Το κοινοβούλιο της Νικαράγουα ενέκρινε νόμο σύμφωνα με τον οποίο
προβλέπεται σύμβαση παραχώρησης για την κατασκευή διώρυγας μεταξύ του
Ειρηνικού και του Ατλαντικού Ωκεανού στην κινεζική εταιρεία HK Nicaragua
Canal Development Investment Co.
Το σχέδιο (του 2006) κατασκευής μιας νέας διώρυγας κατά μήκος του ποταμού Σαν Χουάν για τη σύνδεση του Ατλαντικού και του Ειρηνικού Ωκεανού, ζήτημα που ανοίγει το θέμα του ελέγχου της ναυσιπλοΐας στην περιοχή, του ανταγωνισμού που φουντώνει και της κόντρας με την ελεγχόμενη εκ των ΗΠΑ διώρυγας του Παναμά, τελικά βρήκε μετά από 7 χρόνια τον ανάδοχό της. Την Κίνα που φέρεται να είναι έτοιμη να βάλει 40 δις δολάρια στο τραπέζι, ώστε να φτιάξει μια «μεγαλύτερη και βαθύτερη» διώρυγα, από ό,τι είναι αυτή του Παναμά, αμφισβητώντας την κυριαρχία των ΗΠΑ, και σε αυτόν τον τομέα (για την ιστορία η διώρυγα της Νικαράγουα, είναι θέμα που έχει τις ρίζες της στον 19ο αιώνα).
Με την επένδυση να έχει ένα εμφανές πρόβλημα όσον αφορά την άμεση απόδοσή της (διότι μακροχρόνια σίγουρα θα αποφέρει γερά κέρδη στους ιδιοκτήτες της), 2 απομένουν τα κύρια βραχυχρόνια κίνητρα πίσω από αυτήν την κίνηση της αναδυόμενης Κίνας. Το πρώτο το αναφέραμε ήδη και σχετίζεται με θέματα εσωτερικής προπαγάνδας και γοήτρου. Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι η ξαλάφρωση της οικονομίας της απο τα συναλλαγματικά αποθέματα σε δολάρια, τα οποία ττο τελευταίο τρίμηνο, έφτασαν εκ νέου στα 3,44 τρις δολάρια, παρά τις προσπάθειες της Κίνας τα τελευταία χρόνια, να τα ... ξεφορτώνεται σταδιακά.
Αλλά με την ευκαιρία, θα θέλαμε να αναδείξουμε με αυτό το άρθρο, μια άλλη οπτική γωνία αυτής της είδησης. Αυτήν που μας δειχνει τον βαθμό επικινδυνότητας πίσω απο τέτοιους σχεδιασμούς, οι οποίοι σχετίζονται άμεσα με την έλλειψη λογικής, εκ μέρους της κυρίαρχης σήμερα τάξης και του οικονομικού-κοινωνικού συστήματος τους.
Αντί λοιπόν να υπάρξει σχεδιασμός, κεντρικός και επιστημονικός σχεδιασμός όπως λέμε εμείς οι κομμουνιστές, που θα λαμβάνει υπ'οψιν του όλες τις παραμέτρους για τις παγκόσμιες θαλάσσιες μεταφορές, τις ανάγκες του ανθρώπινου πληθυσμού, τις πεπερασμένες πλουτοπαραγωγικές πηγές και τις (πραγματικές) περιβαλλοντολογικές επιπτώσεις, πρώτο κίνητρο για το όποιο κατασκευαστικό έργο τέτοιου μεγέθους και όχι μόνο, αποτελεί πάντοτε η απόδοση της επένδυσης και το οικονομικό κέρδος. Δηλαδή με λίγα λόγια ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων.
