Εφτασε - ποιος; - ο Πρετεντέρης χτες το βράδυ να κλαίει για το δικαίωμα της χήρας σε σύνταξη κι από δίπλα ο Λοβέρδος να αξιώνει με σηκωμένο το δάχτυλο να μην του στερήσουμε το δικαίωμα να διαπραγματεύεται. Τι; Το είπε ο ίδιος: Το μνημόνιο με την ΕΕ και το ΔΝΤ είναι μνημόνιο και θα εφαρμοστεί!
Τότε γιατί μας ζαλίζουν; Αφού, πράγματι, έχουν συνυπογράψει να μπει ταφόπλακα στα ασφαλιστικά δικαιώματα. Αφού, καιρό τώρα, οι κονδυλοφόροι τους επιμένουν πως είναι ειδικό προνόμιο κάθε εργατική κατάκτηση στο Ασφαλιστικό και άρα απαράδεκτο, από πού αντλούν το θράσος την ώρα της κηδείας των δικών μας νεκρών να εμφανίζονται οι δήμιοι ως τεθλιμμένοι συγγενείς;
Αντλούν το θράσος, είναι υποχρεωμένοι να είναι θρασείς, γιατί όχι μόνον η κηδεία δεν έγινε ακόμα, αλλά ούτε καν το ίδιο το Ασφαλιστικό είναι ένας νεκρός, παρά τα σοβαρά χτυπήματα που έχει δεχτεί. Ερχονται και κλαίνε πάνω από τον τάφο για να μας υποβάλουν στην ιδέα του τετελεσμένου. Δεν είναι διεστραμμένοι, είναι αστική τάξη. Παίζει «όλα για όλα» την ίδια την εξουσία της.
Ολα για όλα!
'Η αυτοί, ή εμείς!
Σ' αυτούς ανήκει και εκείνος ο δημοσιολόγος που δήλωνε με «οργισμένη θλίψη» ότι «αυτοί οι άνθρωποι (αναφερόταν στις Βρυξέλλες) έχουνε τρελαθεί, μας έχουν κάνει κοινωνικό πειραματόζωο».
Είναι πολύ αργά για κλάματα, ειδικά για τους κροκόδειλους.
Είναι καιρός για δράματα. Μόνο, που αυτός που πρέπει να πάθει είναι η ίδια η αστική τάξη.
Πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι ίσως αναμενόταν, οι εξελίξεις βεβαιώνουν ότι βρίσκεται μπροστά μια εξαιρετικά βίαιη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων (θα «σκοτώσουν» και μηχανές και εργάτες για να εξασφαλίσουν το επόμενο άλμα στα κέρδη τους).
Η κατάσταση γενικού συναγερμού που διαμορφώνεται απαιτεί κάθε μέρα, κάθε ώρα, μεταξύ των εργατών να σταματήσει κάθε συζήτηση που περιέχει κλάψα. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, η συζήτηση πια πρέπει να αφορά την οργάνωση της αντίστασης και ειδικά την οργάνωση της συσπείρωσης γύρω από τα αιτήματα για μια λαϊκή οικονομία, για την ίδια τη λαϊκή εξουσία, που αναδεικνύεται σε όρο ζωής για τους εργάτες, για το σύνολο όλων εκείνων των ανθρώπων που δε στηρίζουν τη ζωή τους στο καπιταλιστικό κέρδος.
Οι αντίπαλοι δεν είναι νοσηροί εγκέφαλοι, είναι καπιταλιστές. Το «ο θάνατός σου η ζωή μου» ισχύει μεταξύ τους, πολύ περισσότερο όταν αφορά τη ζωή των εργατών.
http://www2.rizospastis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ
Είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα σχόλια που προσπαθούν να προσθέσουν κάτι στην πολιτική συζήτηση.
Σχόλια :
Α) με υβριστικό περιεχόμενο ή εμφανώς ερειστική διάθεση
Β) εκτός θέματος ανάρτησης
Γ) με ασυνόδευτα link (spamming)
Δ) χωρίς τουλάχιστον ένα διακριτό ψευδώνυμο
Ε) που δεν σέβονται την ταυτότητα και τον ιδεολογικό προσανατολισμό του blog
ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.
Παρακαλείστε να γράφετε τα σχόλια σας στα Ελληνικά
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.