Ένα σύστημα σε κρίση ..... Μέρος Α'

Η ιστορία των καπιταλιστικών κρίσεων δεν είναι καινούργια !
Κάθε φορά η ίδια ιστορία.... Λες και έχουμε πιαστεί ως ανθρωπότητα μέσα σε μια χρονοπαγίδα (Time Loop), και κάθε φορά όταν το σύστημα απλά πατάει Reset με όλες τις γνωστές συνέπειες για τον παγκόσμιο πληθυσμό, ξαναβρισκόμαστε μετά από λίγο (όσοι επιζήσουμε) στην καπιταλιστική αφετηρία, ώστε να ξεκινήσουμε τον οικονομικό κύκλο ξανά από την αρχή !

Και ενώ από την μια, η αστική τάξη μη μπορώντας φυσικά να διορθώσει τα ριζικά λάθη του Καπιταλισμού, αποκρυπτογραφεί τις κοινωνικές αντιδράσεις και γίνεται ολοένα και πιο αποτελεσματική στον ευνουχισμό της κοινωνικής συνείδησης (και παράλληλα πιο αδίστακτη), από την άλλη, οι λαοί όχι μόνο δεν αντιλαμβάνονται πως είναι στην ουσία τα όργανα πλουτισμού της αστικής τάξης, αλλά δείχνουν να μην είναι ιδιαίτερα επιμελείς μαθητές του μεγάλου καπιταλιστικού σχολείου, ξεχνώντας την ιστορία ! Ασχέτως εαν υπάρχουν πάντα οι "γραφικοί", που προσπαθούν να κρατήσουν τις μνήμες ζωντανές......

Η κρίση του συστήματος

1944 - 1973 : Τα χρόνια της Ανάπτυξης που οδήγησαν στην Κρίση Υπερπαραγωγής

Το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, βρίσκει την Ευρώπη, την Ρωσία και την Άπω Ανατολή κατεστραμμένες, πράγμα που ευνόησε την αστική τάξη των Ηνωμένων Πολιτείων της Αμερικής να παρουσιαστεί ως μια ασυναγώνιστη παγκόσμια υπερδύναμη (η οποία παράλληλα έψαχνε την ευκαιρία να επενδύσει τα πλεονάσματα κεφαλαίων που διέθετε ακόμα).

Στοιχείο που έτρεξε να το εκμεταλλευτεί δεόντος μέσω της συμφωνίας του Bretton Woods το 1944, σύμφωνα με την οποία το δολάριο καθίσταται ως το μοναδικό παγκόσμιο νόμισμα ! Μονάχα το δολάριο θα μπορούσε στο εφεξής να ανταλλάσεται με χρυσό και τα υπόλοιπα νομίσματα είχαν σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία με το νόμισμα των ΗΠΑ ! Ως εργαλεία για την διασφάλιση της αμερικάνικης κυριαρχίας και μονεταριστικής σταθερότητας του πλανήτη, καθορίζονται η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο !

Στην Ευρώπη μέσω του σχεδίου Μάρσαλ δημιουργήθηκε ένα απο τα μεγαλύτερα σχέδια ανασυγκρότησης και επενδύσεων, το οποίο κατάφερε να δώσει από την μια, την διέξοδο στα αδιάθετα αμερικάνικα κεφάλαια και απο την άλλη να δέσει την Ευρώπη στο άρμα των ΗΠΑ, απομακρύνοντας την έτσι απο τον κίνδυνο εξ ανατολάς ! Το ίδιο ακριβώς εφαρμόστηκε και σε χώρες της Ασίας όπως τις Ιαπωνία, Ν.Κορέα, Ταιβάν, και άλλες.......

Η στρατιωτική μηχανή των ΗΠΑ που έδρασε στον Β' Παγκόσμιο, τελειοποιήθηκε, και στράφηκε ενάντια στην Σοβιετική Ένωση και τους κομμουνιστές ανα τον κόσμο, όπως επίσης ενάντια στους πετρελαιάδες της Μέσης Ανατολής με την ξεκάθαρη υποστήριξη του Ισραήλ, που αποτελούσε πλέον τον χωροφύλακα της περιοχής. Την ίδια εποχή οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ (σε συνεργασία με διάφορες εγκληματικές ομάδες) δρούσαν σε ολόκληρο τον κόσμο με σκοπό την διάλυση των αντιδραστικών - απέναντι στην πολιτική τους και το καπιταλιστικό σύστημα - τμημάτων της κοινωνίας (συλλόγων, συνδικάτων, κομμάτων και ένοπλων ομάδων), όπως επίσης και εντός της αμερικάνικης επικράτειας ...... Αυτοί είχαν πάρει το μάθημά τους απο τον Μεσοπόλεμο !!!

