Η θέση για την άρνηση συμμετοχής των ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις - Αλ. Παπαρήγα (ΚΟΜΕΠ)

Επιτρέψτε μου να εκθέσω καταρχήν την πείρα του ΚΚΕ από τη συμμετοχή του σε αστικές κυβερνήσεις, μια πείρα που είναι ακόμα πιο πλούσια όσον αφορά την Ευρώπη γενικότερα. Δεν πρόκειται για πολύ ειδικές περιπτώσεις, αλλά για γεγονότα και αποτελέσματα που προσφέρουν γενικευμένα συμπεράσματα και επιβεβαιώνουν ένα ζήτημα: ότι την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, το ΚΚ δεν έχει κανένα λόγο να αναλαμβάνει ευθύνες σε αστική κυβέρνηση ή γενικότερα σε μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης. Για όσο διάστημα η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της δεν έχουν την εξουσία στα χέρια τους, το ΚΚ πρέπει να είναι δύναμη αντιπολίτευσης και από αυτή τη θέση να πραγματοποιήσει τον πρωτοπόρο ρόλο του στο κίνημα, αξιοποιώντας βεβαίως όλες τις μορφές πάλης - και το αστικό κοινοβούλιο.

Η συμμετοχή σε μια αστική κυβέρνηση συνιστά λάθος που δεν διορθώνεται εύκολα και μπορεί να αποδειχθεί ανεπανόρθωτο.

Το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν εκτίμησε σωστά τις εξελίξεις λίγο πριν και μετά τον πόλεμο ως απόρροια προβλημάτων στη στρατηγική του, το γεγονός ότι δεν εκτίμησε ως όφειλε τις προθέσεις των Άγγλων ιμπεριαλιστών, αυτό δεν αναιρεί την αναντικατάστατη προσφορά του στα χρόνια της εθνικής αντίστασης, στην απελευθέρωση της Ελλάδας.

Μεταπολεμικά στην Ευρώπη υπάρχει μόνο αρνητική εμπειρία από τη συμμετοχή ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις, που συνήθως γίνονται είτε κάτω από την πίεση αντικειμενικών παραγόντων και συνθηκών είτε ως αποτέλεσμα κοινοβουλευτικών αυταπατών και πάνω απ' όλα κάτω από την επίδραση και κυριαρχία οπορτουνιστικών αντιλήψεων και πρακτικών.


Τα κομμουνιστικά κόμματα στη Γαλλία και την Ιταλία μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως και πριν λίγα χρόνια πήραν μέρος σε αστικές κυβερνήσεις. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα που να επιβεβαιώνει ότι χάρις στη συμμετοχή τους άλλαξε ριζικά η ζωή των λαών ή ότι κατάφεραν να ανακόψουν το συμβιβασμό, την πολιτική γραμμή της σοσιαλδημοκρατίας. Ύστερα από κάθε τέτοια συμμετοχή τα ΚΚ έχαναν δυνάμεις προς τη σοσιαλδημοκρατία, αδυνάτιζαν γιατί ακριβώς αναδεικνύονταν συνυπεύθυνα, αλλά και γιατί μια τέτοια συνεργασία ασκεί μεγαλύτερη πίεση πάνω στα ΚΚ απ' ότι τα ίδια μπορούν να ασκήσουν πάνω στη σοσιαλδημοκρατία.

