Γ. Καρδαράς-Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν πορεύεται για να γίνει ένα καλό ΠΑΣΟΚ

Φάε να χορτάσεις παραγωγική ανασυγκρότηση για μια Ελλάδα νέα, λαέ της Ελλάδας, λαέ της Αθήνας.

LR

---

1. «Η 3η του Σεπτέμβρη ανήκει στο ΠΑΣΟΚ και αυτό δεν είναι κάτι διαπραγματεύσιμο και συζητήσιμο. Δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ, να παίζει καθημερινά «πάρτα - όλα»... ούτε μπορεί να καπηλευθεί την πολιτική και την ιστορία των άλλων». Αυτά είπε η Φώφη Γεννηματά στις 31/8/2012 σε συνέντευξή της στη ΝΕΤ 105,8.

Δεν είναι η ώρα, ούτε η κατάσταση της χώρας επιτρέπει να απαντά κανείς στο ποιοι «καπηλεύθηκαν την πολιτική και την ιστορία άλλων» ούτε «ποιοι έχουν πιστοποιητικό κληρονομητηρίου» από το Πρωτοδικείο της Ιστορίας για τις αρχές της «3ης Σεπτέμβρη» ή του «αντιδικτατορικού αγώνα» ή του «ΕΑΜ» παλαιότερα».

2. Ο Αλέξης Τσίπρας στη Νίκαια το ξεκαθάρισε: «Η διακήρυξη των αρχών της 3ης Σεπτέμβρη (Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση) όπως και κάθε άλλη πολιτική διακήρυξη που ενέπνευσε λαϊκούς αγώνες και σφράγισε την ιστορία του τόπου δεν έχει ιδιοκτήτες δικαιούχους ούτε κληρονόμους. Ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ιδιοκτήτες ή κληρονόμοι. Κάθε διακήρυξη αρχών είναι κτήμα των πολιτών που της έδωσαν δυναμική και πολλές φορές προοπτική εξουσίας», και θα πρόσθετα εγώ, ανεξάρτητα από τη δικαίωση ή την ευόδωση ή μη των αγώνων ή την εξαπάτηση ή την απογοήτευση των πολιτών από τις πολιτικές ηγεσίες που ηγούντο σε διάφορα χρονικά διαστήματα.

3. Ο λόγος που με ώθησε να παρακολουθήσω τη συγκέντρωση του Νέου Αγωνιστή δεν ήταν το κομματικό καθήκον ή κάποια προτροπή πανστρατιάς γιατί κάτι τέτοιο δεν υπήρξε αλλά η επιθυμία να ακούσω, και όχι μόνο από τον Α. Τσίπρα, για την επικαιρότητα των αρχών της 3ης του Σεπτέμβρη και πως μπορούμε σήμερα να μιλήσουμε με όρους κινήματος. Και τούτο ανεξαρτήτως των διαφορετικών πολιτικών εγχειρημάτων (τότε του ΠΑΣΟΚ τώρα του ΣΥΡΙΖΑ) και μάλιστα σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες (το 1981 με πρόταγμα το αίτημα του εκδημοκρατισμού, σήμερα με διαχωριστικές γραμμές μεταξύ ενός βάρβαρου και κυρίαρχου καπιταλισμού απέναντι σε μία κατακερματισμένη κοινωνία, την εντεύθεν αναπτυσσόμενη κοινωνική πόλωση σε ένα καταρρέον από τις ανομίες του και σε πλήρη απαξίωση πολιτικό σύστημα). Θα μπορούσε κανείς να επισημάνει πολλές άλλες διαφορές (όπως, για παράδειγμα, πολύ ευνοϊκότερο οικονομικό περιβάλλον το 1981 και άρα μεγαλύτερες δυνατότητες τομών και μεταρρυθμισμού) που περιγράφηκαν με ενάργεια στο άρθρο του καθηγητή Πανεπιστημίου Μ. Σπουρδαλάκη στην "Αυγή" της 2/9/2012 το οποίο αξίζει να το αναζητήσει κανείς.

