Η κορυφή του παγόβουνου

Εντάξει, καλά κάνουν οι φυλλάδες και ασχολούνται με την διασπάθιση δημοσίου χρήματος που κάνουν οι πολιτικοί μας ταγοί –απ’ τις «κουρτίνες» της Διαμαντοπούλου μέχρι το Ιντερνετ του Ν. Κακλαμάνη- ακόμα και να αφήνουν υπονοούμενα για το «πόθεν έσχες» πολιτικών προσώπων.

Αυτές όμως οι περιπτώσεις δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, για να μην πούμε ότι έτσι εκτονώνεται η λαϊκή οργή για την λεηλασία της δημόσιας περιουσίας που έχει γίνει εδώ και δεκαετίες.
Αν ήθελαν να ήταν σωστοί οι δημοσιογράφοι ας έψαχναν ποιοι πολιτικάντηδες είναι κάτοχοι οφ σορ εταιρειών, από πού προέρχονται τα ποσά που διακινούνται απ’ αυτές, ας εντόπιζαν πόσες χαριστικές ρυθμίσεις έκαναν στο κοινοβούλιο τους για εφοπλιστές και λοιπούς πλουτοκράτες και πόσα κόστισαν αυτές στο ελληνικό δημόσιο.
Αν το έκαναν αυτό θα κατέληγαν αναγκαστικά στην θέση που έχουμε διατυπώσει επανειλημμένα απ’ το μπλογκ μας:

«Τι είναι η βουλή; Ένα απέραντο εκτροφείο σκανδάλων είναι. Μια τεράστια βιομηχανία ρυθμίσεων που ευνοούν τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Πότε τα καπιταλιστικά συμφέροντα ως συνόλου και πότε τα συμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων καπιταλιστών.
Αλλωστε, καθεμιά από τις μεγάλες καπιταλιστικές φαμίλιες έχει το δικό της «λόμπι» μέσα στη Βουλή. Με βουλευτές τουλάχιστον από τα δυο μεγάλα κόμματα (ενίοτε και από τα μικρότερα). Τους ταΐζουν καλά, φροντίζουν να τους χρηματοδοτούν τον προεκλογικό τους αγώνα, για να τους έχουν διαθέσιμους όταν τους χρειάζονται.

Ασπόνδυλα είναι, γυμνοσάλιακες είναι, σκουλήκια είναι, έμαθαν όμως να είναι καλοί παίκτες. Πρεζόνια της εξουσίας που ξέρουν να χειρίζονται τον εαυτό τους και τους γύρω τους».

Θέλουμε να πούμε δηλαδή, ότι το να στρέφεσαι αποκλειστικά ενάντια στην Διαμαντοπούλου ή στον Σπηλιωτόπουλος αφήνεις στο απυρόβλητο το πολιτικό σύστημα.
Οι πολιτικάντηδες είναι «αναλώσιμοι» και η αστική δικτατορία που ζούμε δεν ενδιαφέρετε καθόλου για την προσωπική τους τύχη.
Αν κάποιους τους θεωρήσουν «καμένους» τους πετούν στην άκρια και τους αντικατασταίνουν. Το πρόβλημα του συστήματος θα ήταν αν το ίδιο άρχιζε να αμφισβητείται μαζικά.
Και οι προσωπικές επιθέσεις σε πολιτικούς –δεν λέμε φυσικά ότι δεν πρέπει να γίνονται- αν δεν συνδυάζονται με την διαπίστωση ότι το παρόν πολιτικό σύστημα δεν εκσυγχρονίζετε παρά μόνο ανατρέπετε, ελάχιστη σημασία έχουν για το πολιτικό κατεστημένο.