Μήπως ποτέ;

Παρακολουθώντας τα όσα διαδραματίζονται και λέγονται σχετικά με την Πηγάδα, τον Γράμμο και το Βίτσι και τις ανάλογες εκδηλώσεις "μνήμης"(διότι στην πραγματικότητα περί τεχνιτής αμνησίας πρόκειται) της Χ.Α τις τελευταίες μέρες αναρωτιέμαι μήπως ποτέ πάψει αυτός ο κόσμος και αυτός ο τόπος να ηρωοποιεί τους προδότες και να προδίδει τους ήρωες;

~

Πασχαλινό

Των ζωντανών νεκρών οι ψυχές

κάνουν παρέα στων αθανάτων τα κόκκαλα,

μέσα στο χώμα.

Και από πάνω, τα ζωντανά νεκρά τους σώματα,

περιπατούν σε ένα μικρό κομμάτι γης,

με το βλέμμα τους άδειο.

Και είναι το πνεύμα των αθανάτων ολόγυρα τους,

τους γυροφέρνει,

πιο ζωντανό από τους ζωντανούς,

μα εκείνοι δεν το αισθάνονται.

Είναι στον αέρα, είναι στο σφυρί, είναι στην λάσπη,

μα εκείνοι,  ζωντανοί-νεκροί, ανάσες δεν παίρνουν,

το χουν για δανεικό το σφυρί και ότι φτιάζουν με τη λάσπη δεν το λένε δικό τους.

Κι όταν συμβαίνει, μεθυσμένος από τον καθαρό αέρα, κάποιος να πει

“δικό μας είναι το σφυρί, και όλα τούτα που φτιάξαμε με τη λάσπη δικά μας είναι“,

κουράζεται σαν βλέπει τα άδεια βλέμματα να τον αγριοκοιτάζουν,

κι άλλοτε πεισμώνει.

~

Ανδριάντας

Μην τον λυπάσαι ετούτον, δεν είναι νεκρός, τείνει στο άπειρο!
Πότισε το αίμα του το χώμα και η ψυχή του έγινε σπόρος και βλάστησε.
Μην τον φοβάσαι και μην τον κλαίς, διάλεξε ο ίδιος τον τάφο του, μα διάλεξε μαζί και την πορεία της ζωής του.
Όταν ξανά σε βγάλει ο δρόμος μετά από χρόνια, που θα ναι δέντρο αειθαλές, σταμάτα λίγο και παρατήρησε το.
θα δεις πουλιά να τσιμπολογάνε τα φρούτα του και να χουν φτιάξει φωλιές, κι αν σκάψεις θα βρεις σκουλήκια να οργώνουν τη γη κάτω απ τις ρίζες του και γύρω γύρω μέλισσες, θα κουβαλούν το νέκταρ στις κυψέλες τους για να το κάνουν μέλι.
Μπορείς αν θες για λίγο να αποκοιμηθείς κάτω απ΄το πυκνό του φύλλωμα, να ονειρευτείς, και όταν ξυπνήσεις θα έχεις τον τρόπο να πλάσεις το δικό σου ανδριάντα, όχι ένα άψυχο άγαλμα μα ενα δέντρο χιλιάδων ζωών.
.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)