Η αστική τάξη και το μοντέλο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Του Τάκη Βαρελά

Παρακολουθώντας την αρθρογραφία στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, για ένα «νέο πλειοψηφικό ρεύμα της Αριστεράς με στόχο την διακυβέρνηση της χώρας με σοσιαλιστική προοπτική», μπήκα στον πειρασμό να αναρωτηθώ αν έχει ο ΣΥΡΙΖΑ τέτοια χαρακτηριστικά, τέτοιες θέσεις και πρακτική, προκειμένου να έχει βάση η πολιτική πρόταση για το σοσιαλισμό ή αποτελεί τακτική με στόχο τον εμβολισμό του ΚΚΕ με παράλληλο εγκλωβισμό ψηφοφόρων και φίλων και οπαδών του ΚΚΕ .

Από την άλλη πάλι, η αστική τάξη δεν βλέπω να ανησυχεί με τέτοιου τύπου προτάσεις, ίσα-ίσα κάποια από τα σπλάχνα της κάνουν παιχνίδι μαζί τους στα διάφορα οικονομικά forum, ενώ αλληλοενημερώσεις με επιχειρηματικές ενώσεις δίνουν και παίρνουν τώρα τελευταία (έτσι τον κάνουν το διάλογο στις οικονομίες της αγοράς).

Σε όλους είναι γνωστό ότι ο καπιταλισμός αναγεννιέται διά μέσω των οικονομικών κρίσεων, διαμορφώνοντας ταυτόχρονα το πολιτικό πλαίσιο της παραπέρα ανάπτυξής του.

Στις κρίσεις του καπιταλισμού σήμερα, όλα είναι ανοικτά και όλα έρχονται στην ώρα τους, το θέμα είναι ο συσχετισμός δυνάμεων στη δοσμένη χρονική στιγμή.

Στην ιστορία της πάλης για την κατάκτηση της εξουσίας δύο είναι οι παίκτες:

Η εργατική τάξη από τη μία, η οποία μετρά και ενισχύει της ταξικές δυνάμεις της, κάνει τις συμμαχίες της και διαμορφώνει την τακτική και τη στρατηγική για την κατάκτηση της εξουσίας, έτοιμη να επιβάλει την κυριαρχία της.

Η αστική τάξη, κυρίαρχη τάξη σήμερα, που κατέχει την εξουσία, έχει τα μέσα, έχει ορίσει το πολιτικό πλαίσιο, διαρκώς επικαιροποιεί και, διαμορφώνοντας το πολιτικό σκηνικό, κάνει τις συμμαχίες της έτσι που να διαιωνίζει τη συνέχεια της ύπαρξής της.

Αυτά όσον αφορά την εξουσία της εργατικής τάξης ή του κεφαλαίου.

Πού βρισκόμαστε σήμερα; Η κρίση να δείχνει να μην έχει τελειωμό, η αντίθεση ανάμεσα στην εργασία και στο κεφάλαιο να μεγαλώνει και να εξαφανίζει τους εργαζόμενους χωρίς κανέναν οίκτο ή συμπόνια.

Θα θυμούνται οι παλιότεροι τη ρήση του μεγαλοβιομήχανου του περασμένου αιώνα Μποδοσάκη. Όταν τον ρωτούσαν με ποιον ήταν πολιτικά, απαντούσε: «Εγώ είμαι πάντα με το γκουβέρνο»! Με την κυβέρνηση δηλαδή.

Τα είπε όλα ο Μποδοσάκης!

Δεν τον ένοιαζε ποιος, τι, από πού, τι χρώμα και τι θεό προσκυνά ο καθένας.

Αυτός ήταν με την κυβέρνηση.

Ήξερε και από κόμματα και από πολιτικούς και από κυβερνήσεις και οικονομικές συμμαχίες και από ευρωπαϊκά και αμερικανικά και τούρκικα συμφέροντα.

Πάνω από όλα όμως ήξερε το συμφέρον του, ήξερε πώς να διαχειρισθεί τις κρίσεις, οικονομικές και πολιτικές, ήξερε πώς να κλείνει πολιτικές συμφωνίες, ικανές να διαχειρισθούν το συμφέρον της τάξης του.