4. Και πράγματι, άκουσα για ένα Πατριωτικό Δημοκρατικό Προσκλητήριο που απηύθυνε ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ που σήμερα, χωρίς συμπλέγματα για το παρελθόν, και αξιοποιώντας τις θετικές εμπειρίες και απορρίπτοντας τις αρνητικές εμπειρίες της αποϊδεολογικοποίησης των εφαρμοστέων πολιτικών, του εκφυλισμού, του κυβερνητισμού, της εξουσίας, της καθεστωτικής λογικής, των πελατειακών σχέσεων, του περιορισμού της δημοκρατίας μίας ολόκληρης περιόδου της σύγχρονης ιστορίας, διακηρύσσει ότι θέλει να αποτελέσει τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς για τη συγκρότηση μίας νέας κοινωνικής πλειοψηφίας της ανατροπής του «παλαιού», ξεκινώντας σε πολλά θέματα από την αρχή για ένα Κράτος Δικαίου, για την παραγωγική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη και για τη θεμελίωση και τη συγκρότηση μίας νέας Ελλάδας.

5. Και τέλος άκουσα με προσοχή και μουρμουρητά ότι «υπάρχει κίνδυνος, εγκαταλείποντας το στίγμα μας ως Ριζοσπαστική και Ανανεωτική Αριστερά και τις ιδεολογικές συντεταγμένες να μετεξελιχθούμε σε νέο ΠΑΣΟΚ στη θέση του παλαιού ΠΑΣΟΚ». Εκείνο που έχω να αντιτάξω στους πολίτες που έχουν αυτήν την άποψη είναι ότι α) δεν μπορούμε να ζούμε σε κλειστά συστήματα σκέψης και β) ότι δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ που έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, αλλά η ίδια η κοινωνία γιατί έχει ανάγκες για αλλαγή από το σάπιο παρελθόν (είτε συμμετείχε έμμεσα είτε όχι στη δημιουργία του), για να περισωθεί ό,τι έχει απομείνει από το κοινωνικό κράτος για το οποίο έχει αγωνιστεί, για μία νέα παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, για μία νέα Ελλάδα, και η μόνη πολιτική δύναμη σήμερα που μπορεί με αξιώσεις να αντιστοιχηθεί σε αυτές τις ανάγκες και τα προτάγματα της κοινωνίας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, ως κορμός, με ανοιχτά τα αφτιά στα μηνύματα των κινημάτων και των δικτύων αλληλεγγύης.

Δεν πρόκειται να ξορκίσω τους φόβους της «πασοκοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ούτε μπορούμε να ερμηνεύουμε τις κοινωνικές πολυπλοκότητες με αφορισμούς. Σε όλες-ους εμάς έγκειται να μην το επιτρέψουμε ακόμη κι αν γίνουμε «αιρετικοί» και «εντός των τειχών αμφισβητίες» και, γιατί όχι, και «πολέμιοι» μιας τυχόν μετάλλαξης.

* Ο Γιάννης Καρδαράς είναι δημοτικός σύμβουλος Πειραιά και μέλος της ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

Η Αυγή

Ο λαϊκός εκβιασμός και το ΚΚΕ

Ανέφερα κάποια στιγμή σε σχόλιο αυτό που μού είπε φίλος με άμεση ενημέρωση από τα υψηλά κλιμάκια του ΠΑΜΕ, δηλαδή ότι πριν τις εκλογές το ΠΑΜΕ δεχόταν τηλέφωνα από διάφορες επιχειρήσεις όπου οι εργαζόμενοι ήταν απλήρωτοι με την έκκληση (ή απαίτηση) "νά 'ρθει και να καθαρίσει", δηλαδή να στείλει καναν φουσκωτό να τρομάξει τον εργοδότη. Τραγελαφικό καθώς είναι, το παράδειγμα είναι επίσης ενδεικτικό της νοοτροπίας στην οποία αναφέρομαι στον τίτλο μου, ο οποίος δεν παραπέμπει στον εκβιασμό τον οποίο δέχτηκε και δέχεται ο λαός (αυτός είναι δεδομένος και πολυσυζητημένος ήδη), αλλά στον εκβιασμό που άσκησε ο ίδιος στο ΚΚΕ μέσω του εκλογικού αποτελέσματος.

