Η καλύτερη γυψοκρατία που είχαμε ποτέ

Η καλύτερη γυψοκρατία που είχαμε ποτέ

Αναδημοσίευση από το Σφυροδρέπανο

Μετά την περιγραφή των γεγονότων, περνάμε και στην ερμηνεία τους. Αυτό που παρακολουθούμε να εξελίσσεται το τελευταίο διάστημα είναι μια επίδειξη πυγμής μιας πυγμαίας κυβέρνησης, που επιχειρεί να διασκεδάσει το δικό της το φόβο και των αφεντικών της, πίσω από μικρά «δυναμικά» πραξικοπήματα. Σαν το μαντρόσκυλο του συστήματος που γαβγίζει για να εκτονώσει το φόβο του και σε παίρνει στο κατόπι, όσο το τρέμεις και δεν του επιτίθεσαι.

Αλλά αυτές οι αποφάσεις δεν είναι κινήσεις πανικού. Είναι καλά μελετημένες και υπολογισμένες ως προς τις συνέπειες και τις αντιστάσεις που θα προκαλέσουν.

Η τρικομματική θα μπορούσε να περάσει το ωράριο των καθηγητών μες στο κατακαλόκαιρο, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα για σοβαρή αντίδραση από την πλευρά των εκπαιδευτικών. Επέλεξε να το κάνει δια πυρός και σιδήρου, γιατί ήξερε πως δε θα χρειαζόταν τίποτα από τα δύο (έχοντας απέναντί της αυτή την ηγεσία της ολμε) και θα πουλούσε ανέξοδα το προφίλ του «σκληρού του μπραχάμι», που δε φοβάται να «σπάσει αυγά», μέχρι να ‘ρθει η ώρα να τα φάει –και δεν εννοώ δια της κατάποσης.

Ο σαμαράς θα μπορούσε να περάσει ένα «σχέδιο εξυγίανσης» της ερτ με μειώσεις μισθών και προσωπικού και την πλήρη έγκριση ή συγκατάθεση πασοκ-δημαρ που τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την πτώση του σήματος. Αλλά επέλεξε να εκθέσει τις κυβερνητικές του εταίρες και να τις εκβιάσει με εκλογές (ρίξτε με αν τολμάτε), γιατί εκτιμά πως θα βγει κερδισμένος ακόμα και σε αυτό το ενδεχόμενο. Και μπορεί ο καλός φώτης να εύχεται στους δικούς του καλό αγώνα (εκλογικό προφανώς, γιατί τι άλλο αγώνα θα μπορούσε να κάνει η δημαρ;) αλλά ξέρει πως βρίσκεται κοντά στο εκλογικό όριο επιβίωσης κι αν χρεωθεί τις εκλογές –αυτός ή ο βενιζέλος- θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία. Μόνο αν ενωθούν στο νέο σοσιαλδημοκρατικό πόλο θα ένιωθαν άνετοι πως περνάνε στην… πρώτη κατανομή. Αλλά δεν είναι έτοιμοι ακόμα γι’ αυτό το βήμα.


Η νδ έκανε από αστική σκοπιά κίνηση ματ σε επικοινωνιακό επίπεδο –τόσο που δεν χρειάστηκε καν να καταφύγει ακόμα στα αυθεντικά ματ και την επέμβασή τους. Γιατί η επανάσταση μπορεί να μην παίξει στην τηλεόραση (revolution will not be televised) όπως λέει και το τραγούδι, αλλά η (αντ)«επανάσταση» τύπου συνταγματαρχών, μπορεί κάλλιστα να καταγραφεί στις κάμερες. Και η εικόνα θα δημιουργούσε πολύ ισχυρούς συνειρμούς, με άλλα καθεστώτα του παρελθόντος, που ασκούσαν βία, λογοκρισία και έβγαζαν αλαζονικά διαγγέλματα γεμάτα χολή και ταξικό μίσος για τον εργαζόμενο λαό. Καμία σχέση δηλ με το σήμερα και την καλύτερη γυψοκρατία που είχε ποτέ ο τόπος. Η οποία δεν χρειάζεται καν την κρατική τηλεόραση για τις ανάγκες της προπαγάνδας της, όταν έχει στη διάθεσή της το μέγκα, το σκάι και τ’ άλλα παιδιά. Η σύμφυση της πολιτικής εξουσίας με το μεγάλο κεφάλαιο στα πλαίσια του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού έχει προχωρήσει σε βαθμό που καθιστά σχεδόν περιττή την ερτ, τη νεριτ κι όποιον άλλο τυχόν διάδοχο φορέα.

