Η θεότητα της «Α.Ρ.Η.»

Η τελευταίας κοπής μπαρούφα, που εν είδει «εξομολόγησης» διεκδικεί και συχωροχάρτι για την κυβερνητική πολιτική, είναι η «γενναία» πρωθυπουργική «ομολογία» πως τα οικονομικά μέτρα κινούνται «εκτός του ιδεολογικού πλαισίου του ΠΑΣΟΚ»!

Οι αρχάγγελοι της θεότητας της «Α.Ρ.Η.» (σ.σ.: «Ακατάσχετη Ροή Ηλιθιότητας», κατά τη ρήση του σκηνοθέτη Βασίλη Βασιλείου), που βασιλεύει στα καθεστωτικά ΜΜΕ, το 'πιασαν αμέσως το μήνυμα και σε σχεδόν καθημερινή βάση επαγγέλλονται την ως άνω ρήση του πρωθυπουργού.

Η στόχευση είναι διπλή:

Πρώτον, μέσα από την «ομολογία» του κ. Παπανδρέου επιδιώκουν να εμπεδώσουν στην κοινή γνώμη την «αναγκαιότητα» της κυβερνητικής πολιτικής. Μάλιστα τόσο «αναγκαία» και τόσο «επιβεβλημένη» για το καλό του τόπου είναι η κυβερνητική πολιτική, που «να, ακόμα και ο πρωθυπουργός, που δεν την ασπάζεται ιδεολογικώς, εντούτοις, την εφαρμόζει»!

Δεύτερον - και εδώ ο ρόλος των φερεφώνων της γλίτσας είναι καθοριστικός - επιχειρείται ένας ιδιότυπος κυβερνητικός εξαγνισμός, αφού η καημένη η κυβέρνηση «άλλα θέλει κι άλλα είναι υποχρεωμένη να κάνει», και τι μεγαλύτερη απόδειξη από το ότι είναι το ίδιο το ΠΑΣΟΚ που ομολογεί την ιδεολογική του... ανακολουθία (!) και υποβάλλεται - το δύσμοιρο - στη δυσάρεστη και βασανιστική διαδικασία της... αυτοκριτικής!

Η παραπάνω ευήθεια που διεκδικεί να προαχθεί σε σοφιστεία είναι οργανικά ενταγμένη σε μια ακατάσχετη προπαγανδιστική αερολογία που επιστρατεύεται και πλασάρεται με το «κύρος» της πιο βαρύγδουπης πολιτικής «ανάλυσης» στην προσπάθεια των κυβερνώντων (και των θλιβερών «παπαγάλων» τους) να περάσουν στη λαϊκή συνείδηση τα οικονομικά μέτρα σαν «αναπόφευκτα».

Αλλά, όπως συμβαίνει με κάθε «παπαρολογία», η εμβέλειά της είναι πεπερασμένη. Τα όριά της σταματούν εκεί που αρχίζουν τα όρια της κοινής λογικής.

Συνεπώς:

1. Αν ο κ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ ασπάζονται το σοσιαλισμό (υποθετικά μιλάμε πάντα), αλλά την ώρα της κρίσης μας δηλώνουν ότι καταφεύγουν στα μέτρα της βαρβαρότητας, τότε ποια η χρησιμότητά τους ;

Επομένως, είτε το ιδεολογικό υπόβαθρο του ΠΑΣΟΚ είναι σαθρό, οπότε δεν μπορεί να σταθεί στα δύσκολα και τα στελέχη του αρκούνται να το περιφέρουν σαν σημαία ευκαιρίας στα προεκλογικά μπαλκόνια, είτε αυτό που εμφανίζεται σαν ιδεολογικό «πιστεύω» του ΠΑΣΟΚ είναι μια μεταμφίεση πίσω από την οποία δε βρίσκεται παρά το σιαμαίο αδελφάκι τους, εκείνο της Νέας Δημοκρατίας. Τι από τα δύο είναι χειρότερο για τη «σοσιαλιστική» τους συνείδηση, ας το αποφασίσουν οι ίδιοι...

2. Αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να εμφανίζεται σαν πρωτόβγαλτη κορασίδα η οποία ενέδωσε «στιγμιαίως» και λόγω των «ειδικών συνθηκών», θα πρέπει να μας απαντήσει πώς εξηγείται το τόσο πλούσιο «παρελθόν» του σε αντίστοιχες παρεκτροπές.

