Αλήθειες και ψέματα για την Λιβύη

Από τον Ριζοσπάστη

«Επί εβδομάδες ο Μουαμάρ Καντάφι έσφαζε τον λαό του. Στα καριοφίλια των εξεγερμένων, ο Λίβυος δικτάτωρ απαντούσε με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, επιθέσεις τεθωρακισμένων και μισθοφόρους που σκότωναν αδιάκριτα... Στην Ελλάδα των μεγάλων ευαισθησιών και των αριστερών χάπενινγκ δεν κουνήθηκε φύλλο για τις σφαγές των αμάχων Λίβυων....Μόλις το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφάσισε Παρασκευή να απαγορεύσει τις πτήσεις πάνω από τη Λιβύη, αμέσως το ΚΚΕ διοργάνωσε το πρώτο του συλλαλητήριο την Κυριακή». (Π. Μανδραβέλης στη χτεσινή «Καθημερινή»).

Χτεσινό ρεπορτάζ του απεσταλμένου της ΝΕΤ στην περιοχή της Βεγγάζης στη Λιβύη ανέφερε τα εξής: Αξιωματικοί ξένης χώρας προσπαθούν να οργανώσουν τους αντικαθεστωτικούς, να τους εξοπλίσουν και αν δεν υπήρχαν τα γαλλικά αεροπλάνα, ο Καντάφι θα έκανε περίπατο. Οτι στο συγκεκριμένο σημείο που ήταν ο ρεπόρτερ οι αντικαθεστωτικοί αριθμούσαν γύρω στους 100 ανθρώπους.

Προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα. Τι έγινε στη Λιβύη; Πρόκειται πράγματι για λαϊκή εξέγερση με παλλαϊκά χαρακτηριστικά; Γιατί ακόμη και σε σύγκριση με τον ξεσηκωμό σε Αίγυπτο και Τυνησία μαζική λαϊκή δράση στη Λιβύη δεν προκύπτει. Δε γέμισαν οι πλατείες λαό. Οι απεσταλμένοι των μεγάλων καναλιών δεν μπόρεσαν να στοιχειοθετήσουν ξεσηκωμό όπως σε Αίγυπτο, Τυνησία. Αλλωστε, σε Αίγυπτο και Τυνησία, από το 2008 υπάρχουν εκτεταμένες εργατικές απεργίες, εργατικοί ξεσηκωμοί. Στη Λιβύη όχι. Αλλωστε, ο Καντάφι χτύπησε αλύπητα τις κομμουνιστικές ιδέες. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Λιβύη δεν μπόρεσε να υπάρξει Κομμουνιστικό Κόμμα.

Τι δουλειά έχουν αξιωματικοί ξένης χώρας στη Λιβύη να οργανώνουν τους αντικαθεστωτικούς, να τους εξοπλίζουν για να ανατρέψουν τον Καντάφι; Επομένως, ο δημοσιολόγος φτιάχνει πραγματικότητες όταν ανακαλύπτει «εξεγέρσεις», προκειμένου να δικαιολογήσει τον πόλεμο. Δε λέει όλη την αλήθεια. Από την πρώτη στιγμή του πολέμου στη Λιβύη γράψαμε ότι αυτός γίνεται για τα πετρέλαια εν μέσω βαθιάς οικονομικής κρίσης, η αντιμετώπιση της οποίας, εκτός από καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, αναζητεί τομείς επένδυσης υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων. Εδώ εκφράζονται οξύτατες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις (θα τις δείξουμε παρακάτω). Σ' αυτό το παζάρι συμμετέχει και η αστική τάξη της Ελλάδας. Τα υπόλοιπα περί υπεράσπισης του λαού της Λιβύης από το δικτάτορα που, σημειωτέον ήταν φίλος όλων των καπιταλιστικών κρατών, είναι η προπαγάνδα και το πρόσχημα δικαιολόγησης του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Ο Καντάφι πάντα ήταν αυτός που είναι. Τώρα το ανακάλυψαν; Επίσης, από την πρώτη στιγμή γράψαμε ότι οι ιμπεριαλιστές υποδαυλίζουν εσωτερικές αντιθέσεις στις χώρες που θέλουν να επέμβουν. Δεν είναι τυχαίο ότι η Γαλλία αναγνώρισε τους αντικαθεστωτικούς, η Γαλλία άρχισε τον πόλεμο. Τα ίδια έκαναν και στα Βαλκάνια. Εστειλαν Γερμανούς μισθοφόρους στην Κροατία ενάντια στην ενιαία Γιουγκοσλαβία, η Γερμανία αναγνώρισε την απόσχιση της Κροατίας και της Σλοβενίας και στη συνέχεια άρχισε ο πόλεμος και ο διαμελισμός. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αντικαθεστωτικοί είναι στην ανατολική Λιβύη περιοχή δράσης βρετανικών και γαλλικών μονοπωλίων πετρελαίου. Αυτά ο κύριος δημοσιολόγος τα αποσιωπά, κάνει πως δεν τα ξέρει. 