Ένα οικονομικό σύστημα, δηλαδή ένα σύστημα που θα λειτουργούσε με γνώμονα την εξ-οικονόμηση πόρων και εργασίας, θα εξυγχρόνιζε απλά την ήδη υφιστάμενη διώρυγα, ώστε να καλύπτονται οι σύγχρονες (λαϊκές) ανάγκες και δεν θα έφτιαχνε δεύτερη ή τριτη διώρυγα, που θα εξυπηρετούσε απλά τους ιδιοκτήτες της. Κάτι δηλαδή που το βλέπουμε ήδη στις αερομεταφορές, στις ναυτιλιακές εταιρείες, στα οδικά δίκτυα (πολλαπλά δίκτυα με πανομοιότυπες διαδρομές, με διόδια ή χωρίς), στις τηλεπικοινωνίες αλλά και σε ένα σωρό άλλους κλάδους. Για παράδειγμα, βάλτε στο μυαλό σας την εικόνα του κεντρικού δρόμου της πόλης σας, και αναρωτηθείτε , πόσα -διαφορετικής ιδιοκτησίας- Super Market βρίσκονται στο ίδιο ή σε διπλανά τετράγωνα, όταν για την εξυπηρέτηση των (λαϊκών) αναγκών θα αρκούσε ένα -κοινωνικής ιδιοκτησίας- Super Market, λίγο μεγαλύτερο και με μεγαλύτερη ποικιλία απο όλα τα άλλα (δεν συζητάμε καν για την ανώτερη ποιότητα των προϊόντων) ?
Μπορεί να φανεί παράλογο (αλλά για παράλογες καταστάσεις μιλάμε εξάλλου), όμως σκεφτείτε στο μέλλον, να συνδέεται η Αθήνα με την Θεσσαλονίκη, από 2-3 αυτοκινητόδρομους, ένας για κάθε μεγαλοκατασκευαστή, των οποίων η μόνη διαφορά θα είναι ο τίτλος ιδιοκτησίας ! Ακριβώς το ίδιο είναι αυτή η ιστορία με τις διώρυγες.
Αλλά ο Καπιταλισμός στην πραγματικότητα, δεν είναι ανταγωνιστικό οικονομικό σύστημα ως προς τον διάδοχό του, τον Κομμουνισμό -Σοσιαλισμό. Ο Καπιταλισμός δεν είναι καν ένα οικονομικό σύστημα, αλλά ένα αντι-οικονομικό σύστημα. Ένα αντι-οικονομικό σύστημα που κατασπαταλά πόρους, κατακλέβει τους εργαζόμενους που παράγουν τον πλούτο, καταστρέφει το περιβάλλον και στην ουσία καταστρέφει σε μακροχρόνια βάση τον ίδιο τον ανθρώπινο πολιτισμό.
Το σχέδιο (του 2006) κατασκευής μιας νέας διώρυγας κατά μήκος του ποταμού Σαν Χουάν για τη σύνδεση του Ατλαντικού και του Ειρηνικού Ωκεανού, ζήτημα που ανοίγει το θέμα του ελέγχου της ναυσιπλοΐας στην περιοχή, του ανταγωνισμού που φουντώνει και της κόντρας με την ελεγχόμενη εκ των ΗΠΑ διώρυγας του Παναμά, τελικά βρήκε μετά από 7 χρόνια τον ανάδοχό της. Την Κίνα που φέρεται να είναι έτοιμη να βάλει 40 δις δολάρια στο τραπέζι, ώστε να φτιάξει μια «μεγαλύτερη και βαθύτερη» διώρυγα, από ό,τι είναι αυτή του Παναμά, αμφισβητώντας την κυριαρχία των ΗΠΑ, και σε αυτόν τον τομέα (για την ιστορία η διώρυγα της Νικαράγουα, είναι θέμα που έχει τις ρίζες της στον 19ο αιώνα).
Με την επένδυση να έχει ένα εμφανές πρόβλημα όσον αφορά την άμεση απόδοσή της (διότι μακροχρόνια σίγουρα θα αποφέρει γερά κέρδη στους ιδιοκτήτες της), 2 απομένουν τα κύρια βραχυχρόνια κίνητρα πίσω από αυτήν την κίνηση της αναδυόμενης Κίνας. Το πρώτο το αναφέραμε ήδη και σχετίζεται με θέματα εσωτερικής προπαγάνδας και γοήτρου. Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι η ξαλάφρωση της οικονομίας της απο τα συναλλαγματικά αποθέματα σε δολάρια, τα οποία ττο τελευταίο τρίμηνο, έφτασαν εκ νέου στα 3,44 τρις δολάρια, παρά τις προσπάθειες της Κίνας τα τελευταία χρόνια, να τα ... ξεφορτώνεται σταδιακά.