Σήμερα, όλοι γνωρίζουν ότι τα κόμματα που διαχειρίστηκαν το γκουβέρνο των Μποδοσάκηδων είναι κουτσά άλογα και δεν πείθουν μακροπρόθεσμα ούτε σε στημένη κούρσα.

Ο κύβος λοιπόν ερρίφθη, οι κανόνες στα διεθνή πρότυπα διαχείρισης, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί (ΕΕ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ κλπ.) είναι εδώ.

Το πολιτικό πλαίσιο που ορίζει το κέρδος ως συστατικό στοιχείο ύπαρξης της αστικής τάξης κυριαρχεί, το Ευρωπαϊκό Κόμμα της Αριστεράς καλά τα πάει στη Δανία, καιρός να αρμενίσουμε κατά το ρωμαίικο με την κυβερνώσα αριστερά.

Τι λοιπόν λείπει από τη χώρα μας; Ένα νέο άλογο.

Δεν είναι δα και δύσκολο η αστική τάξη να μοντάρει ένα συστημικό άλογο τύπου ΣΥΡΙΖΑ, με πέντε από εδώ και πέντε από εκεί, λίγο ροζ, λίγο πράσινο και καμία δεκαριά βούλες πουά, μια στρατιά εργατοπατέρων, μια καλή καμπάνια στα ΜΜΕ και έτοιμο το μοντέλο. Έτοιμο το μοντέλο να βγει στην αγορά, επιβεβαιώνοντας τη γνωστή ρήση του προέδρου της «L' OREAL»:

 «Στα εργοστάσιά μας παράγουμε κρέμες και στα φαρμακεία πουλάμε ελπίδες».

Στην ελπίδα, με την έννοια της επιθυμίας, της προσδοκίας του λαού, διαμορφώνεται το νέο πλαίσιο εγκλωβισμού του λαού. Σε αυτό έχει βάλει το χεράκι της και η αστική τάξη, η οποία γνωρίζει από καιρό τις θέσεις και τα όρια όλων των μορφωμάτων που προέκυψαν από τη διάσπαση του ΚΚΕ και σήμερα βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ, προσδιορίζοντάς τους:

