Εμποτιζόμαστε μεθοδικά και συστηματικά, από τη μέρα που γεννιόμαστε, με ένα αξίωμα χωρίς απόδειξη και την απορρέουσα από αυτό συνεπαγωγική “λογική” που έχει ως στόχο να γίνουμε πειθήνιοι και υποτελείς δούλοι που πρέπει, “τοις κοινων ρήμασι πυθομενοι”, να διεκδικούν μέσα στα πλαίσια των “Θεσμών” και της “ηθικής”, απέναντι σε μια διαπλεκόμενη ολιγαρχία που ορίζει ανήθικα και ιδιοτελώς τις τύχες μας.
Σχολεία που μας διδάσκουν να πίνουμε αδιαμαρτύρητα το κώνειο, χάριν του “πολιτικά ορθού” και της ηθικής μας “ανωτερότητας” , θρησκείες που μας διαπαιδαγωγούν στην υπομονή και αγάπη απέναντι στους δυνάστες μας, πολιτικοί που χαράζουν τους κανόνες και τους νόμους της “Δημοκρατίας” ανάλογα με το συμφέρων των δωροθετών τους και ΜΜΕ που παραχαράζουν την αλήθεια και ενοχοποιούν κάθε πράξη αντίστασης προκειμένου να μένουμε υποταγμένοι.
Ο “πολιτικά ορθός” τρόπος σκέψης είναι το Α και το Ω της σύγχρονης Δουλείας. Ο πολίτης διδάσκεται να υπερασπίζεται “θεσμούς” ως αξιωματικούς κανόνες της κοινωνίας και έτσι οι “θεσμοί” αγιοποιούνται, αποκτούν μια εξαϋλωμένη και αδιαμφισβήτητη υπόσταση, που διαχωρίζεται από τους ανθρώπους-διαχειριστές και γίνονται εργαλεία εξουσιασμού με την συναίνεση μας.
Επίσης ορίζεται ως “πολιτικά ορθό”, το οξύμωρο πως η τυχόν αμφισβήτηση των προσώπων που αντιπροσωπεύουν τους θεσμούς, όταν αυτοί καταχρώνται την “θεσμική”τους εξουσία θα πρέπει να γίνεται εντός του “θεσμικού πλαισίου” δηλαδή η επανόρθωση της κατάχρησης εξουσίας θα πρέπει να αφήνεται στα χέρια των ίδιων των καταχραστών.
Έτσι “πολιτικά ορθά”, η κατάχρηση εξουσίας των εχόντων και κρατούντων επί των “πολιτών” μέσω μίας “δημοκρατικής κυβέρνησης” είναι θέμα “θεσμών” και όχι προσώπων, ενώ η αντίσταση στην κατάχρηση από τον πολίτη είναι πράξη προσώπου ενάντια στον “θεσμό”. Ο βιαστής ονομάζεται “νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση” (απρόσωπα) ενώ το αντιστεκόμενο θύμα “εχθρός της δημοκρατίας και της νομιμότητας” (προσωποποιημένα) διότι το πολιτικά ορθό είναι να υποστεί τον βιασμό του και να αντιδράσει σε δεύτερο χρόνο “θεσμικά” με την ψήφο του.
Και φυσικά το μεγαλύτερο τρίκ του “πολιτικά ορθού” τρόπου σκέψης είναι η ενοχοποίηση της βίας ως πράξη αντίστασης στη βία των “θεσμών”, η υποσυνείδητη θεσμοθέτηση της “νόμιμης βίας” όταν αυτή προέρχεται από “Θεσμό” και η αξιωματική αναγόρευση της αντίστασης από τον πολίτη σε “παράνομη βία”. Η βία της εξουσίας νομιμοποιείται ως “συντεταγμένη πολιτεία” και η άμυνα των πολιτών περιορίζεται στο δικαίωμα τους να υποστούν την βία σιωπηρά εντός των πλαισίων που ορίζουν οι “θεσμοί” ειδάλλως κάθε πράξη βίας του πολίτη βαφτίζεται “αποσταθεροποιητικός παράγοντας” κατά των “θεσμών”, “απείθεια”, “τρομοκρατία”, “αντικοινωνική πράξη” κλπ. Η ενοχοποίηση της βίας είναι ο μόνος τρόπος να επιβληθεί η εξουσία των λίγων στους πολλούς γιατί στην βίαια αναμέτρηση οι πολλοί έχουν το πλεονέκτημα. Η ενοχοποίηση της “μη θεσμικής” βίας είναι ο ευνουχισμός μας, γιατί οι λίγοι ορίζουν τους θεσμούς ανάλογα με τα συμφέροντά τους.
Ας σκοτώσουμε λοιπόν τώρα μέσα μας τον “πολιτικά ορθό” τρόπο σκέψης με τον οποίον μας έχουν υπνωτίσει.
Ας απενοχοποιήσουμε τη βία ως άμυνα στη βία των βιαστών μας τώρα.
Η αντίσταση στη βία εμπεριέχει βία, ας το καταλάβουμε και ας ξεκολλήσουμε από τα δήθεν ηθικά διλήμματα του πολιτικά ορθού τρόπου σκέψης που θέλει καταδίκη “της βίας απ όπου αυτή και αν προέρχεται”.
Η βίαιη αντίσταση στη βία της εξουσίας δεν έχει ανάγκη ηθικής επιβεβαίωσης, είναι ανακλαστική πράξη αυτοσυντήρησης, ας την απενοχοποιήσουμε για να επιβιώσουμε, εμείς είμαστε οι πολλοί …………
μα ποιος τους δινει το δικαιωμα να καταργουν τα δικαιωματα μας!!!αυτοι ξεκινησαν με βια και εμεις ανταπανταμε..
ΑπάντησηΔιαγραφή