Κανένα χέρι βοήθειας, σ' ό,τι πρέπει να πεθάνει

Γιατί «εκπλήσσονται» διάφοροι με τις δηλώσεις του Στρος - Καν για τους μισθούς; Εξαρχής αυτός ήταν ο στόχος. Από την ίδια τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και μετά με τη «Λευκή Βίβλο», ύστερα με τη Λισαβόνα, η «ανταγωνιστικότητα» ήταν η απόλυτη αξία. Να γίνει, λέγανε, η Ευρώπη η πλέον ανταγωνιστική οικονομία σε σχέση με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία (τότε δε μιλούσαν ακόμα για την Κίνα έτσι όπως είναι σήμερα). Για να επιτευχθεί η «ανταγωνιστικότητα», το ένα μετά το άλλο τα μέτρα που συναποφάσιζαν αφορούσαν σ' αυτό που οι ίδιοι ονόμαζαν «εργατικό κόστος», θέλανε, δηλαδή, να μειώσουν όσο μπορούσαν περισσότερο την τιμή πώλησης του μόνου εμπορεύματος που από τη χρήση του παράγεται υπεραξία, κέρδος, δηλαδή, για το κεφάλαιο.

Το πήγαν γύρω γύρω, πότε με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, πότε με το Ασφαλιστικό, πότε με την Υγεία, μειώνοντας από δω κι από κει διαρκώς αυτό που οι καπιταλιστές δείχνουν σαν κόστος, ό,τι δηλαδή οι εργάτες κατάκτησαν με τους διαρκείς αγώνες που έκαναν για να διασφαλίσουν καλύτερους όρους αναπαραγωγής της εργατικής τους δύναμης. Κι έφτασαν τώρα στο ζουμί: Τον ίδιο το βασικό μισθό στον ιδιωτικό τομέα, στην παραγωγή, δηλαδή. Ο περίφημος 13ος και 14ος είναι τμήματα του βασικού μισθού (αφορούν στη συντήρηση και αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης) που παρακρατούνται από τους καπιταλιστές και αποδίδονται στους εργάτες σε ειδικές περιόδους (γιορτές και διακοπές).

Η καπιταλιστική κρίση όξυνε τα πράγματα. Ο άγριος ανταγωνισμός των καπιταλιστών επιδιώκεται τώρα να λυθεί για τους πιο ισχυρούς απ' αυτούς μ' ένα ακόμα αποφασιστικό χτύπημα και στους μισθούς.
Ας μην παριστάνουν, λοιπόν, τους έκπληκτους όσοι διάβασαν τις δηλώσεις του Στρος - Καν σαν κάτι αναπάντεχο.

Βλέπουν την επικείμενη ένταση της λαϊκής πάλης κι έχουν το ίδιο πρόβλημα που έχουν όλοι οι οπαδοί του Κέινς. Νομίζουν πως αυτό που έγινε σωτηρία για τον καπιταλισμό τότε, μπορεί να γίνει και σήμερα. Γι' αυτό μιλάνε για δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου και μέτρα ανάπτυξης. Στην πραγματικότητα γνωρίζουν όλοι ότι οι καπιταλιστές δεν είναι άδικοι από μια έμφυτη κακία, αλλά γιατί είναι υποχρεωμένοι από τους νόμους κίνησης και αναπαραγωγής του κεφαλαίου να επιδιώκουν το μέγιστο κέρδος και άρα να συμπιέζουν το μεροκάματο. Γνωρίζουν πως στον ανταγωνισμό του το μονοπώλιο σπρώχνει μαζικά στην έξοδο και τους πιο αδύναμους καπιταλιστές και μηχανές και εργατική δύναμη. Ετσι αναπτύσσεται ο καπιταλισμός μέχρι την επόμενη κρίση του. Οσο αυτό, η αιτία δηλαδή που γεννά τα δεινά για το λαό, δε φεύγει από τη μέση, μάταια θα ψάχνουν διάφοροι για ασπιρίνες κι όλο και πιο δύσκολα ακόμα και τα παπαγαλάκια του συστήματος θα βρίσκουν λέξεις να υπερασπίσουν ένα σύστημα καταδικασμένο να πεθάνει.

Καμιά στεναχώρια δεν πρέπει να έχουν γι' αυτές τις εξελίξεις οι εργάτες. Ισα ίσα, πρέπει να παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις και να προβάλλουν όλο και πιο έντονα τη δική τους προοπτική.
Αυτοί που πρέπει να κρατηθούν μακριά είναι κάτι νεόκοποι «συμπαραστάτες» του λαού που έχουν αρχίσει τις αναλύσεις για να πάνε τη λαϊκή δυσαρέσκεια εκεί που βολεύει το σύστημα. Οπως αυτοί που γράφουν πως η νέα συνείδηση που διαμορφώνεται είναι ο άνθρωπος που δεν ξοδεύει και αλλάζει ήθη. Σα να μπορεί, δηλαδή, ο άνθρωπος να καλύψει μια ανάγκη του, αλλά να επιλέγει να μην την καλύψει. Το κλειδί που αποκαλύπτει την κομπίνα είναι η επί της ουσίας προτροπή να ξεχάσουν οι εργάτες ότι κάποτε πρέπει να βγούνε και στη σύνταξη και να επιλέξουν να δουλεύουν ως το θάνατο.

Αυτά είναι τα λόγια αυτών που παίρνουν το ψωμί απ' το τραπέζι και κηρύσσουν τη λιτότητα.

http://www2.rizospastis.gr