1. Ως έναν πολιτικό οργανισμό που είναι διατεθειμένος να κυβερνήσει στα πλαίσια των θεσμών που η ίδια γέννησε, συντηρεί και αναπαράγει το συμφέρον της.
2. Η αστική τάξη είναι διατιθέμενη σε αυτήν την Αριστερά να κάνει κάποιες πρόσκαιρες εκπτώσεις, τέτοιες που να ισχυροποιούν την πολιτική της θέση στο μέλλον, χτίζοντας μαζί της πολιτικά αναχώματα προστασίας για λογαριασμό της.
3. Η αστική τάξη βρήκε στον ΣΥΡΙΖΑ έναν πολύτιμο πολιτικό σύμμαχο που δεν αντιτίθεται κατ' αρχήν στο ρόλο και την ύπαρξή της, τουναντίον είναι διατιθέμενος να διαχειριστεί τα συμφέροντά της επάξια, στην Ελλάδα και διεθνώς.
4. Ιδιαίτερα όταν αυτή η Αριστερά είναι εκπαιδευμένη για χτυπήματα στο ΚΚΕ κάτω από τη ζώνη επικαλούμενη το παρελθόν της.
5. Ως κυβερνώσα αριστερά είναι ικανή να φτάσει την εργατική τάξη στην εξαθλίωση, ακόμη και στον κινέζικο «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», εφόσον αποδέχεται την οικονομία της αγοράς.
6. Έχει συστημικά «ανατρεπτικά» χαρακτηριστικά, τα οποία τα έχει ανάγκη το καπιταλιστικό σύστημα, προκειμένου να εκσυγχρονισθεί και να ρυθμίσει τις αντιθέσεις της μέσα από το σφαγιασμό των κατακτήσεων της εργατικής τάξης.
7. Ξερνάει ραφιναρισμένο αντικομμουνισμό, φτάνοντας στα όρια της προσωπικής βλακείας, μέχρι που στελέχη του να αρνούνται ακόμη τη λεγόμενη «ιστορική» τους διαδρομή στο ΚΚΕ (αυτή και αν είναι δήλωση μετανοίας προς την αστική τάξη).
8. Η αστική τάξη γνωρίζει τη δεκτικότητα αυτής της αριστεράς, που δείχνει να συνεργάζεται μαζί της μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα (Συλλογικές Συμβάσεις), αναγνωρίζοντάς τους ως καλούς συνομιλητές, που πάνω κάτω μπορούν να τα βρουν, με αποτέλεσμα να πρωτοστατούν ακόμη και στη μείωση μισθών και απολύσεων.
9. Το σημαντικότερο που αναγνωρίζει σε αυτήν την αριστερά η αστική τάξη είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Συν αυτόν δεν δέχονται την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης να καταργήσει την εκμετάλλευσή της.
10. Η αστική τάξη αναβαθμίζει και αποδέχεται τον ΣΥΡΙΖΑ ως συστημικό κόμμα που έχει την ικανότητα, με τη στήριξή της, να διαχειρισθεί τα συμφέροντά της άμεσα, αλλά και με μεταλλάξεις μακροπρόθεσμα.
11. Αναγνωρίζει στον ΣΥΡΙΖΑ τα χαρακτηριστικά ενός κόμματος που λειτουργεί και κατανοεί τους κανόνες της αγοράς και, με τα επικοινωνιακά μέσα που ίδια κατέχει και του προσφέρει, μπορεί και τον προσαρμόζει στις ανάγκες της.
12. Ο ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει ως πλουραλιστικό κόμμα, όπου ο κάθε πικραμένος έχει την ομάδα του, το ρεύμα του, την τάση του, τη θέση και τη στάση του, λες και έχει πρόβλημα η αστική τάξη από την πολυλαλιά, ίσα – ίσα που την βολεύει κιόλας
13. Η αστική τάξη δεν ρισκάρει. Βγάζει δόντια μπροστά στον κίνδυνο να διαμορφωθούν συνθήκες σε βάρος της. Εδώ έχουμε χαϊδέματα και εκπαιδευτικά ταξίδια στην Αργεντινή και τη Βραζιλία.

Ναι, η κρίση μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να φέρει τα πάνω κάτω και ο εξαθλιωμένος λαός να πάρει την υπόθεση της ζωής στα χέρια του.

Αυτό η αστική τάξη το γνωρίζει και σαφώς παίρνει τα μέτρα της.

Η πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβερνώσα αριστερά δεν εγκυμονεί κινδύνους για την αστική τάξη, στην ουσία βρίσκεται ακριβώς μέσα στο πλαίσιό της και στη στόχευσή της με τρεις παραμέτρους.

• Αποσυμπίεση του πολιτικού συστήματος από το διογκούμενο θυμό και την αγανάκτηση. Δημιουργία αναχωμάτων για να μη στραφεί η αγανάκτηση σε όφελος των ταξικών δυνάμεων και ιδιαίτερα του ΚΚΕ.
• Ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο υπάρχον πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης, αντικαθιστώντας την ανικανότητα των υπαρχόντων αστικών κομμάτων.
• Ισχυροποίηση της εξουσίας της αστικής τάξης, σε πολιτικό και κατ' επέκταση οικονομικό και ιδεολογικό επίπεδο, στο πλαίσιο των νέων γεωπολιτικών συμφερόντων που διαμορφώνονται στη χώρα μας και την περιοχή γενικότερα.

Σε αυτό το κάδρο, με το λαό στον τοίχο, το ΚΚΕ δεν πρόκειται να συναντηθεί.
Στο μόνο έργο που του ταιριάζει να είναι είναι στο έργο της πάλης για τη διαμόρφωση της λαϊκής συμμαχίας για τη λαϊκή εξουσία.

Στηρίζει την εργατική τάξη που σήμερα ζει στην εξαθλίωση, στην ανεργία και την ηθική καταβαράθρωση, ψάχνοντας το βηματισμό της για να σαρώσει όλη τη σαπίλα του καπιταλιστικού συστήματος μια για πάντα.

Γι' αυτόν τον αγώνα παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις.



902.gr