Το ουσιαστικό σταυροδρόμι των πιστών.

Πριν αιώνες, στο κήρυγμα της εκκλησίας, βρίσκαμε λόγια σαν τα παρακάτω: “Οι άρπαγες και οι άδικοι δεν θα αναστηθούν για να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τον Χριστό και να κριθούν, αλλά ευθύς για να καταδικαστούν [...], διότι και στην εδώ ζωή ποτέ δεν είχαν έρθει πραγματικά πρόσωπο με πρόσωπο με τον Χριστό [...]. Οι τεράστιες περιουσίες είναι στην πραγματικότητα κοινές, αφού προέρχονται από τα κοινά ταμεία της φύσης που έφτιαξε ο Θεός. Πως λοιπόν δεν είναι πλεονέκτης αυτός που οικειοποιείται τα κοινά, έστω κι αν δεν είναι σαν εκείνον που αρπάζει φανερά τα ξένα; [...] Κανείς δεν θα μπορέσει να αποφύγει την ποινή, αν δεν δεχτεί στη ζωή του τους φτωχούς.”¹

Σήμερα, στις εκκλησίες, υπάρχει μια τάση να στρογγυλοποιούνται ή να αποσιωπούνται μια σειρά από ζητήματα, που θα προκαλούσαν την αστική ή μικροαστική νοοτροπία που έχει καλλιεργηθεί στους πιστούς. Τα κυριολεκτικά λόγια του Ιησού: “Ευκολότερο είναι να περάσει καμήλα μέσα από βελονότρυπα, παρά να μπει πλούσιος στη βασιλεία του Θεού” (Λουκ. 18:25), προτιμάται να ερμηνεύονται σαν συμβολικά. Γενικά, υπάρχει μια τάση, η χριστιανική πίστη να απονευρώνεται από όλα τα ριζοσπαστικά της στοιχεία.
Ο Ησαϊας καταγράφει ποιο είδος νηστείας, είναι ευάρεστο στο Θεό: “Η νηστεία, όπως εγώ (ο Θεός) τη θέλω, δεν είναι να κακουχείστε για μια μέρα, και το κεφάλι κάτω να το σκύβετε, καθώς το βούρλο, με ρούχα πένθιμα να κάθεστε στη στάχτη… Η νηστεία που θέλω εγώ ειν’ τούτη: Να σπάτε των αδικημένων τα δεσμά, να λύνετε τα φορτία που τους βαραίνουν, τους καταπιεσμένους ν’ απελευθερώνετε και να συντρίβετε κάθε ζυγό.“ (Ησ. 58:5-6).
Οι πιστοί σήμερα βρίσκονται μπροστά σε ένα ουσιαστικό στραυροδρόμι: ή θα είναι έμπρακτα και χωρίς περιστροφές, με το μέρος των καταπιεσμένων, των φτωχών, και των αδικημένων, αναζητώντας και επισημαίνοντας τα αίτια που δημιουργούν τις σχέσεις εκμετάλλευσης και υποστηρίζοντας την προοπτική μιας, διαφορετικής και δίκαιης κοινωνίας απελευθερωμένης από την ανισότητα, την αδικία και την εκμετάλλευση, ή τελικά θα μετατρέψουν την εκκλησία, σε έναν ψευτοπνευματικό οργανισμό, που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών, και που θα είναι ουσιαστικά άχρηστος και επιζήμιος για τον άνθρωπο που αγωνίζεται και φτύνει αίμα καθημερινά, για να μπορέσει να επιβιώσει.

Όπως είχε γράψει ο βραζιλιάνος επίσκοπος, Αντόνιο Φραγκόζο: “Ο χριστιανός που θέλει να είναι συνεπής με την πίστη του οφείλει να στρατευθεί στον αγώνα για την απελευθέρωση των αδελφών του Χριστού, για την απελευθέρωσή τους από την πείνα, την αρρώστεια, τη δυστυχία, την καταπίεση… Ο χριστιανός που δεν αγωνίζεται για τη δικαιοσύνη είναι μια μετριότητα, μια καρικατούρα της εικόνας του Θεού.”²
Λέει ο Κύριος: “Μισώ, αηδιάζω τις γιορτές σας! Δε με αγγίζουν πια τα πανηγύρια σας… Πάψτε πια να με ξεκουφαίνετε με τους ύμνους σας. Τον ήχο από τις άρπες σας δεν θέλω πια να τον ακούω. Αντί γι’ αυτά, ας ρεύσει σαν νερό το δίκαιο άφθονο και η δικαιοσύνη σαν χείμαρρος αστείρευτος.”
Αμώς 5:21, 23-24


1. Γρηγόριος Παλαμάς, PG 151, 161C-165B. Βλ. Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Κοινωνική δικαιοσύνη και Ορθόδοξη θεολογία, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2006
2. Αντόνιο Φραγκόζο, Ευαγγέλιο και Κοινωνική Επανάσταση, Αθήνα, σελ.14-19




Πηγη