Αλλωστε για το πόσο «έξω» από το ιδεολογικό και πολιτικό τους πλαίσιο είναι η πολιτική της μείωσης και του «παγώματος» των μισθών εν έτει 2010, δίνουν απάντηση οι μειώσεις και το «πάγωμα» των μισθών, εν έτει 1985. Απ' ό,τι φαίνεται, δηλαδή, η τάση του ΠΑΣΟΚ να πρωτοστατεί σε μέτρα καπιταλιστικού απαρχάιντ έχει βάθος τριακονταετίας, που σημαίνει ότι δεν έχουμε να κάνουμε με αδίκημα «στιγμιαίο», αλλά μόνιμο, διαρκές και επαναλαμβανόμενο.

3. Αν δεχτούμε ότι ο κ. Παπανδρέου κινείται «εκτός» του ιδεολογικού του πλαισίου (παρότι κοτζάμ πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς), τότε «εκτός» κινείται και ο «σοσιαλιστής» Σόκρατες στην Πορτογαλία, «εκτός» και ο «σοσιαλιστής» Θαπατέρο στην Ισπανία, «εκτός» και ο «σοσιαλιστής» Μπράουν στη Βρετανία, «εκτός» και οι «κεντροαριστεροί» της Ισλανδίας! Ολοι οι παραπάνω, μέτρα αντίστοιχα με αυτά που επιβάλλει ο Παπανδρέου στην Ελλάδα εφαρμόζουν στις χώρες τους!

Τελικά, δεν υπάρχει ένας «σοσιαλιστής» σε αυτόν τον κόσμο που να κινείται... «εντός» του ιδεολογικού του πλαισίου (!);

Επιπλέον: Πού να αποδώσουμε ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ, αυτός ο «καταστατικός χάρτης» του νεοσυντηρητισμού, είχε ως αρχιτέκτονα τον «μέγα σοσιαλιστή» Ντελόρ; Να βρέθηκε κι αυτός σε στιγμή... αδυναμίας που τον έθεσε (στιγμιαίως) «εκτός» του ιδεολογικού του πλαισίου; Πού να αποδώσουμε ότι το «Σύμφωνο Σταθερότητας», το οποίο σήμερα όλο αθωότητα κάποιοι ενοχοποιούν ότι οδηγεί λαούς χειροπόδαρα στους κερδοσκόπους, είναι δημιούργημα μιας ΕΕ που οι 13 από τις 15 κυβερνήσεις της, όταν συνετάχθη, ήταν «κεντροαριστερές» και «σοσιαλιστικές»; Μάλλον θα βρέθηκαν (στιγμιαία) «εκτός» του ιδεολογικού τους πλαισίου οι άνθρωποι...

Η αλήθεια είναι ότι πιο βαθιά και πιο «εντός» του ιδεολογικού τους πλαισίου δε θα μπορούσαν να κινηθούν. Και μάλιστα, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, το ποιος είναι ο πραγματικός τους ρόλος δεν κρύβεται με τίποτα.

Ολοι αυτοί οι «σοσιαλιστές» και η «Διεθνής» τους εμφανίζονται για μια ακόμα φορά στο προσκήνιο της διαχείρισης των πολιτικών υποθέσεων της ολιγαρχίας παίζοντας τον πιο αισχρό ρόλο που τους έχει ανατεθεί από τον καπιταλισμό.

Αν μάλιστα πιστέψουμε έναν δικό τους (για την ακρίβεια: κατάδικό τους) πολιτικό, αυτοί οι κατ' ευφημισμόν «σοσιαλιστές» και η «Διεθνής» τους είναι
«το μακρύ και βρωμερότερο χέρι του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού»!
Πρόκειται για λόγια του... Αντρέα Παπανδρέου, εν έτει 1975.

Πράγμα που σημαίνει ότι όταν 20 χρόνια αργότερα εκείνος ήταν που ενέταξε το ΠΑΣΟΚ στη «Σοσιαλιστική Διεθνή», γνώριζε πολύ καλά τι έκανε και πόσο πολύ άρμοζε στο ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο του κόμματός του, του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο να ενταχθεί, αλλά και να αναρριχηθεί στην πρωτοκαθεδρία της.

Πες μου τον κολαούζο σου (ΛΑ.Ο.Σ)
να σου πω ποιος είσαι (ΠΑΣΟΚ)...

Νίκος Μπογιόπουλος