Ο σαμαράς υπολογίζει στα συντηρητικά αντανακλαστικά της τηλεοπτικής μάζας –που μπορείς να τα πεις σχεδόν υγιή, όταν εμφανίζεται ο βαθύς πασόκος μποτώνης και η βάλια πετούρη να λέει ότι η ερτ κατάφερε να ενώσει την ευρύτερη αριστερά από το κκε μέχρι το πασόκ. Ο σαμαράς ποντάρει στον κοινωνικό αυτοματισμό για να φανεί πως τα βάζει με το κρατικό κατεστημένο (sic) –κάτι σαν κράτος vs κράτος, με τον αντώνη στο ρόλο του ντάστιν χόφμαν- και να υπερσκελίσει εκλογικά την χρυσή αυγή (που τι παραπάνω θα έκανε δηλ αν ήταν στη θέση του;) πιστεύοντας πως αποκομίζει πολλαπλά οφέλη: εάν περάσει το σχέδιο διάλυσης της ερτ, θα εφαρμόσει την ίδια συνταγή και σε άλλες εταιρείες του δημοσίου. Και αν τον ρίξουν, (θεωρεί πως) θα βγει ενισχυμένος εκλογικά, για να περάσει ακόμα πιο σκληρά μέτρα –που θα χρειαστεί να πάρει στο προσεχές μέλλον.

Τι είναι όμως ο κοινωνικός αυτοματισμός; Είναι η λογική που συνοψίζεται στη γνωστή φράση για την κατσίκα του γείτονα. Η τηλεοπτική κοινή γνώμη που δεν έχει δική της γνώμη και αναπαράγει «αυθόρμητα» αυτή των αστικών μέσων, εκλογικεύοντας εσωτερικά το φασιστικό λόγο των τηλε-αναλυτών. Η «σιωπηρή πλειοψηφία» των κυρ-παντελήδων που θορυβεί με δανεικά επιχειρήματα στα social media ενάντια στον εαυτό της και τους ομοίους της –και το τραγικό είναι να τη βλέπεις να βρίσκει έδαφος και στους ίδιους τους δημόσιους υπαλλήλους, που βρίσκονται στο στόχαστρό της. Η λούμπεν (μη) συνείδηση του ιδιώτη (με την αρχαία ελληνική έννοια του άχρηστου βλάκα), που διαφέρει από τους λούμπεν φτωχοδιαβόλους μόνο επειδή δεν είναι πλήρως εξαθλιωμένος –κι αυτό όχι για πολύ ακόμα. Αυτοί που κάνουν τη διαφορά στις εκλογές, αλλά δε θα παίξουν κανένα ρόλο στις κοινωνικές διεργασίες των δρόμων και τις πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες, όπως έλεγε κι η αλέκα.

Η οποία παρεμπιπτόντως βρέθηκε χτες στην απεργία σε ένα μπλοκ εργαζομένων, που της έκαναν πλάκα, ότι κάνουν καλή δουλειά στον κόσμο για αυτό βλέπουν καινούριες φάτσες στο μπλοκ τους, όπως η γγ δηλ. Κι αυτό καταχωρείται στα παραλειπόμενα της απεργιακής μέρας που δεν πέρασαν στην χτεσινή ανταπόκριση.

Αυτό που θεωρείται όμως το δυνατό σημείο του σαμαρά, ο κοινωνικός αυτοματισμός κι η απάθεια της πλειοψηφίας, μπορεί να του γυρίσει μπούμερανγκ αυτή τη φορά. Όχι επειδή θα τον ρίξουνε οι δυο κυβερνητικές εταίρες, που ψάχνουν τρόπο να αποφύγουν τις εκλογές, χωρίς να γίνουν ρεζίλι, και ρεζιλεύονται χειρότερα έτσι. Ούτε εξαιτίας της δύναμης των δημοσιογράφων και του μέσου να αγγίζει μέχρι και το μέσο απαθή τηλεθεατή, που ανησυχεί για το αν θα δει τον τελικό της Α1 και το κύπελλο συνομοσπονδιών.