Επομένως, για ποια έλλειψη «ευαισθησίας» κατηγορεί το ΚΚΕ; Γι' αυτήν που θα έδινε άλλοθι στις ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις ξένων δυνάμεων ως προπομπό για να εξαπολυθεί ο πόλεμος. Οσο για την πραγματική αιτία του πολέμου, ορισμένα στοιχεία των χτεσινών «Νέων» που μας επιβεβαιώνουν απόλυτα, είναι αποκαλυπτικά. Ας τα δούμε.

«Ηταν την περασμένη Τρίτη, υποστηρίζουν οι "Τάιμς της Ασίας" όταν, σε συνέντευξή του στη γερμανική τηλεόραση, ο Καντάφι είπε:

"Τα πετρελαϊκά μας συμβόλαια θα πάνε σε ρωσικές, κινεζικές και ινδικές εταιρείες". Δηλαδή σε χώρες - μέλη της BRIC. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι τέσσερις από τις πέντε αποχές στο ψήφισμα 1973 του ΟΗΕ προήλθαν από αυτές τις χώρες (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα). Επιβεβαιώνονται έτσι οι "κυνικοί" οι οποίοι, πίσω από κάθε πόλεμο των μεγάλων δυνάμεων που μπορούμε να θυμηθούμε, βλέπουν πάντα το πετρέλαιο. Και απογυμνώνονται ηθικά όσοι επικαλούνται ανθρωπιστικά ιδεολογήματα.

Η Λιβύη είναι η μεγαλύτερη πετρελαϊκή οικονομία της Αφρικής, πιο μεγάλη ακόμη και από τη Νιγηρία και την Αλγερία. Διαθέτει αποδεδειγμένα αποθέματα πετρελαίου 46,5 δισ. βαρελιών (δεκαπλάσια από τα αιγυπτιακά), που αντιστοιχούν στο 3,5% των παγκόσμιων αποθεμάτων. Πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, παρήγε 1,5 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως, με στόχο να φτάσει στα διπλάσια. Το πετρέλαιό της είναι εξαιρετικής ποιότητας και πολύ χαμηλού κόστους παραγωγής (μόλις ένα δολάριο το βαρέλι) (σ.σ. να η διέξοδος υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων για αντιμετώπιση της κρίσης).

Οταν ο Καντάφι απείλησε τις μεγάλες δυτικές εταιρείες, κατέστησε σαφές πως το παιχνίδι σύντομα θα τελείωνε για τη γαλλική Total, την ιταλική ENI, τη βρετανική BP, την ισπανική Repsol, την Exxon Mobil, τη Chevron, την Occidental Petroleum, την Hess και την Conoco Phillips. Οχι όμως και για την κινεζική CNPC, η οποία απορροφά το 11% των λιβυκών εξαγωγών πετρελαίου (σ.σ. να οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις)... Υστερα από αυτό το "Who is who" γίνεται κατανοητό γιατί τα μεγάλα ευρωπαϊκά και αγγλοαμερικανικά πετρελαϊκά συμφέροντα έπρεπε να αναλάβουν ηγετικό ρόλο στην "ανθρωπιστική επέμβαση". Καθεμιά από τις χώρες που αντιπροσωπεύουν αυτά τα συμφέροντα έσπευσε να εξασφαλίσει μια θέση στη μετά Καντάφι εποχή».