Το ΚΚΕ διαθέτει και σύγχρονη εμπειρία από ένα είδος ιδιόμορφης συμμετοχής σε δύο διαδοχικές κυβερνήσεις το 1989-1990, στην πρώτη περίπτωση με το φιλελεύθερο κόμμα (ΝΔ) και στη δεύτερη και με τη σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ). Η συμμετοχή στην κυβέρνηση έγινε για πολύ ειδικούς λόγους, καθώς ήταν αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνησης ύστερα από εκλογές, σύμφωνα δε με το νόμο έπρεπε να μεσολαβήσει ένα μικρό χρονικό διάστημα ως την επόμενη εκλογική αναμέτρηση για να μην παραγραφεί ένα πολιτικό σκάνδαλο που επικεφαλής -σύμφωνα με το κατηγορητήριο- αναφέρονταν ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός. Το Κόμμα μας από τη φύση των δύο αυτών κυβερνήσεων - που ήταν μεταβατικές ως τις επόμενες εκλογές- δεν υποχρεώθηκε σε επιζήμιες υποχωρήσεις αν και ένα μέρος του λαού -καθοδηγημένο από τη σοσιαλδημοκρατία- απέδωσε στο κόμμα πολιτική ανίερης συμμαχίας. Είχαμε ζημιά σε ψήφους, το κυριότερο όμως δεν ήταν αι :ό το γεγονός, όσο το ότι αναπτύχθηκε (σε μια περίοδο που ο οπορτουνισμός είχε σηκώσει κεφάλι μέσα στο κόμμα) η αντίληψη ότι δεν είναι θέμα αρχής η συμμετοχή του κόμματος σε μια αστική κυβέρνηση. Ακόμα όμως χειρότερο ήταν η διάδοση της αντίληψης ότι σε κάποια πολύ κορυφαία στιγμή, που το αστικό πολιτικό σύστημα συναντά εμπόδια, το ΚΚΕ πρέπει να παραμερίσει τη στρατηγική του και να στηρίξει το σχηματισμό κυβέρνησης στη λογική του λεγόμενου μίνιμουμ προγράμματος, που στην πραγματικότητα σε όλες τις περιπτώσεις δεν προκαλεί ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, αντίθετα του παρέχει τη δυνατότητα να ανασυντάξει τις δυνάμεις του.

Πρόσφατα, στα μέσα του 2012, ασκήθηκε στο ΚΚΕ μεγάλη πίεση προκειμένου να υιοθετήσει την επιλογή συμμετοχής σε μια κυβέρνηση της «αριστεράς», όπως ονομάστηκε, με δυνάμεις του οπορτουνισμού που απότομα πήραν μεγάλη κοινοβουλευτική δύναμη, ως αποτέλεσμα αποδιάρθρωσης της σοσιαλδημοκρατίας σε συνθήκες ανερχόμενης φτώχειας, εξ αιτίας της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που ξέσπασε στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη. Η απότομη κοινοβουλευτική άνοδος του οπορτουνισμού δεν έγινε αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας της μεγάλης λαϊκής δυσαρέσκειας, αλλά σε συνδυασμό με την καθοδηγημένη -από μεγάλο αριθμό στελεχών της σοσιαλδημοκρατίας και των μηχανισμών της- μαζική μεταφορά ψήφων. Στη μετακίνηση δυνάμεων προς τον οπορτουνισμό συνέβαλαν και τμήματα της αστικής τάξης που έβλεπαν ότι είναι ανάγκη να διαμορφωθεί -έστω προσωρινά- ένας άλ­λος πόλος στη θέση της σοσιαλδημοκρατίας, πριν οι εργατικές, λαϊκές μάζες τραβήξουν σε πραγματική ριζοσπαστικοποίηση.

Είχαμε σοβαρές εκλογικές απώλειες, λόγω της άρνησης να στηρίξουμε μια τέτοια κυβέρνηση και μάλιστα να πάρουμε μέρος. Χάσαμε το 50% των ψήφων, είτε γιατί ένα μέρος πήγε προς το οπορτουνιστικό κόμμα είτε γιατί κυρίως προτίμησε την αποχή.

Αυτή η εξέλιξη δεν μας φόβισε, όσο και αν προκάλεσε απογοήτευση και σίγουρα ορισμένα πολιτικά τραύματα στο εκλογικό σώμα. Είναι πεποίθησή μας ότι η στάση μας αυτή σε μια περίοδο όπου κυριαρχεί η μοιρολατρία, ο συμβιβασμός, η απογοήτευση, αποτελεί θετική παρακαταθήκη για το λαό, αλλά και για το ίδιο το κόμμα. Αν δεν αντέχαμε την πίε­ση, θα μπαίναμε σε ένα δρόμο ολισθηρό και ανεπίστρεπτο. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει ελπίδα αυτοσυγκράτησης στον κατήφορο.

Ταυτόχρονα πήραμε και ένα καλό μάθημα που πρέπει να το αξιοποιήσουμε. Δεν φτάνει να έχεις επεξεργασμένη σωστή στρατηγική, >>

Η συνέχεια στο τεύχος της ΚΟΜΕΠ 2013/2

Το συγκεκριμένο κείμενο αποτελεί άρθρο της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα που δημοσιεύτηκε στο θεωρητικό περιοδικό της Ένωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας «Μαρξισμός και σύγχρονη εποχή».

Πηγή : Λαϊκή Αντεπίθεση