Εξηγούμαι: Ο Θύμιος ο Καλαμούκης της Ελληνοφρένειας γράφει σήμερα ότι ο "κόσμος δεν είναι έτοιμος" για "σοσιαλιστική επανάσταση", "ούτε για έξοδο από το ευρώ." Οι επαγγελματίες των ΜΜΕ έχουν πάντα ένα τρόπο να λένε τα πράγματα διπλωματικά, πράγμα που εμένα ούτε μου ταιριάζει, ούτε με βρίσκει σύμφωνο τις περισσότερες φορές ως προς την ουσία του τι λέγεται. Λογαριάζω λοιπόν να είμαι αρκετά αγενέστερος: εγώ δεν θα έλεγα ότι ένας πληθυσμός που σήμερα εκδηλώνει προτίμηση κατά 37% σε κόμματα της άκρας δεξιάς, αναδεικνύει ένα νεοναζιστικό κόμμα σε δυνητική τρίτη πολιτική δύναμη και δίνει 5% στο ΚΚΕ "δεν είναι έτοιμος για σοσιαλιστική επανάσταση." Εγώ θα έλεγα ότι ένα σεβαστό (αριθμητικά και μόνο) τμήμα του είναι έτοιμο για "φασιστική αντεπανάσταση." Όσο για το ευρώ, ε, η "ανετοιμότητα" ως προς αυτό το θέμα όλο και κάτι έχει να κάνει με την τρισάθλια πολιτική εικόνα μιας χώρας όπου προπηλακίζονται αριστεροί και κομμουνιστές βουλευτές, μαχαιρώνονται μετανάστες, πλακώνονται (;) ένστολοι φασίστες με ένστολους μπάτσους, διενεργούνται πογκρόμ και καταστρέφεται (ή γίνεται απόπειρα να καταστραφεί) η ιστορική κληρονομιά της Αντίστασης και του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Κι όλα αυτά ατιμώρητα και πολύ χαλαρά, καθότι το κράτος, ε, ένα χεράκι στην μπίζνα το χει, μην πω δύο. 

Στις εκλογές, ο λαός τιμώρησε το ΚΚΕ, είπαν πολλοί. Θα συμφωνήσω απόλυτα. Αλλά για ποιο πράγμα το τιμώρησε, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Εγώ ας πούμε δεν θεωρώ ότι το τιμώρησε επειδή δεν ανέδειξε τον νέο Άρη Βελουχιώτη από τους σημερινούς Ιφικράτηδες Αμυράδες ή επειδή δεν είχε λογαριασμό στο facebook και το twitter. Ήταν κάπως παράξενο συναίσθημα να διαφωνώ με την αυτοκριτική του κόμματος για τέτοια θέματα βρίσκοντάς την υπερβολικά, εχμ, αυτοκριτική. Όχι, ο λαός θα έλεγα εγώ, τιμώρησε το ΚΚΕ επειδή το ΚΚΕ αρνήθηκε να χρησιμοποιηθεί από τον λαό ως εργαλείο. Τι είδους εργαλείο; Εργαλείο εκβιασμού. Υπήρχαν πάρα πολλοί, και αυτό αποδείχθηκε στις 17 περίτρανα, που για αυτό ακριβώς τον λόγο το ψήφιζαν χρόνια. Για να εκβιάζει τις κυβερνήσεις που θεωρούσαν δεδομένο (και λίγο-πολύ φυσικό και αναπόφευκτο, μην πω και επιθυμητό) ότι θα αναδειχθούν από τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα ώστε να μην γίνονται υπερβολικά "αντιλαϊκές" στην πολιτική τους. Αυτό ήταν το ΚΚΕ για πολλούς, πάρα πολλούς από τους πρώην ψηφοφόρους του, κατά βάση: το ανάλογο των φαντασιακών μπράβων που ζητούσαν κάποιοι από το τηλέφωνο να πάνε να τρίξουν τα δόντια του εργοδότη· κάτι σαν υδραυλικός που καλείς όταν χαλάσουν τα υδραυλικά για να τα φτιάξει και που ξεχνάς την ύπαρξή του όταν φαίνονται να δουλεύουν.