Παράλληλα η οικονομία των ΗΠΑ που είχε αναθερμανθεί με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, άρχισε να αναπτύσσεται πλέον ραγδαία, με την βρύση των δολαρίων να έχει ανοίξει (καθώς δεν υπήρχε και κανένας έλεγχος) αλλά συνέχιζε να αποτελεί πηγή αστάθειας όπως ακριβώς και πριν τον πόλεμο. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '70, η παραγωγικότητα της βιομηχανίας αυξανόταν με ταχείς ρυθμούς και η εργασία παράλληλα με το κεφάλαιο απολάμβαναν σιγουριά και σταθερότητα. Μάλιστα οι μισθοί αυξάνονταν αντίστοιχα με την παραγωγικότητα και η κατανομή του εθνικού εισοδήματος παρέμενε σταθερή. Για 25 χρόνια οι εργάτες καρπώνονταν, όχι βεβαίως τον πλούτο που παρήγαγαν, αλλά τουλάχιστον ένα ικανοποιητικό κομμάτι του, στοιχείο που οδήγησε και στην διάβρωσή τους  καθώς (κατα τον Rick Wolff) άρχισαν να μετρούν την προσωπική τους ευτυχία με βάση την καταναλωτική τους δύναμη  !!!

Και όμως η στιγμή του κορεσμού της αγοράς, δεν άργησε να κάνει ξανά την εμφάνισή της ..... Όπως λέει χαρακτηριστικά και ο Καρλ Μάρξ,  "οι καπιταλιστικές διεργασίες οδηγούν αναπόφευκτα σε κρίσεις υπερπαραγωγής", καθώς τα μέσα παραγωγής όπως είναι οι βιομηχανίες ή ο ορυκτός πλούτος, είναι ιδιόκτητα ενώ η ίδια η παραγωγή ολοένα και κοινωνικοποιείται .... Η διαδικασία αυτή οδηγεί πρακτικά σε ένα ράλυ ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστών μέχρι τελικής πτώσεως. Η στρατηγική της κάθε επιχείρησης αρχίζει και περιστρέφεται ολοένα και πιο πυκνά, γύρω από την μείωση του κόστους παραγωγής και την συνεχή ορθολογικοποίησή του, έτσι ώστε να παράγονται περισσότερα με τη χρήση λιγότερης εργασίας..... Στόχος γίνεται πλέον η αποκόμιση ολοένα και περισσότερων κερδών από τους ανταγωνιστές της !!! Αυτή η έξαρση των ανταγωνιστικών διαθέσεων, νομοτελειακά οδηγεί σε μια  ΚΡΙΣΗ   ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗΣ , λόγω της αντίθεσης, μεταξύ της αύξησης της παραγωγικότητας απο την μια, και της μείωσης της αγοραστικής δύναμης των ανθρώπων απο την άλλη !

Το φαινόμενο αυτό όπως φαίνεται και στο παραπάνω διάγραμμα (με μπλε η παραγωγικότητα και με ροζ οι πραγματικοί μισθοί), αρχίζει και εμφανίζεται όλο και πιο έντονα από το 1973 και μετά, δίνοντας και το έναυσμα για την πρώτη πετρελαϊκή κρίση, η οποία αποτέλεσε τον προάγγελο πολλών μικρών κρίσεων στην συνέχεια.

Παράλληλα στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και καθώς οι ΗΠΑ ήταν μπλεγμένες σε μια πολυδάπανη πολεμική σύρραξη στο Βιετνάμ (και την Νοτιοανατολική Ασία) και ο εξοπλιστικός συναγωνισμός με την Σοβιετική Ένωση ήταν επίσης μια αρκετά δαπανηρή ιστορία, η Ευρώπη και η Ιαπωνία έδειχναν πως αναρρώνουν απο τις καταστροφές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και έμπαιναν δυναμικά στην διεκδίκηση μεριδίου των αγορών !

Τα δολάρια που είχαν κατακλύσει την Ευρώπη μέσω του σχεδίου Μαρσαλ και άλλων αμερικάνικων δραστηριοτήτων (Ευρωδολάρια) άρχισαν να μετατρέπονται απο τους Ευρωπαίους σε χρυσό, με αποτέλεσμα η FED που μέχρι τότε ήλεγχε το 60% των παγκόσμιων αποθεμάτων σε χρυσό, να καταλήξει να κατέχει μέχρι το 1971 μόνο το 15%.....

Οι τεράστιες ποσότητες δολαρίων χωρίς κανένα αντίκρυσμα σε χρυσό, κινδύνευαν να τινάξουν το δολάριο στον αέρα !!!  Η αντίδραση του προέδρου Νίξον ήταν να άρει το 1971, την μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό, όπως επίσης να εγκαταλείψει τις σταθερές ισοτιμίες δυο χρόνια αργότερα, με αποτέλεσμα το δολάριο να γίνει μεν κυμαινόμενο νόμισμα , αλλά πολύ πιο "παγκόσμιο" απο πριν, καθώς η συναλλαγματική του ισοτιμία καθοριζόταν πλέον κατα το δοκούν !!! Η χρηματοοικονομική επίθεση ετοιμαζόταν......

(Συνεχίζεται)
Ένα σύστημα σε κρίση ..... Μέρος Β'