Αλλά γιατί η υπόθεση της ερτ μπορεί να συσπειρώσει τον κόσμο, να γίνει η αιχμή του δόρατος για το λαϊκό κίνημα και η πρώτη ήττα που θα υποστεί η τακτική της κυβέρνησης με τους αστραπιαίους πολέμους (blitzkrieg) στις κατακτήσεις των εργαζομένων.

Τηρουμένων όλων των αναλογιών, όπως τόνιζε τις προάλλες και ο μπογιό, ο σαμαράς ακολουθεί την τακτική του χίτλερ –ξεπερνώντας και τους γνήσιους πολιτικούς απογόνους του ναζισμού- κι η σοσιαλδημοκρατία πολιτική κατευνασμού απέναντι στο (υγιές) κεφάλαιο, επιδιώκοντας μια άλλη διαπραγμάτευση για το μνημόνιο και καλύτερους όρους ανακωχής στον ταξικό πόλεμο.

Η ερτ απέχει πολύ βέβαια από μια μικρογραφία έστω του στάλινγκραντ. Μπορεί να γίνει όμως η αφορμή, κάτι σαν το ελ αλαμέιν (που δεν έκρινε τον πόλεμο, αλλά απέδειξε πως μπορούν να τον χάσουν οι ναζί, κατά τον τσώρτσιλ) για να ‘χουν κάτι να διηγούνται οι αστοί ιστοριογράφοι, όταν θα ξαναγράψουν τη σύγχρονη ιστορία.

Το πραγματικό στάλινγκραντ καλούμαστε να το στήσουμε εμείς. Και εδώ το κόμμα έχει κάνει μια σημαντική προσπάθεια, καταρρίπτοντας δημοφιλή αντικομουνιστικά στερεότυπα. Ότι το κουκουέ σνομπάρει όποιον αγώνα δεν ελέγχει, ότι φοβάται την αντίθετη άποψη –αν και την ίδια στιγμή τη φιλοξενεί στη συχνότητά του- κτλ. Το κόμμα γίνεται στυλοβάτης του αγώνα, κερδίζει πόντους και στους πιο καχύποπτους, μπαίνει στο μάτι των μονοπωλίων που ελέγχουν τη digea και ρίχνουν το ψηφιακό σήμα του 902.

Και το κυριότερο αναδεικνύει μορφές-είδωλα σαν το μιχάλη χάρο -το απόλυτο τρολ της εργατικής τάξης, όπως έγραψε χαριτολογώντας ο τοτέμ- που δούλευε ψιλό γαζί τους λογοκριτές της εταιρίας. Πότε τους χρονομετρούσε για να δει αν θα ‘καναν ρεκόρ, πότε τους εξηγούσε πως θα ακολουθούσε μαγνητοσκοπημένη μετάδοση, για να μη μπερδευτούν και μας ξαναρίξουν, πότε τους ειρωνευόταν γιατί αργούσαν να πάρουν χαμπάρι τη σύνδεση με την ερτ και να κατεβάσουν το διακοπτάκι -γιατί ο λογοκριτής είναι παραδοσιακά από τις χειρότερες ράτσες ηλίθιων.

Κάποιες δυνάμεις επιμένουν να στοχεύουν σε μίνιμουμ στόχους και «να μην τα παραπέμπουν όλα στο απώτερο (σοσιαλιστικό) μέλλον». Αλλά όποιος θέλει να έχει παρόν και μέλλον δεν μπορεί να στρέφει το βλέμμα του στο παρελθόν και την υπεράσπισή του. Όποιος μιλάει για δημόσια αγαθά, δε μπορεί να αποφεύγει να ανοίξει τη συζήτηση «τι δημόσιο τομέα θέλουμε και σε τι κοινωνία θα τον φτιάξουμε». Η υπεράσπιση της ερτ δε μπορεί να γίνει από νοσταλγική σκοπιά για τον εξάντα και την αλεξάνδρεια που χάνουμε. Ο αγώνας της ερτ επιβάλλεται να απλώσει τα όριά του, και να γίνει υπόθεση όλης της κοινωνίας, από τη σκοπιά της αλλαγής της τελευταίας και μιας συνολικής εναλλακτικής προοπτικής.

Μόνο έτσι μπορεί να νικήσει. Μόνο έτσι μπορούμε να καταστήσουμε ρεαλιστική την επιδίωξη του αδύνατου και να βαδίσουμε στα τιρινινί της νέας εποχής. 

Χωρίς εσένα δε θα τιρινινί, εργάτη μπορείς με πάλη ταξική.