Ποια υδραυλικά χάλασαν; Τα υδραυλικά της οικονομίας, φυσικά. Και αυτό που ήθελε ο "κόσμος" από το ΚΚΕ δεν ήταν έτσι γενικά "αριστερή κυβέρνηση". Ήταν να έρθει, και σε συνεργασία με άλλους μαστόρους (ως πιο ντούρος αυτός και σκληρό καρύδι να 'ουμ), να φτιάξει τα υδραυλικά που υποτίθεται χάλασαν οι άλλοι που είχαν την ευθύνη τόσα χρόνια, να γειάνει το βυζί της αγελάδας που λέγεται κεφάλαιο για να ξανατρέξει γάλα. Αυτό ήθελε. Και όταν είδε ότι το ΚΚΕ αντί να πιάσει απ' το γιακά τους κακούς της υπόθεσης και να βάλει τα πράματα στη θέση τους λύνοντας την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση σαν να 'ταν ο μπαρμπα Γιώργος απ' την επαρχία σε ελληνική κωμωδία του 50, όταν είδε λοιπόν ότι αντ' αυτού το κόμμα τού 'λεγε άλλα --περί "λαϊκής εξουσίας", κεντρικού σχεδιασμού και τα τοιαύτα-- ε, πήρε πρέφα επιτέλους ότι αυτό αφορά κάτι που λέγεται "σοσιαλισμός" και "σοσιαλιστική οικονομία" και όχι "σωφρονισμένος καπιταλισμός που να δίνει λεφτά". Και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Για να δώσει κι ένα μάθημα στο εργαλείο, ότι μόνο ως εργαλείο διόρθωσης πάσας νόσου και μαλακίας του συστήματος το προκρίνει και το επιλέγει και για κανένα άλλο λόγο. Α, και βρήκε άλλα "εργαλεία" για τη δουλειά. Ή νομίζει πως βρήκε.

Αυτό εγώ δεν το λέω "ανετοιμότητα" αλλά κυνισμό. Πολιτικό κυνισμό. Ο οποίος βασίζεται σε έναν υπολογισμό, ψυχρό και κατ' όνομα αντικειμενικό, στενών ατομικών συμφερόντων.

Έκανε καλά το ΚΚΕ που δε μάσησε από τον εκβιασμό του πολυαγαπημένου μας λαού; Κατά τη δική μου γνώμη, αν και δεν είμαι ο λαός, έκανε άριστα. Για δυο λόγους: πρώτον, γιατί δεν έχει κανένα ιστορικό νόημα να παραμένεις κομμουνιστικό κόμμα αλλά να μην αγωνίζεσαι για τον σοσιαλισμό σε τέτοιες περιστάσεις παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Αν όταν έρθει η ώρα που ήρθε από το 2008 το δικό σου μέλημα είναι να απαντήσεις τις κλήσεις στο τηλέφωνο "έλα και φτιαξ' τον καπιταλισμό και θα σου χρωστάω", τότε δεν βλέπω το λόγο να μην το έχεις διαλύσει μόνος σου το ρημάδι το μαγαζί και είτε να ιδιωτεύσεις είτε να γίνεις Συριζαίος, όπως έγιναν τόσοι και τόσοι όταν φάνηκαν αρκετά ειλικρινείς με τον εαυτό τους ώστε να του πουν "εδώ που τα λέμε, στ' αρχίδια μου κιόλας ο σοσιαλισμός."

Ο δεύτερος λόγος που έπραξε άριστα που δεν μάσησε από τον λαϊκό εκβιασμό το κόμμα, είναι ότι ήταν ένας ηλίθιος εκβιασμός, διότι ο ρημάδης ο καπιταλισμός δεν φτιάχνεται από αυτούς που πληρώνονται για να τον φτιάξουν και δεν θα φτιαχτεί από τους πρώην αντιπάλους του. Αυτός είναι, με τις καλές του και τις κακές του. Και όποιος δεν γουστάρει τις κακές του αλλά δεν γουστάρει και τίποτε άλλο θα γίνει νομοτελειακά φασίστας γιατί έτσι είναι η τωρινή ιστορική αναγκαιότητα και τζάμπα χαλάμε το σάλιο μας. Το πολύ λοιπόν που θα κατάφερνε το ΚΚΕ ενδίδοντας στον εκβιασμό θα ήταν να τριπλασιάσει τους καραγκιόζηδες της αριστεράς ώστε να έχει και η ελληνική πολιτική σκηνή τους δικούς της, αμέμπτως "αριστερούς", τρεις Στούτζες. Η Παπαρήγα τα είπε χύμα και ωραία εχθές: σήμερα, αν το ΚΚΕ είχε ενδώσει στο "κάλεσμα του λαού", θα ήταν μια πιθανώς (όχι και σίγουρα) κάπως καλύτερη ΔΗΜΑΡ.

