αναπόφευκτη αλλαγή των ισσοροπιών μέσα στον καπιταλιστικό κόσμο, τόσο τον ευρωπαικό όσο και τον ευρύτερο.

Τέλος δεύτερου μέρους.



ΥΓ: Παρακαλώ επίσης τον κύριο Μελέτη Μελετόπουλο να μας δείξει μια εκ των σοβιετικών κρατικών διαφημίσεων που λέει...πολύ με ενδιαφέρει να δω μια σοβιετική κρατική διαφήμιση. Εγώ πάντως έχω να του παραθέσω αμερικάνικες. Και για του λόγου το αληθές:

Αλλά και η εταίρα μας Μ. Βρετανία δεν πάει πίσω

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)