Αλλά με την ευκαιρία, θα θέλαμε να αναδείξουμε με αυτό το άρθρο, μια άλλη οπτική γωνία αυτής της είδησης. Αυτήν που μας δειχνει τον βαθμό επικινδυνότητας πίσω απο τέτοιους σχεδιασμούς, οι οποίοι σχετίζονται άμεσα με την έλλειψη λογικής, εκ μέρους της κυρίαρχης σήμερα τάξης και του οικονομικού-κοινωνικού συστήματος τους.
Αντί λοιπόν να υπάρξει σχεδιασμός, κεντρικός και επιστημονικός σχεδιασμός όπως λέμε εμείς οι κομμουνιστές, που θα λαμβάνει υπ'οψιν του όλες τις παραμέτρους για τις παγκόσμιες θαλάσσιες μεταφορές, τις ανάγκες του ανθρώπινου πληθυσμού, τις πεπερασμένες πλουτοπαραγωγικές πηγές και τις (πραγματικές) περιβαλλοντολογικές επιπτώσεις, πρώτο κίνητρο για το όποιο κατασκευαστικό έργο τέτοιου μεγέθους και όχι μόνο, αποτελεί πάντοτε η απόδοση της επένδυσης και το οικονομικό κέρδος. Δηλαδή με λίγα λόγια ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων.
Ένα οικονομικό σύστημα, δηλαδή ένα σύστημα που θα λειτουργούσε με γνώμονα την εξ-οικονόμηση πόρων και εργασίας, θα εξυγχρόνιζε απλά την ήδη υφιστάμενη διώρυγα, ώστε να καλύπτονται οι σύγχρονες (λαϊκές) ανάγκες και δεν θα έφτιαχνε δεύτερη ή τριτη διώρυγα, που θα εξυπηρετούσε απλά τους ιδιοκτήτες της. Κάτι δηλαδή που το βλέπουμε ήδη στις αερομεταφορές, στις ναυτιλιακές εταιρείες, στα οδικά δίκτυα (πολλαπλά δίκτυα με πανομοιότυπες διαδρομές, με διόδια ή χωρίς), στις τηλεπικοινωνίες αλλά και σε ένα σωρό άλλους κλάδους. Για παράδειγμα, βάλτε στο μυαλό σας την εικόνα του κεντρικού δρόμου της πόλης σας, και αναρωτηθείτε , πόσα -διαφορετικής ιδιοκτησίας- Super Market βρίσκονται στο ίδιο ή σε διπλανά τετράγωνα, όταν για την εξυπηρέτηση των (λαϊκών) αναγκών θα αρκούσε ένα -κοινωνικής ιδιοκτησίας- Super Market, λίγο μεγαλύτερο και με μεγαλύτερη ποικιλία απο όλα τα άλλα (δεν συζητάμε καν για την ανώτερη ποιότητα των προϊόντων) ?
Μπορεί να φανεί παράλογο (αλλά για παράλογες καταστάσεις μιλάμε εξάλλου), όμως σκεφτείτε στο μέλλον, να συνδέεται η Αθήνα με την Θεσσαλονίκη, από 2-3 αυτοκινητόδρομους, ένας για κάθε μεγαλοκατασκευαστή, των οποίων η μόνη διαφορά θα είναι ο τίτλος ιδιοκτησίας ! Ακριβώς το ίδιο είναι αυτή η ιστορία με τις διώρυγες.
Αλλά ο Καπιταλισμός στην πραγματικότητα, δεν είναι ανταγωνιστικό οικονομικό σύστημα ως προς τον διάδοχό του, τον Κομμουνισμό -Σοσιαλισμό. Ο Καπιταλισμός δεν είναι καν ένα οικονομικό σύστημα, αλλά ένα αντι-οικονομικό σύστημα. Ένα αντι-οικονομικό σύστημα που κατασπαταλά πόρους, κατακλέβει τους εργαζόμενους που παράγουν τον πλούτο, καταστρέφει το περιβάλλον και στην ουσία καταστρέφει σε μακροχρόνια βάση τον ίδιο τον ανθρώπινο πολιτισμό.
Είναι είδηση τεράστιων διαστάσεων
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι κίνηση σε βάθος χρόνου, επιρροής της Κίνας στην Λατινική Αμερική και οικονομικών πλεονεκτημάτων για ναυσιπλοϊα.
Μαζί μετά τα γεγονότα προ δύο μηνών στην Κορέα, δυναμώνει ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός ΗΠΑ - Κίνας. Ilief