Θα μου πείτε, αυτό, το κόστος για την ιστορία του κόμματος και το νόημα ύπαρξής του, δεν απασχολεί και κανέναν πλην των κομμουνιστών: το ντιλ που δόθηκε (απ' τον λαό πάντα) στο ΚΚΕ ήταν να χρεοκωπήσει έτσι (λέγοντας το "ναι") ή να χρεοκωπήσει αλλιώς (με την εκλογική τιμωρία για το "όχι"). Όλα τα άλλα, της αυτοκριτικής περιλαμβανομένης, είναι για μόστρα και επιφυλλιδική φλυαρία. Σωστότατα είπε η Αλέκα ότι άψογα να τα έκανε όλα το ΚΚΕ, Αντρέας νά 'τανε η Αλέκα στο μπούρου-μπούρου, Τσίπρας να γινότανε ο Μαϊλης εμφανισιακά, να χαμογέλαγε ο Μέντρεκας σαν την Δούρου, το κόμμα άντε νά' παιρνε ένα...5.5% αντί να πάρει 4.5%. Αυτή είναι η μαύρη (κατάμαυρη) αλήθεια.

Μόνο που αν έλεγε το "ναι" θα είχε ήδη δώσει άλλον έναν έμπρακτο λόγο για να τρέχει κόσμος και κοσμάκης σήμερα στη Χρυσή Αυγή, νομιμοποιημένος από την "απογοήτευση" που η "αριστερά" τού βγήκε "μνημονιακή." Δεν σφάξανε. Όποιος γουστάρει φασισμό να γίνει φασίστας χωρίς την δική μας νομιμοποίηση. Δεν θα μας επικαλείστε και ως άλλοθι, ότι κατρακυλήσατε στο βούρκο με τα σκατά (πρώην ευρώ) επειδή εμείς δεν σταθήκαμε στο ύψος των διακηρυγμένων ιδεών και πιστεύω μας.

Είπε και κάτι άλλο η Αλέκα, που επιβεβαιώνει πλήρως τα περί λαϊκού εκβιασμού (και ας αποφεύγει και η ίδια να τα πει με το όνομά τους, την κατανοώ, δεν γίνεται αλλιώς), όσο και τα περί φαντασιακών μπράβων που "θα καθαρίσουν" (κι άμα δεν καθαρίσουν θα πάρουμε τηλέφωνο τους άλλους, τους μαύρους). Είπε ότι σε τίποτε δεν έχουν μειωθεί οι απαιτήσεις του κόσμου από το ΚΚΕ παρά το ότι όλοι γνωρίζουν την δραματική εκλογική του πτώση και επίσης, παρά το γεγονός ότι κανείς απ' τους απαιτητικούς δεν κουνάει τον κώλο του να πάει να γραφτεί σε κανά σωματείο, αλλά περιμένει από την απεργιά να κάνει απεργίες, απ' την πορειά να κάνει πορείες, και από τον Περισσό να τον σώσει απ' τις κυνικές και ταυτόχρονα δειλές και φοβισμένες επιλογές του.

Αμ δε. Όπως είπε η ΓΓ εμμέσως πλην σαφώς, το κόστος του να παραμείνουμε σοσιαλιστές και όχι σαλτιμπάγκοι του κάθε Χατζηαβάτη επειδή του στράβωσε η φαντασίωση και θέλει τσιρώτα να την φτιάξει το πληρώσαμε. Και θα συνεχίσουμε φυσικά να το πληρώνουμε -- όχι μόνο εκλογικά ασφαλώς, αλλά και ψυχικά, συναισθηματικά, και στο τέλος και σωματικά. Αλλά θα πληρώσουν και οι Χατζηαβάτηδες. Και πολύ ακριβά. Έτσι λέει η ιστορία.

How's that for blackmail?

Πηγη