Μαγειρείον αστικών κομμάτων

19 Σεπτεμβρίου 1961
Ενάμισι μήνα περίπου πριν απο τις εκλογές της 29ης Οκτωβρίου, ανακοινώνεται η ίδρυση της Ένωσης Κέντρου, με την συνένωση 7 αστικών κομμάτων και αρκετών ακόμα "ανεξάρτητων" πολιτικών προσώπων. Το φάσμα της Ε.Κ. περιελάμβανε πολιτικούς σχηματισμούς από την άκρα δεξιά (Κόμμα Εθνικοφρόνων) έως τον χώρο των Φιλελευθέρων, οι οποίοι αποτελούσαν και το κύριο συστατικό του νέου κόμματος. Άρα η ονομασία "Ένωση Κέντρου" αποτελεί στην ουσία ένα επικοινωνιακό παιχνίδι της αστικής τάξης, η οποία προσπαθεί να "γεμίσει" έναν δικό της πολιτικό χώρο που έμεινε χωρίς εκφραστές. Για να πετύχει το εγχείρημα, πρόεδρος διορίστηκε ένας μη ενεργός τότε πολιτικός (οπότε και "μη υπεύθυνος" τάχα μου για την πολιτική/κοινωνική κρίση της εποχής), ο Γεώργιος Παπανδρέου. Στόχος της ήταν η αποψίλωση της ΕΔΑ, η οποία παρά την επικράτηση της οπορτουνιστικής πτέρυγας, διατηρούσε στις τάξεις της το πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης, τους κομμουνιστές.

Γίνεται φανερό θεωρώ σιγα σιγά, πως οι σχεδιασμοί ανασυγκρότησης των πυλώνων του αστικοδημοκρατικού τόξου, προχωρούν με την επανάληψη του ίδιου εγχειρήματος της δεκαετίας του '60, με κάποιες διαφορές και στον σχεδιασμό αλλά και στην εκτέλεση. Όπως λέγαμε και το περασμένο καλοκαίρι μετά τις εκλογές, κάνει λάθος όποιος βιαστεί να διαγράψει το ΠΑΣΟΚ απο το πολιτικό προσκήνιο της χώρας.


Οι διαφωνίες βουλευτών, οι διαγραφές, οι διασπάσεις, τα νέα προσωποπαγή κομματίδια, αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού για την ανασυγκρότηση, μέσω ενός πολιτικού πλυντηρίου, των ίδιων ακριβώς πυλώνων που κατείχαν και κατέχουν την πολιτική εξουσία στην χώρα. Ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτήν την ιστορία, ο οποίος παρεπιπτόντως έχασε το όποιο κυβερνητικό/διαχειριστικό τρένο κυνηγούσε ως κόμμα, μένει ακόμα να αποκαλυφθεί. Το εάν δηλαδή πράγματι κυνήγησε την πρωτοκαθεδρία του δεύτερου αστικού πυλώνα (ως πρόσωπα ή ως κόμμα), ή εαν απλά έπαιξε τον ρόλο της εναλλακτικής πρότασης, κερδίζοντας τον απαραίτητο χρόνο για την αστική τάξη, εως ότου αυτή ανασυνταχθεί με την μορφή που αυτή έχει επιλέξει και σχεδιάσει εξ'αρχής.

Όπως και να έχει το πράγμα, οι διαχειριστικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός απο το γεγονός πως δεν εκφράζουν το συμφέρον των εργαζομένων, δεν φαίνεται να χωρούν και στον σχεδιασμό των μονοπωλίων. Είναι αυτό που λέμε "εκτός τόπου και χρόνου", και απο την μια πλευρά και απο την άλλη.

Κι απο την στιγμή που ένας κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποτελεί πρωτεύουσα επιθυμία των αστικών επιτελείων, το μέλλον του μάλλον καθορίζεται ως ιδιαίτερα βραχυχρόνιο, με την διάσπαση του να φαντάζει ως το πιο πιθανό σενάριο, με ένα μέρος του να συμμετέχει στην ... "νέα ένωση κέντρου" που μαγειρεύεται και το άλλο να επιστρέφει στον ρόλο του αριστερού φράγματος.